افكار مرموز همسر من

ممنون شيداي عزيز شايد ان قدر از شنيدن اين حرفا توسط همسرم و عدم پذيرش اون خسته و عصباني شدم كه با بيانش توسط شما از كوره به در رفتم و خواستم تلافيش را سر شما در بيارم .:54:البته فكر مي كنم بيان جزئيات براي درك موقعيت من لازم باشه. من به اين جمله بسيار اعتقاد دارم كه كساني كه گذشته خود را بياد نمي اوردند محكوم به تكرار ان هستند .هر چند اينده قابل پيش بيني نيست .ولي از نظر من اين قضيه كاملا شخصيه و كسي اجازه كنكاش در اون را نداره . قطعا شما هم به كسي اجازه نمي دهيد در خاطرات گذشته تان پرسه بزند و ريز و بم عملكرد شما را بخواهد بداند .چون گاهي حتي خود من هم علت انجام بعضي رفتارها در گذشته ام را نمي دانم چه برسد به اينكه بخواهم براي كس ديگري توجيه منطقي بياورم و اين يعني نقش بازي كردن ( شايد من دارم چوب همين را مي خورم كه بازيگري بلد نيستم )همسرم خودش خواست اول تنها برود البته روانشناس هم خواسته چند جلسه اول تنها بيايد تا با او بيشتر اشنا شود . تا بحال چهار بار پيش دكتر رفته و در همين هفته نيز باز وقت مشاوره داره ،و مشاور هنوز هم مي خواد با خودش بيشتر اشنا بشه .

ديشب كلي با هم دعوا كرديم سر يك بازي پاسور مسخره كارمان به كتك كاري رسيد . مي گه چرا اين برگه را آمدي و من هم استدلال خودم را گفتم مي گه نه بايد اين كار را بكني ( در حالي كه آخر بازي خودش ديد استدلال من درست بوده) برگه ها را ريخته مي گه تو چرا به من اعتماد نداري چرا اون كاري كه من مي گم را نمي كني . مي گم بابا من دوست دارم به روش خودم بازي كنم من هم براي خودم استدلال دارم بعد رفته قران را اورده مي گه به اين قران طلاقت مي دم من هم از كوره در رفتم . تازه گي ها يك اخلاق بد پيدا كرده ام كه خودم هم گاهي از رفتارم درمانده مي شم . وقتي عصباني مي شم و مي بينم هر چي حرف مي زنم تو منطقش نمي گنجه شروع به داد و بيداد مي كنم و هر چي دم دستم باشه مي شكنم اگر هم چيري نباشه شروع به زدن خودم و اون مي كنم . دست خودم نيست بارها با خودم حرف زدم بارها رفتارم را تجزيه كردم ولي نمي دانم چرا نمي توانم در اين مواقع خودم را كنترل كنم . انقدر عصباني مي شم كه تمام تنم شروع به لرزش مي كنه.
تازه يك خبر خوش امروز مي گه ديگه مشاور نمي رم اون نمي فهمه من چي مي گم من يك چيز مي گم و اون يك چيز ديگه جوابم را مي ده( اين هم از داستان مشاوره رفتن ):102:

من گاهی با برادرم شطرنج بازی می کنم. ما هر دومون حرفه ای هستیم اما بازی من از برادرم بهتره. وقتی بچه تر بودیم من همیشه میبردم و با اینکه آدم بی منطقی نیست اما می دیدم که چقدر ناراحت میشه و به غرورش برمیخوره. البته چیزی نمی گفت. الان دیگه اینکارو نمیکنم. میزارم گاهی اون برنده شه. یه بازیه دیگه، چه ارزشی داره؟ این برادریه که من حاضرم به خاطرش از خیلی چیزها بگذرم پس چه دلیلی داره به خاطر یه سرگرمی ناراحتش کنم؟!
ممکنه بگید این نشون میده برای طرز تفکر من ارزش قائل نیست، یا دلش میخواد من ازش پایین تر باشم.
اما من میگم اینجوری نیست. این یه بازیه و قراره به ما خوش بگذره. اگه یکی ناراحت شه کل بازی خراب میشه. اگه اون خوشحال باشه خود به خود خوشحالیش به من هم سرایت میکنه و کاری می کنه منم بهم خوش بگذره.
گیرم اصلا دلش بخواد بالاتر باشه. چه اشکالی داره؟ خب منم دلم نمیخواد منو قهرمان تصور کنن. دوست دارم بدونه که منم ضعف هایی دارم و محتاج حمایتش هستم.
گفتین دلتون میخواد با روش خودتون بازی کنید، مثل این می مونه که با یکی رفته باشین پیک نیک بعد اون دلش بخواد والیبال بازی کنه شما شنا. یا باید یه جوری باهم به توافق برسید و یه چیز انتخاب کنیدکه هردو دوست دارید، یا کل زمانی رو که قرار بوده خوش بگذرونید سر اینکه شنا بهتره یا والیبال مشاجره کنید، یا هرکس بره دنبال تفریح خودش و عصر برگردید پیش هم، یا اینکه کلا جمع کنید برید خونتون! این دیگه انتخاب شماست.
من از شما کوچیکترم و تجربیاتم کمتره و مسلما در جایگاهی هم نیستم که کسی رو نصیحت کنم اما چندتا توصیه براتون دارم 1- چیزهای بزرگ رو فدای چیزهای کوچیک نکنید. 2- زندگی فقط یه بازیه؛ به این چشم بهش نگاه کنید تا کمتر حرص بخورید 3-برای کنترل عصبانیتتون برین پیش مشاور، اگه دوتایی برین شاید همسرتون هم راحت تر قبول کنه. 4-دست از استدلال کردن برای همه چیز بردارید، شما که فیلسوف نیستین.

ممنون مهستي عزيزاز اينكه مي بينم حداقل يكي دو نفر به من راهكار مي دن خوشحال مي شم . حق با شماست من بسيار روي حرفا و رفتارها فكر مي كنم و به راحتي نمي تونم ازشون بگذرم و مي دانم اين يكي از مشكلات اساسي منه ( استدلال كردن). مدير همدردي يك بار به من گفت دست از تلاش و فكر كردن بردار من اين كار را كردم ولي وضعيت بدتر شد اون فكر كرد من ديگر هيچ ارزشي براي زندگيمان قائل نيستم البته براي خودم بهتر بود چون ديگر درگير مشكلاتش كمتر بودم در واقع من از اين قضيه به عنوان يك مكانيزم دفاع از خودم استفاده كردم .دفتر خاطراتش را خواندم ( مي دانم شايد كار درستي نكردم ) گفتم شايد از توي اون بفهمم همسرم چي مي خواد . اول تمام صفحاتش نوشته بود كه يك آدم منطقي و عقل گرا است و از تحقير شدن متنفر. نمي دانم شايد من با رفتارم دارم تحقيرش مي كنم . ولي به خدا قسم هيچ وقت قصد اين كار را نداشتم هيچ وقت . در مورد بازي من اصلا فكرش را هم نمي كردم كه اون ناراحت بشه چون همه كه توي يك بازي يك روش ندارن . اون مي خواد من مثل اون فكر كنم مثل اون رفتار كنم مثل اون راه برم و اگر مخالف اين عمل كنم مي گه به من اعتمادنداري . نمي دانم اگر بدانم مشكل اصليش چيه شايد راحت تر بتوانم با ان كنار بيام و حلش كنم . ديروز مشاوره نرفت گفت زوري نمي شه كه . من از خدام بود باهاش برم ولي خودش مي خواست تنها بره