روح بیمار من

دوستان من خیلی ناراحتم!واقعیت اینه که شوهر من اخلاق خوبی نداشت ولی من همیشه آبروشوپیش خانواده م حفظ می کردم وهیچ وقت جلوی اونا بدشو نمی گفتم. با این حال اون ذات خودشو نشون میدادوچنیدن بار به خانواده م بی احترامی کرد.اوایل که این مشکل آخر پیش اومده بود چندین بار خواستم با شوهرم صحبت کنم حتی 1 بارخودش گفت بریم بیرون صحبت کنیم ولی خانواده م نذاشتن گفتن این به ما نمیخوره و اگر میخواد باید بیاد اینجا بات صحبت کنه.کلا همیشه می دیدم که خانواده م به خصوص مامانم ازش خوشش نمیاد و این خیلی اذیتم می کرد حالا همینا(خانواده م) مستقیم و غیرمستقیم منو سرزنش می کنن!1جوری رفتار می کنن انگار من مقصرم که اون چندماهه رفته و 1 سراغ از من نگرفته!هم پدرم و هم مادرم!آخه این انصافه! خیلی دلم گرفته.من خیلی تنهام.انگار همه مشکلات دنیا مال منه.

نه همه مشکلات دنیا واسه شما نیست
هر کسی باید با مشکلاتش دست و پنجه نرم کنه
خدا هیچ کسی رو بی امتحان رها نمیکنه
چطور اشنا شدید؟
مگه خانواده حامی شما نبودن؟ دلیلشون برای کمک نکردن به شما چیه؟
خوب اگه خوششون نمیاد از اون و خوتونم همین طور، پس چرا جدا نمیشی ؟ غیابی توافقی ....

ما خودمون آشنا شدیم اون موقع من خیلی بهش علاقه داشتم خانواده م هم مخالفت نکردن ولی اونجا هم وظیفه خودشونو درست انجام ندادن!پدر من هیچ تحقیقی در مورد این آقا و خانواده ش نکرد! کا اگر می کرد خیلی چیزا معلوم میشد!الانم تازه یاد آبروشون افتادن!میخوان منوبه هر قیمتی بفرستن سر اون زندگی که نکنه آبروشون خدشه دار شه!کلا به راحتی و سریعا 180 درجه تغییر نظر میدن!

اگه امکانشو داری برو مشاوره
نذار به خاطر خانواده ت بری تو زندگی ای که تهش مشخص نیست
به عقل و دل خودت رجوع کن
با خانواده ت حرف بزن زیاد
نظرشونو همراه خودت کن

واقعیت اینه که پدر و مادر من آدمای سرزنشگری هستن.از همون بچگی هر وقت کوچکترین اشتباهی می کردم سرزنشم می کردن.با اینکه از نظر تحصیلی همیشه از هم سنام بهتر بودم همیشه با دیگران مقایسه می شدم.من وقتی با این آقا نامزد شدم بعد از مدت کوتاهی فهمیدم این آقا مشکل داره ولی چون می دونستم خانواده م فقط سرزنشم می کنن به زور و به زحمت تحملش کردم.چندین بار می خواست منو بزاره خونه بابام با خواهش و التماس جلوشو گرفتم آخرشم خودش ول کرد رفت.

خب این شرایط پیچیده یا بد را، شما چرا بدترش می کنید؟
اون آقا کاری برای شما نمی کنه جز یک مسکن موقتی که عوارضش بیشتر از آرامش های موقتی هست که می ده.

فعلا باید به فکر خودت باشی. آروم کردن و درمان کردن روح بیماری که می گی.
دنبال درس، ورزش، کار، سرگرمی برای خودت باش.
پدر مادرت را نمی تونی عوض کنی. نامزدت را نمی تونی مجبور کنی. اما خودت را می تونی قوی کنی.

شیدا جان من به اون آقا کاری ندارم!اون با من کار داره! من میدونم این آقا تازه از نامزدمم بدتره!این یکی دیگه کلکسیون مشکلاته!من فقط سعیم این بود 1 جوری این آقا رو رد کنم که زیاد آسیب بهش نخوره چون یا خیلی عاشقه یا خیلی ادای عاشقا رو درمیاره که جواب نداد.الانم دیگه کلا جوابشو نمیدم.

سلام خانم شیدا
شما راهنمایی هایی خوبی می کنید ازتون ممنونم ولی لحن خوبی ندارید!احساس می کنم می خواهید همیشه طرف را محکوم کنید. قبول دارم که ازدواج 1 رابطه دو طرفه است و هر دو نفر در مشکلات مقصرند ولی محکوم کردن کسی که اینجا مشکلش را گفته کار درستی نیست! شما منواز اینکه تاپیک باز کردم پشیمون کردید!

متشکرم که گفتید راهنماییهای خوبی می کنم و متاسفم که لحنم آرازدهنده است.در مورد این که گاهی خیلی سرد و بد صحبت می کنم دیگران هم گفته اند و مطمئنا شما درست می گید.

برای این که بتونید تاپیکتون را ادامه بدید و انشاله مشکلتون حل بشه من دیگه برای شما چیزی نمی نویسم تا راحت باشید.

ولی هدف من از جمله ای که روش زوم کردم این بود که به شما بگم به نظر من همسرت را دوست نداری. از روی علاقه نیست که می خواهی برگرده. از ترس است.
زنی که همسرش را دوست داره تا مدتها بعد از جدایی هم براش راحت نیست به کس دیگه ای فکر کنه.
خواستم بگم اگر دوستش نداری نترس.
اگر بهش اعتماد نداری نترس.
اگر اونی که می خواهی نیست نترس. ولش کن ...

امیدوارم راه درست را پیدا کنی :72:

شیدا جان من شوهرم رو خیلی دوست داشتم ولی متاسفانه در طول این 3 سال چنان ضربه هایی به من زد که الان نه تنها به زندگی با اون بلکه به زندگی با هیچ مرد دیگه ای نمی تونم فکر کنم!از ازدواج ومردا بیزار شدم.میدونم که نمیشه 1 مساله رو به همه تعمیم داد ولی من دیگه از همه مردا می ترسم. و نه مرد دیگه ای تو زندگیم هست و نه میخوام باشه.حداقل تا 1 سال آینده.