خود درگیری!

سلام آراس عزیز
به نظرم با تمرین میتونی فلسفه بافی رو کنار بزاری.
فلسفه بافی باعث میشه که انگیزه ات رو از دست بدی و اعصاب ات خورد بشه .هر وقت این فلسفه بافی ها سراغ ات اومد فورا شروع کن به انجام کاری که بهت سپرده شده.چند بار که موفق بشی و بدون فلسفه بافی کاری رو انجام بدی عادت می کنی و اگه دوباره سراغ ات اومد بهتر می تونی از ذهن ات بیرونش کنی.

تنها راه ترک عادت های بد ، تکرار رفتار های صحیح جدید است.
در مورد تغییر آن عادت جدی باشید؛ زیرا برای تغییر یک عادت نیاز به انرژی و تعهد است. 1-افکار، احساسات و رفتارهای خود را در مورد عادت سابق و رفتار جدید خود یادداشت کرده و در مورد آنها فکر کنید. به مناسب‌ترین رفتار بیندیشید و آن را تمرین کنید.

2- اگر به طور آنی متوجه شدید که دوباره در حال تکرار عادت قبلی هستید، بلافاصله خود را متوقف ساخته و رفتار جدید را انجام دهید.

3- رفتار جدید را باید به مرور زمان و آهسته آهسته جایگزین رفتار قبلی خود کنید. در این کار نیاز به هیچ عجله‌ای نیست.

4- حتما روی پشتیبانی و کمک دیگران حساب کنید و به آنها اطلاع دهید که مشغول کار روی این مساله هستید و از آنها توقع چه نوع کمکی دارید.

5- از منفی‌بافی به شدت پرهیز کنید. منفی‌‌نگری موجب سردرگمی و ناامیدی خواهد شد.

6- هرگز ناامید نشوید. اگر چند روش کارساز نبود، روش‌های دیگر را امتحان کنید. در صورت ناامیدی هرگز نخواهید توانست تغییرات لازم و مورد نظرتان را به وجود آورید. عادت‌ها به سختی تغییر می‌کنند و مسلما برای این کار به صرف زمان و انرژی زیادی نیاز است. برای آنکه بتوانید از تلاش‌های خود نتیجه بگیرید، کمی برنامه‌ریزی، نظم و عزم راسخ لازم است. تلاش، تلاش و تلاش کنید. تکرار یک رفتار جدید، تنها راه جایگزین کردن آن با یک عادت قدیمی است. برای آنکه مغز خود را به انجام یک کار جدیدی عادت دهید، لازم است روزها، هفته و حتی ماه‌ها آن را تکرار کنید.


پس با تمرین و تکرار ،فلسفه بافی و بزرگ نمایی کار ات رو بذار کنار تا ببینی چه قدر اراده و انگیزه ات تا آخر کار برات باقی می مونه. در مورد نماز هم روشی که تو پاسخ قبلی ام گفته بودم رو تمرین کنید
موفق باشید

سلام اراس
راستی تاپیک میشل و ذهن سطحی اش رو حتما بخون به نظرم خیلی برات می تونه مفید باشه .تو همین قسمت هست.:303:

دوست خوبم بى همدم
ممنونم كه اينطور همدم من شدى!

اين مدت خيلى تلاش كردم و خوب بود! راضى ام از خودم... به خصوص يه بار كه ديگه مطمئن بودم اينبار خودم رو مي پيچونم، چنان پر انرژى كار رو شروع كردم و نتيجه هم گرفتم كه خودم كلى كيف كردم!!
نمازم رو هم حتى در خسته ترين شرايط كه همه وجودم لبريز از وسوسه نخوندن بود خودم و اين مبارزه خيلى مزه داد! :) البته چون شوهرم هميشه به نمازش مقيد هست، حضورش خيلى بهم كمك ميكنه.

البته گاها ( مثلا همين امروز) تنبلى هايى ميكنم. مثلا امروز ميخواستم ساعت ٨ برم جايى. اما نرفتم و دقيقا از آلودگى و سرما فرار كردم و موندم خونه...كلى با خودم كانجار رفتم... ولى واقعا نتونستم!!!
اين بى برنامگى ها اعتمادم رو به خودم كم ميكنه!

اما راستش امروز اومدم كمك بگيرم از دوستان براى اعتماد بنفسم...
من نمىدونم ميتونم بگم آدم كم اعتماد بنفسى هستم يا نه؟؟؟
فكر ميكنم اين هميشگى نيست... اين طور نيست كه دونه دونه كارامو بخوام مثال بزنم كه نشاون بده اين اعتماد و ندارم... چون اونوقت مثال نقض هم زياد در من هست...
به آدمايى مثل من چى ميگن؟؟؟ تو دسته بندى ها من كجام؟؟؟؟
من يه چيزي رو ميدونم كه خونواده منتقدى دارم... مهربون و حمايتگر هم هستن....
يعنى وقتى كاري انجام ميشه و يا مثلا خريدى مي كنيم ميگن: به به چه قشنگه ولى اگه فلان جور بود بهتر نبود؟؟؟ و هميشه يه حسي از ناكامل بودن انتقال ميدن...
از طرفى بسيار حمايتگر هستن... يادمه وقتى دانشجو بودم چقدر به خصوص بابام منو بزرگ ميكرد. احساس ميكردم علامه و دانشمند شدم ديگه! هميشه جورى باهام رفتار ميشد كه انگار دارم بهترين كار رو مي كنم... الان با خواهرم هم همينن
جالبه كه اونم حالت هتى منو داره
يه جورايى تركيبى از غرور و كمبود اعتماد بنفس!

دوست ندارم تو شناخت خودم زياده روى كنم و سريع برچسب به خودم بزنم... با يه برچسب " من ضعيفم" تمام تواناييم رو ناديده بگيرم و با " من خوب و قوى ام" روى ضعف هام سرپوش بزارم...

من چكار كنم تا اين احساس ضعف ها رو بتونم از بين ببرم؟؟؟ چه كار كنم تا از كاستى هام خجالت نكشم... تا احساس نكنم هميشه عقبم و بي سوادم و به اونچه دارم اعتماد كنم؟؟؟؟ از طرفى مغرور هم نشم تا دچار جمود نشم؟؟؟؟

واقعا به همفكرى و راهنماييتون نياز دارم چون من تو خودم گير كردم و نميتونم كارى كنم. مثل آدمى كه بخواد خودشو از زمين بلند كنه...
واقعا احساس ميكنم گاهى اين ضعف ها مثل بندى محكم دور منو گرفتن و نميزارن رها باشم... نميزارن تمام انرژى من رها بشه... دارن منو خموده ميكنن...

- - - Updated - - -

دوست خوبم بى همدم
ممنونم كه اينطور همدم من شدى!

اين مدت خيلى تلاش كردم و خوب بود! راضى ام از خودم... به خصوص يه بار كه ديگه مطمئن بودم اينبار خودم رو مي پيچونم، چنان پر انرژى كار رو شروع كردم و نتيجه هم گرفتم كه خودم كلى كيف كردم!!
نمازم رو هم حتى در خسته ترين شرايط كه همه وجودم لبريز از وسوسه نخوندن بود خودم و اين مبارزه خيلى مزه داد! :) البته چون شوهرم هميشه به نمازش مقيد هست، حضورش خيلى بهم كمك ميكنه.

البته گاها ( مثلا همين امروز) تنبلى هايى ميكنم. مثلا امروز ميخواستم ساعت ٨ برم جايى. اما نرفتم و دقيقا از آلودگى و سرما فرار كردم و موندم خونه...كلى با خودم كانجار رفتم... ولى واقعا نتونستم!!!
اين بى برنامگى ها اعتمادم رو به خودم كم ميكنه!

اما راستش امروز اومدم كمك بگيرم از دوستان براى اعتماد بنفسم...
من نمىدونم ميتونم بگم آدم كم اعتماد بنفسى هستم يا نه؟؟؟
فكر ميكنم اين هميشگى نيست... اين طور نيست كه دونه دونه كارامو بخوام مثال بزنم كه نشاون بده اين اعتماد و ندارم... چون اونوقت مثال نقض هم زياد در من هست...
به آدمايى مثل من چى ميگن؟؟؟ تو دسته بندى ها من كجام؟؟؟؟
من يه چيزي رو ميدونم كه خونواده منتقدى دارم... مهربون و حمايتگر هم هستن....
يعنى وقتى كاري انجام ميشه و يا مثلا خريدى مي كنيم ميگن: به به چه قشنگه ولى اگه فلان جور بود بهتر نبود؟؟؟ و هميشه يه حسي از ناكامل بودن انتقال ميدن...
از طرفى بسيار حمايتگر هستن... يادمه وقتى دانشجو بودم چقدر به خصوص بابام منو بزرگ ميكرد. احساس ميكردم علامه و دانشمند شدم ديگه! هميشه جورى باهام رفتار ميشد كه انگار دارم بهترين كار رو مي كنم... الان با خواهرم هم همينن
جالبه كه اونم حالت هتى منو داره
يه جورايى تركيبى از غرور و كمبود اعتماد بنفس!

دوست ندارم تو شناخت خودم زياده روى كنم و سريع برچسب به خودم بزنم... با يه برچسب " من ضعيفم" تمام تواناييم رو ناديده بگيرم و با " من خوب و قوى ام" روى ضعف هام سرپوش بزارم...

من چكار كنم تا اين احساس ضعف ها رو بتونم از بين ببرم؟؟؟ چه كار كنم تا از كاستى هام خجالت نكشم... تا احساس نكنم هميشه عقبم و بي سوادم و به اونچه دارم اعتماد كنم؟؟؟؟ از طرفى مغرور هم نشم تا دچار جمود نشم؟؟؟؟

واقعا به همفكرى و راهنماييتون نياز دارم چون من تو خودم گير كردم و نميتونم كارى كنم. مثل آدمى كه بخواد خودشو از زمين بلند كنه...
واقعا احساس ميكنم گاهى اين ضعف ها مثل بندى محكم دور منو گرفتن و نميزارن رها باشم... نميزارن تمام انرژى من رها بشه... دارن منو خموده ميكنن...

درمورد حساسیت قبل گزارش نوشتن،من یه مثال میزنم شایدمقداری کمکت کنه؛وقتی آقای"رونتگن"داشت آزمایش دیگه ای توی آزمایشگاه انجام میداد به طوراتفاقی متوجه حساسیت های نوری شد که با آنچه دنبالش بودفرق داشت اسمش رو اشعهxیعنی مجهول گذاشت یه پدیده مهم علمی به صورت اتفاقی کشف شد...عالم نقاشی هم اینطوره اول با خلاقیت وبازی،نقاشی ایجادمیشه..شاید واست اتفاق افتاده یه کلیدیاچیزی رو گم کنی کلی دنبالش بگردی وقتی کاملابیخیالش شدی و"رهاش"کردی اتفاقی دوباره چشمت بهش میخوره..بنابراین باحسابگری خیلی دقیق هم مادچاراشکال میشیم نه میشه کاملا ساختارمند به زندگی نگاه کرد نه کاملا بازی گرفتش ترکیبی ازهردوتاست