نمایش نسخه قابل چاپ
achilisباشه حتما
ولی کنار گذاشتن خجالت به این سادگی ها نیست خیلی سخته برام ولی با این حال باشه تلاشمو میکنم
راستی تاپیک (خوددرگیری) دقیقا شرح حال منه به علاوه ی مطالبی که همین جا گفتم اصلا انگار من اونارو نوشتم
من اینجا خیلی خوب نتونستم احساساتم رو بیان کنم
من دقیقا مثل آراس نیاز به شناخت خودم دارم و مثل ایشون احساس تهی بودن میکنم
سلام
من فکر میکردم اینجا جاییه برای درد و دل و بیان مشکلات و دوستان هم هرکدوم در حد توانشون کمک میکنن ولی یا اشتباه فکر میکردم یا مشکلم خیلی بزرگه
به هر حال از کسانی که سعی کردن کمکم کنند ممنونم حتا در حد چند جمله ولی در کل من باز هم منتظرم
سلام دوست عزیزم.
جواب سوالا یادت نره.:72:
.نقل قول:
خیلی تنبلم.
.
.
.
sanoجان، فکر کن تنبلی ت شفا پیدا کرده :) و به تو یک پشتکار خیلی قوی هدیه داده شده.نقل قول:
دوست داشتم حافظ قران میشدم
بچه خوبی برای پدرومادرم میشدم
خجالتی نبودم
اعتماد به نفس بالایی داشتم و میتونستم خوب صحبت کنم
گواهینامه گرفتم اما نتونستم رانندگی کنم
خیاطی دوست داشتم که الان دارم میرم
دوست داشتم که ادم با ایمان واقعی بودم که اصلا نیستم
دوست داشتم زبان انگلیسیم عالی بود که افتضاحه.......
در اکثر این کارهایی که گفتم اقداماتی کردم چندین بار اما همیشه نصفه موندن
اما این پشتکار، فقط میتونه صرف یکی از این کارها بشه.
سوال شماره 1: دوس داری کدوم رو انتخاب کنی؟ (اگه چیزی بغیر از اینها هم هست بگو)
----------------------------
درد مشترکی داریم:)نقل قول:
خانواده ام ازم بدشون میاد چون از حرفاشون میفهمم از سرزنشهاشون از مقایسه کردن های زیاد منو با هر کسی که بگی مقایسه میکنه خجالت میکشم بگم اما حتا با دختر عموم که به خاطر ازدواج فامیلی مشکل داره هم مقایسه کرده با بچه های 16-17 ساله ، دوست ندارم بگم اما مامانم کمی هم بددهنه...
منتظرن ازدواج کنم و زودتر برم اینو چندین بار خودش بهم گفته که راحت شه
راستشو بخوای، من خیلی دنبال ریشه این کار خانواده ها گشتم.
فهمیدم که از اون اول که داشتن ما رو تربیت میکردن، منبع درستی نداشتن که بدونن چه رفتاری باعث پیشرفت بچه هاشون میشه.
پدر مادرا هم که عجول، دوس دارن همینجوری هی بچشون 20 بگیره.
اگه دست اونا بود دوس داشتن تو 16 سالگی دکترا بگیریم و در غیر این صورت خنگیم و بچه ای خنگ تر از ما نیست!
خلاصه به هر بدبختی ای بود ما تو این همه سختی و بمباران حقارت، خودمون رو به یه جایی رسوندیم.
اما اگه الان هم کسی بیاد بهشون بگه روشتون اشتباه بوده، میگن ما که نتیجه گرفتیم. (یعنی اگه بهش سخت نمیگرفتیم و تو سرش نمیزدیم که همین لیسانس زپرتی رو هم نگرفته بود!) البته بلا نسبت مدرک شما!
یا شایدم قبول کنن. ولی میگن ولش کن. روشمون رو عوض کنیم فکر میکنه خبریه. این که عادت کرده. چند وقت دیگه هم همینجوری ادامه میدیم، ازدواج میکنه میره دیگه!
نگاه به لحن مسخره م نکن. میدونم چی میگی. با تمام وجود درکت میکنم.
تاپیکام هست. اولش خودمو به در و دیوار تالار میزدم که راه حل پیدا کنم.
آخرشم رسیدم به همونی که از قبل میدونستم.
صبر و تحمل.
اگه فکر میکنی برای تغییر جو خونه، هنوز راهی هست که نرفتی، که شروع کن. جلوتو نمیگیرم.
اما اگه مطمئنی راه تغییری نیست، بپذیر.
(البته من هنوزم بعد چند سال که تو همدردی بودم، به درجه والای پذیرش نرسیدم. واسه من که خیلی پیچیده و خاصه!)
--------------------------
سوال شماره 2 : چند تا دوست داری و رابطه ت با دوستات چه جوریه؟
سوال شماره 3: لطفا فکر کن، به مخیله ت فشار بیار و 2 تا کار خوب و مفیدی که در طول عمرت انجام دادی رو برام بنویس. (از هر وقتی که دوس داشتی. از بدو تولد حساب کن تا......... همین الان که داری اینا رو میخونی.)
سوال شماره 4: یکی از چیزایی که الان داریش اما قبلا جزء آرزوهات بوده رو برام بنویس. (چه چیز مادی، چه موقعیت معنوی، چه تحصیلات، چه اخلاقیات چه هر چیز دیگه)