به نظر شما بچه دار بشم؟

عزیزم به نظرم خودت بهتر می تونی شرایطت رو بسنجی و با توجه به اولویت هات تصمیم بگیری، چون شرایط و تواناییهای هر کس فرق می کنه. اما چند نکته که شاید بتونه توی تصمیم گیری کمکت کنه
1- شما هنوز 4 سال دیگه فرصت داری برای بچه دار شدن و وقتی فرزند اولت به سن 5 سالگی (یعنی 2 سال دیگه) برسه نیازهاش به شما کمتر میشه و زمان کمتری از شما رو می گیره

2- شما تجربیات زیادی از بچه اولت کسب کردی و با استفاده از اونها و کمی تدبیر می تونی برای بچه دوم طوری بر نامه ریزی کنی که بعضی مشکلات که در زمان بچه اولت افتاد نیافته

3- عکس العمل های همسرت نسبت به فرزندتون رو می تونی تا حدی با توجه به شناختی که از همسرت و فرزندت و خودت داری مدیریت کنی

4- می تونی از نزدیکان و دوستانت اینبار کمک بیشتری بگیری تا زمانهای بیشتری بتونی با همسرت باشی

5- اگر بتونی آرامش رو در خودت نهادینه کنی می تونی در همسرت و فرزندت تاثیر بذاری و اونها از شما آرامش می گیرند

6- قبل از اینکه اقدام به بچه دار شدن کنی یکبار تمام شرایطی که ممکنه برات اتفاق بیافته رو مرور کن و ببین بهترین عکس العمل شما در هر مورد چی می تونه باشه که بیشترین آرامش رو به خونه شما بده.

7- سعی کن به خودت و همسرت بقبولونی که کمالگرایی باعث میشه نتونید از زندگیتون و حتی از همین گریه کودکتون لذت ببرید. یعنی شما دو نفر باید سعی کنید واقع گرایی رو وارد زندگیتون کنید (مخصوصا در مورد بچه ها) ، اینطوری سعی می کنید زندگیتون رو با تمام شرایطی که بچه ها داشته باشند ، بپذیرید و گریه و بی خوابی و بقیه مسائل مربوط به بچه شما رو به هم نریزه و حتی ازش لذت هم ببرید. حتی در مورد کمالگرایی و واقعیت گرایی می تونید کمک تخصصی از یک مشاور بگیرید

8- اگر تصمیم به باردار شدن گرفتید، سعی کنید در زمان بارداری به آرامش خودتون خیلی اهمیت بدید تا بچه تون بچه آرامتری باشه

ممنون از نظر شما که بسیار پاسخ کاملی بود ممنون deljoo_deltang

دوست گرامي
مردها همه بچه دوست دارن البته اين به هنر شما بستگي داره که با بچه دارشدن بتوني توازن زندگي ات رو حفظ کني تقريبا اکثر آقايان اين گله رو ميکنن که خيلي موقع ها هم جدي ومشکل آفرين هست که با اومدن بچه ديگه زنم همه وقتش رو براي بچه ميذاره وارتباط زناشويي ما داره خراب ميشه البته اين تا حدي اجتناب ناپذيره چون رسيدگي به بچه متوجه مادربچه هست ولي مردي که تا ديروز همه وقتش توي خونه به ارتباط هاي محبت آميز همسرش ميگذشت حالا همسرش اينقدر خسته ودرگير بچه ميشه که ديگه تواني براي همسر داري ورسيدگي به همسر وحتي مسائل زناشويي نداره واين خيلي مشکل درست ميکنه .... البته شما دو امتياز مثبت دارين يکي اينکه بچه دومه يعني اون حساسيت ونگراني ودلهره اولي رو نداري بنابراين بهتر مديريت ميکني و وقت بيشتري به زندگي وشوهر قرار ميدي ودوم اينکه تجربه وخصوصيات شوهرتون رو دراين مورد آشنا شدي وبهتر ودقيق تر ميتوني قدم برداري ... حالا اگه اين دو مورد رو داري که حتما داري پس ميتوني براي بچه دوم اقدام کني چرا که قطعا پس از سپري کردن مشکلات فعلي درآينده داشتن دو فرزند به مراتب بهتر ازيکي است هم براي فرزندتون وهم براي خودتون وانسجام وقوت خانواده وهم ارتباط هاي عاطفي .... فقط مردها زنشون رو بيشتر ازاوني که براي بچه ها وقت ميذارن ميخوان فشاربيشتري بايد تحمل کني ولي موقتي است ونتيجه اش شيرينه ... به خدا توکل کن واقدام کن چون اختلاف سني شون بره بالا ومشغله ومشکلات زندگي تون بيشتر بشه ديگه جسارت اين کار رو نخواهي داشت وازطرفي مسائل جسماني و.... مزيد اين علت خواهد شد به نظر من ميتوني مديريت کني من براتون دعا ميکنم

سلام خدمت شما ardeshirk
من خودم به این نتیجه رسیدهام که همسرم هر وقت بچه می خوابید دوباره با من خوب می شد ولی من از همسرم انتظار داشم که شرایط سخت دوری از هم که به خاطر بچه به وجود اومده رو درک کنه و کنارم باشه ...من خودم می دونم که یه مرد از مسایلی کهشما می گین در هنگام بچه دار می شن می رنجن....ولی زن اون موقع باید دوتا درد رو تحمل کنه یکی دوری و بد خلقی همسر و یکی بچه داری سخت
من این مشکل رو داشتم که تا بچه گریه می کرد بیشتر نگران همسرم بودم که ب بچه بدی نکنه و خودم هم بیشتر از رفتار همسرم عصبی می شدم.....
خودم خیلی فکر می کنم که بچه دوم شرایط بهتری خواهد بود ولی مگه شخصیت من و همسرم عوض شده؟؟؟؟؟؟؟
گاهی همین الان که بچه گاهی زیاد جیغ جیغ میکنه دوباره همسرم به هم میریزه
حرفهای شما وdeljoo_deltang خیلی خوب و کامل است ولی من ترسم اینه که الان که در اوج خوشبختیم کار خوبی که زندگیم باز به خطر بیافته؟

سلام. فکر کردم این مطلب رو جایی خوندم و فکر کردم به درد شما می خوره. امیدوارم مفید باشه:72:
در زمانهای قدیم به دنیا آمدن فرزند در سال اول یا دوم ازدواج امری طبیعی بود و اگر کسی در این مدت بچه دار نمی شد به او انگ " اجاق کوری" می زدند ولی امروزه این مساله بر عکس شده و اکثر زوجهای جوان حاضر نیستند که بلافاصله بچه دار شوند. آنها معتقدند که نیاز دارند بیشتر همدیگر را بشناسند و آمادگی لازم را ،چه از نظر روحی و چه از نظر مالی برای بچه دار شدن پیدا کنند و همین امر باعث می شود که با به دنیا آمدن فرزند بعد از 4، 5 سال از نظر عاطفی به شدت لطمه بخورند زیرا ناگهان از محیط امن و آرام دو نفره خود وارد جریانی از بی خوابی، بی نظمی ، در خانه ماندن و .... می شوند و در این حالت ، پدیده حسادت به ویژه حسد ورزی پدر به فرزند پیش می آید و گاهی شدت این قضیه آنقدر زیاد است که از همسر خود مي پرسند: من را بيشتر دوست داري يا فرزندمان را؟
در این مرحله مادر نقش بسیار مهمی را دارد. اول از همه رسیدگی به نوزاد نا توانی که به مادر احتیاج دارد و دوم پدری که 4یا 5 سال نقش اول زندگی زن را بازی کرده و اکنون با آمدن نوزاد ناچار است پدر مهربانی باشد که خودش بیشتر به همسرش نیاز دارد. البته وجود حس پدری و علاقه به نوزاد شیرین و دوست داشتنی تا حد زیادی به مرد کمک می کند تا از این حال در آید . اما هر همسری باید بداند که مرد زندگی اش در اولویت است و با محبت و مهربانی به او کمک کند تا با مسوولیت تازه و شرایط تغییر یافته کنار بیاید و صد البته بهتر است که این اقدامات، از پیش از تولد شروع شود تا با آمدن فرزند، پدر تا حدی آمادگی لازم را داشته باشد.برخی از رفتار های غیر قابل پیش بینی پدران پس از تولد اولین فرزند پرخاشگری، دیر آمدن به خانه، کار کردن بیش از حد، رفت و آمد با دوستان و.... است.
بروز این حسادت های پدرانه تا حدی غیر قابل اجتناب است ولی در صورتی که بیش از یکسال طول بکشد، خطرناک می شود و ممکن است ریشه به تیشه زندگی خانوادگی بزند یا سردی بیش از حد در روابط را به وجود بیاورد. بهترین کار ،حرف زدن در این مورد است. مادر فداکار مادری نیست که بخواهد تمام کارهای فرزندش را به تنهایی انجام دهد. مشارکت پدر و مهمتر از آن اعتماد به پدر در انجام کارهای نوزاد،هم باعث می شود که ارتباط پدر و فرزند قوی شود و هم مادر فرصتی برای خود و همسرش بیابد.
با بزرگ شدن کودک، شیرین زبانی های او،منظم شدن ساعت خواب و خوراک و... اوضاع بهتر می شود و پدر و مادر _ در صورتی که برنامه ریزی خوبی داشته باشند_ می توانند زمان بیشتری را به هم اختصاص دهند.
همان گونه که در دنیای کنونی بچه دار شدن نیاز به برنامه ریزی دارد، پیش بینی و اقدامات پیشگیرانه عاطفی نیز مستلزم یک برنامه ریزی خوب است.

- - - Updated - - -

از مجله موفقیت

سلام عزیزم:43:
فکر می کنم اگر همسرتان اراده کنند یاد بگیرند صبر بیشتری به خرج بدهند جاهای دیگر زندگی هم به دردتان خواهد خورد. اگر بشود همسرتان بپذیرند یک کمی روی خودشان کار کنند خیلی خوب می شود.
البته من نه بچه دارم نه همسر . شاید نمی توانم درست بفهمم این قضایا را.:72::72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hhanie

سلام ممنون از پاسختون
یعنی واقعا اونا توی اون شرایط از گریه بچه از کوره به در نمی رن؟
به همسرشون کمک روحی هم می دن؟ببین من همسرم کمک می کرد و شاید خیلی بیشتر از باقی مردها من مشکلم با عدم تحمل اون نسبت به گریه ها و....فاصله انداختن بچه به خاظر کارهاش از همسرش
من به خاطر بچم می خوام یکی دیگه بیارم وگرنه تمایلی ندارم می ترسم بعدا پشیمون شم با همسرم هم صحبت کردم اون خیلی متاسفه ولی اصل موضوع اینه که کلا این مسیله یه حالت روانی و یعنی الانم وقتی بچه یهو یه کاریی می کنه یا یه سوال رو سیصد بار می پرسه یا می دوه تو خونه همسرم همین جوری میشه....
حالا شما که می گی یه بچه کافی و قصدت هم همینه در آینده پشیمون نمیشی یا اگه فرزندت بی خواهر برادر بمونه و این که بچه اصرار کنه چی؟

- - - Updated - - -

سلام ممنون از پاسختون
یعنی واقعا اونا توی اون شرایط از گریه بچه از کوره به در نمی رن؟
به همسرشون کمک روحی هم می دن؟ببین من همسرم کمک می کرد و شاید خیلی بیشتر از باقی مردها من مشکلم با عدم تحمل اون نسبت به گریه ها و....فاصله انداختن بچه به خاظر کارهاش از همسرش
من به خاطر بچم می خوام یکی دیگه بیارم وگرنه تمایلی ندارم می ترسم بعدا پشیمون شم با همسرم هم صحبت کردم اون خیلی متاسفه ولی اصل موضوع اینه که کلا این مسیله یه حالت روانی و یعنی الانم وقتی بچه یهو یه کاریی می کنه یا یه سوال رو سیصد بار می پرسه یا می دوه تو خونه همسرم همین جوری میشه....
حالا شما که می گی یه بچه کافی و قصدت هم همینه در آینده پشیمون نمیشی یا اگه فرزندت بی خواهر برادر بمونه و این که بچه اصرار کنه چی؟

---

نه عزیزم من کی گفتم یه بچه کافیه.
من در جواب سوالا گفتم که پرسییدی یعنی همه ی مردا اینطورین.
خواستم بگم خیر.
اینطوری نیستن.
شوهر شما هم در بچه دار شدن شما دخیل بودن مسول هستن ایشون هم باید شمارو درک کنن به نوبه ی خودشون باید مسولیت کار خودشون قبول کنن. و بپذیرن. حالا ایشون اگه میخواین شونه خالی کنن شما باید بهشون یاداوری کنین که این بجه از اسمون که نیوفتاده پایین تو خوته شما. ایشون مثیکه پدرشونن.
عصبی شدن و دور شدن از زن و بچه و لغزش در عزت نفسشون اینا بهانه خوبی نیس.
مرد از یه لحاظات عذاب میکشه تو دوران حاملگی زن اهم یجور دیگه. اینارو باید ایشون بدونن مگه تقصیر شماست.که بدخلقی و تحمل کنین. و بچه هم بزرگ کنین.و اذیتاشو یه نفره تحمل کنین. بچه یدنیا میاو ماله هردوست باید هردو بهم کمک کنن در تربیتش.
اینو شوهرتون باید بفهمن.
مگه شما بدون رضایت ایشون حامله شدین؟ مگه ایشون نخواستن؟
یعنی ایشون بچه دوست ندارن؟


بهرحال فقط خودتون و همسرتون میتونین تصمیم درستی بگیرین. بشینین آینده رو با شروط مختلف بررسی کنین ببیننی کدومش بهترین نتیجه و کمترین ضرر و داره.
شما بهتر از هرکسی میتونین بگین شوهرتون واقعا پشیمونن یا نه.
و دوباره این اشتباه تکرار نخواهد شد.
ببیننی واقعا صبور هستن یا نه.

درمورد سوالتون هم باید بگم بله من خیلی مردارو دیدم بچشونو از جونو دل دوست دارن و هرکاری واسش میکنن. این اقایون مسولیتشون و کامل پذیرفتن.
شما هم باید وظایف شوهرتون و بهشون یاداوری کنین.
اگه هم میتونین و توانایی مالیتون خوبه یرین مشاور حضوری که کامل شوهرتون روشن کنن چجور وظایفی در قبال بچشون دارن
شوهرتون آدم خوبیه که پشیمون شدن این نشون میده ایشون فقط یه لحظه گول شیطول و خوردن و ذاتا آدم خوبی هستن پس شاید نیاز به یه تلنگر دارن همین خودتون تاحالا باهاشون صحبت کردین که چه وظایفی در قبال بچه دارن؟

تا لخظه ای که مطمعن نشدی حامله نشو اول مطنعن بشو . تازه بچت هنوز خیلی کوچیکه بذلر بزرگتر که شد واسش یه خواهر کوچکلو و برادر کوچولو بیار.مثلا مدرسه که رفت دیگه سر تو هم خلوت تر میشه میتوتی اونموقع دوباره مامی بشی.

موفق باشی

دوستای خوبم که وقت گداشتید و پاسخهای کاملی دادید واقعا ممنون
من با همسرم کلی حرف زدم در این باره و گفتم که بچه دیگه به شرط مشاوره است....
mahastyجان باورم نمی شه که این مقاله که توش رفتارهای مرد رو بعد تولد بچه نوشته بود همگیش رو همسرم داشت یعنی حسادت می کرده ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟والا من بیشتر فکر می کنم حوصله بچه رو نداشته.......
ممنون دختر بی خیال ............الان همسر من نماد یه پدر واقعی است و هر زنی حسرتش رو می خوره ولی این تو 3 سال اول زندگی بچم که این طور نبود....و حتما اگر مردهایی هستن که در 3 سال سخت اول زندگی بچه همه جوره زنشون رو حمایت می کنن باید دستشون رو بوسید والا زندگی من که داشت به جدایی منجر می شد.....
باز هم ممنونم و جاثیه جان همسر من تو همه چی صبوره الا زاق و زوق بچه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hhanie

دوستای خحوبم که وقت گداشتید و پاسخهای کاملی دادید واقعا ممنون
من با همسرم کلی حرف زدم در این باره و گفتم که بچه دیگه به شرط مشاوره است....
mahastyجان باورم نمی شه که این مقاله که توش رفتارهای مرد رو بعد تولد بچه نوشته بود همگیش رو همسرم داشت یعنی حسادت می کرده ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟والا من بیشتر فکر می کنم حوصله بچه رو نداشته.......
ممنون دختر بی خیال ............الان همسر من نماد یه پدر واقعی است و هر زنی حسرتش رو می خوره ولی این تو 3 سال اول زندگی بچم که این طور نبود....و حتما اگر مردهایی هستن که در 3 سال سخت اول زندگی بچه همه جوره زنشون رو حمایت می کنن باید دستشون رو بوسید والا زندگی من که داشت به جدایی منجر می شد.....
باز هم ممنونم و جاثیه جان همسر من تو همه چی صبوره الا زاق و زوق بچه

---

اینکه خیلی خوبه شوهرتون الان وظایفشونو خوب شناختن من اگه جرفی زدم فقط نگفتم از جانب یه زن بگین بیشتر از جانب یه مادر باید گوشزد میکردین. چون اون بچه هم حق یه پدر خوب داره درست همونقدر که شما حق داشتن یه شوهر خوب و صبور و دارین.
پس مثیکه فقط یکمی دودل و شک داری با یکم چاشنی ترس ازگذشته تلخ.

اینا با رفتن پیش یه مشاور خوب جل میشه. اونطوری شما مطمعن تر میشین و میتونین با آرامش دوباره صاحب فرزند بشین
انشالله خودتون و فرزندانتون آینده خوبی داشته باشین و همیشه پیروز و موفق باشین.:)