خواهش میکنم کمکم کنید.من نمیخام طلاق بگیرم.

خانم m_alone، نگران نباشید. هر چند دلایلت برای دوست داشتن ایشون به نظر من زیاد منطقی نیست و حتی اگر ایشون هم بخواد تفاوتهاتون زیاده و شاید

بعدن باز هم دچار مشکل بشین و باز به نظرم الان بیشتر ترس از طلاق باعث میشه که تمایل داری رابطه ات رو دوباره خوب کنی ولی با این وجود به نظر میرسه

که اگه بخوای میتونی از این به بعد هم رفتار مناسبتری با خودش و خانواده اش داشته باشی، و شاید رفتار مناسبت باعث شد همونطور که دوست دارین دوباره

باهاش وارد زندگی بشین. ولی بهرحال شما هنوز خیلی جوان هستی و به نظرم نیازی نیست که به خاطر ترس از طلاق شرایطی رو برای یک عمرت بپذیری که

تحملش برات سخته. بنابراین خیلی نگران نباش تا هم خودت بتونی منطقی تصمیم بگیری و هم اینکه خانواده ات با دیدن نگرانی تو اذیت نشن.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط m_alone

راستش شهرشوهرم خیلی کوچیکه متاسفانه اونجا خواستگار زیاد داشت.آخه خیلی آرومو متین هست.چون خونوادشم همه میشناسن اونجا طرفدار زیاد داره مادرشوهرمم مرتب میگفت که همه آرزوی ازدواج با پسرمنو داشتن جلوی من میگه واسه بسرم زن زیاده.شوهرمم باورش شده که من باعث بدبختی شم .کاش یکم مادرشوهرم شرف داشت.پدرمادرم عاشق شوهرم بودن همش بهش محبت میکردن اما الان میگن این پسره آبزیرکاهه.باپنبه سرمیبره.خودشو آروم جلوه میده.امامنطق نداره.فقط میگن طلاق.واقعأ هم بی منطق بود.کاش یکم فقط یکم زحمت میکشید واسه. زندگیمون.

---

منظورت از یکم تلاش چیه؟یعنی همسرت هیچ تلاشی نکرده؟ اینکه شما از خونه رفتی و چند بار اومده دنبالت؟ اینکه از صبح تا شب برای زندگیش کار می کنه؟ اینکه لحظه های خوبی برات ساخته که الان دلتنگ اون لحظه هایی؟ من فکر می کنم همسرت خیلی زحمت کشیده برای زندگیتون فقط در یک زمینه کاری نکرده و اون زمینه هم یک مشکلی بوده که داشته و شما باید از روشش پیش می رفتی یا همونطور که بود می پذیرفتیش (در صورت پذیرش می تونستی همراهیش کنی یا تصمیم به جدایی بگیری) نه که از کاه کوه بسازی.

اینا رو نگفتم که سرزنشت کنم یا چیزی که گذشته رو دوباره بیان کنم اینا رو گفتم چون فکر می کنم به نظرم اول اول باید دیدت رو نسبت به همسرت درست کنی.

ممنونم با حرفاتون کمکم میکنید راستش پدر مادرمم مدام میگن تو سنت کمه باید تمرکز کنی رو ارشدت تا دانشگاه قبول شی.امسال قبول شدم اما به خاطر زندگیم نرفتم چون ی استان دبگه بود.پدر مادرم مدام میگن این پسره ایندتو خراب میکنه و بهش فکر نکن جلوشون خودمو آروم نشون میدم اما شبا تا صبح خوابشومیبینم و صبح که اونا سر کارن فقط اشک میریزم از دسته دلم عصبیم عقل مبگه چدایی بهترین کاره اما حالم داغونه ودلم شوهرمو میخاد.دعام کنید.

ببین عزیزم اول اینکه شما نباید سر هر موضوعی قهر میکردی ومیرفتی خونه بابات این مسئله دیگه برای شوهرت تکراری شده بخاطر همین دوهفته یا یکماه میشه که خبری ازت نمیگیره. شما حریم بین شوهروخانوادتو با این قهرها شکستی ولی با وضع پیش آمده اینقدر حرمت ها شکسته شده که کار به شکایت کشیده به نظر من ادامه این زندگی به صلاحتون نیست مگر اینکه شوهرت در پی اصلاح رفتارهای اشتباهش(شکایت،بی احترامی به خانوادت) بربیاد واز اینکه تصمیم به جدایی گرفته،قفل دروعوض کرده(یعنی جایی تواین خونه نداری) احساس ندامت کنه وقول بده واز خانوادت عذر خواهی کنه همچنین شما هم اگه برگشتی سر خونه زندگیت رویه ات رو تغییر بده که خیلی اشتباهارو(شکستن حریم زندگیتون،قهرهای پی درپی،جروبحث) مرتکب شدی . فکر کن الان بچه ندارید اگه داشتید چی میشد به اینم فکر کن بعد تصمیم بگیر.

دوستای عزیزم متشکرم که راهنماییم میکنید.راستش منظورم از تلاش شوهرم تو مسایل عاطفی بود.اون میومد دنبالم.از باباش خیلی حرف شنوی داشت باباش ی ارتشی مستبده بگه ی کارو انجام بده باید انجامش میداد.هربار که باهاش رفتم بهم گفت از زور بابام اومدم بخدا ازغصه میمردم دم نمیزدم.قبول دارم اوضام اینقد توبهار بد بود که اصلأ دوست نداشتم شب بیاد خونه دوس نداشتم باهاش تنها بمونم و دوباره رویای بودن باهاش بیاد توذهنم احساس ی آدم گناهکارو داشتم تجربه های بدی بود ومنم با ذهنیت غلطم بدترش کردم.تابستون که برگشتم به خودم قول دادم نیازامو نادیده بگیرم.بهتر شده بودم.ازقدیم بیشتر دوسشداشتم اما من از چشاش افتاده بودم.چون بهم. گفت از روز اول خودمو درمقابلت ناتوان میدیدم و این واسش خیلی سخت بود.متأسفانه شوهرم خیلی کله شقه تا ابدم نمیاد عذرخواهی.با وجودی که بار بهم گفته من قدیما عاشقت بودم واست هرکاری میکردم اما خر بودم.دیگه عاقل شدم.و همینطور میگفت اگه یکی برام تموم بشه تا ابد تموم شدست الان به طلاق دادنم مطمینم.اما روزشب از خدا میخاد یکم هنوز از عشقم تودلش باشه:(:(

عزیزدلم حتمابایه مشاور خبره صحبت کن که تصمیم عاقلانه بگیری که بعدا خدای نکرده پشیمون نشی

بخدا من از تابستون 3ماه اصلأ کوچکترین بی احترامی نکردم حتی ی بارم باهاش بحث نکردم.قهر که اصلأنکردم.گاهی وقتا اون میگفت زوری اومده دنبالم من سکوت میکردم بغلش میکردم صدا قلبشو گوش میدادم اونم کم کم آروم میشد.هفته آخر ی جورایی بود.ی جورای خاص زیاد سمتم نمیومد پتوشو ازم جدا میکرد.ازم فاصله میگرفت میگفت موهات تو خواب بهم میخوره عصبی میشم نزدیکم نیا گرممه.دستمو میگیری حالم بهم میخوره.منم فقط یواشگی گریه میکردم.بعد به حالت قهر نیومدم اینبارگفتم یکی دوروزمیرم شهرمون جفتمون از هم دور باشیم راجبه زندگیمون فکر کنیم کلی بوسیدمش گفتم ناراحت نباش همه چی رو با کمک هم درست میکنیم.اما سر دو روز اس داد من فکرامو کردم طلاق.گفت باید همون 3ماه پیش تموم میکردیم.منم باخونوادم رفتم با خونوادش حرف زدیم.اونام گفتن طلاق.گفتن ما راضی به عذاب یدونه پسرمون نیستیم!بعد که یسر رفتیم خونه بابت وسایل او ماجرای شوم قفل درو سیلی بابام پیش اومد.افسوس من از تابستون خیلی عوض شده بودم اما شوهرم کینه رواز دلش در نیاورد.بابت خطاهای گذشتم پشیمونم اما چه فایده،خدایا کمکم کن. :(:(

- - - Updated - - -

مرسي ثمين جون.تو شهر خودم زياد رفتم.مشاور روانبزشك متأسفانه همش ب جدايي ختم ميشد.تهرانم رفتيم ميكفت با يكم انعطاف مشكل حله.من دوست دارم بميرم اما جدانشم.اما اون تصميمشو كرفته حتي جواب اس ام اسامم نميده:(:(

هرروزصبح انگار یکی واقعیت های تلخ زندگیمو با پتک میکوبه توسرم.شبا تا صبح توخواب با گریه زاری به شوهرم میگم نزار ازهم جداشیم.وقتی به دخترای اطرافم به روابط بی قیدوبندشون نگاه میکنم غصه ام میگیره.آخه من که فقط سرم توکتاب ودرس بود تو مدرسه ودانشگاه شاگرد اول بودم.پامو کج نذاشتم شوهرم اولین پسری که بهش علاقه مند شدم چرااین همه غصه نصیبم شده.بخاطرش از همه چی گذشتم.دوری ازشهر،خانواده،دوستام از من که پرانرژی وشاد بودم ی زن افسرده ساخت.صبح تا شب خونه تنها بودم.ازشوهرم توجه نوازش میخاستم اما اون فقط کارتون میدید.ای خدا از آویزونش بودن خسته شده بودم.آخه این چه دردیه.کنارش داغونم دور ازش مریضم.همش دستم میره بهش زنگ بزنم یا اس بدم اما میدونم اون اصلأ توجهی نداره بهم.خودشو خانوادش فقط میگن طلاق.انگار من کفشش بودم که پاشو زدمو الان میخاد بندازنم دور. :(:(

دوستم الان اگه همسرتون بیاد بگه باشه قبول زندگی کنیم شما از زندگی خودت راضی خواهی بود......من احساس میکنم دلیل بی قراری شما ترس از طلاق....شما بیشتر وابسته ایشون هستید...الان شوهر شما تقاضای طلاق کردن؟ مهریتون چه قدر؟...
- - - Updated - - -

پدر ومادر تون در مورد همسرتون چه نظری دارن؟
رابطه نزدیکی با اعضای خونواده شوهرتون دارید که مثلا از طریق اون اقدام کنید؟

- - - Updated - - -

شما میگید وقتی باهاش زندگی میکنم راضی نیستم...طلاقم نمیخوام ....الان دقیقا میخوای چه اتفاقی بیوفته ؟ایشون عوض بشن؟

اجرا گذاشتن مهریه تو این شرایطی که شما دارید یعنی شما طلاق میخواهید! (که البته شاید انتخاب درستی باشه!)

بازگشت شما به این زندگی مشترک به نظر من فقط با معذرت خواهی شما و حتی التماس شما به ایشان ممکنه یعنی باید قول بدهی که ایشان را همین طور میپذیری حتی اگر تمایل جنسی و جسمی به شما نداشته باشه! (اگر به هر قیمتی میخواهید مطلقه نشوید و میخواهید آن کار محالی که گفتید را انجام دهید (سرکوب دائمی خودتان!))

البته من نمیدانم این چه زندگی میشه که زن و مرد حتی بدون رابطه نتوانند همدیگر را در رختخواب تحمل کنند؟!

خودت برو با چند تا مشاوره ازدواج باتجربه مشورت کن که بعداً پشیمان نشی ولی اگر این آقا بخواهد مثل قبل باشه آیا حاضری سالها با او به همین صورت زندگی کنی؟

با عرض معذرت : چطور میخواهی از این آقا بچه دار بشی وقتی اینقدر از رابطه جنسی متنفره؟

اگر هم از نظر رابطه عاطفی سرده و هم از نظر رابطه جنسی، شما تو این زندگی مشترک دلت به چی خوشه؟