نمایش نسخه قابل چاپ
تغییر چیدمان وشرایط درکنارتغییرافکارموثرهست،.. اگه مایل بودی هرچی آزارت میده اینجابنویس شاید ترست برای بیان اون پیش مشاورهم ریخته شد.اکثرکسانی که به این سایت میان بامشکلی دست وپنجه نرم میکنند مثل مشکل شماهم تایپیکهایی هست.تا۲۰دقیقه بعد پست میتونی ویرایش کنی قسمت پایین نوشتت سمت راست فلش پاسخ.
- - - Updated - - -
نگران نباش هرپستی رو دوست نداشتی باشه ازدکمه مثلثی شکل سمت راست پایین درخواست حذفش روبده.
ممنون گزارش نوشتم براش امیدوارم درستش کنن
اصلا نمیدونم چی و چه طوری باید بنویسم
برا همین کمک خواستم تنها راهی که به ذهنم رسید این بود که کامل از حافظه ام پاک شه
ribbon جان همیشه انجام کاری واسه اولین بار سخته! شاید چیزی که تو رو داره رنج می ده با درمیون گذاشتن و راهکارهای یه ادم راه بلد بصورت ساده ای حل بشه! پس این حق رو به
خودت بده و خودت رو محروم نکن! بزار یکبار و برای همیشه از دست این افکار راحت شی! البته من نمی دونم چیزی که مئنظرت بوده تو این تاپیک واقعا عملی هست یا نه!
من با امین موافقم : اینجا بر احساسات درونیت غلبه کن و بنویس !
درکت می کنم و می دانم چقدر عذاب می کشی . اما می دانم که به راحتی هم می توانی از پس این
مسئله بر بیایی
مشکل اصلی شما در این رابطه فاجعه سازی هست و ماندن در این فاجعه هست . در هر صورت مشکلی که برای شما پیش آمده و برای افراد دیگری هم ممکنه پیش آمده باشه ، واقعیتی هست که اتفاق افتاده و رفته ، هرچند ناخوشایند و نامطلوب اما گذشته و رفته و تمام شده و خدا را شکر که شما آسیب جدی جسمی هم از آن مسئله ندیده ای که مسئله ساز زندگی آینده ات باشه و بیشتر آسیب روحی دیده ای و این هم طبیعی هست ... اکنون شما اراده داری و می توانی آنرا حل کنی و خلاص شوی ... اما ذهن تو نمی خواهد آنرا رها و حل کند .... این را وسواس فکری می گویند . به نوعی ذهن شما از این یادآوری لذت می برد به عبارتی لذت از رنج می برد از رنج روحی شما نوعی پاسخ لذت بخش دریافت می کند مثلاً شاید از نوعی حس مظلومیت و قربانی بودن برای شما رنجی لذت بخش دریافت کند .....
راهکار عمده هم این است که این موضوع را از کانون فاجعه بینی خارج کنی و به دید یک اتفاقی که خودت در آن مقصر نبوده ای و به قول خودت دیگری هم به خاطر بچگی و عدم کنترل و خویشتنداری و نبود شرایط مراقبت از طرف بزرگترها گرفتار این خطا شده و تمام شده و رفته .... نباید به حس قربانی بودن و مظلومیت اجازه بدی حضور داشته باشه ....
هربار که یادآوری صورت میگیره محکم استپ بده با هرجمله ای که تأثیر گذار هست مثلاً این جمله « بسه دیگه ، نمیخوام ادامه بدی » گویی به یکی که در ذهنت بهت میگه یادته ...... ؟ محکم دستور میدی که ادامه نده و نمیخواهی یادت بیاد . این استپ وقتی در هربار یادآوری تکرار بشه ذهن شما شرطی میشه و رفته رفته بخواهی هم نمیتوانی یادآوری کنی چون ذهنت اتومت در مقابل یادآوری استپ میده .... این روش توقف فکر هست ....
مهمتر از آن اون روند شناختی هست که ابتدا باید داشته باشی که درواقع حل مسئله آزار دهنده برای شما با روش شناختی هست که به شما گفتم .اینجوری مسئله صرفاً به بایگانی ذهن شما پرت نمیشه بلکه حل میشه و جزء پرونده های حل شده در ذهن شما بایگانی میشه که با روش توقف فکر رفته رفته و به مرور ذهن آنرا در زباله دان قرار می دهد اما اگر حل نشده با روش شناختی ، توقف فکر را به کار بگیری آنرا به روش شرطی بایگانی کرده اما در قسمت پرونده های حل نشده قرار می گیرد ، لذا هروقت مسائلی و مشکلاتی در زندگی به شما فشار روحی بیاره و احساس مظلومیت یا کلاً مرثیه سرایی احساسی شدت بگیره و شما از نظر روحی ضعیف شوی با یک تلنگر ممکنه دوباره موضوع در قسمت حاضر ذهن قرار بگیرد و یادآوری و رنج شروع شود .
خلاصه :
1 - مسئله را حل کنید >>> از حالت یک واقعه بغرنج بیرون بیارید . از دست سوپر ایگو رهاش کنید ( وجدان اخلاقی افراط کار ) . آنرا یک اتفاقی بدانید که در اثر ناآگاهی دیگری و غافلگیر شدن شما اتفاق افتاده و ایشون قطعاً پشیمان از آن اتفاق است و شما هم اینرا باور کنید ، قبول کنید که منطقی نیست برای آنچه مقصر نبوده اید و دیگری هم به نوعی دیگر قربانی ناآگاهی ، عدم خویشتنداری در مقابل فشار غرایز در سنی حساس و عدم مراقبت بزرگسالان شده بوده این همه خود را در فشار روحی و روانی قرار دهید و خدا هم از شما نمی پذیرد اینگونه به خود اسیب بزنید و ...... هر توجیه شناختی منطقی دیگری که می تواند شما را راحت کند .
2 - از تکنیک توقف فکر به صورتی که گفته شد استفاده کن تا این مسئله بعد از کاربرد روش حل شناختی از محدوده یادآوری های شما خارج شود و به بایگانی پرونده های حل شده در ذهن شما سپرده شود
می توانید موفق شوید اگر باور داشته باشید
ازهرقسمتی که رنجت میده بنویس واحساست روبگو چه اون موقع چه الان مثلا اگه موقع نوشتن دستات میلرزه، من امیدم اینه که هم خالی بشی وذهنت سبک بشه هم مقدمه ای باشه که شجاعت بیانش روپیش روانشناس داشته باشی اگه موقع گفتن این حرفایه روانشناس حرفات روبشنوه خیلی بهت کمک میشه عینیت احساساتت رو درک کنی وخودتوبشناسی.نقل قول:
نوشته اصلی توسط ribbon
ممنون مهرااد جان :72: حداکثر سعیمو میکنم
حالا که شروع کردم تا وقتی تموم نشه بیخیال نمیشم
فرشته ی مهربون عزیزم :72:
دقیقا همون چیزی رو نوشتین که نمیدونستم چه جوری باید بگم واقعا ممنونم
از این حس مظلوم نماییه به شدت متنفرم برای همین اینقدر طول کشیده تا متوقفش میکنم و چند ماه میگذره با یه حرکت یه فیلم یه حرف یه دعوا همه چی باز شروع میشه ، برای همین نتونستم بازگوش کنم حتی از حس همدلی هم بیزارم به همین دلیل فکر کردم شاید ساده ترین راه که همه چیز و خاتمه بده همین چیزی باشه که به ذهنم رسیده
دقیقا بار اول که فراموش کردم تقریبا به صورت کامل فراموش شده بود آثارش هم باعث شده بود فانتزی ذهنیم بشه و ناخداگاه تصویرسازی و داستان های ذهنیم همیشه همراه با خشونت بود و یه قربانی توش وجود داشت که به تناسب مرد یا زن بودن نقشش رو خودم تو داستان داشتم .لذت میبردم ازش و هم فکر نمیکردم مشکلی برام ایجاد کنه تا بعد از اینکه رفتم دانشگاه و یکم مطالعه توی یه سایت مشاوره فهمیدم چی کار میکردم و چه آسیبی به خودم زدم و حالا همه چیز و گذاشتم کنار ، اون فانتزی و تغییر دادم ، الان حتی بهش فکر هم نمیکنم ( البته به صورت خداگاه و داستان سازی و ... )
1- مشکل اینجاس که نمیتونم اون و بذارم به حساب غافل گیری ، چون مقصر بودم من بینهایت ترسو بودم میتونستم بار اول که همه چیز و تموم کنم ولی من ترسیدم ، اگه یکبار بود میگفتم غافل گیر شدم ولی تکرار شد هم توسط اون فرد هم یه نفر دیگه ؛ من واقعا ترسو بودم و البته الان هم هستم ؛ (همین الان هم مطمئنم اگه چنین اتفاقی برام تکرار بشه تنها کاری که میکنم اینه که در اون لحظه از خودم دفاع کنم ؛ چون الان قدرتم بیشتره و بیشتر به بدن انسان آگاهی دارم ولی میدونم بعد از اون جرات ندارم به کسی چیزی بگم )
تا وقتی شخص دوم که وارد ماجرا شده بود با اولین برخورد جلوشو گرفت در واقع من هیچکاری نمیتونستم بکنم جز فرار کردن، فقط سعی میکردم از موقعیت دور شم که اونم امکان پذیر نبود و نمیشد ، عدم مراقب بزرگسالان هم نبوده؛ هیچ مادری فکر نمیکنه قراره برای بچه اش اتفاقی بیوفته وقتی اون خوابه و دخترش کنار دستش توی همون اتاق نشسته و داره مشقای مدرسه شو مینویسه ؛
تنها چیزی که میتونم بهش فکر کنم همین ترسو بودن خودم بود و بچه بودن اون
و تنها دلیلی هم که میتونم اونو ببخشم و بخشیدم براش این بود که حس میکنم الان تغییر کرده و حسی که میدونم باید دوستش داشته باشم و نمیتونم بهش بیتفاوت باشم
میدونم خدا نمیپذیره به همین دلیله که میخوام یه کاری بکنم و سعیمو تا حالا کردم
الان دو تا مشکل دارم
تکنیک توقف فکر و استفاده میکنم ولی اونقدر جواب نداده شایدم من کم طاقتم
متوقف میشه ولی چند دقیقه بعد دوباره شروع میشه
(این و مطمئنم از پسش برمیام اینقدر تکرارش میکنم تا تموم شه)
برخوردم با اون فرد و نتونستم درست کنم
چیکار کنم؟
پ.ن: بینهایت ممنونم اون چیزی که میخواستم بگم و نمیشد رو نوشتین انگار الان یه بار از روی دوشم برداشتن
- - - Updated - - -
امین جان:72:
حسم ایناس
- خودم گر گرفتم ، سرم گیج میره چشام دودو میزنه از خودم بدم میاد که اومدم اینجا نوشتم و مطمئنم تا وقتی خوابم ببره با خودم کلنجار میرم که چرا اومدم اینجا و نوشتم، اون حس مظلوم نمایی که فرشته گفت هم هست و عذاب وجدانی که چرا به مظلوم نماییه اجازه دادم بیام اینجا بنویسم و یادآوری این حس که چقدر ترسو و بی عرضه بودم و چرا همیشه ادای بچه مظلوما رو درآوردم ....
وکلی احساسات بی سرو ته و متناقض دیگه ، که ترجیح میدم اصلا حتی بهشون فکر نکنم و به زبون هم نیارمشون
با اینا کنار میام میدونم تا فردا صبح خودمو جمع و جور میکنم؛ فردا یه روز جدیده ، فردا هم قبل از اینکه بیام و باقی جوابا رو بخونم حالم خوبه سرم و با کار و درسام گرم میکنم ، حتی این میتونه تا چند ماه هم باشه
به صورت مقطعی همه چیز خوبه تا اون یادآوریه که گفتم فیلم ، عکس، تماس، دعوا ، خواب و ...
اما میخوام همه چیز خوب باشه همیشه، نه مقطعی ،
به خودم قول دادم امسال بهترین سال زندگیم باشه ، نمیخوام چند روز یا هفته رو با افسردگی سر کنم، از روز تولدم تا پریروز مقاومت کردم
میخوام بقیه شم خوب باشه ، من باید امسال مراقب خودم باشم ؛ پس یه بار برای همیشه
سلام
هیچ کس راه حلی نداشت ، که من رفتارام طبیعی بشه؟
- - - Updated - - -
نمیشه یه نوشته رو پاک کرد؟
فرشته ی مهربون میشه خواهش کنم این تاپیک و ببندین
- - - Updated - - -
نمیشه یه نوشته رو پاک کرد؟
فرشته ی مهربون میشه خواهش کنم این تاپیک و ببندین
- - - Updated - - -
نمیشه یه نوشته رو پاک کرد؟
فرشته ی مهربون میشه خواهش کنم این تاپیک و ببندیدین
عزیز
اگر می توانی شارژ انجمن آزاد را پرداخت کن و در قسمت مشاوره خصوصی وارد شو تا من این تاپیک را به آنجا منتقل می کنم ( شرط از دست رس خارج شدن تاپیک همین است )که آنجا بطور خصوصی پی گیری می شود و جز خودت و مشاورین سایت کس دیگری نمی تواند تاپیک شما را مطالعه کند .
تا قبل از اقدام شما هم بگم ... روحیه فاجعه بینی را تعدیل کنید و وسواس را ....
گفتی ترسو بودی ... برای سن و سال آنوقت شما طبیعی بوده ترس و غافلگیری بار اول این ترس را بیشتر کرده و متأسفانه روند رفتاری خانواده ها گاه به گونه ای هست که بچه ها می ترسند از متهم شدن و مسائل اینچنینی را بیان نمی کنند . می ترسند از مقصر شدن چون به نوعی این احساس در وجود خود آنها هست و پیش آگاهی هم داده نمی شود ، فرزندان در موقع نامناسب با جنسیت و حریمها آشنا نمی شوند و به آنها هشدار داده نمی شود که وقتی کسی به حریمت نزدیک شد برخورد کن و اجازه نده ، به نوعی به شیوه غلط چشم و گوش بسته بار می آیند که این گونه مواقع ترس مهمانشان می شود و گرفتار می شوند ... و در واقع مقصر اصلی جهالت هست لذا شما باید خود را از این حالت مقصر بودن و احساس گناه خلاص کنی و خود را ببخشی و بپذیری . با شخص مورد نظر هم به گونه ای رفتار کنی که او تصور کند به واسطه بچه سال بودنت چیزی یادت نیست و به عنوان یک فرد جدید به او نگاه کن . او را در همان سن و سال نادانی اش دفن کن و امروز اورا فرد دیگری ببین . وقتی ذهن خودت را مرتب کردی ، نظم دادی و از این وسواس و گرفتاری خلاص کردی وقتی با او مواجه می شوی یادت نمیآید .
از آن واقعه فقط درس آن یادت باشد آن هم حفظ حریمها و فاصله منطقی حتی با محارم هست و در عین اعتماد احتیاط را
ممنون فرشته مهربون عزیزنقل قول:
نوشته اصلی توسط فرشته مهربان
منظورم از پاک کردن کل تاپیک نبود ، سعی کردم نوشته رو ویرایش کنم ولی نمیشد به جاش یه آپدیت زیرش نوشته میشد و نوشته ی جدید اضافه میشد ، 4 بار این کارو کردم که هر چهار بارش با آپدیت زیر هم نوشته شده ، منظورم اونا بود که میخواستم پاکشون کنم :p
- نمیدونم چه جوری از دست این وجدان اخلاقی افراط کار یا سوپر ایگوری که گفتین باید مسئله رو رها کنم
الان تنها چیزی که به ذهنم میرسه اینه که هر وقت فکرم رفت سمتش یا یادم اومد سرم رو یه جوری گرم کنم که نتونم بهش فکر کنم و با اون تکنیک توقف فکر متوقفش کنم
- از امروز صبح دارم اینجوری که گفتیم بهش نگاه میکنم و سعی میکنم مثل یه آدم جدید باهاش برخورد کنم تو دو سه تا برخوردی که با هم داشتیم کمی موفق بودم
- متاسفانه ترسو بودن رو نمیتونم بپذیرم که از جهالت بوده ، چون اگه بود الان تموم میشد، الان چرا هست هنوز؟ خودم و میدونم نبخشیدم ، میدونم فعلا هم نمیتونم ببخشمش
فکر کنم آخرین مرحله اینه که خودمو ببخشم
در هر صورت ممنون که کمکم کردین و سوالم رو هم اگه جواب بدین ممنون میشم
من راجب وسواس فکری این تاپیک و خوندم
http://www.hamdardi.net/thread-27765.html
روی رفتار های خودم هم این چند روز یکم دقیق شدم
فکر میکنم حق با شماست وسواس فکری دارم یه مقدار وسواس عملی هم هست مثل اینکه مثلا نسبت به صابون و اینجور چیزا
راه هایی که تو این تاپیک هست اونقدر جواب نمیده
به روانپزشک هم نمیخوام مراجعه کنم ، هم اینکه حس خوبی ندارم ؛ هم اینکه به شدت بدنم به دارو واکنش نشون میده و عوارض جانبی بروز میدم ؛
راه دیگه هست؟ یا فقط همین راه هایی هست که اینجا دیدم؟
این لینک تالار همیاری هم که از این یکی تاپیک برداشتم
http://www.hamdardi.net/thread-15717.html
خیلی نامرتبط بود!
مقیاس شغل به طور کلی - تالار روانشناسی و مشاوره همیاری
میشه جواب سوال قبلی مو هم بدین؟
- - - Updated - - -
دکمه ی ویرایش کار نمیکنه خطا میده :54: