کمک برای یادگیری رفتار جراتمندانه با شوهر و خانواده شوهر

دریا جان شما انتظاراتی از همسرت داری که معمول نیست به خصوص در دوران عقد. اگر شما تنها بودی خانه خودتان و مادرت کنارت نبود باید می آمد و تو را می برد یا پیشت می ماند. اما هیچ جایی من ندیدم به خاطر اینکه ( مرد ) در خانه نیست داماد وظیفه داشته باشد به آنجا برود. در ثانی شما و مادرتان در خانه خودتان هستید و خدای نکرده وسط جاده و بیابان گیر نکرده اید که احتیاج به مرد داشته باشید بیمار اورژانس نیستید و خطری هم در خانه متوجه شما نیست. من مادربزرگم بعد از مرگ همسرش سالهاست که در خانه اش تنها زندگی می کند و خیلی هم راحت است. حالا شما و مادرت چرا بیخودی خودتان و همسرتان را ناراحت می کنید؟ همین الان من تنها هستم در خانه و خانواده ام رفته اند دکتر و دیر وقت شب می آیند. اما من ناراحت نیستم و مشکلی ندارم. پس کمی واقع بین باش و انتظارات بی جهت از همسرت نداشته باش.
اما در مورد پنهان کاری همسرت. عزیزم شوهرت حق دارد با خواهر و مادرش خصوصی صحبت کند. آنها دلشان نمی خواهد مسایل خصوصی خانواده خود را به شما بگویند. خود من هم با اینکه احترام عروسمان را خیلی دارم و تا حالا بالاتر از گل به او نگفته ام اما به هیچ عنوان مسایل خصوصی ام را جلوی عروسمان به برادرم نمی گویم. برادر من هم مسایل خصوصی بین خودش و همسرش را به من نمی گوید. شما وقتی می بینی همسرت دارد با کسی صحبت می کند خودت نباید وارد شوی و باعث ناراحتی آنها شوی. پس گله از اینکه با ورود شما حرفشان قطع می شود بی مورد است. شما مسایل برادرت ، پدر و مادرت ، اختلافها و دلخوری هایی که از آنها داری به همسرت و خانواده اش می گویی ؟ اگر می گویی اشتباه بزرگی می کنی.
همین الان قرار است برای من خواستگار بیاید. من می خواستم به خواهرم بگویم و دختر خواهرم حضور داشت. گفتم نگار جان من می خواهم با مادرت تنها صحبت کنم. او هم رفت بدون ناراحتی. خوب خیلی طبیعی است که خواستگار داشتن خاله به خواهرزاده مربوط نیست و هم اینکه ممکن است او برود به پدرش ( شوهر خواهرم ) چیزی بگوید و من نمی خواهم مسایل خانواده را شوهر خواهرم بداند.
حالا این یعنی اینکه من به خواهرزاده ، عروسمان و شوهر خواهرم اعتماد ندارم یا خدای نکرده می خواهم به آنها بی احترامی کنم و بگویم شما بی ارزش هستید؟

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط نوپو

دریا جان شما انتظاراتی از همسرت داری که معمول نیست به خصوص در دوران عقد. اگر شما تنها بودی خانه خودتان و مادرت کنارت نبود باید می آمد و تو را می برد یا پیشت می ماند. اما هیچ جایی من ندیدم به خاطر اینکه ( مرد ) در خانه نیست داماد وظیفه داشته باشد به آنجا برود. در ثانی شما و مادرتان در خانه خودتان هستید و خدای نکرده وسط جاده و بیابان گیر نکرده اید که احتیاج به مرد داشته باشید بیمار اورژانس نیستید و خطری هم در خانه متوجه شما نیست. من مادربزرگم بعد از مرگ همسرش سالهاست که در خانه اش تنها زندگی می کند و خیلی هم راحت است. حالا شما و مادرت چرا بیخودی خودتان و همسرتان را ناراحت می کنید؟ همین الان من تنها هستم در خانه و خانواده ام رفته اند دکتر و دیر وقت شب می آیند. اما من ناراحت نیستم و مشکلی ندارم. پس کمی واقع بین باش و انتظارات بی جهت از همسرت نداشته باش.
اما در مورد پنهان کاری همسرت. عزیزم شوهرت حق دارد با خواهر و مادرش خصوصی صحبت کند. آنها دلشان نمی خواهد مسایل خصوصی خانواده خود را به شما بگویند. خود من هم با اینکه احترام عروسمان را خیلی دارم و تا حالا بالاتر از گل به او نگفته ام اما به هیچ عنوان مسایل خصوصی ام را جلوی عروسمان به برادرم نمی گویم. برادر من هم مسایل خصوصی بین خودش و همسرش را به من نمی گوید. شما وقتی می بینی همسرت دارد با کسی صحبت می کند خودت نباید وارد شوی و باعث ناراحتی آنها شوی. پس گله از اینکه با ورود شما حرفشان قطع می شود بی مورد است. شما مسایل برادرت ، پدر و مادرت ، اختلافها و دلخوری هایی که از آنها داری به همسرت و خانواده اش می گویی ؟ اگر می گویی اشتباه بزرگی می کنی.
همین الان قرار است برای من خواستگار بیاید. من می خواستم به خواهرم بگویم و دختر خواهرم حضور داشت. گفتم نگار جان من می خواهم با مادرت تنها صحبت کنم. او هم رفت بدون ناراحتی. خوب خیلی طبیعی است که خواستگار داشتن خاله به خواهرزاده مربوط نیست و هم اینکه ممکن است او برود به پدرش ( شوهر خواهرم ) چیزی بگوید و من نمی خواهم مسایل خانواده را شوهر خواهرم بداند.
حالا این یعنی اینکه من به خواهرزاده ، عروسمان و شوهر خواهرم اعتماد ندارم یا خدای نکرده می خواهم به آنها بی احترامی کنم و بگویم شما بی ارزش هستید؟

- - - Updated - - -

---

ممنون عزیزم
نه ن از این ناراحتم که موقعی که مامانش و خواهرش تنها هستن که میگه باید بریم مرد نیست بده! حالا واسه زنش که نزدیکتره بهش بد نیست که شب تنها بمونن؟آخه کلا این مدل خونوادگی مست که زنهاشون بدون مرد شب تنها نمونن ،مطمئنم که خونواده شوهرم هم همین مدلی هستن اما فقط به خاطر بازیش نیومد و من خجالت میکشم پیش خونوادش که وقتی اونها تنهان شوهرم حتما حتما میگه باید اونجا باشیم اما واسه من که زنشم اینطوری؟

عزیزم درباره یواشکی حرف زدن شوهرم با خونوادش هم خب من چیز زیادی نمیخوام شوهرم از صبح تا شب سر کار هستش و کلی وقت دارن که بهش زنگ بزنن که میزنن ولی بازهم شب که من چند ساعت پیش شوهرم هستم حرف در گوشی دارن ،حداقل وقتی من هستم این کارو نکنن ، ضمن ینکه شوهر خودم هم از اینکه من با کسی یواشکی حرف بزنم ناراحت میشه

اینقدر خودت را متکی به همسرت نکن دریا جان. خوشحالی خودت را به رفتارهای همسرت منوط نکن. رسم خانواده هر چه باشد این دوره زمانه دیگر مثل قدیم نیست که مداوم خطر خانه مردم را تهدید می کرد. اگر او هم می گوید حتما باید پیش مادرم و خواهرم باشد تفکرش اشتباه است. حالا چه برای شما این کار را بکند چه نکند. الان امنیت بالا رفته است و حتی خانم ها تا ساعت ده شب هم بیرون هستند حالا شما در خانه تان احساس ناامنی می کنید؟ آن هم به خاطر اینکه رسم خانواده است؟ برفرض محال هم که اتفاقی بیفتد. الان برای هر اتفاقی یک نهاد تخصصی مثل اورژانس ، آتش نشانی ، پلیس و ... وجود دارد که خیلی بهتر از مردی که هیچ تخصصی ندارد افراد را نجات می دهند. همه جا هم که تلفن ثابت و موبایل هست و این خدمات شبانه روزی است. فرض کن شب دزد بیاید. آیا انتظار داری همسرت بلند شود برود با دزد قمه به دست گلاویز شود و بلایی سرش بیاید؟ آیا دزدهای باران دیده و همه فن حریف از شوهر شما می ترسند که با بودن او در خانه تان از دزدی صرف نظر کنند؟ آیا اگر سیم برق اتصالی کند و آتش بگیرد همسر شما می تواند تخصص خاموش کردنش را دارد یا دچار برق گرفتگی می شود؟ به جای اینکه بنیشینی با خودت فکر کنی این کار در خانواده ما رسم است ، این کار را برای خواهرش می کند و ... به این فکر کن آیا واقعا این کار مفید است یا فایده ای دارد؟ آیا شما نباید این قدر توانایی داشته باشی که یک شب در خانه خودت با مادرت باشی ؟ آن وقت چگونه می خواهی یک زندگی را اداره کنی؟

این هم که می گویی همسرت باید در اداره با خانواده اش صحبت کند منطقی است ؟ کارمندی را که به جای کار کردن تلفن کند کار درستی کرده است ؟ آیا محیط کار جای کار کردن جدی نیست و نیز تامین رفاه و آسایش شما به کار جدی همسرت و پیشرفت شغلی او بستگی ندارد؟ آیا کسی که در محیط کار به مسایل خانوادگی بپردازد می تواند پیشرفت کاری و شغلی داشته باشد؟

می توانی به همسرت بگویی اگر می خواهی خصوصی حرف بزنی درگوشی این کار را نکن. بلکه به من اشاره ای بکن که متوجه شوم و جای دیگری بروم یا اینکه خودتان به اتاق دیگری بروید و حرف هایتان را بزنید.
اگر این قدر برای همسرتان تکلیف تعیین کنید و بکن و نکن به او بگویید مطمئن باشید مقابل شما جبهه می گیرد. شما اگر محبت همسرتان را می خواهید یا دوست دارید با او بیشتر هم صحبت شوید نباید با مخالفت کردن و منع او از ارتباط با خانواده اش این کار را بکنید. بلکه باید خودتان کاری کنید که آنقدر به هر دوی شما خوش بگذرد که دلش بخواهد هنگام بودن با شما کسی با او تماس نگیرد. اما اگر بخواهید خودتان را مقابل خانواده اش قرار دهید و علنی با آنها مخالفت کنید ، حداقل الان که اوایل زندگی هستید او هیچ گاه به شما اعتماد نخواهد کرد. پس باید اعتماد او را جلب کنید و او را به خودتان جذب کنید.
شما در تاپیک های قبلی خودتان گفتید که به خانواده تان وابسته هستید و تحمل دوری آنها را ندارید. خوب آیا این عجیب است که همسرتان هم به خانواده اش وابسته باشد ؟ شما هر دوتان همین حس را دارید که طبیعی هم هست منتها به شکل های متفاوتی بروز می دهید. هر دو باید سعی کنید به هم نزدیک بشوید و به قدری به هم اعتماد کنید که دیگر از جدا بودن از خانواده هایتان نترسید. کمی هم زمان لازم است که این وضع درست شود. کم کم او به مستقل بودن عادت می کند و می پذیرد که زندگی اش مستقل شده است. اما شما خیلی خیلی در این روند موثر هستید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط نوپو

اینقدر خودت را متکی به همسرت نکن دریا جان. خوشحالی خودت را به رفتارهای همسرت منوط نکن. رسم خانواده هر چه باشد این دوره زمانه دیگر مثل قدیم نیست که مداوم خطر خانه مردم را تهدید می کرد. اگر او هم می گوید حتما باید پیش مادرم و خواهرم باشد تفکرش اشتباه است. حالا چه برای شما این کار را بکند چه نکند. الان امنیت بالا رفته است و حتی خانم ها تا ساعت ده شب هم بیرون هستند حالا شما در خانه تان احساس ناامنی می کنید؟ آن هم به خاطر اینکه رسم خانواده است؟ برفرض محال هم که اتفاقی بیفتد. الان برای هر اتفاقی یک نهاد تخصصی مثل اورژانس ، آتش نشانی ، پلیس و ... وجود دارد که خیلی بهتر از مردی که هیچ تخصصی ندارد افراد را نجات می دهند. همه جا هم که تلفن ثابت و موبایل هست و این خدمات شبانه روزی است. فرض کن شب دزد بیاید. آیا انتظار داری همسرت بلند شود برود با دزد قمه به دست گلاویز شود و بلایی سرش بیاید؟ آیا دزدهای باران دیده و همه فن حریف از شوهر شما می ترسند که با بودن او در خانه تان از دزدی صرف نظر کنند؟ آیا اگر سیم برق اتصالی کند و آتش بگیرد همسر شما می تواند تخصص خاموش کردنش را دارد یا دچار برق گرفتگی می شود؟ به جای اینکه بنیشینی با خودت فکر کنی این کار در خانواده ما رسم است ، این کار را برای خواهرش می کند و ... به این فکر کن آیا واقعا این کار مفید است یا فایده ای دارد؟ آیا شما نباید این قدر توانایی داشته باشی که یک شب در خانه خودت با مادرت باشی ؟ آن وقت چگونه می خواهی یک زندگی را اداره کنی؟



این هم که می گویی همسرت باید در اداره با خانواده اش صحبت کند منطقی است ؟ کارمندی را که به جای کار کردن تلفن کند کار درستی کرده است ؟ آیا محیط کار جای کار کردن جدی نیست و نیز تامین رفاه و آسایش شما به کار جدی همسرت و پیشرفت شغلی او بستگی ندارد؟ آیا کسی که در محیط کار به مسایل خانوادگی بپردازد می تواند پیشرفت کاری و شغلی داشته باشد؟

می توانی به همسرت بگویی اگر می خواهی خصوصی حرف بزنی درگوشی این کار را نکن. بلکه به من اشاره ای بکن که متوجه شوم و جای دیگری بروم یا اینکه خودتان به اتاق دیگری بروید و حرف هایتان را بزنید.
اگر این قدر برای همسرتان تکلیف تعیین کنید و بکن و نکن به او بگویید مطمئن باشید مقابل شما جبهه می گیرد. شما اگر محبت همسرتان را می خواهید یا دوست دارید با او بیشتر هم صحبت شوید نباید با مخالفت کردن و منع او از ارتباط با خانواده اش این کار را بکنید. بلکه باید خودتان کاری کنید که آنقدر به هر دوی شما خوش بگذرد که دلش بخواهد هنگام بودن با شما کسی با او تماس نگیرد. اما اگر بخواهید خودتان را مقابل خانواده اش قرار دهید و علنی با آنها مخالفت کنید ، حداقل الان که اوایل زندگی هستید او هیچ گاه به شما اعتماد نخواهد کرد. پس باید اعتماد او را جلب کنید و او را به خودتان جذب کنید.
شما در تاپیک های قبلی خودتان گفتید که به خانواده تان وابسته هستید و تحمل دوری آنها را ندارید. خوب آیا این عجیب است که همسرتان هم به خانواده اش وابسته باشد ؟ شما هر دوتان همین حس را دارید که طبیعی هم هست منتها به شکل های متفاوتی بروز می دهید. هر دو باید سعی کنید به هم نزدیک بشوید و به قدری به هم اعتماد کنید که دیگر از جدا بودن از خانواده هایتان نترسید. کمی هم زمان لازم است که این وضع درست شود. کم کم او به مستقل بودن عادت می کند و می پذیرد که زندگی اش مستقل شده است. اما شما خیلی خیلی در این روند موثر هستید.

---

عزیزم نه اینکه نتونیم از خودمون مراقبت کنیم یا اینکه نتونم یه شب بدون اون باشم
اما موضوع مهم واسه من اینه که به این چیزهامیگم اهمیت دادن ،میگم ارزش قائل شدن،میگم توجه کردن
اما اون اصلا به خواسته های من توجه نداره
من پیش خونوادم خجالت میکشم که بپرسن چرا شوهرت نیومده پیشتون منم به همه گفتم که مامانش تنهاست نیومده،ولی پیش خونواده ی خودش چی بگم؟بگم که به خاطر بازیش مارو تنها گذاشته
موضوع امنیت نیست نوپو جان برای من،موضوع اینه که همین چیزاست که آدمو پیش خونواده خودش و خونواده شوهرش سربلند میکنه،من نمیدونم از خجالتم چچجوری برم خونشون بگم اینه شوهر من که اینقدر به زنش بی اهمیته که بازیش ر و از زنش مهمتر میدونه پدرشوهر من 15 روز شایدم بیشتر نبود اونوقت من و شوهرم هرشب اونجا بودیم حتی وقتی دخترخاله هاش و خالش هم از یه شهر دیگه اومدن خونشون و اونجا موندن تا پدرشوهرم اومد بازم شوهرم یه شب تنهاشون نذاشت و همه اون روزا و شب ها اونجا موندیم من حتی یه بارهم غر نزدم
دلم از این چیزا میگیره که من اونطوری هواشو دارم بعد اون اینطوری خجالتم میده
تا به حال چندبار از این کارا کرده که من حسابی خجالت کشیدم پیش خونواده هامون،مثلا واسه همین اسباب کشی حتی یه زنگ نزد که چی کار میکنین و حتی یه تعارف الکی نکرد بهمون که کمک لازم دارید یا نه؟ از خجالت دلم میخواست بمیرم ،پیش خونواده خودش که همه فهمیدن ما اسباب کشی داشتیمو و شوهرم اصلا خبر مارو نگرفت و بدتر همون روزا هی منو عذاب میداد
حالا چند روز بیشتر نگذشته از این موضوع که باز اینکارش و یه خجالت دیگه
عزیزم تو هنوز ازدواج نکردی بزار انشاا... ازدواج کنی بعد میبینی این چیزا چقدر برای یه زن مهمه
خیلییییییییییییییی از دستش دلخورم ،اصلا دیگه نمیدونم متونم باهاش مثل قبل باشم یا نه، خسته شدم دیگه
فقط میخوام بدونم همین کارا که با من کرده من باهاش میکردم چه عکس العملی داشت،مطمئنم که حتما کارمون به جدایی میرسید
ناراحتم ،فکر میکنم چندروزی نبینمش شاید بهتر بشم ،به نظرتون چیکار کنم،پیش خونواده هامون احساس سرافکندگی میکنم،احساس بی ارزشی دارم :47:
وقتی به کاراش فکرمیکنم دلم خیلی میگیره میترسم که نتونم ادامه بدم،قلبنم درد میگیره تند تند میزنه،دست و پام میلزره،اگه کسی باهم حرف بزنه به شدت عصبانی میشم و خیلی بد باهشون حرف میزنم
کلا چند وقتیه این طوری شدم یعنی عصبی شدم تا یکم یه نفر باهام زیاد حرف بزنه یا یه سوالی ازم بپرسه با یه حالت خیلی بدی جوابشو میدم ،دندونامو بهم میکشمو حرص میخورم تا جایی که مامانم الان بهم میگه تو چرا اینجوری شده اصلا نمیشه دیگه باتو حرف زد،طفلکی میترسه دیگه باهم کم حرف میزنه،مثلا اگه یکم بهم گیر بدن زیاد نشین پیش کامپیوتر چشمات ضعیف میشه عصبانی میشم و حرص میخورم و بد جوابشونو میدم
من خیلی حساس و نازک نارنجی هستم اصلا اصلا تحمل این رفتارای شوهرمو ندارم واسم این کارهاش خیلی سنگینه،با خودم هزار تا فکر میکنم و غصه میخورم

امروز دلدرد شدید گرفتم تا جایی که نمیتونستم راه برم حتی کل کمرم درد گرفته بود خیلی شدید،خواستم راه برم شاید بهتر شه تا پا شدم از شدت درد اشکم دراومد،حالت تهوع و سرگیجه داشتم،بدش حالم بدترشد حتی نمیتونستم دراز بکشم که کمتر شه دردش،بعدش چون بابا و داداشم نبودن مامانم که نمیتونه فعلا منو ببرهد دکتر(به خاطر عملش)،به شوهرم اس ام اس دادام که بیاد دنبلم ببرتم دکتر که جوابی نداد و بعد از تقریبا 1 ساعت زنگ زده بود که من متوجه نشده بودم (گوشیم روو سایلندبود)بعد تقریبا چند دقیقه که دیدم زنگ زده منم یکم بعتر شده بودم و هم چون ناراحت بودم ازش گفتم بهتر شدمو و چون شارژر گوشیمو فراموش کرده بودم ،باطری گوشیم هم شارژش تموم شد و گفتم گوشیم داره خاموش میشه ،دیگه هم نه زنگ زد نه خبیر گرفت،حالا به نظرتون من چی کار کنم:47::47::47:چطور آخه میتونم با ابن کاراش باز باهاش مهربون باشم؟:97:
منی که تا میشنیدم یکم حالش بده یا چون حساسیت داره بدنش دونه میزنه صدبار زنگ میزنمو خبرشو میگیرم :315:
دلم میخواد منم از این به بعد فقط فکر خودم باشم،دلم میخواد دیگه اصلا حرکاتش . و رفتاراش ناراحتم نکنه،دلم میخواد شاد باشم،اینقدر فکر نکنمو و غصه نخورم ،دلم میخواد از کاراش خجالت نکشم،اصلا دلم میخواد زندگی کنم واسه خودم
خوااااااااااااااااااااااه ش میکنم کمکم کنید:302::302::302:

- - - Updated - - -

احساس میکنم خیلی حساس شدم به کوچکترین رفتارهای شوهرم دقت دارم ،این حساسیت داعونم کرده
از فرشته مهربون و آقای SCI و مشاوران سایت خواهش میکنم که بیان کمکم کنن حداقل یه پست برام بزارن و یه کمکم کلی بهم بکنن تا بتونم این حساسیت هامو بزارم کنار چند ماه دیگه بیشتر نمونده تا بریم خونه خودمون ،پس لطفا بهم کمک کنید تا بتونم در آینده یه زندگی رو مدیریت کنم

و از دوستایی که قبلا توو تاپیک هام حضور داشتن و کلا از مشکلاتم خبر دارن کمکم میخوام
دوستای عزیزم:
SHAPOOR_GOLI GOL_ASEMANI_NILOO 1_PARIA 22_REYHAN_MAHSA63_SHE_اشک یخی _ پاکان باران ،حسین40_TAMANAYE MANمحیا 123_TABASOM321
منتظر کمکتون هستم

راستی she عزیزم،تاپیکی که ازت قبلن نخونده بودم( با شوهرم که همه فکر و ذکرش مادر و خواهرش هستن چیکار کنم) امشب خوندم چقدر ناراحت شدمو دلم گرفت ،ممنونم که داری منو راهنمایی میکنی تا به خودم بیامو خدا نکرده این بحث ها و دعواها و قهرها بیشتر نشه
خیلی ممنوم ازت عزیزم
تو خیل قوی هستی بهت تبریک میگم این خیلی خوبه ای کاش منم مثل تو اینقدر قوی بودم
واست از ته دلم دعا میکنم تا خدا بهت کمک کنه قوی تر بشی و تمام مشکلاتت رو حل کنی
با اینکه خودت هم خیلی سرت شلوغه ولی منم منتظر کمک هات هستم عزیزم
دوستت دارم sheعزیز:72:

دریا جان اول از همه اینکه درست است که من ازدواج نکرده ام اما :
سنم از شما بیشتر است
این مشکلات شما مختص به رابطه زن و شوهری نیست و کلا زندگی در اجتماع و به خصوص خانواده این مشکلات را دارد حالا ممکن است میان خواهر و برادر باشد با پدر و فرزند یا دایی و خواهرزاده.
دیدگاه شما نباید محدود به شوهرت باشد بلکه باید کل زندگی را درنظر بگیری و همیشه در پی این باشی که مداوم فکرت را اصلاح کنی. چون حقایق عالم آنقدر زیاد است ( حتی برای ساده ترین نوع زندگی ) که هیچ انسانی نمی تواند ادعا کند دیگر به دانایی رسیده است. جناب خیام می گوید من هیچ وقت از آموختن علم محروم نبودم و تمام عمرم مشغول تفکر بود. بعد از هفتاد و دو سال تفکر و علم آموزی تازه فهمیدم که هیچ نمی دانم! پس همیشه این را بدان که چیزهایی که باید بدانی تمام نمی شود و برای اینکه بتوانی زندگی کنی نباید فکرت را محدود به شوهرت کنی.
پس سعی نکن با این حرف اصل مساله را پاک کنی.

وقتی از کاری ناراحتی نباید به خاطر حرف دیگران ناراحت باشی و این موضوع را میان حرف هایت به او بگویی. وگرنه او به شدت موضع خواهد گرفت. یعنی به خاطر انجام یک کار غلط به کسی تذکر دهی و بگویی این کار زندگی را ناآرام می کند و از اصل غلط است. حالا چه دیگران آن کار را تایید کنند چه نکنند و چه خجالت بکشی یا نه ربطی به موضوع ندارد. پس اگر خواستی با همسرت راجع به ناراحتی خودت صحبت کنی راجع به خودتان دو نفر صحبت کن و به هیچ وجه و باز هم به هیچ وجه پای خانواده هایتان و اینکه چه کارهایی برای آنها می کند و برای شما نمی کند ، حرفی نزن. بلکه بگو من دوست دارم مرد زندگی ام تکیه گاهم باشد. و این انتظارات را دارم . مثلا دلم برایت تنگ می شود و نگرانت می شوم. در طی روز حداقل یک اس به من بده تا دلم گرم شود.
توجه کردی در مثالی که برایت زدم شما صحبت از احساست کردی و نیز نیازت را بیان کردی. اما به دیگران اشاره نکردی و راجع به خودتان صحبت کردید. اگر حرف کس دیگر را می زدی نه تنها قبول نمی کرد بلکه حرفی می زد که شما بیشتر ناراحت شوی مثلا : تو حسودی و چشم دیدن خانواده من را نداری. حالا فکرش را بکن یا عمدا یا از سرلج چنین حرفی بین شما رد و بدل شود. آن وقت چه می شود؟ بیشتر از الان سرخورده نمی شوی؟
دوم : باز هم تکرار می کنم او هنوز آنقدر به شما اعتماد ندارد و هنوز علاقه اش به شما رشد کافی را نکرده است. شما هنوز عقد کرده هستید و او خود را ملزم نمی داند با نامزدش مانند همسری که زیر یک سقف است رفتار کند و شاید چون هنوز خانه پدرت هستی خیالش راحت است که خانواده مراقب شما هستند و مسئولیت شما به عهد خانواده تان است. عزیزم من به شما یک توصیه می کنم : دوران نامزدی وقت مناسبی برای چنین انتظاراتی نیست. چرا ؟ چون فرهنگ بسیاری از خانواده ها همان طور است که توضیح دادم. آیا از یک دختر عقد کرده که در خانه پدرش است انتظار می رود حامله شود و برای شوهرش بچه بیاورد ؟ نه . اما چرا؟ آنها که رسما زن و شوهر هستند! بله اما هر انتظاری زمانی دارد و دوران نامزدی وقت کارهای خاص دیگری است وگرنه زندگی آسیب می بیند.
شما در همین سایت یا سایت ( پایگاه تنظیم خانواده ) می توانی مطالعه کنی و راجع به دوران نامزدی ، اینکه چه رفتاری در این دوران درست است ، چه کارهای ضروری باید انجام شود و مشکلات این دوران کسب اطلاع کنی. هر چه در این احساسات و افکارت غرق شوی اوضاع عوض نمی شود.
حالا یکی از کارهایی که باید بکنی و بسیار در آینده ات موثر است جلب محبت و اعتماد همسرت است. این کار نیاز به موارد زیر دارد که در سایت می توانی به راحتی پیدا کنی. فقط باید وقت بگذاری :
1- مهارت های ارتباطی
2- منفعل نبودن و رفتار جرات مندانه
3- شناسایی علایم هشدار دهنده در دوران نامزدی
4- ویژگی های ضروری که یک خانم برای اداره زندگی و کسب رضایت همسر باید داشته باشد.
5- شناخت ویژگی های مردان

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط نوپو

دریا جان اول از همه اینکه درست است که من ازدواج نکرده ام اما :
سنم از شما بیشتر است
این مشکلات شما مختص به رابطه زن و شوهری نیست و کلا زندگی در اجتماع و به خصوص خانواده این مشکلات را دارد حالا ممکن است میان خواهر و برادر باشد با پدر و فرزند یا دایی و خواهرزاده.
دیدگاه شما نباید محدود به شوهرت باشد بلکه باید کل زندگی را درنظر بگیری و همیشه در پی این باشی که مداوم فکرت را اصلاح کنی. چون حقایق عالم آنقدر زیاد است ( حتی برای ساده ترین نوع زندگی ) که هیچ انسانی نمی تواند ادعا کند دیگر به دانایی رسیده است. جناب خیام می گوید من هیچ وقت از آموختن علم محروم نبودم و تمام عمرم مشغول تفکر بود. بعد از هفتاد و دو سال تفکر و علم آموزی تازه فهمیدم که هیچ نمی دانم! پس همیشه این را بدان که چیزهایی که باید بدانی تمام نمی شود و برای اینکه بتوانی زندگی کنی نباید فکرت را محدود به شوهرت کنی.
پس سعی نکن با این حرف اصل مساله را پاک کنی.

وقتی از کاری ناراحتی نباید به خاطر حرف دیگران ناراحت باشی و این موضوع را میان حرف هایت به او بگویی. وگرنه او به شدت موضع خواهد گرفت. یعنی به خاطر انجام یک کار غلط به کسی تذکر دهی و بگویی این کار زندگی را ناآرام می کند و از اصل غلط است. حالا چه دیگران آن کار را تایید کنند چه نکنند و چه خجالت بکشی یا نه ربطی به موضوع ندارد. پس اگر خواستی با همسرت راجع به ناراحتی خودت صحبت کنی راجع به خودتان دو نفر صحبت کن و به هیچ وجه و باز هم به هیچ وجه پای خانواده هایتان و اینکه چه کارهایی برای آنها می کند و برای شما نمی کند ، حرفی نزن. بلکه بگو من دوست دارم مرد زندگی ام تکیه گاهم باشد. و این انتظارات را دارم . مثلا دلم برایت تنگ می شود و نگرانت می شوم. در طی روز حداقل یک اس به من بده تا دلم گرم شود.
توجه کردی در مثالی که برایت زدم شما صحبت از احساست کردی و نیز نیازت را بیان کردی. اما به دیگران اشاره نکردی و راجع به خودتان صحبت کردید. اگر حرف کس دیگر را می زدی نه تنها قبول نمی کرد بلکه حرفی می زد که شما بیشتر ناراحت شوی مثلا : تو حسودی و چشم دیدن خانواده من را نداری. حالا فکرش را بکن یا عمدا یا از سرلج چنین حرفی بین شما رد و بدل شود. آن وقت چه می شود؟ بیشتر از الان سرخورده نمی شوی؟
دوم : باز هم تکرار می کنم او هنوز آنقدر به شما اعتماد ندارد و هنوز علاقه اش به شما رشد کافی را نکرده است. شما هنوز عقد کرده هستید و او خود را ملزم نمی داند با نامزدش مانند همسری که زیر یک سقف است رفتار کند و شاید چون هنوز خانه پدرت هستی خیالش راحت است که خانواده مراقب شما هستند و مسئولیت شما به عهد خانواده تان است. عزیزم من به شما یک توصیه می کنم : دوران نامزدی وقت مناسبی برای چنین انتظاراتی نیست. چرا ؟ چون فرهنگ بسیاری از خانواده ها همان طور است که توضیح دادم. آیا از یک دختر عقد کرده که در خانه پدرش است انتظار می رود حامله شود و برای شوهرش بچه بیاورد ؟ نه . اما چرا؟ آنها که رسما زن و شوهر هستند! بله اما هر انتظاری زمانی دارد و دوران نامزدی وقت کارهای خاص دیگری است وگرنه زندگی آسیب می بیند.
شما در همین سایت یا سایت ( پایگاه تنظیم خانواده ) می توانی مطالعه کنی و راجع به دوران نامزدی ، اینکه چه رفتاری در این دوران درست است ، چه کارهای ضروری باید انجام شود و مشکلات این دوران کسب اطلاع کنی. هر چه در این احساسات و افکارت غرق شوی اوضاع عوض نمی شود.
حالا یکی از کارهایی که باید بکنی و بسیار در آینده ات موثر است جلب محبت و اعتماد همسرت است. این کار نیاز به موارد زیر دارد که در سایت می توانی به راحتی پیدا کنی. فقط باید وقت بگذاری :
1- مهارت های ارتباطی
2- منفعل نبودن و رفتار جرات مندانه
3- شناسایی علایم هشدار دهنده در دوران نامزدی
4- ویژگی های ضروری که یک خانم برای اداره زندگی و کسب رضایت همسر باید داشته باشد.
5- شناخت ویژگی های مردان

- - - Updated - - -

---

نوپو عزیزم
من معذرت میخوام اگه با حرفی که زدم (شما هممز ازدواج نکردید )باعث دلخوری شما شدم
صد البته که شما تجربههاتون از من بیشتر هست
و من بابت اینکه واسم وقت میزاری خیلی ازت ممنونم
بازم بابت حرفم معذرت میخوام
یعنی واقعا وقتی بریم زیر یه سقف این مشکلات کم میشه؟
حالا من باید چیکار کنم تا این حساسیت ها کم بشه؟
حتما این تاپیک هایی رو که سفارش کردی میخونم
مثلا برای اینکه این دعواها و این درخواست های من کمتر باشه شوهرم باید چیکار کنم؟
اینو هم بگم که من و شوهرم از روز اول عقد همیشه باهم بودیم فقط یه بار برای یه دلخوری اساسی که پیش اومد دیگه مجبور شدیم تصمیم بگیریم که فقط هفته ای دو یا سه روزش رو باهم باشیم که همین موضوع نه تنها باعث نشد که صمیمی تر بشیم بلکه باعث شد از هم دورتر بشیم از لحاظ عافی،درسته که دلمون واسه هم تنگ میشد اما تووی خیلی کارهامون دیگه باهم مشورت نمیکردیم و نسبت به هم کلا سرد شده بودیم
و اینو هم بگم که من هرچقدر از شوهرم دورتر باشم مادرشوهرمو خواهرش بهش نزدیکتر میشن و بعد هم اختلاف های بعد این جریان ها پیش میاد
حالا هم من دوروزه شوهرمو ندیدم
به خاطر کارش که واسه بازیش نموند پیشم ازش دلخورم خیلی و بهش هم گفتم
و یه جورایی باهاش قهرم
حالا با توجه به این که شوهرم نیومده خبری از من بگیره که حالم صبح بد شده بود و یه زنگ هم نزده،و با اون کاری که دو روز قبل کرده منچطور باید باهاش رفتار کنم؟

اولین کاری که می کنی این است که فکر قهر کردن را به کل کنار بگذار. چون این کار به درد زن و شوهر نمی خورد و همان طور که خودت هم گفتی اوضاع را بدتر می کند.
دوم هم اینکه روی اتفاقات تمرکز نکن. مثلا بگو دیروز فلان شد و پریروز فلان کار را کردی. این جزیی نگری در اینجا کمکت نمی کند. بلکه اینجا یک دید کلی لازم است که همه اینها را شامل بشود.
خوب ببین او نیامده پیش شما بماند و عوضش فوتبال دیده است.
وقتی گفته اید دردتان بهتر شده است خیالش راحت شده که موضوع مهمی نیست و دیگر تماس نگرفته است.
خوب می بینی که این دو اتفاق مشابه هم است و هر دو نشان دهنده یک چیز است:
اینکه او آنقدر که شما می خواهید از شما محافظت نمی کند و آنقدر که دوست دارید به شما توجه نمی کند.
پس شما اگر بیایی بگویی دیروز فلان شد و پریروز آن اتفاق افتاد او فکر می کند شما می خواهید از او انتقام بگیرید و عیب های او را به رخش بکشید. بنابراین موضع می گیرد و حرف شما را قبول نمی کند.
اما اگر شما به جای تمرکز روی اتفاقات روزمره و قهر کردن به خاطر آنها بیایی همان کاری را که توضیح دادم بکنی بهتر است. این کار باید بدون سرزنش باشد و تنها بیان مساله باشد. یک نکته خیلی مهم : مردها از اینکه به آنها ثابت شود اشتباه کرده اند بسیار آشفته می شوند. به خصوص اگر این اشتباه درباره همسرشان باشد به شدت احساس بی عرضگی می کنند و برای همین پرخاش می کنند.
پس باید طوری به او بگویی که حالت سرزنش ، نصیحت ، انتقاد و توبیخ نداشته باشد.
در ضمن اگر رفتار بدی کرد که باعث ناراحتی شما بشود نباید طوری رفتار کنی که حالت پاداش داشته باشد و این رفتار را در او تقویت کند. پس الان باید روابط عادی باشد اما قبل از صحبت کردن درباره این موضوع نباید محبت های ویژه و خاص به او بکنی. مثلا برایش کادو بخری ، از همیشه بهتر رفتار و مهربان تر شوی یا چیزهایی از این قبیل. البته تاکید می کنم منظورم قهر نیست بلکه باید عادی رفتار کنی و رفتارهای خیلی محبت آمیز و ویژه که برای پاداش و تشکر کاربرد دارد نکنی.
خوب حالا اینکه چگونه باید انتظارت را بیان کنی علاوه بر توضیحاتی که داد این را اضافه می کنم :

زمانی باید صحبت کنید که هر دو کاملا ریلکس و آرام باشید ، در خانه خانواده هایتان نباشید ، یک جای خلوت و راحت بروید و از همه مهمتر قبل از صحبت کردن با همسرتان ، در ذهنتان راجع به جواب های همسرتان پیش داوری نکنید. و نیز انتظار نداشته باشید همان موقع نتیجه بگیرید. بلکه این کار ، یعنی تنظیم روابط زناشویی یک فرایند است که به صبر زیاد نیاز دارد .
در صحبت هایتان اجازه دهید که او هم نظرش را بگوید.
خوب حالا یک مثال عملی می زنم :
می دانی از وقتی ازدواج کردیم من به تو علاقه مند شدم. بگذار یک رازی را به تو بگویم : ما زن ها چه جوان باشیم چه پیر فکر و دلمان در طول روز پیش همسرمان است. باور می کنی کوچکترین کاری که مرد برای زنش می کنه چه معجزه ای می کنه و چه قدر اونو به شوهرش بیشتر علاقه مند می کنه. مثلا باورت نمی شه وقتی یک اس ام اس بهم می دی یا وقتی مریض می شم بهم می گی که نگرانی ، وقتی که یه دوستت دارم بهم می گی چه قدر منو دلگرم می کنی. وقتی کاری می کنی که حس می کنم پشتم را داری و تنهام نمی ذاری بیشتر از قبل به ازدواجمان دلگرم می شم.

خوب دریای عزیز امیدوارم تونسته باشم کمکت کنم. شما با توجه به شناختی که از همسرت داری می توانی خیلی بهتر از این مثال با او گرم بگیری

سلام دریا خانم. یعنی تو الان متولد سال 72 هستی؟ چقده کوچولو/ پیشت حس مادربزرگی به من دست میده آخه من 63 هستم.
she خیلی مهربونه و دارای تجربه است سعی کن به تاپیکش سربزنی یا از راهنمایی هاش استفاده بکنی.

اصلا برای شوهرت اهمیتی نداره که تو مریضی یا حالت خوب نیس. اون دنبال نیازهای خودشه. اصلا براش مهم نیس که تو تنهایی. صرفا خواهرمادربرادرهاش براش مهمن. به وقتش متوجه میشی که به خاطر اونا حاضره هر بلایی سرتو بیاره. البته با راهکارهایی که بچه ها میگن می تونی این ها رو کمرنگ کنی./