حرفای مادرم به شدت روی من تاثیر منفی میذاره و منو به هم می ریزه ( به محبت مادرم نیاز دارم به جاش حرفای آزار دهندشو میشنوم)

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط tamanaye man

خیالی نامردیه که بگی از مادرت متنفری ، تا عنوان تاپیکت رو دیدم خیلی فکرا به سراغم اومد .
یعنی واقعا به این که گفته ندید به سارا 4 ساعت طولش میده ، میگی سرزنش یا زخم زبون ؟ این چیزا که خیلی مادرا میگن ، و اصلا هم بچه ها به دل نیمیگیرن و میخندن ، تازه تایید هم میکنند که مامانم راست میگه .
از چیزایی که تعریف کردی من چیز بدی از مادرت ندیدم ، اتفاقا تمام موفقیت هاتون هم از چشم مادرت میبینم .

---

دوست عزیزم
من اول این تاپیک گفتم که انتظار ندارم کسی منو درک کنه. من اینجا دنبال اثبات این نیستم که مادرم خیلی بده و من خوبم فقط به خاطر سوال بعضی از دوستان و اینکه مشکلم قابل درک باشه چندتا مثال زدم. وگرنه میتونم بیام اینجا یه طومار بنویسمو همه با هم بشینیم گریه کنیم!! دنبال قضاوت هم نیستم راستش شما جوری گفتی من تمام موفقیت هاتونو از چشم مادرت میبینم که فکر کردم که شاید منو خانوادمو میشناسین! من چیزی که ازش مطمئنم اینه که رفتار مادرم برای من به شدت آزار دهنده ست و این از حساسیت زیاد من نیست چون من اصلا آدم حساسی نیستم. اگه شما به حرفای مادرتون میخندینو تائید میکنین به منم یاد بدین که بخندم... این دقیقا همون دلیلیه که من این تاپیکو باز کردم. چطور وقتی توی یه جمع مسخره میشینو میتونین اعتماد به نفستونو حفظ کنیدو بخندین؟ چطور میتونین ایرادات دائمی یه نفرو قبول کنین؟ خوشحال میشم راهنمائیتونو بشنوم

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hhh111

دقیقا من هم همین مشکل رو دارم من22 سالمه با مامانم 18 سال تفاوت سنی داریم ولی انگار تفاوت سنی کم تر باشه بد تره
مامانم هیچ وقت ازم تعریف نکرده مثلا همه اش ایراد میگیره یا ایرادامو جلوی فامیل به همه میگه مثلا اره اینم کار بلد نیست اشپزی بلد نیست
همه اش تو خونه در حال مقایسه کردن با هم سن و سال های خودمه .....مدام میگه فلانی رو ببین چه زرنگ اونو ببین اله بله.......واقعا افسردم میکنه با این رفتاراش
وقتی انتقاد میکنم میگه اصلا نمیشه با تو حرف زد تو خیلی حرص میدی .....بدتر عصبانی تر میشم
واقعا مهربونه ولی فقط میگه اینو بخور اونو بخور ......نه تعریف میکنه نه بوس میکنه نه بغل .....فقط مقایسه ه ه از بس بوسم نکرده واقعا من هم دیگه روم نمیشه بوس کنم
تروخدا منم راهنمایی کنین .........واقعا عصابم میریزه بهم

---

hhh111 عزیزم
به نظر میاد مشکلمون یکی باشه. پیگیر تاپیک باش امیدوارم اینجا بهم راهنمایی های خوبی بشه که تو هم بتونی ازشون استفاده کنی و مشکلت حل بشه.:72:

سارا خانم،فکرمیکنم ازبخشی ازوجود خودت متنفری که توی مشتت قایمش کردی ولی مادرت هرروزمیبینتش و مشتت روبازمیکنه.یه قاعده میگم شاید با موردتو بخونه؛وقتی ما یک عیب داریم ولی نمیپذیریم که داریم اگر دیگران بهش اشاره کنند به شدت ناراحت میشیم.وقتی یه مزیتی رو نداریم ولی فکرمیکنیم داریم به شدت دوس داریم دیگران دراون مورد مارو تحسین کنند .........اماازیک زاویه دیگه:احتمال اینکه مادرت فشارخون داشته باشه یافشارش عصبی باشه هست؟دراین صورت توی رفتارهاش بیشتربوسیله غر زدن انتقادمیکنه میشه بیشتر درکشون کردو همیشه موضوعات آرامترروبرای بحث انتخاب کرد.....نمیشه توی این سنی که هستی منتظر محبت کلامی مادرت بود(منم مادرم فقط موقعی رفتم خدمت بوسم کرد تازه توراه ناراحت بودم نکنه سرش به جایی خورده یاحالش بدبوده ) امامهم اینه که خودت بعدا مهرسرد نباشی.بایه شوخی هایی میشه یه کم رفتارشونو نرم کرد مثلا هروقت غرنمیزنه بهش بگو وقتی بهم غرنمیزنی حالم بدمیشه عادت کردم....هرچی مادرت فکرکنه نازک نارنجی هستی بیشتر بهت غرمیزنه....این ناراحتیت میتونه نتیجه وابستگیت هم به مادرت باشه. دراین صورت طیفی ازیک رابطه متغیرتکرارشونده باهاش داری به این صورت که یه موقعی بیش ازحد باهاش صمیمی میشی ودوباره ازهم دورو تنفر....اگرقبلا خواستگار داشتی وبرخلاف میل مادر جواب رد دادی میتونه در بهانه گیری هاش موثرباشه دراین صورت نیازمند اعتمادسازی واقناع کردن مادرتی تابدونه به فکر زندگی وآیندت هستی وبادلایل قابل قبول رد دادی....اگربهش گفتی که میخای تغییرکنی احتمالا اوروترسوندی و واداربه جبهه گیریش کردی دراین صورت اهداف وراهکارهات روبرای تغییرات درونی به زبون نیار...

باسلام
مادر وپدر هم انسانن وچندویژگی دارن اگه اینا رونشناسی دیوونت میکنن
1- اوناهم انسانن ...یه نقاط ضعفی دارن،یه جاهایی اعتمادبه نفسشون کمه وبعضی وقتا همون جاهایی که خودشون میترسن روبه بچه هاشون انتقال میدن
مثلا من مادرم به موهای بدنش حساسه..شایدواسه خیلی ها خنده دار باشه...ولی انقدر روی این قضیه حساسه که وقتی یه خانم رومیبینه به اولین چیزی که نگاه میکنه موهای دست وپاش وصورتشه...ازبچگی پدر مارو درمیاورد بخاطرحساسیتش به این قضیه وواقعا اعتمادبه نفس منو تو این زمینه کم میکرد...کافی بود تونوجوونی یه مقدار موهای پاهام یادستم دربیاد..انقدر میترسوندم وعلنا بیان میکرد که هنوز که هنوزه منم نتونستم این حساسیت رو توی ذهنم پاک کنم...ولی خودم یه راهکارواسش پیدا کردم...با ظاهری پرمو جلوش میومدم...وهروقت میگفت این چیه اصلا بهش اهمیت نمیدادم میگفتم خدا داده...خودشم بگیره...
اینو گفتم که بدونی اونم یه انسانه تازه از یه نسل قبل ترازتو..همیشه به اندازه ی یه انسان ازش توقع داشته باش

- - - Updated - - -

2-پدر مادرا رو جون به جونشون کنی به یکی ازبچه هابیشترمحبت میکنن...اینا رو باور داشته باش...فقط به خودت اینو بگوکه انقدر دوست دارن که بهت خیانت نمیکنن وازپشت بهت خنجرنمیزنن...این برات کافی باشه...چون توی این دنیابه همه نمیشه اعتمادکردولی پدر ومادر تنهاگزینه های مطمئن این قضیه هستن

3- پدر مادرا توی ماکزیمم ترین حالت سطح سواد ودرک وشعور هم که باشن بعضی وقتا بخاطر حس تملکی که به بچه هاشون دارن یه حرف هایی به بچشون میزنن که واقعا مناسب نیست به مامنت خرده نگیر...همشون همین جورین...اینو بدون که به بقیه این اجازه رو نمیده

4- اصولا مادرهاپسردوستن چون زن هابایدسه نفر ازجنس مخالف رو توی زندگیشون تجربه کنن...پدر،شوهر،پسر...واین درمورد مردا برعکسه....این ها رو قبول کن چون خودتم همین جور هستی
5- مادر منم عید تاعیدبغلم میکنه و همیشه هم ایرادمو میگیره و برادرم رو عاشقانه دوست داره...ولی من میدونم که فقط همین یه بارتوزندگیم مادر روتجربه میکنم...پس میپرستمش...اشتباه خیلی داشته اما چون همین یکیه میخوامش....مهم نیست چقدر برام گذاشته مهم اینه که من به این نقطه رسیدم که خیلی ها آرزوی رسیدن به این نقطه رو دارن ...پس حتما مادر خوبی داشتم که به اینجا رسیدم....توممکنه ده بارشوهرکنی یاممکنه ده تابچه بیاری یا ده تاخواهروبرادر داشته باشی ...اما مادرت یکیه وپدرت یکی....

این حرف ها رو توذهنت مرور کن...وقبول کن که اونم یه انسانه...وبهش فرصت بده ..شایدتوبیان احساساتش مشکل داره...
مشکلات زندگی انقدر زیاده که آدمو خم میکنه زیاد ازش انتظار نداشته باش...وبرای همیشه به لحظه ای که دیگه نداریش فکرکن ...

بر خلاف خیلی از دوستان من اصلا فکر نمیکنم تمام پدر و مادرها عاشق بچه هاشون هستن یا حتی زره ای اونارو دوست داشته باشن

شخصا با اینکه با پدرم خیلی خیلی زیاد مشکل دارم ولی این احساس رو ندارم که دوستم نداره یا از من بدش میاد همینطور مادرم

ولی خیلی از پدر و مادرها رو میتونم مثال بزنم که هیچ احساس علاقه و عشقی نسبت به بچه ای که ساختن! ندارن
یعنی فقط یه بچه براشون یه شبکاری بوده و بعد یه بقای نسل و بعد هم دیگر هیچ.......

البته این مورد ربطی به ابراز علاقه کردن یا نکردن نداره چون تغریبا تمام ماها هیچکدوم روش ابراز علاقه رو بلد نیستیم وگرنه اگر بلد باشیم انجام میدیم
ولی بدون ابراز علاقه ظاهری هم میشه فهمید کسی مارو دوست داره یا نداره

ولی مشکل اونجاست که توجه و رفتار اینو نشون بده ما برای طرف مقابلون با یه تیکه چوب فرقی نداریم و اونجاست که میشه فهمید علاقه و مهری وجود نداره و پدر و مادر هم از قضیه مستثنا نیستن نسبت به فرزندانشون


به نظر من درسته انسان به محبت و علاقه دیگران بشدت نیاز داره بخصوص محبت خانواده ولی وقتی چیزی وجود نداره قصه خوردن هیچ فایده ای نداره
نظر من اینه شما رک و پوست کنده تمام حرفای دلتون به مادرتون بزنین حتی شده با داد و عصبانیت و بهش بفهمونین که به محبتش احتیاج دارین و مطمعن باشین اگر محبتی وجود داشته باشه بروز پیدا میکنه و اگر هم واقعا وجود نداشته باشه دیگه ناراحتی وجود نداره از اینکه کاری نکردین

به نظرم ان شمایدد که میتونید این مجبت رو وجودش بکشید بیرون البته اگر محبتی وجود داشته باشه
خواستین با مثال میگم چه کارایی میتوین انجام بدین

پدر من هم اخلاقی مثل مادر شما داره همش جلوی این و اون بدی های من وداداش هام رو میکه هروقت هم اعتراض میکنیم میکه جلوی کسای دیکه میکم که دیکه این کارهای رو تکرارنکنید من خودم میدونم پدرم ازروی سادکی میکه

خیر خواهته؟ نشسته ببینه کی و از کجا می تونه ازارت بده و زندگیتو ازت ریز ریز بگیره؟ اگه فقط نق می زنه و در واقع می بینی بدیتو نمی خواد بدبختیت خوشحالش نمی کنه که وضعت بد نیست.
اگه خیر خواهت نیست باید هر قدر زودتر که می تونی ازش فاصله بگیری. اگرم نمیشه می تونی دانشگاه کتابخونه درس دوست دوست پسر و هر چی با اینا وقتاتو پر کنی دم دستش نباشی. و برنامه زندگی داشته باشی که مثلا تا 5 سال دیگه به کجا می خوای برسی.
اگه خیر خواهه ولی اخلاقاش خوشایندت نیست اول باید بپذیریش. پذیرش اینکه این ادم با این مجموعه از صفات یکی از اهضای خونوادته. هر ادمی یه مجموعه است. یه خوبی هایی داره یه بدی هایی. می تونیم کلشو بپذیریم. بعد از اون باید روی اعتماد به نفست کار کنی. وقتی اعتماد به نفست بالا بره دیگه کسی نمی تونه راحت توی روحیاتت نفوذ کنه و با تحقیر ازارت بده.
در هر دو مورد فکر نمی کنم اینکه صحبت کنی باهاش خیلی هم فایده ای داشته باشه. کارایی که لازمه رو بکن.
من ممکنه اشتباه کنم. نظر دادم اما خودت تصمیم بگیر چی برات مفیده چی نه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ammin

سارا خانم،فکرمیکنم ازبخشی ازوجود خودت متنفری که توی مشتت قایمش کردی ولی مادرت هرروزمیبینتش و مشتت روبازمیکنه.یه قاعده میگم شاید با موردتو بخونه؛وقتی ما یک عیب داریم ولی نمیپذیریم که داریم اگر دیگران بهش اشاره کنند به شدت ناراحت میشیم.وقتی یه مزیتی رو نداریم ولی فکرمیکنیم داریم به شدت دوس داریم دیگران دراون مورد مارو تحسین کنند .........اماازیک زاویه دیگه:احتمال اینکه مادرت فشارخون داشته باشه یافشارش عصبی باشه هست؟دراین صورت توی رفتارهاش بیشتربوسیله غر زدن انتقادمیکنه میشه بیشتر درکشون کردو همیشه موضوعات آرامترروبرای بحث انتخاب کرد.....نمیشه توی این سنی که هستی منتظر محبت کلامی مادرت بود(منم مادرم فقط موقعی رفتم خدمت بوسم کرد تازه توراه ناراحت بودم نکنه سرش به جایی خورده یاحالش بدبوده ) امامهم اینه که خودت بعدا مهرسرد نباشی.بایه شوخی هایی میشه یه کم رفتارشونو نرم کرد مثلا هروقت غرنمیزنه بهش بگو وقتی بهم غرنمیزنی حالم بدمیشه عادت کردم....هرچی مادرت فکرکنه نازک نارنجی هستی بیشتر بهت غرمیزنه....این ناراحتیت میتونه نتیجه وابستگیت هم به مادرت باشه. دراین صورت طیفی ازیک رابطه متغیرتکرارشونده باهاش داری به این صورت که یه موقعی بیش ازحد باهاش صمیمی میشی ودوباره ازهم دورو تنفر....اگرقبلا خواستگار داشتی وبرخلاف میل مادر جواب رد دادی میتونه در بهانه گیری هاش موثرباشه دراین صورت نیازمند اعتمادسازی واقناع کردن مادرتی تابدونه به فکر زندگی وآیندت هستی وبادلایل قابل قبول رد دادی....اگربهش گفتی که میخای تغییرکنی احتمالا اوروترسوندی و واداربه جبهه گیریش کردی دراین صورت اهداف وراهکارهات روبرای تغییرات درونی به زبون نیار...

---

آقای ammin
شما یه دختر 14، 15 ساله رو در نظر بگیرین که توی حساس ترین مرحله ی زندگیشه. الان نه اما اون موقع توقع داشتم به خاطر کارای خوبم تشویق شم. اگه من شاگرد اول بودم از نظر پدرو مادرم وظیفم بود و کار خاصیم نکرده بودم! توقع نداشتم اگه ایرادی دارم جلوی دیگران مسخرم کنن! حتی ظاهر منو مسخره کنن... این که دیگه دست ما نبود. نتیجش الانه که ما اعتماد به نفس پائینی داریم. یادم میاد برای خواهرم یه خواستگاری اومده بود که خواهرم حتی از روبروشدن با خواستگار میترسید چون فکر میکرد اون از قیافش خوشش نمیاد! در حالی که خواهر من چهره ی واقعا خوبی داره. مگه اعتماد به نفس و شخصیت آدم توی خانواده شکل نمیگیره.؟ من اصلا نمیتونم قبول کنم که توقع بیجایی داشتم یا دارم! الان فقط میخوام دیگه بیشتر از این روی روحیه و شخصیتم تاثیر نداشته باشه همین!
از راهکاراتون ممنونم.:72:

- - - Updated - - -

fatima86 عزیز
خیلی ممنونم که لطف کردی و اینا رو گوشزد کردی. متاسفانه گاهی انقدر ناراحتم که یادآوری این مسائل هم نمیتونه آرومم کنه. اما سعی میکنم اینا رو همیشه یادم باشه...

سارا جون من تا حدودی درکت می کنم
مادر من هم یه حالت کمرنگی از این خصوصایت را داره
با توجه به این که شما هر سه تحصیلات عالیه دارین نظر یکی از دوستان درست بود که اینها تحت تاثیر پدر و مادرتون بود ولی متاسفانه تاثیر منفی اونها ، حدس می زنم مادر شما کمالگرا باشه ، یعنی همیشه در هر حالتی بخواد بهترین باشه و بچه هاش هم به هر قیمتی بهترین باشن. یعنی کوچکترین نقص یا خطای انسانی از دید ایشون پذیرفته نیست
این هم باعث پیشرفت آدم میشه ؛ احتمالا شما و برادر خواهرهاتون زبانزد خاص و عام هستید توی فامیل ، ولی از درون داغون متاسفانه
اینجور مادرها کنترل کننده هستند، همه چیز را تحت نظر دارن و می خوان مطابق میل اونها باشه حتی مسائل کوچیک
خوب من این اقدامات رو کردم درمورد مادرم و نتیجه دیدم:
به نظر من باید بند نافمون را از مادر ببریم، یعنی قبل از همه خودمون قبول کنیم که مستقل هستیم و خودشناسی داریم و نقاط ضعف و قوت خودمونو میدونیم و پذیرفتیم
اگر هم اشتباهی کردیم تاوانش پای خودمون هست
مطمئنا با توجه به جامعه سنتی ما خیلی ها مخالف این حرف من هستند ولی من این کار را کردم ونتیجه دیدم: یه مدت با مادرم در کمترین میزان لازم حرف می زدم . و یا وقتی انتقاد بی جا می کرد و در جمع اونجا می گفتم نه اصلا هم اینطور نیست . مثلا وقتی به شما میگه سارا 4 ساعت طول میکشه ظرف بشوره بهشون بگو که نه اصلا هم اینطوری نیست یا عوضش تمیز می شورم.
برخوردتون قاطع باشه ( و تو ام با احترام البته)

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Estaf

بر خلاف خیلی از دوستان من اصلا فکر نمیکنم تمام پدر و مادرها عاشق بچه هاشون هستن یا حتی زره ای اونارو دوست داشته باشن

شخصا با اینکه با پدرم خیلی خیلی زیاد مشکل دارم ولی این احساس رو ندارم که دوستم نداره یا از من بدش میاد همینطور مادرم

ولی خیلی از پدر و مادرها رو میتونم مثال بزنم که هیچ احساس علاقه و عشقی نسبت به بچه ای که ساختن! ندارن
یعنی فقط یه بچه براشون یه شبکاری بوده و بعد یه بقای نسل و بعد هم دیگر هیچ.......

البته این مورد ربطی به ابراز علاقه کردن یا نکردن نداره چون تغریبا تمام ماها هیچکدوم روش ابراز علاقه رو بلد نیستیم وگرنه اگر بلد باشیم انجام میدیم
ولی بدون ابراز علاقه ظاهری هم میشه فهمید کسی مارو دوست داره یا نداره

ولی مشکل اونجاست که توجه و رفتار اینو نشون بده ما برای طرف مقابلون با یه تیکه چوب فرقی نداریم و اونجاست که میشه فهمید علاقه و مهری وجود نداره و پدر و مادر هم از قضیه مستثنا نیستن نسبت به فرزندانشون


به نظر من درسته انسان به محبت و علاقه دیگران بشدت نیاز داره بخصوص محبت خانواده ولی وقتی چیزی وجود نداره قصه خوردن هیچ فایده ای نداره
نظر من اینه شما رک و پوست کنده تمام حرفای دلتون به مادرتون بزنین حتی شده با داد و عصبانیت و بهش بفهمونین که به محبتش احتیاج دارین و مطمعن باشین اگر محبتی وجود داشته باشه بروز پیدا میکنه و اگر هم واقعا وجود نداشته باشه دیگه ناراحتی وجود نداره از اینکه کاری نکردین

به نظرم ان شمایدد که میتونید این مجبت رو وجودش بکشید بیرون البته اگر محبتی وجود داشته باشه
خواستین با مثال میگم چه کارایی میتوین انجام بدین

---

دوست عزیز
از نظرات خوبتون متشکرم. توی این دنیا همه جور آدمی هست و دلیل نمیشه که وقتی یه نفر پدر یا مادر شد یهو همه ی صفات منفیش به صفات مثبت تبدیل بشه! متاسفانه تو خانواده ی مادر من همه به شدت خودشیفته و خودخواهن و فقط خودشون رو قبول دارن و این صفتم بعد از اینکه پدر یا مادر شدن تغییری نکرده!

بله محبت رو نمیشه به زور از کسی درخواست کرد اما من خیلی از این نظر احساس کمبود میکنم. واقعا به اینکه مادرم منو دوس داشته باشه نیاز دارم! بچه که بودم یه مادر خیالی داشتم که یه جایی داره زندگی میکنه و حواسش بهم هست و ساعتها باهاش حرف میزدم! نمیدونم اگه بتونم این نیازو سرکوب کنم شاید خیلی راحتتر با همه چیز کنار بیام. خوشحال میشم اگه هر راه حلی یا مثالی دارین بشنوم مرسی....

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hossein856

پدر من هم اخلاقی مثل مادر شما داره همش جلوی این و اون بدی های من وداداش هام رو میکه هروقت هم اعتراض میکنیم میکه جلوی کسای دیکه میکم که دیکه این کارهای رو تکرارنکنید من خودم میدونم پدرم ازروی سادکی میکه

---

خوشحالم که میتونین رفتار پدرتونو درک کنین. متاسفانه من رفتار مادرمو به حساب دوست نداشن گذاشتم!

ادامه پست : سارا جون دلیل نداره چون مادرتون شما رو اینطوری بار آورده و اینطوری رفتار می کنه شما هم خودتون را اینطوری ببینید. به حرفهاشون اهمیت ندید اگر همینطور که میگید غیر منصفانه حرف می زنن. عین حرف یک آدم غریبه . باور کنید که شما وجودی مستقل از مادرتون هستید و وابستگی روانی تون را ببرید ( نه اینکه طردش کنید فقط مستقل باشید و فکر و عمل کنید ) . اینطوری ایشون هم فاصله لازم را با شما حفظ می کنن
حریم مشخص کنید با رفتارتون که مثلا در این حد میتونن دخالت کنند و بعد از اون نه ، عین یک زندگی متاهلی و یک خانواده که مرز داره، یک شخص هم باید حد و مرز و حریم داشته باشه
این حد و مرز را به زبونی که مناسب میدونین به ایشون بشناسونید
فقط تحمل و سکوت نکنید که منجر به انفجار بشه و یا خودخوری شما از درون
با روش های استراتژیک حل کنید مسئله را