چرا دروغ؟؟؟

سلام ؛ :72:
با دیدگاه گردآفرید و فرشید موافق هستم .
به نظر من در نکوهیده بودن فعل دروغ کسی شکی نداره ولی مسئله صرفا ً دروغ نیست بلکه ما در تمام صفات آزادگی با معضل و آفت ریا و دورویی دست به گریبانیم ! یه عده ای در پیله ی احمقانه ی خود و با شعارهای خودفریبانه و عوام فریبانه همواره درصدد دروغگویی هستند و دروغ آنقدر انواع متنوعی دارد که ریشه در تمام افعال ما دوانده است از این رو روایتی که فرشید از پیامبر اکرم (ص) نقل کرد بسیار قابل تامل است . نمیدونم چرا مردم ما توان پس زدن این سنت های پوچ خرافی و ضد دین و ضد آزادگی و انسانیت را ندارند و برای به دست آوردن یک آبرو با ابزار این سنت ها دست به هر فعل نکوهیده ای از قبیل دروغ می زنند !
من نمی فهمم چرا ما برای خودمان زندگی نمی کنیم ؟ تا وقتی تمام فکر و ذکر ما دیگران باشند اینکه دیگران درباره ی ما چه می اندیشند و زندگی ما تحت الشعاع نظرات دیگران باشد مسلما ً دروغ هم با ما خواهد بود . خیلی از ما نه تنها به دیگران دروغ می گوییم بلکه به خود و حتی خدای خود هم دروغ می گوییم !!! با توجیه هر عملی که حتی بعضا ً نیت را با شستشوی ذهنی خودمان به خدا هم نسبت می دهیم ؛ ما تنها جانورانی هستیم که توان دروغ گفتن به خود و خدا را نیز داریم !
خوشبختانه یا متاسفانه بنده حالم از این شعارهای توخالی به هم می خورد و از کسانی که درصدد عوامفریبی هستند متنفرم چرا که کسانی که شعار می دهند همان کسانی هستند که گردآفرید اشاره کرد یعنی در دل چیز دیگر و در زبان چیز دیگر ! پست ترین انسانها کسانی هستند که به شعور مردم توهین می کنند و به شعور مردم توهین کردن یعنی دادن شعارهای توخالی و احمقانه ای که خود شعار دهنده نیز می داند واقعیت چیز دیگریست ولی برای مصلحت آن هم مصلحتی کاغذی و پوک و توخالی و صرفا برای فریب مخاطب این شعار ها را بیان می کند !

خیلی جالب است که عده ای ادعا می کنند مصلحت ایجاب می کند که مردم دروغ بشنوند !!!

دروغ شاید در کوتاه مدت نفوذهایی داشته باشد اما آنچه تداوم تاریخ را تحت الشعاع قرار داده ، پرده برداری از چهره ی دروغگویان است !

در مورد دروغ گفتن بانظر دوستان موافقم
اما آدمها معمولا دو دسته هستن. یک دسته اونهایی هستن که دروغ گفتن براشون عادت شده، و کسایی که بنا به شرایطی دروغ می گن. من می خوام در مورد دسته دوم صحبت کنم.
به یه بچه توجه کردین؟ کی شروع می کنه به دروغ گفتن؟ بچه ها از وقتی دروغ می گن که معنی ترس رو می فهمن. وقتی که در قبال آخرین راستی که گفتن از پدر و مادرشون چیزی جز تنبیه ندیدن... خیلی ساده دروغ می گن، به خاطر اینکه می ترسن که تنبیه بشن. می ترسن که فرزند بد خانواده باشن و محبوبیتشون کم بشه...

من همیشه از خودم می پرسم بادیگران چه طور رفتار می کنم؟ آیا طوری رفتار کردم که دیگران نیاز داشته باشن برای اینکه از عکس العمل من در امان بمونن بهم دروغ بگن؟ بعد میفهمم در بعضی موارد دروغهایی که شنیدم ارتباط مستقیمی باعکس العمل خودم در گذشته داشته. بله دروغ شنیدم از کسایی که می ترسیدن منو مثل قبل!! ناراحت کنن!! یا می ترسیدن مثل دفعه گذشته!! عصبانی بشم. در مورد کسانی هم که همیشه خونسردیمو در مقابلشون حفظ کردم این فضیه فرق می کرد اون افراد هیچ وقت به من دروغ نگفتن، نه اینکه بگم آدمای خیلی صادقی هستن نه مثل همه انسانهای دیگه هستن اما دلیلی برای دروغ گفتن به من ندارن. یعنی من کاری نکرده بودم که اونا مجبور به دروغ گفتن بشن. شاید به کسای دیگه دروغهای زیادی گفته باشن. خودم هم همینطورم، من آدم صادقی نیستم هر چند سعی کردم که باشم، اما بعضی وقتها از عکس العمل ها ترسیدم!!!

سلام سلام صد تا سلام مخصوصا به گرد آفرید جان !

خوب نظر بنده رو خواسته بودید ، عرض کنم خدمت شما که :

بنده در سال های کودکی خودم به قدر کافی دروغ گفته ام و متعاقب آن این را « یاد گرفتم » که پیامد خوشایندی برایم ندارد ! از این طرف « راستی » برایم بسیار مفید بوده ، اضطراب لو رفتن نداشته ام و ...
درباره ی جواب اولین ارسال این تاپیک باید عرض کنم خیر ! دروغ تنها راه حل مشکلات نیست ، اما بعضی وقت ها راحت ترین راه برای نجات دادن خود است ! دروغ ها بسته به موقعیت انواع مختلفی دارند ، بنده معمولا از آن نوعی استفاده میکنم که برای دیگران مشکل زا نباشد ، برای مثال بنده « مجبورم » با بیماری که اختلال شخصیت وسواس فکری_عملی دارد تعامل داشته باشم ، در صورت راست گفتن کاری که کرده ام دمار از روزگارم خواهد آمد ( کاری که بهنجار و کاملا صحیح است ، اما از طرف فرد مذکور گناهی نابخشودنیست که باعث تبدیل شدن بنده به کیسه بوکس پرخاشگری فرد مذکور خواهد شد ! ) بار ها راستگویی را در این موقعیت آزموده ام ، راستگویی برای کاری صحیحی که انجام داده ام اما نتیجه اش فقط برایم دردسر بوده ، در این شرایط دروغ میگویم و خود فرد هم به خوبی فهمیده که به او دروغ میگویم ... وضعیت دردناکیست . فکر کنم برای دوستان متخصص مثل آقای سنگتراشان درک مشکلات سر و کله زدن با افراد وسواسی ملموس تر باشد ... :(

قضاوت ارزشی درباره ی این کار یعنی دروغ هم مشخص هست : جایی که لزومی برای دروغ وجود ندارد ، چرا دروغ ؟ بهتر نیست مسئولیت اشتباهی را که انجام داده ایم بر عهده بگیریم ؟!

و در آخر باز هم این را یاد گرفته ام ، وقتی من راستگو هستم اکثر مواقع هم طرف مقابل من راستگو خواهد بود .

سلام
دروغ گفتن دقیقا رابطه مستقیم با توحید و ایمان داره . زمانی که ما می گوییم " الله اکبر "‌یعنی این که داریم شهادت می دیم که خدا از هر نیرویی توی این دنیا ، از هر شخصی بزرگتره . بزرگترین قدرته و بزرگترین ...
اما وقتی دروغ می گیم یعنی داریم خدا را کوچک می کنیم کوچکتر از اون که بتونیم بهش اعتماد کنیم ، کوچک تر از اون کسی که ازش می ترسیم ، ضعیف تر از اون که بتونه بلاها را از ما دور کنه .
پس دروغ می گیم آخه خدای ما خیلی کوچیکه !!!
خوب این حرف ها به این معنا نیست که من دروغ نگفته ام اما سعی ام را می کنم که نگم

با سلام به دوستان
قبل از هر چیز دوستان را به مطالعه کتاب "اخلاق خدایان" نوشته دکتر عبدالکریم سروش تشویق می کنم مطمئن هستم پاسخ بسیاری از ابهامات در این زمینه را در خواهید یافت.
در خصوص صداقت و دروغ، امانت و خیانت و .... و بطور کلی اخلاقیات نگاه جزم، خشک و سیاه و سفید و ارزشی بگمان من، ما را دچار انحراف خواهد نمود. من با اسرین موافقم، در نظر بگیرید پزشکی را که بیمارش به سرطان حاد و پیشرفته گرفتار است، آیا راستگویی اقتضا می کند که پزشک صراحتا به بیمارش بگوید که تا شش ماه دیگر خواهی مرد یا درنظر بگیرید سربازی که اسیر دشمن شده و دشمن از او در مورد مخفیگاه همرزمانش می پرسد، ایا صداقت در گفتار اینجا معنی دارد؟ یافتن اینگونه موارد بسیار آسان است. بنابرین به بعضی از دوستان توصیه می کنم که از نگاه برون دینی به اینگونه مسائل بنگرند چرا که اولا صحت و صقم این داستانها که نقل می شود جای سئوال است در نظر بگیرید پیامبر اسلام 23 سال بطور علنی جلو چشم مسلمانان نماز خواند در حالیکه امروز عده ای دست بسته و عده ای دست باز نماز می خوانند آنگاه fhn63 داستانی را نقل می کند که شاید یک نفر با آن ارتباط داشته است. دوما، در صورت پیدا شدن نقیض منطق پسند جمله منتصب به بزرگان دین، شک در اصالت آنها را در ذهن سست عنصران متریالیستی مثل من باعث می شود.
نیچه متفکر شهیر می گوید "در شر هم خیریتی هست وگر نه در طول چند هزار سال تاریخ بشر پایدار باقی نمی ماند" بنابراین بجای نگاه مطلق؛ ارزشی و درون دینی، دیدگاه نسبی به اخلاقیات کارآمدتر خواهد بود. با توجه با تاریخ و نوشته های باستانی، در تمام جوامع بشری، انسانها بطور اغلبی و اکثری صداقت را بر دروغ، وفا را بر خیانت، محبت را بر خشم و .... برتر دانسته و بدان پایبند بوده اند.
اینکه چرا دروغ؟
اول لازم است به یک توافق جمعی دست یابیم که آیا تصور میکنید دروغ در جامعه افزایش یافته است؟ اگر این چنین است، چرا؟ و یک سئوال مهم و مرتبط، آیا تصور نمی کنید که عیب و قباحت دروغگویی در جامعه کم شده است؟
اینکه بارها شنیده ایم که تماشاگران ما بهترین در دنیا هستند ولی فردایش تصاویر ازبین رفتن اتوبوس و ... را در سایتهای اینترنتی نه رسانه های دولتی دیده ایم، اینکه رانندگی ما به این وضع اسف بار است، اینکه در تمام طول جنگ مردم در صف همه چیز بودند ولی هنوز رعایت نوبت را در بانک و نانوایی و ... نمیدانند و تا بخواهی از این مقولات و مثالها، و صد البته دروغ. بنظرم نیاز به بررسی روانشناسانه و جامعه شناسانه دارد.
برای اینکه بابی را گشوده باشم با یک مثال ملموس شروع می کنم، درصدی از جامعه ما مجبور به داشتن حداقل دو شخصیت مجزا هستند، شخصیت بیرون خانه و شخصیت درون خانه. اگر کسی (در نظر بگیرید کارمندی را) به مبانی رسمی و دولتی دین در جامعه ایران معتقد نباشد وقتی در بیرون از خانه و محل کار حاضر می شود مجبور به ریا و متوسل شدن به دروغ می شود و این دروغ از نظر دیگرانی که شناخت عمیقتری نسبت به این شخص دارند کاملا موجه است چرا که اگر این کار را نکند شغل و آینده خود و خانواده اش در خطر می افتد و مطمئن باشید که آنگاه که مسئول گزینش در مورد مسائل گوناگون عقیدتی (دادگاه تفدیش عقاید) سئوال می پرسد با پاسخهای راست و غیر دروغ مواجه نمی شود (در برخی موارد که نمی دانم درصدش چقدر است). این داستان حقیقی است چون برای خودم پیش آمد. ولی اگر کسی از شما در مورد تیم فوتبال مورد علاقه ام سئوال میپرسید با پاسخ کاملا صادقانه مواجه می شد. قصدم از این مثال توجیه دروغ در افکار عمومی است. گمان نکنم هیچکدامتان مرا ترغیب به راستگویی در این زمینه نمایید.

دروغ گفتن کار خوبی نیست دروغ گفتن بی احترامی است موفق وشاد باشید

به نظر منم هم دروغ گفتن اصلا درست نیست

سخنی از امام حسین (ع):
اَلصِدقُ عِزٌّ وَالکِذبٌ عَجرٌ ، راستگوئی عزت است ودروغگوئی عجز و ناتوانی است.

قرآن در سوره عنکبوت می فرماید:
محال است که انسان نماز درست و مقبول بخواند و دروغگو باشد.

دروغ.............اول آدم خودش رو نابود می کنه

هممون میدونیم دروغ خوب نیست اگه یکی بهمون دروغ بگه دوست داریم سر طرف رو بکنیم در حالی که خودمون تنها چیزی که توی ذاتمون نیست راستگوییه انگار کارمون با دروغ بیشتر راه می افته ولی بیشتر موقع ها آدم رو توی هچل میندازه که در اومدن ازش کارکرام الکاتبینه من که خودم اصلا دروغ گوی خوبی نیستم چون یکی درمیون در جا می زنم اون موقع است که خودم رو لو بدم و بگم دروغ گفتم دست از سر کچلم بردارید جدیداً هم سر یه موضویی توبه کردم دروغ نگم
اگه خدا کمکم کنه