تمایل دارم که تحت سلطه مطلق یک زن باشم

سلام :) بعد از مدت ها اولین پستم رو تو تاپیک شما می زارم ...ی چیزی می خوام بگم شاید برای شما خوشایند نباشه و قطعا برای خودمم گفتنش خوشایند نیست ولی اون نام کاربری که دارید که کنارش نوشته شده برده....در من این حس رو ایجاد می کنه که شما فردی حقیر و ضعیف هستی....به عنوان یک زن باید بهتون بگم که هیچ زن نرمالی از اینکه همسرش (یا به طور کلی جنس مخالف) در مقابلش حقیر و ضعیف باشه خوشش نمیاد و لذت نمی بره...(البته در توضیحاتی که دادید بیشتر رو این غرور طرف مقابل تاکید داشتید ولی از روی توضیحات شما نمیشه نتیجه گرفت شما دوست داردید برده باشید ....نمی دونم شاید همین جوری این نام رو انتخاب کردید !!!)
درسته ...شاید منظور شما همه شرایط زندگی نیست و شاید ممکنه حس شما فقط در بعد ارتباط جنسی باشه....
ولی این بعد هم خیلی خیلی مهم و اثر گذار هست تو زندگی
طبیعت ی خانم اینجوریه که از مرد مقتدر و قوی خوشش میاد. کسی که بتونه به قول معروف تکیه گاه آدم باشه....
این تو ذات همه خانم های نرمال هستش...
من دنبال این نیستم که بگم شما بیمارید یا حس شما حسی بیماره یا طرف مقابل شما بیماره...
شاید به قول خودتون این بیماری نباشه ولی دور شدن و جدا شدن از طبیعت انسانیه....
مثل اینکه ی مرد دوست باشه لباسهای زنانه بپوشه شاید اگه منطقی فکر کنیم اون مرد با پوشیدن لباسهای زنانه آسیبی به خودش نمیزنه...
شایدم دختری پیداشه که مشکلی با این علاقه اون مرد نداشته باشه..
پوشیدن این نوع لباس ها به اون مرد احساس آرامش بده....
ولی هیچ کدوم ا ز دلایل بالا دلیل نمیشه بگیم این کار این مرد مشکلی نداره و نیاز به درمان نداره...چون این کار ی جور ناهنجاریه و دور از طبیعت مرده...

در مورد شما هم فکر میکنم همین طور باشه.

البته سوال اصلی شما در مورد حذف این حس بود.
به نظر من اول از همه باید تلقین رو تو خودتون از بین ببرید و سعی کنید در این زمینه رویا پردازی نکنید یعنی برای خودتون فانتزی ها ذهنی اینجوری نسازید....دنبال فیلم ها یا کتاب هایی در این زمینه هستن اصلا اصلا نرید....

بعدش فکر میکنم اگر احساس شما واقعا شدیده حتما پیش روان شناس برید تا کمک تون کنهسلام :) بعد از مدت ها اولین پستم رو تو تاپیک شما می زارم ...ی چیزی می خوام بگم شاید برای شما خوشایند نباشه و قطعا برای خودمم گفتنش خوشایند نیست ولی اون نام کاربری که دارید که کنارش نوشته شده برده....در من این حس رو ایجاد می کنه که شما فردی حقیر و ضعیف هستی....به عنوان یک زن باید بهتون بگم که هیچ زن نرمالی از اینکه همسرش (یا به طور کلی جنس مخالف) در مقابلش حقیر و ضعیف باشه خوشش نمیاد و لذت نمی بره...(البته در توضیحاتی که دادید بیشتر رو این غرور طرف مقابل تاکید داشتید ولی از روی توضیحات شما نمیشه نتیجه گرفت شما دوست داردید برده باشید ....نمی دونم شاید همین جوری این نام رو انتخاب کردید !!!)
درسته ...شاید منظور شما همه شرایط زندگی نیست و شاید ممکنه حس شما فقط در بعد ارتباط جنسی باشه....
ولی این بعد هم خیلی خیلی مهم و اثر گذار هست تو زندگی
طبیعت ی خانم اینجوریه که از مرد مقتدر و قوی خوشش میاد. کسی که بتونه به قول معروف تکیه گاه آدم باشه....
این تو ذات همه خانم های نرمال هستش...
من دنبال این نیستم که بگم شما بیمارید یا حس شما حسی بیماره یا طرف مقابل شما بیماره...
شاید به قول خودتون این بیماری نباشه ولی دور شدن و جدا شدن از طبیعت انسانیه....
مثل اینکه ی مرد دوست باشه لباسهای زنانه بپوشه شاید اگه منطقی فکر کنیم اون مرد با پوشیدن لباسهای زنانه آسیبی به خودش نمیزنه...
شایدم دختری پیداشه که مشکلی با این علاقه اون مرد نداشته باشه..
پوشیدن این نوع لباس ها به اون مرد احساس آرامش بده....
ولی هیچ کدوم ا ز دلایل بالا دلیل نمیشه بگیم این کار این مرد مشکلی نداره و نیاز به درمان نداره...چون این کار ی جور ناهنجاریه و دور از طبیعت مرده...

در مورد شما هم فکر میکنم همین طور باشه.

البته سوال اصلی شما در مورد حذف این حس بود.
به نظر من اول از همه باید تلقین رو تو خودتون از بین ببرید و سعی کنید در این زمینه رویا پردازی نکنید یعنی برای خودتون فانتزی ها ذهنی اینجوری نسازید....دنبال فیلم ها یا کتاب هایی در این زمینه هستن اصلا اصلا نرید....

بعدش فکر میکنم اگر احساس شما واقعا شدیده حتما پیش روان شناس برید تا کمک تون کنه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط kamrava

شما الان بیشتر دنبال سرپرست هستس تا همسر! همسر یعنی کسی که همراه و یار زندگی باشه! اینچیزایی که شما دنبالشید مشخصات همسر نمیتونه باشه. دوستان چهار چوب نچیدند بلکه چهارچوبها در بستر زمان و فرهنگ ایجاد شده! شما الان نمیخوای (یا نمیتونی) بپذیری حالات شما نوعی بیماریه! اما اگه ناراحت نمیشی باید بگم نظر دوستان درسته و نیاز به درمان هست. البته هیپنوتیزمم توصیه میکنم شاید درمورد شما خصوصا خیلی خوب جواب بده

---

شما از کجا و از روی کدوم یکی از حرف های من به این نتیجه رسیدید که من دنبال سرپرست هستم؟
آیا من گفتم دنبال کسی هستم که امورات زندگیم را سرپرستی کنه؟ آیا دنبال زنی هستم که بهش تکیه کنم و اون از نظر روحی و روانی و عاطفی تکیه گاهم باشه؟
آیا گفتم که دنبال کسی هستم که خرج منو بده؟
شما از دور نشستید دارید در مورد این حس قضاوت می کنید
این حس چه ارتباطی به سرپرستی و وابسته شدن همه امور زندگی به جنس زن داره؟
مگر ازدواج و زندگی مشترک دو تا انسان ( اون هم در قرن بیست و یکم) زندگی دو تا ربات هست که همه باید از چارچوب از پیش تعیین شده در طول قرن های کذشته ازش تبعیت کنن؟
مگه الان ما درست مثل پدر بزرگ ها و مادر بزرگهامون زندگی می کنیم؟
افکار ما متحجر و منجمد که نیست. دنیا داره تغییر می کنه و بازهم تغییر خواهد کرد
ازدواج هم هیچ چارچوب از پیش تعیین شده نداره و فقط به نظر و خواسته دو طرف بستگی داره.. فقط ذهن کسایی که همه چیز های دنیا را را در چارچوب سنت یا دین می بینن و بر اون اساس قضاوت می کنن... همه مسائل دنیا از جمله ازدواج چاچوب ثابت داره
که اون هم بدون شک اشتباه هست... چون این افراد چه بخوان چه نخوان . دنیا عوض شده و این چاچوب ها را عوض کرده وباز هم خواهد کرد

ممکنه یک آدم مذهبی یا سنتی الان بدش نیاد که زنش را تو خونه مجبور به خانه داری کنه.. ولی طرز نگاه خود زنها و تغییرات این دنیا دیگه این اجازه را به کسی نمی ده این را به عنوان یک مثال ساده گفتم .. تا بدونید چقدر چارچوب های زندگی ما با پدر بزرگهامون که حتی 50 سال پیش زندگی می کردن فرق کرده.... پس یک دینی که قرن ها قبل اومده یا سنتی که مال هزارن سال قبله نمی تونه برای چارچوب زندگی امروز من تصمیم بگیره....
حالا چه دین مداران یا سنت مداران خوششون بیاد یا نیاد.. این واقعیت دنیای امروزه.. قبول کردن یا نکردنشون هم تاثیری تو این واقعیت نمی ده

- - - Updated - - -

شما طوری صحبت می کنید که به نظر میاد آخر علم هستید، صاحب نظر کامل هم در مسائل روانشناسی هستید و چیزهای عجیبی هم میگید، خوب چرا اصلا کمک می خواید. به نظر میاد همه چیز رو می دونید، همه تشخیص ها رو درباره خودتون دادید و تفکر ضد علمی هم که دارید و چیزهایی رو گزینش می کنید که با تصوراتتون جور در میاد و بقیه رو ناقص می دونید. خب برید و راه حلتون رو انجام بدید.

نکته: اضطراب بیماری ساده ای نیست همونطور که سرما خوردگی به قول شما ساده (که اصلا هم بیماری ساده ای نیست) راه درمان پزشکی نداره. اینکه چیزی شایع باشه یا خطراتش کم باشه معنیش سادگی نیست. اینها کل علم پزشکی یا روانپزشکی رو زیر سوال نمی بره که شما وقتی کسی بیماری قلبی داره هم بگید چون این پزشک ها نمی تونن یه بیماری ساده مثل سرما خوردگی رو درمان کنند پس من اصلا دکتر نمیرم و تصورات خودم رو انجام میدم.

________

شما حالتون خوب نیست دوست گرامی. نه ذهن منطقی ای دارید و نه دنیا رو اونطوری که واقعا هست می بینید. بیشتر از این با خودتون لج نکنید و برید پیش یک روانشناس.[/QUOTE]


من ادعای روانشناس بودن نکردم......اطلاعاتم در مورد روانشناسی در حد کتاب های آزادیه که بیرون از محیط دانشگاه به خاطر علاقم خوندم..... ولی اینقدر ها هم از ساختار و کارکرد مغز بی خبر نیستم.. چون اون دیگه رشته تخصصی منه.. بنده کارشناسی ارشد زیست شناسی گرایش نوروساینس ( علوم اعصاب) دارم ....که خیلی بی ربط به حوزه رفتاری و اختلال های روانی نیست
ادعای بحر العلوم بودن و همه چیز دان بودن هم نکردم که شما اینطوری نوشتید
قرار نیست حالا چون شما خوشتون نمی یاد.. کسی در هیچ زمینه ای اظهار نظر نکنه...الان دیگه تو دنیای 4000 سال قبل نیستیم که همه چشم و گوش بسته باشن..... یک نفر بره بالای منبر و بقیه فقط به علامت تایید سر تکون بدن
اون دنیا مرد.... ولی مثل این که یک عده ای تو کشور ما هنوز تو اون عوالم زندگی می کنن
الان یک بچه ده ساله دسترسی به اینترنت داره.. 50 برابر پدر بزرگ 80 ساله اش از این دنیای پیرامونش بیشتر اطلاعات داره

شما طوری از علم ناقص ( تاکید می کنم ناقص ) روانشناسی حرف زدید که انگار بشر با این علم یک هولی گریل و یک جام مقدس کشف کرده که آینه تمام نمای روح بشریه..... یکی از اساتید ما همیشه یاد آوری می کرد.. علم روانشناسی به این خاطر این همه بسط و گسترش پیدا کرده ....و این همه حشو وزواید داره.. و از اون مهمتر به این دلیل به وارد حیطه درمان شده و حتی شاخه ای به اسم رواندرمانی به این خاطر به وجود اومده... که علم شناخت ما از مغز فوق العاده ناقصه.. شاید الان 80 درصد رازهای عضوی به اسم کلیه را بدونیم.. یا عضوی مثل ریه شاید 80-90 درصد رازهاش در حد بیوشیمی سلولی کشف شده باشه.. ولی اطلاعات ما در مورد مغز اینقدر ناقصه که هنوز نتونستیم یک آناتومی کاملی از مغز ارائه بدیم.. پیش بینی کردن که احتملا" تا سال 2025 یک آناتومی کامل از مغز شناخته بشه.... ( در صورتی که آناتومی خیلی از اعضای بدن صده های قبل به طور کامل توصیف شده)
پس وای به حال شناخت فیزیولوزی مغز و بیوشیمی مولکولی مغز که شاید صد ها سال تا شناسایی کاملش هنوز زمان مونده باشه
در این شرایط که علم ما ناقصه... بشر مجبور شده به یک عصای ناقص تر به اسم روانشناسی تکیه کنه و با اون لنگ لنگان بره ( که اگر کسی پیچیدگی ساختار مغز را بشناسه به مضحک بودن حتی عنوان روانشناسی هم پی می ببره.. روان ما و کنش های روانی ما ناشی از عملکرد همزمان صدها هزار تا میلیونها سلول عصبی که ما هنوز از درک عملکرد یکی از اون سلول ها عاجزیم)...به همین خاطره که سالانه هزاران نفر نا امیدانه از مطب های روانشنالسی بیرون می یان... چون کلید درمانشون اونجا نیست.... کلید تو خود ساختار مغزه .... اون وقت یک عده دم از روانشناسی می زنن... روانشناسی در ماهیتش یک علم توصیفیه.... درست مثل جامعه شناسی.....
همین روانشناسی ناقص هم روی شونه های چند تا از غول های روانشناسی مثل فروید و ژان پیاژه و.... بنا شده .. که اونها هم پیغمبر و معصوم نبودن
همونطور که الان خیلی از نظریات فروید رد شده
پس قرار نیست.. این نظریاتی که الان دارید می گید و اینطوری اون بالا تو کاخ عاج روانشناسی نشستید و حکم به بیماری من می دیدید ابدی باشه...... ممکنه تا چند سال دیگه تبدیل به شوخی مضحک بشه
همونطور که می بینیم چند ساله حتی همجنسگرایی را از کتاب تکست روانشناسی به عنوان بیماری خارج کردن.....البته اگر از دید دینی بخوای بحث کنی که اون دیگه بحثش جداست .. از حیطه علم خارجه

بنده ادعا نکردم که سالمم..... ولی شما هم که نشستی اون بالا و انگشت اشارتو به سمت دیگران گرفتی و با یک انگشت اشاره به عنوان دانای کل حکم بر بیماری دیگران می دی.. به سلامت خودت شک کن

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sara 65

مطمئنا چیزی رو که بیماری نمیدونید و هیچ مشکلی باهاش ندارید و عذابتون نمیده و حتی براتون آرامش بخش و لذت بخشه رو نمیشه درمان کرد!!! شما علم رونشناسیو بردین زیر سوال. اونوقت چطور میخواین پیش دکتری که قبولش ندارین بیماری ای رو که قبول ندارینو درمان کنین؟؟
فقط یه سوال: یک همچین رابطه ای رو تا حالا تجربه کردین که میگین براتون آرامش بخش و لذت بخشه؟؟ یا فقط توی ذهنتون ازش لذت میبرید؟ این واقعا برای خود من جای سواله که وقتی آدم توی ذهنش چیزیو میخواد و دوس داره تجربه کنه و حتی فکر به دست آوردنش هیجان زدش میکنه ، الزاما وقتی بهش برسه هم براش لذت بخشه؟! حتی اگه همچین آدمی که میخواینو پیدا کنید واقعا چه تضمینی هست ؟

---

دقیقا" یکی از سوالاهایی که اول پرسیدم همین بود........که آیا با این شرایط امکان حذف این ویزگی شخصیتی هست؟
با این شرایط یک روانشناس چطور می تونه اینو حذف کنه؟
و از همه اینها مهمتر کسی تونسته با رفتن پیش روانشناس این مساله را حل کنه؟
من تا الان با 7 یا 8 نفر که این حسو داشتن صحبت کردم..... حتی یک روانشناس نتونسته لوده این کار را بکنه
و جالب اینجاست.. برای این که ناتوانیشون را جبران کنن.... یک اتیکت افسردگی به اینها چسبوندن و قرص ضد افسردگی براشون تجویز کردن
از ببین این آدم ها که باهاشون صحبت کردم.. اکثرا" روانشناس ها تو حل مشکلشون موندن و خواستن با قرص ضد افسردگی سر و ته قضیه را به هم بیارن
یکی دو نفرشون می گفتن که روانشناس شروع کرده از مسائل دینی و روایات صحبت کردن.. که تو دنیای امروز کسی که ادعای تحصیل کردگی داره واقعا"مضحکه. که چیزی به پیچیدگی روان انسان را بخواد با روایات حل کنه . اون روانشناس باید بدونه اصلا" بیمارش به چیزی معتقد هست یا نه.. بدون این که بپرسه.. شروع کرده آیات و روایات خوندن.... اگر تو مسجد محله هم می رفت اون چیزها را بهش می گفتن
بین این آدم ها فقط یکیشون می گفت که روانشناسش از همون اول بهش گفته که این حس درمان نداره و بهتره قبولش کنه....وقت و پولشو هدر نده
چیزی که کنجکاوم کرد این تاپیک را بزنم همین مساله بود که از تجربیات کسایی که حس مشابه من را دارن استفاده کنم

اما در مورد بخش دوم
جواب مثبته
به طور واقعی تجربش کردم
و دقیقا" چیزی که باعث شد دنبال این باشم که تو واقعیت هم این حسو تجربه کنم همین کنجکاوی شما بود
منم قبلش فکر می کردم که نمی تونم تو واقعیت این را تجربه کنم و فقط تو ذهنمه.. تجسم می کردم واقعیتش برام جذابیتی نداره.. در صورتی که غیر از این بود....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط payam_barde

من ادعای روانشناس بودن نکردم......اطلاعاتم در مورد روانشناسی در حد کتاب های آزادیه که بیرون از محیط دانشگاه به خاطر علاقم خوندم..... ولی اینقدر ها هم از ساختار و کارکرد مغز بی خبر نیستم.. چون اون دیگه رشته تخصصی منه.. بنده کارشناسی ارشد زیست شناسی گرایش نوروساینس ( علوم اعصاب) دارم ....که خیلی بی ربط به حوزه رفتاری و اختلال های روانی نیست
ادعای بحر العلوم بودن و همه چیز دان بودن هم نکردم که شما اینطوری نوشتید
قرار نیست حالا چون شما خوشتون نمی یاد.. کسی در هیچ زمینه ای اظهار نظر نکنه...الان دیگه تو دنیای 4000 سال قبل نیستیم که همه چشم و گوش بسته باشن..... یک نفر بره بالای منبر و بقیه فقط به علامت تایید سر تکون بدن
اون دنیا مرد.... ولی مثل این که یک عده ای تو کشور ما هنوز تو اون عوالم زندگی می کنن
الان یک بچه ده ساله دسترسی به اینترنت داره.. 50 برابر پدر بزرگ 80 ساله اش از این دنیای پیرامونش بیشتر اطلاعات داره

شما طوری از علم ناقص ( تاکید می کنم ناقص ) روانشناسی حرف زدید که انگار بشر با این علم یک هولی گریل و یک جام مقدس کشف کرده که آینه تمام نمای روح بشریه..... یکی از اساتید ما همیشه یاد آوری می کرد.. علم روانشناسی به این خاطر این همه بسط و گسترش پیدا کرده ....و این همه حشو وزواید داره.. و از اون مهمتر به این دلیل به وارد حیطه درمان شده و حتی شاخه ای به اسم رواندرمانی به این خاطر به وجود اومده... که علم شناخت ما از مغز فوق العاده ناقصه.. شاید الان 80 درصد رازهای عضوی به اسم کلیه را بدونیم.. یا عضوی مثل ریه شاید 80-90 درصد رازهاش در حد بیوشیمی سلولی کشف شده باشه.. ولی اطلاعات ما در مورد مغز اینقدر ناقصه که هنوز نتونستیم یک آناتومی کاملی از مغز ارائه بدیم.. پیش بینی کردن که احتملا" تا سال 2025 یک آناتومی کامل از مغز شناخته بشه.... ( در صورتی که آناتومی خیلی از اعضای بدن صده های قبل به طور کامل توصیف شده)
پس وای به حال شناخت فیزیولوزی مغز و بیوشیمی مولکولی مغز که شاید صد ها سال تا شناسایی کاملش هنوز زمان مونده باشه
در این شرایط که علم ما ناقصه... بشر مجبور شده به یک عصای ناقص تر به اسم روانشناسی تکیه کنه و با اون لنگ لنگان بره ( که اگر کسی پیچیدگی ساختار مغز را بشناسه به مضحک بودن حتی عنوان روانشناسی هم پی می ببره.. روان ما و کنش های روانی ما ناشی از عملکرد همزمان صدها هزار تا میلیونها سلول عصبی که ما هنوز از درک عملکرد یکی از اون سلول ها عاجزیم)...به همین خاطره که سالانه هزاران نفر نا امیدانه از مطب های روانشنالسی بیرون می یان... چون کلید درمانشون اونجا نیست.... کلید تو خود ساختار مغزه .... اون وقت یک عده دم از روانشناسی می زنن... روانشناسی در ماهیتش یک علم توصیفیه.... درست مثل جامعه شناسی.....
همین روانشناسی ناقص هم روی شونه های چند تا از غول های روانشناسی مثل فروید و ژان پیاژه و.... بنا شده .. که اونها هم پیغمبر و معصوم نبودن
همونطور که الان خیلی از نظریات فروید رد شده
پس قرار نیست.. این نظریاتی که الان دارید می گید و اینطوری اون بالا تو کاخ عاج روانشناسی نشستید و حکم به بیماری من می دیدید ابدی باشه...... ممکنه تا چند سال دیگه تبدیل به شوخی مضحک بشه
همونطور که می بینیم چند ساله حتی همجنسگرایی را از کتاب تکست روانشناسی به عنوان بیماری خارج کردن.....البته اگر از دید دینی بخوای بحث کنی که اون دیگه بحثش جداست .. از حیطه علم خارجه

بنده ادعا نکردم که سالمم..... ولی شما هم که نشستی اون بالا و انگشت اشارتو به سمت دیگران گرفتی و با یک انگشت اشاره به عنوان دانای کل حکم بر بیماری دیگران می دی.. به سلامت خودت شک کن

---

علم همیشه همینطوره، تغییر می کنه و در آینده متوجه میشیم در قدیم اشتباه می کردیم ولی چیزی که باعث شده ما امروز میانگین عمرمون دو برابر 200 سال پیش باشه، بتونیم در چند ساعت از این سر جهان به اون سر جهان بریم، بتونیم آسمون خراش تولید کنیم اینه که همیشه بر اساس بهترین دونسته های علمیمون در هر لحظه عمل کردیم وگرنه اگه قرار بود اول صبر کنیم همه علم ها کامل مطلق بشن و بعد ازشون استفاده کنیم الان همگی در غار زندگی می کردیم.

مغز پیچیده ترین عضو بدن ماست و روانشناسی هم علم یادگیری نحوه عملکرد مغز است و اگه در آینده ما مغز رو بهتر بشناسیم در راستای همین علم روانشناسی است نه چیز دیگه ای. اگه شما دوست دارید فکر کنید روانشناسی یک کلاه برداری هست و اینقدر ناتوانه که شما بدون تحصیل و علم می تونید تمامش رو زیر سوال ببرید، خب چرا دست به دامن روانشناسی شدید برای حل مشکلاتتون؟ به هر حال هزاران مشکل و مسئله روانی هست که الان قابل حل شدن هستند ولی حرف شما درسته که همه چیز در مغز ماست و روزی فرا می رسه که با یک قرص شما از یه غذا خوشتون میاد یا نمیاد یا اینکه با یک محرک خاص باورهای شما تغییر کنه ولی تا وقتی اون روز فرا برسه، همین روانشناسی ناقص تنها چیزی است که ما داریم همونطور که همین ماشین ها و جاده های خطرناک بهترین چیزی است که ما برای حمل و نقل زمینی داریم.

من نگفتیم شما بیمارید ولی واضحه که درست فکر نمی کنید، اگه راه حلی برای مشکلات شما وجود داشته باشه در دست روانشناس هاست، اگه هم وجود نداشته باشه (مثل چند صد هزار بیماری لاعلاج پزشکی) که در دست هیچ کس نیست. توصیه من هم این بود که برید پیش یک روانشناس، تنها کسی که شاید بتونه بهتون کمک کنه.

- - - Updated - - -

وقتی مشکل روانی قابل حل نباشه روانشناس ها می تونند به شما کمک کنند چطور این مشکل رو بهتر بشناسید، چطور باهاش کنار بیاید، چطور تشخیص بدید احساسات شما عادی است یا تاثیر گرفته از این مشکل، چطور تاثیرات منفیش رو در زندگی روزانه تون به حداقل برسونید و چطور قبول کنید که این قسمتی از زندگی شماست. به این میگن مدیریت مشکلات روانی که یکی از اهداف روانشناس ها و مشاور هاست.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط payam_barde

اما در مورد بخش دوم
جواب مثبته
به طور واقعی تجربش کردم
و دقیقا" چیزی که باعث شد دنبال این باشم که تو واقعیت هم این حسو تجربه کنم همین کنجکاوی شما بود
منم قبلش فکر می کردم که نمی تونم تو واقعیت این را تجربه کنم و فقط تو ذهنمه.. تجسم می کردم واقعیتش برام جذابیتی نداره.. در صورتی که غیر از این بود....

---

اگه میشه دقیق تر بگو .
مثلا دوست داری زنت بهت دستور بده ؟
درست میگم ؟