نمایش نسخه قابل چاپ
اصلا اجتماعي نيست برخلاف اون من خيلي دوستان خوبي دارم ودوستي بادوامو عاقلانه واحساسي باهاشون دارم.اما هميشه حدود رابطمو حفظ ميكنم.دوستامم همينطورن.دوست نداره زياد مهموني بياد.نظر ديگرانم خيلي براش مهمه آخه تو فاميل نزديك از همه تحصيلاتش بيشتره وهمه به عنوان يك دختر آروم بي دردسر ميشناسنش.من بايد چكار كنم تا خودم اذيت نشم؟نقل قول:
نوشته اصلی توسط Sinéad
اصلا اجتماعي نيست ونظر ديگران فوق العاده واسش مهمه.اگه يك روز يكي از دوستاي به قول خودش حسودش بگن تو چرا ازدواج نكردي از لحظه اي كه مياد خونه من متوجه ميشم چقد ناراحته وباهاش حرف ميزنم وآروم ميشه.بعد بغلم ميكنه ميگه اگه تورو نداشتم چكار ميكردم؟حرفاي من خيلي روش اثر ميذاره.به طوري كه وقتي واسش دليل ميارم زود قبول ميكنه.بارها وقتي خواستگار اومده وبه تحقيق ميرسه ميگه من دوست ندارم تو از پيشم بري. واز ته دل گريه ميكنه يا پرخاشگر ميشه.من تو اين مسائل خيلي ملاحظشو ميكنم واصلا خوشحاليمو نشون نميدم تا نااميد نشه.حالا دوست دارم بدونم اگه خواهرم تغيير نميكنه بايد چطور صبرمو بيشتر كنم؟نقل قول:
نوشته اصلی توسط Sinéad
بله میشل عزیز،نقل قول:
نوشته اصلی توسط میـشل
اسم من شی نـِید تلفظ میشه.
درست متوجه منظور من شدید فقط دقت کنید شما قرار نیست بین ناراحتی خودتون و دیگران انتخاب کنید، شما قراره بین ناراحتی خودتون و کمک به دیگرانی که به خاطرش قراره شما رو ناراحت کنند یکی رو انتخاب کنید یعنی حالتی پیش میاد که شما می دونید کمک به یک شخص باعث میشه اون شخص کاری کنه که شما ناراحت بشید، شاید اگه کمک شما باعث نجات زندگی یک شخص بشه این کار رو انجام بدید، ولی اگه مثلا کمک شما یک چیز بسیار جزئی است که درد خاصی رو هم برای اون شخص درمان نمی کنه ازش صرف نظر کنید. باید میزان کمک ها و ناراحتی ها رو سنجید و بر اساسش تصمیم گرفت.
ببینید اینکه دیگران چه تشخیصی از رفتارهای شما داشته باشند نباید نگرانی شما باشه چون من و شما برای قضاوت دیگران زندگی نمی کنیم و اگه بخوایم اهمیت بدیم که دیگران چطور درباره ما قضاوت می کنند، که احتمالا هیچ سود یا ضرری برای ما در آینده هم نخواهد داشت، خیلی از زندگیمون رو هدر دادیم. شما باید رفتار خودتون رو داشته باشید و دیگرانی که رفتار معمول و ساده خود شما رو متوجه میشن و تشخیص صحیح میدن افرادی هستن که برای ادامه ارتباط و دوستی با شما مناسب هستند و افرادی که متوجه نمیشند یا اشتباه می کنند یا بعدا رفتار نامناسب دارند برای ادامه ارتباط مناسب نیستند. شما اصلا نیاز نیست همه رو راضی نگه دارید یا با همه دوست باشید، این اصلا ممکن نیست مگر اینکه شما سعی بیش از حد برای این کار انجام بدید که معمولا هیچ سودی هم نداره چون چنین ارتباط هایی معمولا عمقی نخواهند بود. توصیه می کنم در این باره کتاب هایی که درباره دوستی ها (Friendship) نوشته شده رو مطالعه کنید، اگه خواستید بهتون می تونم معرفی کنم (چه کتابی که علمی باشه چه کتابی که در قالب تجربیات و داستان ها بیان کنه).
درباره تجربه ای که گفتید، ببینید انسان ها حق دارند که اشتباه کنند. شما این حق رو دارید و باید این حق رو به دیگران بدید، همونطور که شما همیشه رفتار 100 درصد مناسبی ندارید نمیشه از سایرین هم انتظار داشت چنین رفتاری داشته باشند، همه خوب و بد ها نسبی است و وقتی هم شما و هم دوستتون این رو بفهمید خیلی روابطتون بهتر میشه چون یک برخورد بد و نامناسب باعث نمیشه دلخوری اساسی پیش بیاد چون افراد این حق رو دارند که بعضی مواقع اشتباه کنند. ببینید باید بتونید تصمیم بگیرید که آیا این اتفاقی که افتاده ارزش این رو داشته که شما رابطه تون رو سرد یا کم کنید یا خیر که به نظر من ارزش نداشته و همیشه شما برای اینکه رابطه ای رو حفظ کنید باید یک چیزهایی رو قربانی کنید، ولی همیشه باید ببینید که آیا چیزهایی که قربانی کردید ارزش چیزهایی که با نگه داشتن اون رابطه بدست میارید رو داشته یا خیر و بر اساس اون تصمیم بگیرید.
ببینید صحبت مستقیم در این مواقع خیلی خوب نتیجه میده، در یک دوستی باید همیشه حد و مرز ها دقیقا مشخص بشن وگرنه نمیشه انتظار داشت طرف مقابل خود به خود متوجه این حد و مرز ها بشه. من وقتی با دوستم همخونه شدم همون هفته اول این چیزها رو با هم مشخص کردیم که مثلا من دوست ندارم بعد از فلان ساعت شب بیاد توی اتاقم، دوست ندارم از بعضی وسایل من استفاده کنه، تقسیم بندی کارهای خونه مثل خرید یا تمیزکردن و چیزهایی از این قبیل اون هم همینطور و تا وقتی این ها رعایت میشن چنین اختلاف هایی اصلا بوجود نمیاد. متاسفانه این تعارف کردن در فرهنگ ما باعث میشه بیان کردن و رعایت چنین حد و مرزی سخت بشه ولی در یک زندگی مدرن که افراد حریم های خودشون رو دارند تعیین کردن صریح این حد و مرزها بسیار مهمه.
نقل قول:
نوشته اصلی توسط bird.1
حدسی که درباره ایشون زدم به نظر میاد درست بوده و ایشون یک اختلاش شخصیتی دارند (AvPD). شما برای کمک به ایشون بهتره ببریدش پیش روانشناس و البته می دونم سخت و دشواره. برای اینکه خودتون بتونید بهتر باهاش کنار بیاید باز هم توصیه می کنم خودتون برید پیش یک روانشناس و خصوصیات اخلاقی خواهرتون رو براش توضیح بدید، اگه رواشناس هم تشخیص من رو داد براتون بیشتر از خصوصیات اخلاقی و رفتاری افرادی که این اختلال رو دارند توضیح می ده و همینطور نحوه برخورد مناسب در مواقع مختلف طوری که نحوه تفکرتون درباره خواهرتون و برخورد شما طوری باشه که هم شما و هم ایشون کمتر از همیشه اذیت بشید.نقل قول:
نوشته اصلی توسط bird.1
ممنون اما خداكنه مشكل خاصي نباشه چون خيلي آسيب پذيره ودوست دارم ازدواج موفقي داشته باشه.نقل قول:
نوشته اصلی توسط Sinéad
من یه مردی رو می شناسم که به خیلی ها از جمله من کمک کرده. همه جور کمکی. یه آدم خیرخواه و خیره. یه جورهایی میشه گفت پدرخونده ی منه. ایشون و همسر عزیزشون بارها و بارها به خاطر دیگران خودشون رو به زحمت انداختن. کارهایی که این دوره و زمونه کمتر کسی انجام میده.
ولی یه نکته مهم در مورد ایشون هست که هییییییییییییییییییییییچ وقت هیچ وقت این لطف هاش برای دیگران حکم وظیفه رو پیدا نکرده.:)
یعنی من هر بار برای کاری که می دونم ایشون برام انجام میده ازش خواهش می کنم(درخواست می کنم) و ایشون بدون هیچ منتی ولی ضمن اینکه بهم نشون میده داره لطف میکنه و از روی محبت و دوست داشتن این کار رو انجام میده، با کمال احترام درخواست منو می پذیره!
:)
مرزها مشخصه. من و دیگران که تعداد این دیگران هم اصلن کم نیست می تونیم هر درخواستی از ایشون داشته باشیم! ولی برخوردش طوری هستش که جایگاه ها رو حفظ می کنه. گاهی وقت ها سکوت می کنه گاهی وقتا با نگاهش گاهی وقتا با یه لبخند گاهی وقت ها با بی توجهی کم گاهی وقت ها
با توضیح دادن شرایط به من و دیگران نشون میده که در چه وضعیتی قرار داریم و چه توقعی داریم .
خیلی شخصیت محکمی داره.
هیچ وقت منت نمی ذاره.
هیچ وقت خودش رو کوچیک نمی کنه.
هیچ وقت طرف مقابلش رو کوچیک نمی کنه.
خیلی رو راست و صادقه و رک حرفش رو میزنه.
توی رودربایستی نمی مونه.
آدم ها رو دوست داره و محبتش رو نشونت می ده. اینجوری هیچ وقت ازش دلخور نمی شم. چون می دونم که دوستم داره.
سلام دوستم.
ممنون که این مثال رو برام آوردی، برای من نکات ارزشمندی رو مرور کردی.
تفاوت برجسته ای که بین خودم و این آقایی که گفتی میبینم اینه که:
من قبل از اینکه ازم درخواستی داشته باشن، کاری که فکر می کنم اون شخص بهش نیاز داره رو انجام میدم. و نه یکبار و دوبار، گاهی یه مدت بصورت مداوم اون خواسته بیان نشده رو برآورده میکنم.
من صبر نمی کنم ازم درخواست کنن. حواسم به اطرافیانم هست، وقتی کاری یا چیزی نیاز دارن که برآورده کردنش در توان من هست، قبل از اینکه ازم درخواست بشه، اونکار رو انجام میدم.
شاید یه مشکل این باشه که صبر نمی کنم تا طرفم کاملا خلاء اون خواسته اش رو حس کنه، و پیش خودش به این نتیجه برسه که فلان چیز رو از من درخواست کنه.
در واقع در بعضی از روابط من حد و مرزها حفظ نمی شن، چون من اصلا مرزی بین خودم و طرف مقابلم نمی بینم. واقعا مرزی نمی بینم.
البته همیشه اینطور نیست که روابطم دچار از هم گسیختگی بشه. همونطور که قبلا هم گفتم من این مسئله رو در رابطه با افراد نزدیکم ندارم، یا حداقل خیلی خیلی کم پیش میاد. که بعدش هم ارتباط رو اصلاح می کنم.
دلم میخواد مثل این آقایی که گفتی بشم. ایشون کارشون خیلی درسته. :72: باید چند تا الگوی این شکلی برای خودم جمع آوری کنم.
بازم ممنون که برام نوشتی عزیزم.
================================================== =======================
آقای شی نِید عزیز، از پستتون متشکرم. دارم همه جوانب رو بررسی می کنم.
فعلا فقط این نکته رو توضیح بدم:
کاملا درست میگید. من در روابط طولانی مدتم همینطورم. یعنی رابطه رو به این راحتی فدا نمی کنم. اما همه این مشکلی که برام پیش اومده برمیگرده به روابط سریع. یعنی اونهاییکه قبل از اینکه فرصت شناخت پیش بیاد، و رابطه فرصت پخته شدن داشته باشه، یه دفعه متوجه میشم طرفم پر از انتظار شده!نقل قول:
نوشته اصلی توسط Sinéad
باز هم از همراهیتون متشکرم. راستی نام کاربری قشنگی دارید، معنیش چیه؟ :)
آره خب... ما خانوم ها اینطوری هستیم. یعنی منتظر درخواست دیگران نمی مونیم و از هم جنسان خودمون هم توقع داریم بدون اینکه چیزی رو به زبون بیاریم خودشون درک کنن و اگه کاری از دستشون برمی یاد انجام بدن.
زندگی خوابگاهی/ هم خونه ای که مثال زدی خیلی از این سوء تفاهم ها رو به دنبال داره...
سلام شي عزيز ممنون به خاطر مثال خوبت.اما من فكر ميكنم اون آقا هم از اول اينطور نبوده وخدا اين عقلو درايتو به مرور زمان بهش عطا كرده.من كه هر آدم خوبي رو ميشناسم اينطوري بوده (به جز امامان معصوم وپيامبران) :)
خیلی خوب شد این توضیحات رو دادید چون دقیقا مشکل شما همین قسمتی است که من بولد کردم.نقل قول:
نوشته اصلی توسط میـشل
کمک خواستن از سایرین یک پروسه پیچیده ذهنی است که مراحل مختلفی داره که اکثرشون خیلی هم ارادی نیستند. یکی از این مرحله ها آماده سازی است برای اینکه من قبول کنم الان مشکلی دارم که برای حل این مشکل نیاز به کمک یک شخص دیگه دارم، یک مرحله باور داشتن به این قضیه است که من درخواست چیزی رو می کنم که حقی بر آن ندارم، یک مرحله آماده سازی برای این واقعیته که شاید در آینده لازم باشه این لطف رو پس بدم و من هم کاری رو برای این شخص انجام بدم که این شخص در حالت عادی حقی رو بر اون نداره، ولی حالا که به من کمک کرده حقی اضافه بر گردن من داره (این کار می تونه حتی یک تشکر کردن ساده یا رفتار متشکرانه باشه، لزوما کار خاصی نیست). مغز انسان همیشه قبل از کمک گرفتن از تمام این مراحل رد میشه و این نوع طرز تفکر در مغز به وجود میاد که دلیلش هم به تلاش و علاقه بسیار زیاد ما به بقا برمی گرده، چون این نوع رفتار باعث میشه ما شانس بیشتری داشته باشیم که در آینده هم بتونیم از اون شخص کمک بگیریم و مشکلاتمون بهتر حل بشه.
کاری که شما می کنید اینه که می پرید وسط این پروسه، اون شخص بدون اینکه آمادگی کمک گرفتن رو داشته باشه با کمک شما مواجه میشه. ممکنه بار اول یا دوم از روی عادت یا وظیفه اجتماعی که یاد گرفته رفتار مناسب داشته باشه، ولی مغز و تفکرش اصلا برای این کار آماده نشده. وقتی این کارها تکرار بشه برای این شخص حالت عادت رو پیدا می کنه و همه ما هم عادت کردیم که اگه ناخواسته از کسی، لطف یا مهربانی دیدیم انتظار تداومش رو داشته باشیم (به دلیل دوران کودکی که ما ناخواسته و بدون چشم داشت همیشه از والدین و اطرافیان لطف و محبت دریافت می کردیم و همیشه انتظارش رو داشتیم، یک بچه اگه غذاش دیر بشه یا محل زندگیش سرد بشه داد و فریاد هم شاید بکنه و این طبیعیه). برای همین این طبیعیه که اطرافیان شما وقتی مرتب، بطور ناخواسته از شما کمک دریافت می کنند در نهایت زندگیشون رو بر اساس این کمک ها برنامه ریزی می کنند (چیزی که درباره کمک های خواسته اتفاق نمی افته)، و نتیجه هم همین حالتی میشه که شما مشاهده می کنید.
شما نمی تونید ناخواسته به کسی کمک کنید و انتظار داشته باشید که رفتار اونها با شما دقیقا مثل زمانی باشه که اونها از شما کمک خواستند. قبول کردن کمک سایرین با درخواست کمک از سایرین از نظر فکری و روانشناسی بسیار متفاوته.
از کجا می دونید من آقا هستم؟ :biggrin:نقل قول:
نوشته اصلی توسط میـشل
دلیلش همونی است که گفتم. این انتظار کم کم به خاطر نوع کمک های شما پدید میاد و یکدفعه با یک رفتار طرف مقابل شما متوجه اش می شید.
Sinéad به معنی همیشه آزاد و زیباست و دوست داشتم اسمم این باشه.
- - - Updated - - -
و البته این توقع بسیار بیخود و بی موردی است و این هم بیشتر از اینکه یک چیز خاص خانم ها باشه، یک مسئله فرهنگی بین خانم های ایرانه که این نوع تفکر و انتظارات رو یاد گرفتیم و چنین چیزی بین همه خانم های دنیا وجود نداره.نقل قول:
نوشته اصلی توسط she