درد و دل گل کاغذی

پس جاش تو بحث آزاده نه انجمن سایر مشکلات خانواده عزیزم

من همیشه خودم رو شاد و سرزنده نشون میدم
هرکی منو ببینه حتی 1% هم احتمال نمیده که مشکلی تو زندگیم دارم
نمیخوام خانوادم ناراحت و نگران من باشند

ولی
خیلی شبا واقعا کم میارم و زیر پتو آهسته و بی صدا بدون اینکه کسی بفهمه گریه میکنم و اشک میریزم

اوایل این حالت خیلی بیشتر بود
ولی دیگه حالا انقدر دل مشغولیم زیاد شده که شاید 3 هفته ای 1بار این حالت برام اتفاق بیوفته
اونم زمانی هست که بچه ای رو در حال شیر خوردن بغل مادرش ببینم

دله دیگه
چه میشه کرد

ولی تمام اینحالتها تموم میشه

خیلی باید قوی باشیم
ما میتونیم

در حال حاضر ظاهرم خوبه... میگم.. می خندم... این دردا فقط مال تنهایی و به قول شما شب...

امیدوارم روزی برسه که منم مثه تو ظاهر و باطنم هر دو باهم بخندن...

سلام گل کاغذی

به نظرم دردل کردن مثه خوردن یه لیوان نبات داغه.کار خاصی نمیکنه اما اونچه که راه معده رو بسته رو میشوره و میبره و باعث میشه لقمه راحت تر از گلومون پایین بره.
راه حلی نمیشه داد..جز مثبت اندیشی و قوی بودن و این چیزا:)..اما همه این راه های کلیشه ای وقتی جواب میدن که قبلش ادم گریه اشو کرده باشی..
اصلا چه اشکالی داره گاهی ناراحت باشی..گریه کنی.
زندگی همینه..یه روزشادی یه روزغمه.

خیلی طبیعیه..واسه هممون پیش میاد.هممون اینجوری میشیم.کیه که بگه همش حس خوب دارم؟؟

بلاخره میگذره.همونطور که پاییز واسه من میگذره.اما یادت باشه تو این هق هق گریه و بغض گلو برنامه هاتو از دست ندی.

اونچه که باعث میشه بخاطر میل جنسی اولین خواستگارتو قبول نکنی اینده نگریته.سخته،اذیت میشی،گریه و داد و بیداد میکنی عوضش از چاله تو چاه نمیفتی.

امیدوارم زود زود همسر مناسبتو پیدا کنی.

فکر کنم اگه یه کم خودتو دست جریان طبیعیت بسپاری و چرا چرا نکنی بهتر باشه؟؟
اگه قبول کنی زندگی همینه میتونی تلاشتو بذاری برای فعالیت کردن نه چرا چرا گفتن.

ای که این پذیرش دمارمونو دراورده :)

موفق باشی

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط gole kaghazi

نادیا جان؛ ناامید نیستم؛ چون من همیشه به دعاهای پدرم ایمان داشتم، وقتی برام دعا می کنه عاقبت به خیر بشم یعنی می شم....!!! و می دونم که خیر و صلاح من تو این جدایی بوده.
شایدم احساسم شبیه ناامیدیه... نمی دونم!!!

قبول کن که هر کسی جایگاه خودش رو داره... پدر جدا و همسر جدا...
مشکل من اینه که همه ی اینا رو می دونم اما تو عملش دارم کم میارم. یعنی یه جنگ درونی...

راحیل خانوم عزیز؛ اینی که گفتی دقیقاً عقیده ی خودمه، دوستام... هم سن و سالام گاهی حرفایی میزنن که من احساس می کنم چیزایی که اونا ازش می گن برا من تجربه است! برا همین گپ زدن باهاشون دیگه برام جالب نیست... یه جورایی نه اونا حرف من رو می فهمن نه من حرف اونا رو... دارم جذب گروه سنی بزرگتر از خودم می شم که اشتباهه!!! سر همین همش یا خودم درگیرم.

افرا جان؛ من یکی از رشته های فنی و مهندسی رو خوندم، رشتم رو دوست داشتم و هیچ وقت همچین حسی بهش نداشتم! شاید بیشتر از این که هدفم ادامه تحصیل باشه سرگمیش مدنظرم باشه... تا به حال به این فکر نکرده بودم که تو درسام بمونم و دردسر بشه برام، شاید چون دارم به همون دید کارشناسی بهش نگاه می کنم. یعنی درس رو کلاً متوقف کنم تا زمانی که علاقه دوباره ایجاد شه؟ اینجوری عقی نمی مونم؟
می ترسم بیشتر از این توضیح بدم و لو برم... فقط همین که بیکار نیستم و یه سری سرگرمی هایی دارم.

---

نه عزیزم اگه علاقه داری مشکلی نیست من فکر کردم علاقه نداری یا علاقه ات رو از دست دادی . خوب با دوره کارشناسی که متفاوته یعنی باید کار تحقیقی و پژوهشی انجام بدی مقاله بخونی بنویسی و در طول ترم تلاش کنی ( آخه شما رو نمیدونم ولی ما دوره کارشناسی شب امتحان سر وتهش رو هم میاوردیم :303:) اگه احساس آمادگی میکنی آره بهتره فاصله زیادی بین کارشناسی و ارشدت ایجاد نشه اگه بری دانشگاه سرت گرم میشه و احتمالا احساس بهتری پیدا میکنی و اعتماد به نفست میره بالا ولی من همیشه میگم زندگی و موفقیت همش تو درس خلاصه نشده اگه میخوای تو کار دیگه ای مهارت پیدا کنی اونم خوبه بستگی به هدفت داره تو به خدا توکل کن مطمئن باش همه چیز درست میشه دوست خوبم :72:

دیروز زیر بارون اینقده گریه کردم که سبک شدم... یه جورایی حس فوق العاده ای داشتم؛ انگار که بارون اومده بود تا این دل من رو یشوره و یه رونقی بهش بده.
با وجود اینکه احساساتام قویه اما تو انتقالش به شیوه ی گفتاری ضعیفم! برا همین نمیتونم حالم رو وصف کنم.

نمی خوام یگم دیگه این حرفایی که زدم تو زندگیم نیست اما دیگه "درد" نیست.

از همتون که برام نوشتین و هم دردی کردین؛ اونایی که با تشکرتون بودنتون رو اثبات کردین ممنون، آرزو می کنم هـــــــــمیشه چرخ زندگیتون به کامتون بچرخه و کامتون در راستای رضایت حق باشه.