نمایش نسخه قابل چاپ
خب فکر می کنم دیگه تصمیمم رو گرفتم و فکر می کنم کاری که می کنم درسته . حالا اگه در مورد عقایدم حرف نزنم می شم بی مسئولیت . برام مهم نیستنقل قول:
ببین هر طوری که فکر می کنی درسته زندگی کن.
من اون طوری که فکر می کنم درسته زندگی می کنم . حالا هر کسی هر چی دلش می خواد بگه
من که نفهمیدم جریان این مشاوره غلط چی بود! ظاهرا حذف شده که ندیدمش
ببین دوست گرامی ، شما خیلی هم کار خوبی کردی که در مورد عقایدت با فرد مقابل صحبت کردی
اگه عقاید شما همسو نباشه که نمی تونید زندگی کنید ، فرض کن الان صحبت نمی کردی و به خوبی و خوشی ازدواج میکردی
فردا بخاطر همین اختلافات زندگیتون میشد جهنم و نهایتا ممکن بود کارتون به طلاق برسه!
خوب اگه اونطوری میشد خوب بود؟؟ شما نباید فقط به این که ازدواج کنی فکر کنی
ازدواج تازه اول راهه نه آخر راه! شما باید به این فکر کنی که ازدواج موفقی بکنی :310:
باید کسی رو پیدا کنی که از هر نظر همسو باشه ، منتها اشتباه شما اینه که اول میری آشنا میشی ، وابسته میشی ، تصمیم به ازدواج میگیری ، بعد تازه میری که طرفتو بشناسی!
شما باید این راهو سر و ته بری عزیزم، یعنی اول یه سناخت نسبی از فرد مقابلت پیدا کنی ببینی اصلا گروه خونیتون به هم می خوره یا نه؟
اگه اوکی بود اونوقت بری جلوتر نه اینکه همه کار بکنی و آخرسر تازه بری ببینی به هم می خورید یا نه
با بد شدن هم کسی به چیز خوب نرسیده
راستش گفتم شاید باید تایپیکم رو درست تموم کنم
می نوش از حرفی که توی ارسال قبلم نوشتم ناراحت شدی
ببخشید منظوری نداشتم . امیدوارم وضعیت منو درک کنی
دلم تیکه پاره شده و به شدت احساس تنهایی می کنم.به
آدم های زیادی که باشون بودم و همشون تنهام گذاشتند
فکر می کنم و روزهای خوبی که داشتم و الآن باید افسوسشون
رو بخورم
اولین باری بود که به یک دختر التماس کردم که بام بمونه و اون
تنهام گذاشت .بااینکه می دونستم از وقتی بش در مورد خودم گفتم
دیگه دوسم ندارم اما می خواستم بام بمونه . حتی وقتی گفت دیگه بیرون
هم نمی یاد یا بعد از چند روز جوابم رو می داد بازم نمی خواستم باش
به هم بزنم ولی آخرش تنهام گذاشت
خیلی گیج شدم. راه های زیادی برای ادامه ی زندگیم دارم .
تو شهرم زندگی کنم یا برم تهران یا از ایران مهاجرت کنم که هر کدومش
مزیت ها و مشکلاتی داره
در زمینه ی درسی که الان دارم برای ارشد می خونم و می شه گفت تکلیفم مشخصه
در زمینه ی مسابل خانوادگی هم دقیق نمی دونم چکار کنم . ۵ یا ۶ سالی برم سراغ دوستی های موقت یا دوباره برم سراغ اینکه با کسی دوست بشم و بعد از اینکه همدیگه رو شناختیم یواش یواش در مورد عقایدم بش بگم یا برم سراغ ازدواج از طریق سایت های همسر یابی یا یک ازدواج سنتی بکنم و کلا بحث اعتقادی نکنم .
اما الان فکری که می کنم اینه که اولا تو شهر خودم زندگیم رو بکنم . بعدشم یک ازدواج سنتی بکنم و کلا بی خیاله عقایدم بشم . اگه کسی هم ازم پرسید بش بگم من خنگ تر از این حرفام که از این مسائل سر در بیارم و فکر نکنم این طوری نه زنم نه اجتماع نه هیچ کسی از این حرفم ناراحت بشه .
تصمیم گرفتم روزهایی رو که می خوام درس بخونم به جای خونه درس خوندن برم کتاب خونه و در یک کتابخونه ی خوب ثبت نام کردم . فکر می کنم اون طوری دیگه به چیزای بی خود فکر نمی کنم .
میشه یکم در مورد عقایدتون اینجا بنویسید؟ (همونایی که به دوستاتون گفتید)
آخه مگه عقاید شما چیه که هرکی میشنوه درمیره؟؟ دقیقا بهشون چی در مورد خودتون و عقادیتون گفتید؟
کبود به نظرم می تونستی از واژه ی بهتری به جای فرار کردن استفاده کنی .
من نمی تونم در مورد عقایدم اینجا صحبت کنم . یعنی یکی از مدیرهای همدردی بم گقت که اگه بعدا می خوای
اینجا برگردی نباید در مورد عقایدت صحبت کنی . ضمنا بابت راهنمایی خوبتون ممنونم :)
دوست عزیز منظور اون مشاور احتمالا این نبوده که تو باید بی غیرت باشی یا مثلا برات مهم نباشه که همسرت ...
منظور اون مشاور این بوده که شما یه سری دیدگاه ها و باور هایی داری که با باورهای دیگت تضاد داره
مثلا یه سری باورهایی داری که افرادی که چنین باورهایی دارن ممکنه غیرت و تعصباتی که شما داری رو ندارن یا سری اعتقادای دیگه در اینصورت شما با هر دو گروه مشکل پیدا می کنی
ما که نمی دونیم دیدگاه شما چیه
اما مثلا ممکنه شما یه سری اعتقادا رو نداری و حس می کنی نباید بهشون پایبند باشی و یه سری دیگه که مثلا غیرت و تعصب در مورد خانواده و اینا هست باور داری که جور در نمیاد
موضوع اینه که شما باید تصمیمت رو بگیری یا باید اونوری باشی یا اینوری یا باید
کلا از همه اعتقادات دست بکشی یا اگر می بینی بعضی از این اعتقادات جدیدت با فطرتت جور در نمیاد و نمی تونی بپذیری پس باید کلا اون اعتقادات رو بذاری کنار و گرنه یه آشی می شه که خودتم توش گیچ می شی و دیگه با هیچ گروهی هم نمی تون کنار بیای
ضمنا دوست عزیزم متاسفانه یه سری گروه و فرقه هایی هست که به هزار منظور سعی دارن افراد رو بگشن به طرف خودشون و بعد در جهت منافع خودشون ازشون استفاده کنن
اگر این اعتقادات جدیدی که ازشون حرف می زنی تحت تاثیر این جور گروهاست در اینصورت ازشون فاصله بگیر که زندگبتو تباه می کنه
به هر حال چون شما گفتی که از اعتقاداتت نمی تونی بگی ما هم اگر نظری میدیم بر اساس حدسه و اگر حرفام در مورد شما درست نبود ببخشید
گلم هیچوقت هیچی ننوشتی که ناراحت شم.
این پستو هم می تونی گزارش پست خلاف کنی از مدیران بخوای حذفش کنن که جا نگیره توی تاپیکت. فقط می خواستم بهت بگم که اصلا دلیلی نداره که بخوام ناراحت باشم!!
:72:
صابره من اهل فرقه یا گروه خاصی نیستم.نقل قول:
دوست عزیزم متاسفانه یه سری گروه و فرقه هایی هست که به هزار منظور سعی دارن افراد رو بگشن به طرف خودشون و بعد در جهت منافع خودشون ازشون استفاده کنن
اگر این اعتقادات جدیدی که ازشون حرف می زنی تحت تاثیر این جور گروهاست در اینصورت ازشون فاصله بگیر که زندگبتو تباه می کنه
به هر حال چون شما گفتی که از اعتقاداتت نمی تونی بگی ما هم اگر نظری میدیم بر اساس حدسه و اگر حرفام در مورد شما درست نبود ببخشید
در مورد سایر حرف هایی که زدید فکر می کنم بهتره که بحث نکنیم . چون اگه بخواهیم بحث کنیم اول باید بگم چه عقایدی دارم . ضمنا من فکر نمی کنم عقایدم با داشتن غیرت و ... جور در نیاد
فقط ارسال اول تاپیک رو خوندم و بر اساس آن چند خط برایت مینویسم.
دوست عزیز؛ خوب بودن برای هیچکس ضرری نداشته تا شما دومی آن باشید، منتها، اینکه در چه وقت و برای چه کس باید خوب بود، مهم است.سیاست و مهارت در ارتباط ها مهم است.
حفظ حریم ها همیشه به نفع انسان بوده است، اینکه ما خودمان را مدام فدای دیگران کنیم و خودمان را نادیده بگیریم گذشته از اینکه در زندگی لطمه خواهیم خورد ،حتی نمی توانیم تکیه گاه مناسبی برای دیگران باشیم، چرا که اول باید خودمان را دوست داشته باشیم.
اضافه میکنم:
شما در اجتماع زندگی میکند؛ و از همین جامعه همسر انتخاب میکنید؛ ازدواج میکنید و ....
پس نوع نگرش ، طرز تفکر و عقایدمان را باید از این صافی اجتماع رد کنیم، باید به نوعی باشد که عقاید ما ابتدا معقولانه باشد، سپس گذشته از آنکه برای خودمان؛ باید برای جامعه نیز مورد قبول باشد
در مورد خوب بودن مطالب درست و زیبایی فرمودید که ازش بهره بردم
به نظر من وقتی انسان می خواد دنباله واقعیت باشه نباید به این فکر کنه که آیا واقعیت بر طبق میل جامعه یا حتی خودش هست یا نیست . چون این طور نمی تونه به واقعیت دست پیدا کنه بلکه باید به عنوانه انسانی آزاده و وارسته بدون هیچ پیش داوری دنباله پیدا کردن واقعیت باشهنقل قول:
شما در اجتماع زندگی میکند؛ و از همین جامعه همسر انتخاب میکنید؛ ازدواج میکنید و ....
پس نوع نگرش ، طرز تفکر و عقایدمان را باید از این صافی اجتماع رد کنیم، باید به نوعی باشد که عقاید ما ابتدا معقولانه باشد، سپس گذشته از آنکه برای خودمان؛ باید برای جامعه نیز مورد قبول باشد
عقاید هم چون در مورد بخشی از واقعیات جهان بحث می کنه از این امر مستثنی نیست .
اما فرهنگ ، آداب و رسوم ، علاقه مندی ها و ... شامل این موضوع نمی شه . این موضوعات دقیقا با خود انسان کار داره و اینجاست که می تونم دنباله معیارهای شخصی ام بگردم و اینجاست که باید علاقه مندی هام رو طوری قرار بدم که از صافی جامعه رد بشوند .
انگار تو این موضوع کمی با هم اختلاف نظر داریم .