دوست داشتن هم دانشگاهی

دوست عزیز
می دون حرفی که میزنم رو قبول نمیکنی و اخر کار خودت رو میکنی!
رهاش کن! و خودت رو الکی عذاب نده و زندگی خودت رو خراب نکن وقتی میگی شرایطش رو نداری پس چه اقدامی می خوای بکنی؟ببین اگر همه چیز هم درست باشه اون یک دختره و نمی تونه که به پای تو صبر کنه بنظر هم نمیاد از نظر ذهنی امادگیش رو داشته باشی
این تالار پره از ادمهایی که مشکل شما رو داشتن کارشناسها و دوستان جوابهای خوبی دادن بگردی پیدا میکنی.فقط این رو بگم اخرش چیزی گیرت نمیاد و وقت و زندگی درست رو سر این کار میگذاری!این جذبه اییه که برای خیلیها پیش اومده و موندگار هم نیست چون ناشی از فکر نیست بعدها به خودت خواهی خندید.

اگر نظر من به عنوان یه دخترو بخوای بدونی نه کارشناس بهش بگو! به خودشم بگو خیلی مودبانه و محترمانه بگو برای آشنایی و ...
چون اگر قضیه ی دوستت و دوست دخترش رو پیش بکشی شاید اون دختر ناراحت بشه که چرا دیگران در جریان قرار گرفتند. یعنی اگر من بودم ناراحت میشدم!

در مورد شرایطت که میخوای ادامه تحصیل بدی یا سربازی یا اینا با خودش صحبت کن شاید خودش راضی باشه و بپذیره.

تجربه ی شخصی به من نشون داده تعداد ازدواج های موفقی که تو سن پایین تر صورت گرفته حتی اگر با یکسری کم و کاستی ها و نارسایی ها همراه بوده خیلی بیشتر از اونایی بوده که تو سن بالا بوده و طرف صبر کرده تا تمام شرایطش به طور کامل برای ازدواج مهیا شه! شاید عقل اینو نفی کنه اما فعلا که دور و بر من اینجوری بوده. خود دانی موفق باشی :72:

از yasa و ...let it go عزیز تشکر ویژه می کنم:72:. از همه دوستان ممنونم.
اگر رفیقم بهم می گفت من عاشق شدم کسی رو دوست دارم بهش می خندیدم و از این جور حرفا نهی می کردمش، اما انسان تا در شرایط این چنینی قرار نگیره نمی تونه طرف مقابل رو درک کنه.
باز هم فکر می کنم شاید منم عاقل شدم .
سعی می کنم نتیجه کار رو اینجا بگم .
از tamas عزیز خواهش می کنم برام بنویسه از کجا به این مطلب پی برد (بنظر هم نمیاد از نظر ذهنی امادگیش رو داشته باشی) ناراحت نشدم می خوام کمی توضیح دهید چون خودم جور دیگر فکر می کردم شاید حق با شما باشد و اصلا به این حد نرسیده باشم. ممنونم از شما و وقتی که گذاشتین.:72:

saber-g1 عزیز
من گفتم همونقدر که از نظر شما منطقیه که وقتی دختر مورد نظر شما به کس دیگه ای علاقه داشته باشه (احساسش به اولویت دیگه ای درگیر باشه) شما بیخیال میشید به ایشون هم حق بدین که وقتی اولویت شما اینطور که خودتون گفتید رو فوق لیسانس باشه نه ازدواج(فکرتونبه اولویت دیگه ای درگیر باشه) اصلا به این موضوع فکر نکنه
فکر میکنید یه فرموله ازدواج برای همه که بعد لیسانس نامزدی و ....
شما در هیچکدوم از حرفاتون به قطعیت نرسیدین احتمالا خانم هم بخواد فوق شرکت کنه بر اگر نتوان نشست اگه نخواست چی اگر خانواده ایشون نامزدی طولانی رو صلاح ندونن
خودم اگر در چنین شرایطی بودم باید بگم که به کسی که تکلیفش با خودش مشخص نیست هیچ فرصتی نمیدادم.شما در هیچ کدوم از حرفاتون اولویتی به ازدواج ندادین که از چیزی بگذرید یا برای اون تلاشی اضافه کنید
ازدواج طوری نیست که موازی زندگیتون باشه بدون هیچ تاثیری
شما اول اولویتهای خودتو مشخص کن اگر تونستی و شرایطش رو داشتی با ایشون مطرح کن فقط در حدی که شماره تلفن ازشون بگیرید که با خانوادشون مطرح کنید که زیر نظر خانواده شناختی از هم پیدا کنید

<strike> بنظرم خودت اعتماد به نفس داشته باش و جلو برو جرم که نیست!!! علاقه مند شدی خیلی ساده بگم دوسش داری...

اصلا پای واسطه رو وسط نکش و از همین الان خودت رو برای این مسیر دشوار باید آماده کنی و این اولین آزمون تو حساب میشه...

اگه نری و خودت ابراز علاقه نکنی به سه چیز بی احترامی کردی:

1- اون علاقت (چون این احساسات ناب و پاک هستن و همین احساسات که اصالت انسانی داره و از ابتدای تمدن بشری تو انسانها بوده، چندین هزار بیت شعر و صفحه کتاب گفته و نوشته شده که سرچشمه ش همین احساس عشق و علاقه ست)
2- طرف مقابلت (چون حضور و وجود ایشون باعث شده که این احساس ناب بوجود بیاد و همین کافیه که ایشون برات با ارزش باشه)
3- خودت (چون تو تونستی علاقه رو لمس کنی چیزی که خیلیا تا آخر عمرشون فقط اسمش رو میشنون پس حتما اونقدر رقیق بودی که این احساس درونت پیدا شده)

حالا اگه این احساس رو با ایشون در میون نذاری به اون سه مورد جفا کردی!!!</strike>
موفق باشید

ویرایش : فرشته مهربان

راهنمایی مخرب با عقلانی سازی مبتنی بر سفسطه که خلاف روند تخصصی و مشاوره ای همدردی هست

<strike> به نظر من خیلی مودبانه و محترمانه جلو برید و بگید تمایل دارم یه کم باهم دیگه آشنا بشیم و قصدم ازدواجه اگه تو صحبتامون تفاهیم داشتیم خواستگاری و اینا.
اصلا شاید اونم از شما خوشش بیاد و منتظر یه حرکت از طرف شما باشه. به نظر من اصلا زشت نیس که یه پسر جلو بره. بلاخره از بلاتکلیفی بهتره</strike>

ویرایش : فرشته مهربان

راهنمایی خلاف سیاست و روند و اهداف همدردی هست .

همدردی با روابط دختر و پسر حتی به قصد ازدواج بدون رسمیت خواستگاری و از کانال و زیر نظر خانواده مخالف هست و نهی می کند .

.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

واااا!!!!
خوب پس برین شماره خونشونو بگیرین بدین مامانتون زنگ بزنه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ...let it go

بنظرم خودت اعتماد به نفس داشته باش و جلو برو جرم که نیست!!! علاقه مند شدی خیلی ساده بگم دوسش داری...

اصلا پای واسطه رو وسط نکش و از همین الان خودت رو برای این مسیر دشوار باید آماده کنی و این اولین آزمون تو حساب میشه...

اگه نری و خودت ابراز علاقه نکنی به سه چیز بی احترامی کردی:

1- اون علاقت (چون این احساسات ناب و پاک هستن و همین احساسات که اصالت انسانی داره و از ابتدای تمدن بشری تو انسانها بوده، چندین هزار بیت شعر و صفحه کتاب گفته و نوشته شده که سرچشمه ش همین احساس عشق و علاقه ست)
2- طرف مقابلت (چون حضور و وجود ایشون باعث شده که این احساس ناب بوجود بیاد و همین کافیه که ایشون برات با ارزش باشه)
3- خودت (چون تو تونستی علاقه رو لمس کنی چیزی که خیلیا تا آخر عمرشون فقط اسمش رو میشنون پس حتما اونقدر رقیق بودی که این احساس درونت پیدا شده)

حالا اگه این احساس رو با ایشون در میون نذاری به اون سه مورد جفا کردی!!!
موفق باشید

---

واسطه اگر مورد اعتماد باشه و حرف نامربوط در مورد پسر نزنه،حجب و حیای پسرو نشون می ده.

ابراز علاقه مستقیم و بی مقدمه یا جواب رد در پی داره یا باعث یک دوستی می شه که هر دوش

آدمو از هدفش باز می داره.اگر واسطه نیست باید از به طریقی یک رابطه درسی یا کاری بر قرار

کرد و بعد از یک شناخت کلی،از دختر اجازه آشنایی خانواده ها رو گرفت و اگرم از همون اول پسر

خانوادشو در جریان بذاره که تا اگر نظر مخالف دارن تا قبل از خاستگاری مشخص بشه بهتر تره.

البته بدون رابطه هم می شه خاستگاری رفت،همون تحقیق خانواده به نظرم کفایت می کنه آشنایی

دختر و پسر هم می مونه بعد از خاستگاری.

دوست عزیز
خیلیها این راهی رو که شما می خوای بری رفتن و تجربه اش کردن!
اینهایی که برای شما تجربه است برای بعضیها خاطره است.دوست من یکبار پستهایی رو که زدی از یک زاویه ی دیگه بخونی به حرف من پی می بری،تنها با شناخت بسیار اندک و سطحی تا ته ماجرا رو برای خودت تجسم کردی!
من هم مثل تو پسرم و حرفهات رو درک میکنم وبه خاطر اینه که میگم رهاش کن!
دخترها بسیار بسیار پیچیده هستن و با این مواردی که شما گفتی ...
از صحبتهات اگر هم نمی گفتی معلوم بود که اصلا دخترها رو نمیشناسی.اگر هم شرایطش رو داشتی بازهم برای هر فکری بسیار بسیار زود بود چه برسه به اقدام.
شاید اگر کسی این حرفها رو چند سال قبل به من هم میگفت میگفتم نفسش از جای گرم در میاد برای همین هم اگر چنین حرفی بزنی سرزنشت نمیکنم.
گذشته از اینها بنظر من سن شما برای انتخاب همسر و به دنبال اون تشکیل زندگی بسیار کم و بی تجربه است و از اونجایی که اهل دوستی بی هدف نیستی دیگه دلیلی برای اقدام نمی مونه،اگر اهل دوستی با هدف هم بودی برای شما زود بود (جدای از عوارض این دوستی ها که جای بحثش اینجا نیست زندگیت رو از این افکار بیرون بیار و خودت رو توی دردسر ننداز این به اصطلاح عشق (که می دونم عشق نیست)مثل اب دریا می مونه هرچی بیشتر ازش بخوری بیشتر تشنه ات میکنه!

اگه می تونی موقعیتی جور کنی که اون خانمو به همراه همکلاسی های دیگه و توی محیطی درسی که راحت باشه ببینی و حرف بزنی بهتر به نظر میاد چون می تونی بی اینکه به این سرعت بهش بگی ازش خوشت میاد یه مقدار همراه با دیگران باهاش صحبت های عادی و درسی کرده باشی و رفتاراشو از نزدیک دیده باشی که اگه واقعا به نظرت با هم اخلاقاتون هماهنگ نیست یا به این نتیجه رسیدی که واقعا دوسش نداری دیگه تکلیفت روشن شده باشه و چیز خاصی هم به اون خانم نگفته باشی. موقعیت هایی مثله جزوه درسی دادن گرفتن یا چند نفری همکلاسی باشین و با هم واسه امتحانتون کار کنین توی همون دانشگاه یا مثلا پروژه ی دانشگاهیتونو باهم بردارین و این چیزا. موقعیتی که به درس ربط داشته باشه و شما و اون خانم به همراه تعداد دیگه ای از همکلاسی ها باشین. نه اینکه فقط دو نفری. توی جمع کوچیکی از همکلاسی ها که رفتاراتون مشخص بشه و بتونین واقعا ببینین اخلاقای همدیگه. اینطوری هر دوتون راحتین و می تونین ببینین رفتارای همو دورا دور و بعد اگه تصمیم ازدواج داشتی بقیه روالو می ری. اگه هم که از اخلاقای ایشون خوشت نیومده باشه دیگه مشکلی نیست چون بهش نگفته بودی چیزی و اونم بیخود فکر های بیربط نکرده و راحت می تونی بی خیال بشی.
البته اینا واسه این بود که واقعا در نهایت قصد ازدواج داشته باشی وگرنه که هیچی.
البته این نظر من بود و ممکنه اشتباه باشه.

نقل قول:

---

دوست عزیز
خیلیها این راهی رو که شما می خوای بری رفتن و تجربه اش کردن!
اینهایی که برای شما تجربه است برای بعضیها خاطره است.دوست من یکبار پستهایی رو که زدی از یک زاویه ی دیگه بخونی به حرف من پی می بری،تنها با شناخت بسیار اندک و سطحی تا ته ماجرا رو برای خودت تجسم کردی!
من هم مثل تو پسرم و حرفهات رو درک میکنم وبه خاطر اینه که میگم رهاش کن!
دخترها بسیار بسیار پیچیده هستن و با این مواردی که شما گفتی ...
از صحبتهات اگر هم نمی گفتی معلوم بود که اصلا دخترها رو نمیشناسی.اگر هم شرایطش رو داشتی بازهم برای هر فکری بسیار بسیار زود بود چه برسه به اقدام.
شاید اگر کسی این حرفها رو چند سال قبل به من هم میگفت میگفتم نفسش از جای گرم در میاد برای همین هم اگر چنین حرفی بزنی سرزنشت نمیکنم.
گذشته از اینها بنظر من سن شما برای انتخاب همسر و به دنبال اون تشکیل زندگی بسیار کم و بی تجربه است و از اونجایی که اهل دوستی بی هدف نیستی دیگه دلیلی برای اقدام نمی مونه،اگر اهل دوستی با هدف هم بودی برای شما زود بود (جدای از عوارض این دوستی ها که جای بحثش اینجا نیست زندگیت رو از این افکار بیرون بیار و خودت رو توی دردسر ننداز این به اصطلاح عشق (که می دونم عشق نیست)مثل اب دریا می مونه هرچی بیشتر ازش بخوری بیشتر تشنه ات میکنه!

---

:104::104::104:

تائید میشه.
مطمئن باش اگر باهاش دوست هم بشی تازه اول دردسره.
باور کن 7 8 ماهه دیگه تاپیک میزنی, چه جوری ولش کنم!