نمایش نسخه قابل چاپ
جناب فرهنگ پاسخ سئوال را می دهم اما بهتره ادامه ندهید چون تاپک به حاشیه رانده می شود
بخش اساسی و اصلی شناخت قبل از این نامزدی رسمی و در خواستگاری اولیه اتفاق می افته ، و در دوران نامزدی اگر نکته های پوشیده ای روشن شود بررسی می شود و دونفر بیشتر همدیگر برای آموختن مهارتهای تعامل با هم و برنامه ریزی زندگی آینده دارند . اگر خدای ناکرده در این دوران مسائلی روشن شد که ادامه زندگی و عروسی را قابل تأمل کند اهمیت داده می شود یا کمک روانشناختی دریافت می شود و .....
.
ممنونم از راهنمایی ها.
باشه طبق گفته های شما ما با هم دوستیم. اما خب من الان باید چیکار کنم؟ به همین راحتی فردی رو که میبینم از هرجهت همون کسیه که خودم میخوام رو ول کنم؟ کاری درسته که هم عقل توش دخیل باشه هم احساس. من احساس رو حذف کنم؟ درسته که خیلی ها بودن که بعد از این روابط، به ازدواج نرسیدن، اما من به چشم خیلی ها رو هم دیدم که بعد دوستی ازدواج کردن و زندگی موفقی دارن. در واقع بدون اغراق بگم، هر زوج موفقی که اطرافم میبینم قبل ازدواجشون دوست بودن. واقعا بی اغراق میگم ( غیر از دو، سه زوج میانسال یا پیر که دوره زمونشون فرق داشته). من دارم میبینم زنی رو که توی سنین 50، 60 سالگی با وجودی که ازدواج کرده اما هنوز میره سر خاک پسری که قبلا در جوونی دوستش داشته و بهش نرسیده. حالا من بی خیال همه چیز بشم و به اون بگم نمیخوامت چون هنوز بزرگ نشدیم؟ بگم اگه منو میخوای با این سن کمت، وقتی هنوز دانشجویی و شغل نداری، سربازی نرفتی و کاملا یه آدم بزرگ به حساب نمیای، بیا منو عقدم کن؟؟ یا بگم به خاطر این ها بی خیال تفاهم و شباهت و احساس بینمون بشیم و بریم دنبال یکی دیگه؟ مگه هدف ما تو زندگی ازدواجه؟ نه هدفمون آرامش و خوشبختیه که به نظر من وقتی فکر میکنی این آرامش و خوشبختیت کنار یکیه، نمیتونی بی خیالش شی و بری با کس دیگه ای ازدواج کنی.
نامردی و شکستن عهد و پیمان همون صفاتی هست که می خوای و توی این مرد پیدا کردی؟نقل قول:
نوشته اصلی توسط شین
اون دختر به قول این پسر اعتماد کرده، می دونی از دست رفتن اعتماد یعنی چی؟ کاش که هیچوقت تجربه اش نکنی.