نمایش نسخه قابل چاپ
سلام
بازم ممنونم که جواب منو می دید:72:
راستش رو بخواید من چندان هم بیکار نیستم راستش دانشجوام ولی اصلا میلی به درس خوندن یا کارهای متفرقه ی دیگه ندارم .چون تموم فکر و ذکرم پیش همین مشکلم هست و این موضوع تموم انرژی من رو گرفته و رهایی ازش برام خیلی مشکل هست.
آقای گرد آفرید
خیلی ممنون که جواب دادید ولی من با رواندرمانگر که شما می فرمایید راحت نیستم ، برام کمی سخت هست که مستقیما حرفهامو به کسی بزنم .
دوست عزیزم تو توی دنیایی زندگی میکنی که پر از وسایل ارتباطی متعدد و مختلف و جور واجور است ..به قول همراه اول دیگه با این وسیله ها کسی تنها نیست هرکی هر جا که بره میتونی با تلفن با ایمیل حتی با تصویر باهاش ارتباط برقرار کنی پس چرا باید از دوریها بترسی
آرزو خانم صبر و تحملم خیلی کم شده ،من طاقت هیچ چیز رو ندارم با کمترین کم اعتنایی یا دوری از کسی یا چیزی که بهش وابسته شدم به شدت به هم می ریزم .
خودمم نمی دونم چرا اینطوریم کاش نبودم . یه جورایی روحم در عذابه و جسمم رو هم داره تحت تاثیر قرار میده. من که نمی خوام اینطوری باشم .می خوام رها بشم ولی ...
دوست من این جزء طبیعت همه آدمهاست که وابسته شوند و با بی اعتنایی ها بهم بریزند .
آیا واقعا فکر میکنی اگر مشکلت را با دوستات مطرح کنی مشکلت حل میشه ؟
آیا نیاز نداری که با یک کارشناس مشکل خودتو درمیان بگذاری ؟
میخوای بیشتر درباره مشکلت حرف بزنی ...
rozeعاشق
یه نسخه ای یه محقق و فکر میکنم روان شناس سفارش کرده بود که اونو با هم مرور میکنیم
ایشون که پایه گذاره مکتب کمال است میگفت که هر شب قبل از خواب با خودمون تکرار کنیم که" من خودمو با تمام وجود و بدون هیچ قیدو شرطی دوست دارم"
ایشون اعتقاد داشت برای نجات از هر نوع مشکل اول باید خودمون(مجرییه اصلی)رو قبول و باور کنیم بعد خود مشکل رنگ و لعابشو از دست میده.
من که خودم چند بار امتحان کردم جوابش بد نبود اما نمی دونم چرا ادامش ندادم شایدم روی نگاه کردن به درونمو ندارم آره...
روی نگا ه کردنشو ندارم...
آرزو خانم من با سخن شما موافق نیستم،زیرا در این صورت فردیت آدمی،عزت نفس و خودآگاهی انسان دیگری مفهومی نخواهند داشت.
آدمی در ذات خود همواره تنهاست و بخشی و تنها بخشی و *نه همه هویتش* را در رابطه و تعامل با هم نوعانش پیدا می کند،البته مستحضر باشید که این نه برای اثبات هستی خویش در وابستگی یا با دستاویز در میان دیگر انسانها بودن است،بلکه برای اثبات خویشتن خودش در برابر دیگران و در معادله ای خوداتکاست.معادله ای که لفظ معمله برای آن بهتر است و جهت کسب لذت است و بس.
یعنی به سخن دیگر آدمی با وجود تنهایی سرشتین خودش،اما به وجود خودش آگاه است و از آگاهی خود آگاهی دارد و نیازی به تعریف خود از سوی دیگران ندارد و همین نکته ممیزه آدم از سایر جانداران گیتی است.
رز زرد ارجمند باید با کمک از یک متخصص خوش را و ارزش خودش را بیابد.
آقای گرد آفرید آنجا که من از عدم وابستگی میگویم یکی ازنیاز مبرم به وابستگی میگوید و آنجا که دم ازعدم وابستگی میزنم یکی مانند شما تنها بخشی از وجود انسان را در تعامل و رابطه با دیگران میداند و بخش دیگر را دراستقلال و اتکا به خودش میداند ، البته به من خرده نگیرید که چرا دوگانه حرف میزنم چون من عاشق انسان متعادلم و امیدوارم همیشه روی خط مستقیم حرکت کنم تا احیانا اگر در قله هستم از یکی از طرفین کوه پرت نشوم وگمان میکنم اینگونه میشود از زندگی لذت برد...بنابراین دو طرف قضیه را خوب احساس میکنم .
اما آنجا که از وابستگی گفتم منظورم همان لحظات نخستین دوری و جدایی است که برای اکثرا انسانها تحمل ناپذیر است ولی بعد از گذشت زمانی نسبتا طولانی به قول شما به خودش میآید و پی میبرد که باید به خود اتکا کند.
امیدوارم متوجه انتقاد شما شده باشم
سلام red rose
تابلو علاماتی که بیان می کنید اشاره به نوع اختلال شخصیت وابسته دارد. از آنجا که الگوهای شخصیتی حالت مقاومی در طی زمان پیدا کردند، نیاز به درمان و طی زمان دارند.
کاری توصیه ای نیست.(مانند مسائل مهارتی یا اختلافات یا ....)
شما حتما باید حضوری به یک روانشناس بالینی مراجعه کنید تا به طور کامل به مرور زمان کمکتون کنه تا به این تغییر دست یابید.
آرزو خانم شکسته نفسی نفرمایید و این سخن من نه از جهت تعارف است که حقیقت است.با شرحی که دادید سخن پیشین خود را در آن باب تکمیل و روشن نمودید.
از تعامل خردورزانه شما سپاسگزارم.