نمایش نسخه قابل چاپ
موعود عزیز
مجددا بهت تسلیت می گم و خدا برای پدر و مادرت طلب آمرزش و مغفرت می کنم.
تحسینت می کنم بخاطر این ایمان قوی و اینهمه صبر و شهامت. مطمئن باش خدا دوستت داره که اینهمه صبر و آرامش بهت ارزونی کرده.
و همچنین مطمئن باش که بهترینها رو برات در نظر گرفته.
سلام
موعود عزیز،تسلیت میگم،من رو شریک غم از دست دادن والدینت بدون
حقیقتش گاهی وقتها که فقط تصور از دست دادن پد و مادرم رو میکنم،بدجور بهم میریزم،اما آفرین بر تو موعود عزیز که محکم هستی و استوار
از خداوند برات صبر و آرامش مسئلت دارم
سلام موعود عزیزم
می دونم غم خیلی بزرگیه ، انقد بزرگ که حتی تصورش هم برای من غیر ممکن هست ، ولی اینو هم مطمئنم که انقد به خدا توکل می کنی که خدایت جانشین تمام نداشته هایت باشد.
دوست عزیزم مرا در غم خودت شریک بدان
خدا رحمتشون کنه:72:
با سلام و عرض ادب خدمت دوستان عزیز
از این همه لطف و محبت و همدردی تون واقعا ممنون و متشکرم:72:
باور کنید احساس میکنم همه شما رو نه تو دنیای مجازی بلکه از نزدیک زیارت کردم و بهم تسلیت گفتید و برای آمرزش پدر و مادرم دعا کردید.
واقعا شرمنده ام کردید.
خداوند به همه شما سلامتی و طول عمر با عزت بده و سایه پدر و مادرتون رو سرتون حفظ کنه(آمین).
عزيزم همسر من هم مثل شمادر عرض يكسال هر دوعزيزش يعني پدر ومادرش رو از دست داد.از خدا ميخوام روح همه پدر ها ومادرهايي كه از اين دنيا رفتن رو قرين رحمت خودش قرار بده.وبراي شما از خدا ميخوام كه بهتون صبر بده.
امام صادق(ع) مىفرمايد: «بلا و گرفتارى براى مؤمن زيور است و براى آن كه خرد ورزد كرامت است. زيرا گرفتار بلا شدن و شكيبايى و پايدارى كردن در برابر آن ايمان را تصحيح مىگرداند.
به خاطر روحیه ات تحسینت می کنم عزیزم.ان شا الله روح پاک پدر و مادر عزیزت قرین رحمت الهی باشه.
تسلیت می گم بانو ... دل آسمونیت صبور تر ...
سلام،
من هم تسلیت می گویم.
از خواندن پست اول شما و این طرز تفکر بسیار زیبای شما نسبت به خدا و مرگ و زندگی خیلی لذت بردم.
ان شا الله که خداوند پدر مادر شما را رحمت کند.
إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ
منهم خیلی تسلیت می گم-روحشان شاد
سلام
خیلی ممنون از لطف شما دوستان همدردی:72:
من واقعاً دارم یقین پیدا میکنم به اینکه خداوند وقتی بنده اش رو در سختی و تنگنا قرار میده حتما حتما از قبل ظرفیت تحمل این سختی رو در وجودش قرار داده تا نشکنه و له نشه.
با توجه به اینکه سن پدر و مادرم به حدی رسیده بود که بطور طبیعی انسان فکر میکنه مرگشون نزدیکه همیشه از اینکه اونها رو از دست بدم می ترسیدم و باور کنید حتی تصورش رو هم نمیتونستم بکنم.نمیتونستم فکر کنم روزی پلاکارد تسلیت سردر خونه مون نصب کنیم و اعلامیه ترحیم و قاری و فاتحه و ...تنم می لرزید
اما حالا که هر دوشون رو از دست دادم ، آرام هستم و دارم زندگی میکنم.فهمیدم و باور کردم که این مرحله هم تو زندگی اتفاق می افته و مثل هر اتفاق دیگه ای عادی میشه و کمرنگ.هیچوقت برای همیشه فراموش نمیشه اما مخل زندگی هم نیست چون یکی از کارهای خداست و کارهای خدا هم که بیهوده نیست!
کسانی که اومده بودن تسلیت بگن به من که می رسیدند بعضیهاشون یه لبخند کوچک میزدند و میگفتند ما از تو یاد میگیریم که روحیه مون رو حفظ کنیم و مرگ رو قبول کنیم.باور کنید با دیدن حال من بیشتر برای آمرزش پدر و مادرم دعا میکردند.
به همه میگفتم که برای میت باید کاری کرد که به دردش بخوره، شیون و غش کردن و گلایه از خدا یا بعضا نعوذُ بالله توهین که چرا من؟ چرا ما ؟ چرا ؟ سودی به حال میت نداره.
من برای پدر و مادرم نماز میخونم-دعا میکنم-استغفار میکنم-به نیابتشون زیارت میرم-صدقه میدم و کارای دیگه که برسه به دستشون و روحشون شاد باشه و ازم راضی باشن و خودم میدونم که همینهاست که باعث آرامشم شده و خداوند رو شکر میکنم که کمکم کرده و کمکم میکنه این حالو داشته باشم.
از همدری شما عزیزان سپاسگزارم:72: