از همتون ممنون که اینهمه کمکم می کنید،من 21 سالمه باید بگم نه عشق اینترنتی پیدا کردم نه وابستگی که بخواد داغونم کنه! شاید طرف مقابلم دلبستگی زیاد پیدا کرده اما من مطمئنم که این طور نیستم.
من فقط می گم طرف مقابلم شرایط خوبی داره،به همین خاطر قبول کردم باهاش ادامه بدم اونم بهم یه جورایی قول داد که در اولین فرصت این رابطه رو رسمی کنه
البته بعد از اینکه از سفر برگشت،فقط نگرانی من از بی خبریه،10 روزه ازش خبر ندارم
برام اصلا فرق نمی کنه مرد زندگیم رو از کجا پیدا کنم،فقط برام این مهمه که همونی که می خوام باشه،من همیشه این برام یه سوال بوده که وقتی کسی می یاد خواستگاری و بعد یه مدت کوتاه ازدواج صورت می گیره،این دو نفر حتما به هم می خورن و اخلاقشون با هم جوره ولی کسانی که از راه دوستی ازدواج می کنن هیچ وقت به هم نمی خورن؟ (فقط صرفا منظورم رابطه های هست که به قصد ازدواج بوده و نه رابطه های دیگه)
من چندتا دلیل هم براش دارم که فکر می کنم به این دلایل این ازدواج ها اکثرا بد به نظر میرسه
1-اعتماد کمه و هر دو طرف مدام فکر میکنن نکنه به جز من با کسه دیگه ای هم دوست بوده،اما باید بگم خیلی از دختر پسرا رو می شناسم دوران مجردی با کلی آدم دوست بودن بعد می یان از راه سنتی ازدواج می کنن پس اینطوری باید بازم به هم شک داشته باشن،درسته؟
2-عامل اصلی خانواده ها هستن جلوی کسایی که همدیگه رو پیدا کردن اینقدر سنگ می ندازن ،اذیت می کنن، مادر شوهر چون خودش این دختر خانم رو پیدا نکرده هر چی در توان داره می ذاره تا دختررو آسی کنه و بر عکس یا بعضی وقتها از طرف خانواده طرد می شن و حمایتی که برا شروع زندگی باید داشته باشن رو از دست میدن، که همین یکی از دلایل اصلیشه
3-همین محدودیت ها که تو ارتباط دختر پسرا وجود داره شاید باعث انتخاب های اشتباه شده چون به خاطر محدودیت به صورت پنهانی با هم آشنا می شن ،بازم برا همین محدودیت همدیگه رو خوب نمی تونن بشناسن،بازم به همین دلیل که دختر از رابطش نمی تونه صادقانه با خانوادش صحبت کنه ممکنه شکستهای عاطفی و خطرات زیادی براش پیش بیاد
نظر شما چیه؟؟؟
