نمایش نسخه قابل چاپ
شايد ما نتونيم در مورد افسردگي تو راه حلي نشون بديم چون افسردگي ريشه در دوران كودكي و نوجواني ادم داره و براي فهميدن علت بايد كل زندگي كندوكاو بشه ولي مي تونيم به قول خودت شنونده هاي خوبي باشيم پس هر چي دلت مي خواد بگو و خودتو سبك كن سعي كن وقتي مي ياي پشت سيستم هر چي كه اذييت مي كنه و توي دلت هست بنويسي تا اينجوري سبك بشي
البته حتما اقاي مدير به طور مفصل شمارو راهنمايي خواهند كرد
منتظر صحبتهاي شما هستيم
سالها دل طلب جام جم ار ما میکرد آنچه خود داشت زه بیگانه تمنا میکرد
گوهری کز صدف کون و....
این امتحانای میان ترمم بد دردیه ها آدمو دو بار ذبح میکنه .حداقل منو که خیلی تحت تاثیر قرار داده.
داشتم درس میخوندم (اونم با چه تمرکزی)یا د این شعر تکرارییه (برای خودم)حافظ افتادم راستش خودمم میدونم که حلال اول آخری مشکلم خودمم اما چکار کنم که انگیزه های ایجاد شدم برای تغییر شرایط عذاب آورم مثل خوشیهام زود تمام میشه و پایین میاد .
یادم میاد چند وقتی که با دوستام کوه میرفتم وقتی به آخرین ایستگاه میرسیدیم چنان انگیزه ای داشتم که خودم و قادر به هر کاره سخت وانژی گیری میدیدم اما بعد از چند ساعت از جدایی از دوستا م چنان دچار خالی شدن انرژی روحیم میشدم که دوباره همان شرایط و تصاویر (اونم از نوع سیا سفیدش مثل دهه ی 40 )میان سراغم.
این درس لعنتی هم که اگه سر کلاس خوب نفهمیش (که معمولا سر کلاس کارای مهمتری از قبیل جدل با خودم و افکاره قشنگ و سیاه سفید و...)بعدا حسابی باهام قایم مشک بازی میکونه .
آرزوی موفقیت (حتی از نوع مجله ایش) و رها یی...
فردا باید برم دانشگاه (امتحانم دارم) بازم ...
میدونم این شرایط روحیی که دارمخودم مقصرمو پشت گوش انداختن خودمه و کسی جز خودم حلال مسئله ام نیست اما خیلی سعی (بهتره بگم استارت) رهایی و خلاصی از این وضعیت و کردم اما بعد از جند وقت (به هفته ام نمیرسه)از شدت بی انگیزهگی حتی یادم میره که چه قول هایی با خودم داده بودم.
یا مثلا برنامه ریزی که میکنم دقیقا بعد از 3-4 روز روالش رو خود به خود بهم میریزم حتی تنبیه و تشویق خودمم جواب نمی ده به طوری که مثلا در صورت منع انجام یه کار مورد علاقه ام بخاطر انجام ندادن ماده ای از برنامم به راحتی از قید اون کار مورد علاقم میگذرم یا ابر و باد ومه ... همه دست به دست هم میدن تا نتونم برناممو عملی کنم(مثل برنامه در س خوندن برای این امتحانم که با سرماخوردگی و بدن درد همراه شده.
آقای مهاجر امیدوارم امتحاناتتون رو خوب بدید ، سعی کنید روی پای خودتون بیاستید و به تشویق دیگران زیادددددد تکیه نکنید شما علاوه بر اینکه کمی افسرده هستید کمی هم وابسته به خانواده هستید .
وابستگی شما باید کم کم شکل جدیدی به خودش بگیرد بعد از این ، این والدین شما هستند که به شما تکیه میکنند پس سعی کنید نا امیدشون نکنید انقدر هم تنبلی نکنید ...یک دانشگاه رفتن که اینهمه غر زدن نداره ...
...
تازه اول راه هستید بابا!!! ببخشید شوخی کردم :Dموقعیت های خوب و زیبای زندگی شما هنوز مانده است !
آرزو...
این اسم تصویره پرواز. روی جنگلای دور و برام تداعی میکنه .
شما آدم خوشبین و خوشبختی هستی که تا این حد منظره ی قشنگی رو از باغچه ی زندگیت ساختی
امیدوارم که این منظره (البته اگه با آگاهی واقعی که میوه ی عبور درست از فراز و نشیب ها ی زندگیه) همیشگی باشه و همیشه قدرتمند و پایدار باشی.
ظاهرا مشکل من اینجا قابل حل شدن نیست (البته گاهی اوقات کاره مسکنای قوی رو انجام میداد).
به امید دیدار
سلامmohajer :72:
امیدوارم خوب از پس امتحاناتت بربیای و البته تونسته باشی کمی هم خستگی و بی انگیزگیت رو کمرنگ تر کنی ...
داشتم با خودم به بخشهایی از زندگی فکر می کردم که گاهی درگیر شرایطی می شیم که ما رو به سختی در خودش می پیچونه به حدی که گاهی آثار و تبعاتش تا سالهای سال با ما می مونه و زندگی ما رو تحت تاثیر قرار می ده ...
واقعا برای کاهش و یا حتی حذف این عواقب در زندگیمون که به هیچ روی منتظر آمادگی ما نمی مونه و با سرعت مسیر خودش رو طی می کنه چه باید کرد ؟
به نظر من تمامی انسانها در زندگی شخصی خود با چالشها و مشکلات مختلف و عظیمی دست به گریبانند و هیچ انسانی نیست که از این قائده مستثنی باشد ... و به تبع ، غمها ، غصه ها، رنجها، دردها ، شادیها ، خوشیها و لذتها و البته دستاوردها و تجربیات حاصل از انها هم متوجه انسان است .... و تفاوت انسانها با هم ، هم در همین برداشت ها ، برآیندها و محصولاتی کلید می خورد که از لحظات خوب و بد زندگی نصیب خود می کنند ...
طبیعی ست که هرچه انسان دقیقتر و با نگاه ژرف تری مسائل خود را مورد کنکاش و ارزیابی قرار دهد نتایج بهینه تری عایدش خواهد شد و به تناسب آن ظرفیت برخورد با مسائل بزرگتر و گاه سنگینتری را پیدا خواهد کرد ...
هرچه آگاهتر باشی کشف ریشه ی مشکلات سریعتر اتفاق می افتد اما بدیهی ست که درمان دردها همیشه به آسانی یافتن
غده های سرطانی نیست ...
گاهی لازمه کودک درونمون رو مورد نواخت و نوازش قرار بدیم ...
در درون ما یه کوچولوی نازنازی و شیطون وجود داره که مایه ی شور و شعف زندگی ماست هرچند گاهی دلش می خواد به هر چیزی که می خواد برسه ... کاری نداره خوبه یا بده فقط می خواد به همون چیزی که دوست داره برسه .... حالا اگه ما مثل یه بابا و مامان عنق و نا اگاه مدام بچه رو سرکوب کنیم و به تمایلاتش بها ندیم و وادارش کنیم که فقط مثل آدم بزرگا رفتار کنه و دست از پا خطا نکنه ، اون بچه تبدیل می شه به یه کودک سرخورده و بیمار که نمی تونه تعادل و توازن رو در زندگی برقرار کنه و به همین نسبت زندگی رو خالی از انگیزه ، شور و حرارت می کنه ...
گاهی باید چشم اندازهای زندگیمون رو مورد ملاحظه ی مجدد قرار بدیم ....
گاهی باید آگاهیها رو افزایش داد به منظور شناسایی ریشه ی رفتارهای نامناسب و آزاردهنده ...
گاهی باید به ترسهای خودمون غلبه کنیم و به وضوح به توانائیهای خودمون اعتماد کنیم ....
گاهی باید ....
سلام mohajer
من هم نظر طاهره را تائید می کنم. و یه نکته کوچک و بسیار مهم:
وقتی شکاف آگاهی و عمل ما زیاد میشه، وقتیشکاف ایده آلها و واقعیت ها زیادی رشد می کنه، وقتی شکاف انتظارات ما با خودمون افزایش می یابد. مشکلاتی شبیه آنچه که شما مورد توجه قرار داده اید، اجتناب ناپذیر است.
گاهی یک قدم کوچک مثل لبخند صممیانه به مادر، از ده جلد کتاب ایده الوژی و آموزش مهارت و ... کار بیشتری در تغییر روحیه ما ایجاد کند.
اگرچه همیشه در ذهن اینطور هست که ما باید اول حال کاری را داشته باشیم تا انجام دهیم، یا به قول معروف باید حسش باشه تا کاری را شروع کنیم. (مقدم بودن یک احساس به یک عمل)، اما شما می توانید آزمایش کنید. بسیاری اوقات باید کاری را شروع کنیم تا احساسات ناشی از آن کار را حس کنیم.
و چون طبق قاعده فیزیک هر کاری انرژی می خواهد، گاهی ما در خرج انرژی خست می ورزیم. دوست داریم زیر کولر بخوابیم و چند جمله جالب را با خود زمزمه کنیم، ولی ممکنه حاضر نباشیم در آن هنگام برای خرید و جهت کمک به مادرمان، نیم ساعت در صف نانوایی بایستیم.(که البته نتیجه اش برای روحیه خودمون بیشتر است)
البته اگر عملگرایی کنیم و تصور کنیم که مجبور هستیم، باز هم نتیجه ای نصیب ما نمی شود.
یعنی اگر در حال کمک به پدرتون هستید، یا لبخندی بر لب مادرتون می نشیند، حداقل از کاری که می کنی لذت ببر و ارزش آن را بدان. چون اگر گوهر هم بدست بیاوری و ارزشش را ندانی ، نه خوشحال می شوی ، نه حفظش می کنی.
خلاصه:
چند وقتی عملگرا شو، کارهای کوچک و دلچسب انجام بده. به جای پروبال دادن به تخیلاتت، کمی به فعالیتهایت سروسامان بده... چه کاری را برای چه منطوری و چه مدتی انجام می دهی.
بعد به ارزیابی روحیه ات بپرداز....
(دوست عزیز، این چند خط هیچ معجزه ای نمی کند، این تصمیم و فعالیتهای توست که پس از مطالعه این سطور می تواند روی تو تاثیر بگذارد)
دوستتان دارم
سالها دا طلب جام جم از ما می کرد
وانچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد
گوهری کز صدف کون و مکان بیرونست
طلب از گمشدگان لب دریا میکرد
مشکل خوش بر پیر مغان بردم دوش
کو به تایید نظر حل معما میکرد
دیدمش خرم و خندان قدح باده بدست
واندران آیینه صد گونه تماشا میکرد
گفتمش این جام جهان بین به تو کی داد حکیم
گفت آن روز که این گمبد مینا میکرد
بیدلی در همه احوال خدا با او بود
او نمدیدش و از دور خدایا میکرد
اینهمه شعبده ی خوش که میکرد اینجا
سامری پیش عصا و ید بیضا میکرد
گفت آن یار کزو گشت سر دار بلند
جرمش این بود که اسرار هویدا میکرد
فیض روح القدس ار باز مدد فرماید
دیگران هم بکنند آنچه مسیحا میکرد
سلام
میدونی ادما بعضی وقتا الکی بی علت دلشون میگیره حتی خودشونم هرچی فکر میکنند یادشون نمیاد چرا حالشون گرفته از دست همه عصبانیند یه جورایی افسرده اند منم خیلی وقتا اینطور میشم میدونم ناشی از یه درد کهنه وقدیمی
روزا برام تکراری خسته هم از همه چیز اما یه وقتا الکی خوشم اینا رو برات گفتم که فکر نکنی فقط شما خسته ودل شکسته میشی راستی امتحاناتونو خوب دادین