دلتنگتم پدر

دوستان خوب!

از همه شما متشکرم که برایم نوشتید!

خانم سبکتکین،
حقیقتش جدا از اینکه نظر فرشته مهربان در همان تاپیک قبلی این بود که ما به هیچ وجه دخالتی نکنیم،
خودم هم فعلاً راهی نمی بینم.

به این خاطر که یکی از دلایل جدایی پدر مادر من تفاوتهایی در طرز تفکرشون بود. این مسئله هنوز هم تغییر نکرده. یعنی اینطور نبوده که دو طرف به این نتیجه برسند که فلان افکارشون یا رفتارشون غلط بوده. چه برسه به اینکه بخواهند اصلاح کنند.

حالا که با این سایت و حرفهای کارشناسان اینجا آشناتر شدم، دارم به این نتیجه می رسم که جدایی پدر مادرم به خاطر کوهی از مشکلات و اختلافات ریز و درشت بود. ولی اکثر این اختلافات به این خاطر به وجود آمده بودند که پدر مادرم مهارتهای ارتباطی رو بلد نبودند. اصلاً پدر مادرم بلد نبودند همدیگر رو درک کنند! بلد نبودند همدیگر رو بفهمند.

اونها با 2 فرزند در سن ازدواج و بعد از 24 سال زندگی مشترک از هم جدا شدند، بدون اینکه پدرم حاضر بشه یکبار با هم پیش یک مشاور بروند! افسوس!

--------------------

ای بابا!
من از دست این مادرم نمی تونم با خیال راحت در همدردی درد دل کنم!
رفتم دیدم چشمهاش یکی اشکه، یکی خون!
نشسته بود تاپیک من رو خونده بود...


------------------

خانم srr72، کاش مشکلات به همین سادگی حل می شدند که شما می گویی.

---------------

با نوشتن این مطلب در اینجا، فهمیدم که متاسفانه و خوشبختانه در همین جمع کوچک هم تعداد کسانی که با من همدرد هستند، کم نیست. خوشبختانه اش به این خاطر بود که حداقل همدیگر رو درک می کنیم!

یوسف گمگشته بازآید به کنعان، غم مخور *** کلبه احزان شود روزی گلستان، غم مخور دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت *** دایماً یک سان نباشد حال دوران، غم مخور هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب *** باشد اندر پرده بازی‌های پنهان، غم مخور ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند *** چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب *** جمله می‌داند خدای حال گردان غم مخور حافظا در کنج فقر و خلوت شب‌های تار *** تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور

آقا حامد خیلی این تاپیک به دلم نشست واقعا حرفی که از دل بیاد به دل میشینه:104:

"به این خاطر که یکی از دلایل جدایی پدر مادر من تفاوتهایی در طرز تفکرشون بود. این مسئله هنوز هم تغییر نکرده. یعنی اینطور نبوده که دو طرف به این نتیجه برسند که فلان افکارشون یا رفتارشون غلط بوده. چه برسه به اینکه بخواهند اصلاح کنند.

حالا که با این سایت و حرفهای کارشناسان اینجا آشناتر شدم، دارم به این نتیجه می رسم که جدایی پدر مادرم به خاطر کوهی از مشکلات و اختلافات ریز و درشت بود. ولی اکثر این اختلافات به این خاطر به وجود آمده بودند که پدر مادرم مهارتهای ارتباطی رو بلد نبودند. اصلاً پدر مادرم بلد نبودند همدیگر رو درک کنند! بلد نبودند همدیگر رو بفهمند.

اونها با 2 فرزند در سن ازدواج و بعد از 24 سال زندگی مشترک از هم جدا شدند، بدون اینکه پدرم حاضر بشه یکبار با هم پیش یک مشاور بروند! افسوس"

سلام مجدد آقا حامد.مشكل پدر و مادر منم هميناست كه گفتين، با اين تفاوت كه جدا نشدن و پدر من با داشتن 4 تا بچه ي جوون (كه آخريش منم :shy: )و 30 سال زندگي مشكلشو با ازدواج مجدد حل كرد !!!! البته مشكله خودشو نه خانواده رو ! و الان يك سال كه زندگي ما جهنمه :(

بچه ها تورو خدا قدر زندگياتونو بدونيد :316:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط راحيل خانوم

بچه ها تورو خدا قدر زندگياتونو بدونيد :316:

---

اول یه شوخی کوچولو:
من وقتی زیاد تو خونه حوصله ام سر میره، به مامانم میگم کاش بابا یه زن میگرفت، هر روز بیاد پیشمون حوصله مون سر نره.:311:

اما واقعا باید سختی شو درک کرد تا دیگه از این شوخی ها نکرد. ولی خب با نقل قول فوق در حالت کلی و فراگیر، موافقم، اما با استثناء کردن خیر.
نقل شما میرسونه: بچه ها! ما که شانس نداشتیم. از ما که گذشت. اما شما که خوش به حالتونه، قدر زندگیتونو بدونین!

:305: همه در زندگیشون یه رنجی دارن. نمیشه یکی رو بزرگ تر یا یکی رو کوچکتر دونست. چون رنج با ظرفیت و تحملی که خداوند به انسان داده متناسبه و از عدالت خداوند پیروی میکنه.
بنابراین یا هیچ کس نباید قدر زندگیشو بدونه، یا همه با هم باید قدر زندگیمون رو بدونیم. حتی شما.
رنج ها مهم نیستن. بازخوردهای ما با اونها مهمن. این که ما در هر شرایطی، در هر آزمایشی، انسانیت رو ثابت کنیم. این که نلغزیم. این که کم نیاریم.

منم گاهی که کلافه میشم، به خودم میگم: آیا کسی میتونه این همه تنهایی رو درک کنه؟! این که من تنهای تنها، بدون هیچ پشتوانه ای، میان این همه خطر که واسه یه دختر تو این سن هست، باید رو پای خودم بایستم. گاهی میگم خدایا! محبت یه نیازه. اما هیچ کس اونو برای من تامین نکرد. خدا میدونه چه پیشنهادهای کثیفی که بهم نشد، چه اشخاصی که با بیان شیواشون خواستن از تنها بودن من سو استفاده کنند. اونقدر که وقتی میرم بیرون میگم خدایا فقط مواظب باش من نلغزم... خدایا چشم و گوش و عقل و احساس منو کنترل کن، من کم میارم. چون اونها میخوان با دوز و کلک چیزیو به من بدن که من شدیدا نیازمندشم. یعنی محبت... توجه....
اما خب نمیتونم به دوستم بگم، قدر زندگیتو بدون که تو شرایط من نیستی! چون برمیگرده میگه، تو قدر زندگیتو بدون، چون مثلا ثروتمندی و تو شرایط مالی من نیستی.
هرکس با یه مشکلی تو زندگیش روبرو هست. مهم اینه که من نجابتمو قربانی احساسم نکنم. و دوستم برای پول به هر کاری تن در نده و آقاحامد جای پدرشو با رفیق های ناباب پر نکنه و شما ابراهیم وار از این آتشی که گمان میکنید دامن گیرتون شده، عبور کنید.

ما همه باید قدر زندگیمون رو بدونیم. به خاطر اون خدایی که گوهر انسانیت رو به ما ارزانی و مارو به آزمایش ها گرامی داشت.

سلام
وای چقدر با خوندن این تاپیک ناراحت شدم،اقا حامد شما از پدرتون دورین و دلتنگشی،من کنار پدرم هستم و ازش دورم:302:
میدونم حضور و سایه پدر تو خونه و خانواده یه چیز دیگست(و من ازین بابت واقعا خدا رو شکر میکنم)مثل یه کوه محکمیه که پشتته و خیالت از بابت خیلی چیزا راحته،مخصوصا و مخصوصا برا یه دختر واقعا وجودش نعمتیه،ولی خب چه میشه کرد،
زندگی و اتفاقاتش همیشه اونجور که ما دلمون میخواد نیست،کی هست که تو زندگیش یه وقتایی اهش بلند نشده باشه،به هر حال اقا حامد این اتفاقیه که تو زندگی شما
حالا به هر دلیلی افتاده،فک کنین اگه از هم جدا نمیشدند ایا اوضاعتون از اینی که هست بهتر میشد یا نه؟فک کنم یه بار گفته بودین که الان به نسبت اوضاع بهتره،پس زیاد خودتو اذیت نکن،و شرایطو بپذیر
این دلتنگیا طبیعیه که سراغت بیاد و راه گریزی ازش نیست،ولی با غصه خوردن چیزی درست نمیشه

دمی با غم به سر بردن جهان يک سر نمی‌ارزد

ضمنا گفتم که نبود یا دور بودن از پدر برا یه دختر نسبت به پسر خیلی سختتره،ببین حالا که
تو انقدر دلتنگ پدرت میشی،خواهرت چند برابر تو دلتنگش میشه،پس هوای
shirin67رو حتما داشته باش،
میدونم که داری و برادر خوب و دلسوزی بنظر میای.

امیدوارم این اشتباهات والدین و کمبودهای عاطفی ما فرزندان یه درسی بشه حداقل برا خودمون که
ما هم همین داستانو واسه بچه هامون پیاده نکنیم.

سلام به همه دوستان گل همدردی

چه تاپیک پر از احساسی ، ادم حس خوبی بهش دست می ده
دلم برای پدری که هیچ وقت نداشته ام تنگ شد
حامد عزیز نمی خوام بگم درکت می کنم ، نه ، چون تجربه دعوای پدر مادر رو نداشتم ، چون هیچ وقت پدری نداشته ام که تجربه ای داشته باشم ،ولی همین اندازه که می تونی بگی بابا ، خودش نعمت بزرگی هست ، از این لحظات خاطره بساز ، خاطره بودن ، شاید اگر پدرت پیش شما زندگی می کرد ، نمی تونستی از همه لحظه های با پدر بودن استفاد کنی ، ما کم پیش میاد قدر کسی رو که پیشمون هست رو بدونیم ، ولی اینطوری حتی اگر تو سال یه ماه پیشتوون باشه ، هیچ کدوم از لحظه هاش رو از دست نمیدی ، وقدر با هم بودن هاتون رو واقعا می دونی

shabe barooni عزيز سلام.وقتي نظرتون رو خوندم خيلييييي تعجب كردم!!!!! چون واقعا من منظورم اين چيزي كه شما برداشت كرده بودين نبود :
" نقل شما میرسونه : بچه ها! ما که شانس نداشتیم . از ما که گذشت. اما شما که خوش به حالتونه، قدر زندگیتونو بدونین! "
ازتون ممنونم كه نظرتون رو گفتيد ولي اصلا درست نيست كه شما برداشت خودتون رو به عنوان منظور من بنويسيد و نظرتون نشون ميده كه چقدر زود وندونسته قضاوت كردين :300:

اولا من به شانس هيچ اعتقادي ندارم،دوما مگه من چند سالمه كه بخوام بگم از ما كه گذشت؟سوما مگه من چقدر از زندگي بقيه خبر دارم كه بگم شما كه خوش به حالتونه قدر زندگيتونو بدونيد؟؟

من يه كوچولو از مشكل زندگيمو گفتم،مشكلات زندگي من بيشتر از اين حرفاست، جوري كه اگه براي كسي بخوام تعريف كنم شايد طرف بگه تو برو بمير راحت تري !!!
ولي من حتي يه بار هم نگفتم خدايا چرا؟؟؟ تا كي؟ يا اين سوالي كه خيليا ميپرسن از خدا، كه چرا من؟؟ صميمي ترين دوست من كه از دبستان با من بوده چيزي از مشكلات من نميدونست تا همين چند وقت پيش كه خودم بهش گفتم، چون هميشه اينجوري ام :227: و نميذارم كسي بفهمه كه چه بدبختيايي تو زندگي دارم و فقط به اين خاطر اين جمله رو نوشتم "بچه ها تورو خدا قدر زندگياتونو بدونيد " چون خيلي هارو ديدم وميشناسم كه به خاطر مشكلات كوچيك ناشكري ميكنن و فكر ميكنن دنيا به آخر رسيده !!!

با اين نظرتون كاملا موافقم :
" :305: همه در زندگیشون یه رنجی دارن. نمیشه یکی رو بزرگ تر یا یکی رو کوچکتر دونست. چون رنج با ظرفیت و تحملی که خداوند به انسان داده متناسبه و از عدالت خداوند پیروی میکنه "

حامد جان ببخشيد كه تو اين تاپيك اين موضوع رو گفتم :72:

راحیل جان شرمنده! ، چون شما رو نمیبینم، لحن نوشتاریتون بر من مشتبه شد.

هیچ قصد جسارت نداشتم. ازتون عذرخواهی میکنم.:72::72::72:

سلام آقا حامد:72:

حرفات رو خوندم.
خیلی خوب تونستی احساس درونیت رو بگی.
درسته شرایط شما رو تجربه نکردم. اما با توصیفت، تونستم تا حد زیادی بفهمم شرایط رو.

برای بهتر شدن شرایط کاری به ذهنم نمیرسه. چون این شما نیستی که باید اوضاع رو عوض کنی.

اما برای افکار و دلتنگی هات،
معمولاً ما آدما عادت داریم که به شرایط بهتر فکر کنیم و اون رو با شرایط فعلیمون مقایسه کنیم. شاید برای رشدمون هست که این خصیصه توی وجودمونه. اما برای موقعیت هایی که زیاد توش دخالتی نداریم، شاید اثری نداشته باشه. حتی ممکنه جلوی رشد رو هم بگیره.

حالا یه پیشنهاد دارم.
به دوستایی فکر کن که پدرشون رو از دست دادن و فقط خاطراتشون توی ذهنشون مونده.
به دوستایی فکر کن که خیلی زود پدرشون رو از دست دادن و حتی همون خاطرات رو هم ندارن.
به دوستایی فکر کن که پدرشون پیششونه روز و شب میگذره ولی حتی ماهی یک ربع هم باهم هم صحبت نیستن. (حتی همون یک جمله ی دیگه چه خبر!)
به دوستایی فکر کن که یه بار یه روی خوش از پدرشون ندیدن.
به دوستایی فکر کن که پدر مادرشون از هم جدا شدن و از اون به بعد دیگه پدرشون به دیدنشون نیومده.
و خیلی شرایط دیگه که از شرایط فعلی شما بد تره...

اینا رو نمیگم که بگم داری ناشکری میکنی. (که مطمئنم به خاطر چیزایی که داری شکر گزارش هستی)
میدونم شرایط بهتر همیشه جلوی چشمات هست که الان اذیتت میکنه.
اما اگه از همین زمانی که توی موقعیت های غیر دلخواهت پدر رو میبینی، به چشم یه فرصت نگاه کنی، خیلی لذت بخش میشه برات.
با این فکرا میترسم فرصت بودن با پدرت رو هم حس نکنی.

دعا میکنم خدا شرایط رو برای شما بهتر کنه. نمیدونم چه جوری. هر جور که خودش صلاح میدونه.:72:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

(ای کاش مادرت اینجا رو نمیخوندن.
همیشه غم و غصه ما بچه ها، مادرا رو چندین برابر خودمون اذیت میکنه.)

به دوستایی فکر کن که پدرشون زنده است از مادرشون جدانشده خیلی هم باهاش خاطره دارن اما بازم نیست