نمایش نسخه قابل چاپ
سلام فیلوسارای عزیز
به نظر من این خودمونیم که واسه خودمون دام پهن میکنیم اما خبر نداریم
یه جا یه راه رو کج میریم(منظورم شما نیستید کلی میگم) بعد که به مشکل میخوریم نمیدونیم از کجا ضربه خوردیم
من که به شخصه نمونه هاش رو در زندگی خودم زیاد دیدم وقتی تحلیل می کنم می بینم چوب فلان اشتباه خودم رو دارم میخورم
اتفاقا خدا می خواد به ما کمک کنه اما ما گاهی دست کمک خدا رو هم پس می زنیم...
:326:
این شکلکه هیچ ربطی نداره...جا پر کنیه!!
سلام فیلو سارا عزیزم:نقل قول:
نوشته اصلی توسط philosara
اذعان می کنم دیدن این پست از فیلسوف تالار همدردی منو برآشفت..
خوشحالم که قابل دونستی و پاسخی دادی چون به واقع نگرانت بودم..
بعد از این مدت عضویت شما و خودم در تالار همدردی متوجه شدم که شما وقتی با واقعه ای مواجه می شی که واقعیت داره و با اون خط کشی های ذهنی و انسانیت مدارت منافات داره دچار دگرگونی میشی و راه دوری و تمرکز و فکر کردن را بر می گزینی...
می دونم شاید بری و تا مدت ها دوباره نیای تا بتونی این پست منو بخونی عزیزم ولی برای یک دوست هیچ چیز سخت تر از این نیست که غم رو توی چشم های دوست قدیمی اش ببینه ..اونم نه هر دوستی..کسی چون شما که با درایت و منطق منحصر به فردت بسیار راهنمای خوبی در زندگی من بودی و من همیشه ارسالهای شما و سخنان نغز حاصل از تفکر شما رو آویزه گوشم می کردم و اذعان می کنم که بارها غبطه خوردم به درک و شعور بالای بهترین دوستم...
نه عزیزم..
اشتباه نکن..قضیه هندوانه نیست ..قضیه حقایق بر مبنای زمان هست...
قضیه دوستی است که تعجب می کنم وقتی خدا را این گونه می خواند..
من بلد نیستم مثل آنی جان تخصصی بگم یا مثل مدیر روانشناسانه یا مثل فرشته جان عرفانی و پر محتوا و سایر دوستان خوش سخن تالار ولی بلدم بگم که عزیزم خداوند دامی پهن نمی کنه که ذات رحمانیت او با دام گستردن منافات داره..تا به حال ندای شیطان را شنیده ای ..
من شنیده ام و اذعان می کنم صدایی بس کریه دارد...
فیلو سارا عزیزم خداوند جعبه ابزاری جز لطافت و مرحمت ندارد و وقتی ما در ورطه ای هولناک می افتیم خداوند کنار ماست ..دست ما رو می گیره و جعبه ابزارش همه برای کمک برای گذشتن از مسیره..
من سخن خیلی افراطی ها رو که می گن فقیر باش چون .............
ادمه ندم درسته ..خودت بهتر قضیه فقیر و پولدار جامعه ما رو می دونی عزیزم...
حتی می دانی به اسم خداوند برخی چکارها که نمی کنند...
وای بر گنهکاران..وای...
همه اینها رو گفتم که فقط بهت بگم گاهی تفکر بیش از حد و تمرکز زیاد بر روی اصل واقعیت ها انسان رو از دین بری می کنه ...نه بری ولی ابهامات زیادی ایجاد می کنه که عقل ما قاصره ..دوست خوبم من این همه درک و منطقت رو ستایش می کنم ولی ازت می خوام که در تفکر خودت امواج مثبتی جایگزین کنی و ان وقت می بینی چه بسیار نقاط روشن در همان به نوعی دامها که می پنداشتی....
دوستت دارم..
منتظر بازگشت و خروج از سکوتت هستم...
سارا:72:
فیلو سارا جان
رسیــــــــــــــــــــن بخیر
معلومه حرف برای گفتن داری عزیزم .
و ما هم مشتاق شنیدن .
غمت نبینم ، بیا ببینیم چی شده :43::46:
خدا به حضرت داود فرمود : اگه بنده های من از شدت اشتیاق و علاقه من نسبت به خودشون آگاه بودن از شوق وصال روح از بدنشون جدا میشد
راستش وقتی به گذشتم نگاه میکنم وقتی روزهای بچگیم رو به یاد میارم به عشقش نسبت به خودم ایمان میارم خیلی اتفاقها میتونست باعث بشه که من دیگه اینجا نباشم ولی اون بود که منو حفظم کرد حتی خیلی وقتها بوده که میخواستم کار اشتباهی رو انجام بدم ولی خدا مانع میشد (فک کنم اینو همه تجربه کردن)..وقتی میبینم مادرم مشکلات منو درک میکنه از خدایی که همین مادرم رو بهم داده خجالت میکشم که برای لحظه ای شک کردم که شاید خدا منو درک نمیکنه...... هیچ موقع به لطفش و به این که دوست داره(خیلی بیشتر از اون چیزی که فکرشو بکنی) شک نکن
[align=justify]دوست عزیزم، :72:نقل قول:
نوشته اصلی توسط دختر مهربون
جمله ی بسیار مبتذلی نوشتم، کاملا قبول دارم.
همین هفته ی پیش بود که تو سررسیدم یادداشت کردم:
سارا هرچی دلت می خواد عصبانی باش......
اما موقع عصبانیت مغزت رو تعطیل نکن!
تعطیلش نکن سارا..... بهش نیاز داریم......وقتی عصبانی هستی بیشتر از همیشه بهش نیاز داریم......
اما یکبار دیگه هم کج رفتم ....
باید بیشتر تمرین کنم، بیشتر و بیشتر و بیشتر.... طی این سالها خیلی روش وقت و انرژی گذاشتم، خیلی زمین خوردم و بلند شدم، خیلی سماجت کردم ....... خیلی وقت ها هم کم آوردم ............ سخته ............... بار سنگینیه........... اما یه جورایی دلم روشنه که بالاخره از پسش برمیام....... اگه تا اینجا آوردمش، پس شاید بتونم تا مقصد برسونمش...... شاید بتونم...........
نقل قول:
نوشته اصلی توسط سارا بانو
پس معلومه آبجیتو درست نشناختی :46: ........... حق با توه من خیلی وقتها از این تالار فاصله گرفتم (مثل خیلی جاهای دیگه) اما اون موقع ها ملزم به پاسخ گویی به قلب مهربونی که منو مورد لطف خودش قرار داده بود، نبودم ............ نازنینم حداقل پاسخی که می شه به محبتت داد اینه که تا هرجا دلت بخواد تو این تاپیک حضور داشته باشم، حتی اگه هیچ حرفی برای زدن نباشه .......
فعلا.....
:72::72::72:[/align]
خوشحال شدم که اون جمله جزء اعتقادات شما نیست و فقط از روی عصبانیت نوشته شده بوده. بعضی وقتا پیش میاد.:72:
سارا جان چی بار سنگینیه؟ از پس چی میخوای بر بیای؟ من زیاد شما رو نمیشناسم. میشه بگی که منم بدونم دغدغه هایی که تا این حد ذهنت رو مشغول کرده چیه؟
ممنونم:72:
سلام فيلوساراي عزيز!
دوست گلي كه تو زمان كه خيلي احتياج به كمك داشتم از هيچ كمكي دريغ نكرد ولي حالا ميبينم كه اين بد حالي انگار اپيدميه!
آخر چرا دوست فيلسوف من!تو دوست داشتني تر از اوني كه خدا بنده هاشو از گلي مثل شما محروم كنه!به هر زباني كه دوست داري بنويس!فقط بگو كه چي شده عزيزم!تا حالا كه ازت خبري نبود ، جواب نمي دادي يا به ايميلات /بله دوست گل ما اينطوري از سايتها هست وكناره ميگيره!دلم خوش بود حتما برا ارشد داري مي خوني بعدش برميگردي :300:ولي..
فيلوساراي گلم بيا بازم به وجودت حرفاي دلگرم كننده ات احتياج دارم.بعضي وقتا كه ميديدم آن شدي و بازم خبري ازت نيست حرص ميخوردم ميگفتم شايد منو دوست نداري ولي
بيا گلم و حرف بزن حتي اگه حرفي براي من نداشته باشي!:325:
منتظريم:72::72::72:
[align=justify]نقل قول:
نوشته اصلی توسط محمد89
سلام محمد جان،
نظرت درسته، اما کامل نیست.
ما در طی زندگیمون در دام ها و چاه های زیادی اسیر می شیم، که تعداد قابل توجهی ازشون رو خودمون پهن یا حفر کردیم. اما تعداد چمشگیری هم جزء سیستم هستند.
درسته، این ماییم که در خیلی از موارد راهی رو انتخاب می کنیم که به چاه ختم می شه. اما همیشه اینطور نیست. مثلا در مورد اون چاه هایی که درشون به دنیا میایم...
یکی با بی احتیاطی رانندگی می کنه، تصادف می کنه، معلول می شه.
یکی با احتیاط رانندگی می کنه، قربانی بی احتیاطی کس دیگری می شه.
یکی دیگه معلول به دنیا میاد...
یکی بی قید و بی فکره، به ایدز مبتلا می شه.
یکی کاملا به اصول اخلاقی و ... پایبنده. با رعایت استانداردها ازدواج می کنه، طرف ایدز داره، اینو آلوده می کنه.
یکی دیگه از یه مادر ایدزی به دنیا میاد...
چرا روانشناس ها معمولا ریشه مشکلات رو در کودکی فرد جستجو می کنن؟ چون اسارت ما در خیلی از چاه ها به امروز و دیروز برنمی گرده. بلکه قبل از اینکه عقلمون راه بیفته و ببینیم کی هستیم و کجا و با چه کسانی، فضا درمون نفوذ کرده...
اینجا دیگه ما چاه رو حفر نکردیم، دام رو پهن نکردیم، بلکه این چاه ها و دام ها در سیستم تعبیه شده ند...
ما فقط با عقل کودکیمون چند قدم کوتاه برداشتیم و سقوط کردیم...
:72:
نقل قول:
نوشته اصلی توسط فرانک1389
فرانک عزیزم معذرت می خوام که ناراحتت کردم. نباید می نوشتم، اما نشد.
از پست اولت بغضم به اشک تبدیل شد. به این جمله که رسیدم، فیوز پروندم:
نقل قول:
نوشته اصلی توسط فرانک1389
تجسم پدرت کنار پنجره، یه احساس عمیق آشنایی ایجاد کرد. و آزاد شدن کسی که شبیه من بود، باعث شد نتونم خودم رو کنترل کنم.
اعتراف می کنم نوشتن برای تو به منظور تسلیت گفتن بهت نبود، بلکه اقدام ناخودآگاهی در جهت تسلای خاطر خودم بود. نتونستم اون احساس شدید حسرت و حسادت رو در خودم نگهدارم و تو کسی بودی که در اون لحظه دلم می خواست باهاش حرف بزنم...
بعدا که پستم رو خوندم، بیشتر از همه از نسنجیدگی این قسمتش ناراحت شدم:
نقل قول:
نوشته اصلی توسط philosara
وقتی می نوشتم، اونقدر درگیر احساسات و افکار خودم بودم که توجه نکردم، این جمله باید توضیح داده بشه، چون در اعتقادات تو بد معنا می شه.
برای من فرضیه ای هست که بیان می کنه: مرگ پایان حرکت ما در مسیر رشد نیست. چیزی شبیه اعتقادات مصریان باستان که مرگ رو شروع یک سفر می دونستند (برای همین در قبر ها گوشت و لباس و ... می گذاشتن.)
بنابراین این جمله ای که نوشتم، اصلا مفهوم منفی ای نداشت.
درضمن هانی من بیماری قلبی ندارم. به نظر نمی رسه این بازی هایی که قلبم در میاره چیز جدی ای باشه.
اما در مورد شکر گزاری...
مثل اینه که من بدون اینکه نظر تو رو بپرسم، بگذارمت تو یه فضاپیما و بفرستمت مریخ.
و تو شروع کنی به شکرگزاری، که سارای مهربونم، من زندگیم رو مدیون تو هستم، چون اگه این فضاپیما رو به من نمی دادی، اینجا نمی تونستم نفس بکشم...
خب به نظرت این کار منطقیه؟ معلومه که نیست. چون تو رو زمین داشتی زندگیت رو می کردی، اینجا هم به اندازه کافی هوا بود. این من بودم که فرستادمت یه سیاره ی دیگه، بنابراین طبیعیه که فضاپیما هم برات تهیه کنم، اگه اینکار رو نمی کردم، نمی تونستم به هدف خودم، که زندگیِ تو در مریخه، برسم.
اشتباه نکن، من منکر نعمت ها و راهنمایی ها و کمک های بی کرانه ی خالقمون نیستم. مالک مطلق رو او می بینم، و عشق و شوق و محبتش هم برام روشن و ملموسه، اما اینها دو موضوع متفاوتند.
البته این مثالی که زدم بر اساس فرضیه ی خلقت بود، وگرنه براساس فرضیه ی پرورش، نظری در مورد لزوم یا عدم لزوم شکرگزاری ندارم. چون بر طبق این نظریه (که در این لحظه بیشتر باورش دارم) اساسا حرکتی از عدم به وجود صورت نگرفته.
:72:
[/align]
به نظر من داشتن بعضی نعمتا لطف خداست اما نداشتنشون حکمت خداست نه کم لطفی خدا.قبول داری؟؟
اگه میتونی دوست خوبم مشکلتو صریح تر بگو. شاید بچه های اینجا بتونن کمکت کنن.حداقلش اینه که خودت آروم میشی.:46:
با سلام
با توجه به ظرفيت هر يك از ما، طبيعي هست وقتي تصور مي كنيم كه تحت تاثير فشار زيادي هستيم. سعي كنيم همه جهان بيني و جهان را يا تغيير دهيم يا برداشت ديگري از آن را دريافت كنيم كه بتوانيم اين فشارها را معنا كنيم.
از آنجا كه اين امور عقلاني و علمي هست، ما نمي توانيم وقتي تحت فشار هستيم به نتيجه صحيح برسيم(چون فشارها، احساسهاي ما را بر مي انگيزد و موجب تحريف افكار ما مي شود)
اينگونه افكار فلسفي در مورد جهان بيني و ....، وقتي ارزشمند است كه در زمان هايي با حداقل فشار انجام گيرد و تثبيت شود. تا به هنگام فشارها كاركرد مثبتي داشته باشند.
يكي از دلايل اينكه بعضي جهان بيني ها ناكارآمد يا ناصحيح هستند ،همين هست كه به هنگام ضرورت نمي تواند راهبرد صحيحي را پيش روي ما قرار دهد.
ديدهاي متناقض نسبت به خدا، مذهب و جهان در زمان مشكلات شدتش بيشتر مي شود.
خلاصه اينكه در اين شرايط از اينگونه افكار دوري كن و مسائل را انتزاعي نكن و تعميم به آفرينش نده.
موردي و مصداقي صحبت كن.
مثلا اينكه فلان دوستم در حقم نامردي كرد.
فرزندم معلول به دنيا آمده و غمگينم
حس مي كنم تحقير شده ام. يا حرمت انساني من توسط برادر، همسر ، دوست يا .... ناديده گرفته شده است.
اينطوري مشكلت عيني شده و از هيجانات ناشي از آن بيرون خواهي آمد.
بعد در شرايط بهتر با كسب آگاهي و انجام عمل مبتني بر آن مي تواني خود را تقويت كني.