نمایش نسخه قابل چاپ
من 2 جور عصبانی میشم. یا عصبانیت آنی، که کم پیش میاد. یا یه عصبانیتی که یه مدت مثلا چند روز طول میکشه.توی مورد اول راهکار زیادی ندارم. اما در مورد دوم،من راه میرم. مسیر قابل توجهی از دانشگاه تا خونه رو پیاده میرم. انقدر پیاده میرم که وقتی برسم خونه حال نداشته باشم و زود خوابم ببره. وگرنه هیچ بعید نیس پاچه یکی رو بگیرم و یه دعوای جدید به مشکلاتم اضافه کنم.
سلام
من وقتی نا امید میشم ، معمولا یه کنج دنج پیدا میکنم و تمام دق دلی هامو مینویسم ! راستش وقتی که تموم حرفامو نوشتم باعث میشه سبک بشم. البته در ااین بین ریختن اشکام روی گونه هام هم باعث میشه غصه هام از دلم بره بیرون. شاید باورتون نشه اما من اکثر مواقع که ناراحتم و هیچ کس نیست باهاش درد دل کنم میرم سراغ قلم و کاغذ . واسه خودم خیلی عجیبه چون وقتی که چند صفحه مینویسم و مطالبم تموم میشه ، سبک میشم مثل پر . امتحان کنین. من راه آروم کردن خودمو در این دیدم به خصوص وقتی حرفایی دارم که مثلا به شوهرم بگم و میدونم با گفتنشون شوهرم عصبی تر میشه (تو مشاجره ها) ، گاهی وقتها وقتی اوضاع آروم شد،نوشته هامو میدم شوهرم بخونه تا از درد دلم آگاه بشه .البته خیلی کم این کارو میکنم. گاهی وقتها بعد مدتها نوشته هامو خودم مجدد میخونم و روی رفتار خودم و شرایطی که قبلا بود قضاوت میکنم . گاهی وقتا هم به خودم کلی میخندم که سر چه مسائل کوچیکی سخت گرفتم و اونقد خودمو اذیت کردم و ناراحتی کشیدم.:311:
سلام
من ميرم امامزاده خيلي خوبه
امتحان كنيد
اين كار نا خواسته برام عادت شده و الان كه اين تاپيك رو خوندم متوجه اين موضوع شدم
سلام دوست عزيز. خب من نه عصباني ميشم، نه دنيا برام تنگ ميشه. فقط به ندرت پيش مياد كه ناراحت بشم . در اينصورت با اين جمله به خودم اميدواري ميدم كه بعد از هر ناراحتي يه خوشحاليه. البته مخالفش هم هست. واسه همين من نه زياد خوشحال ميشم نه زياد ناراحت. چون ميدونم: اين نيز بگذرد....
در ضمن! به خودم يادآوري ميكنم كه: ناراحت نباش. تو مگر چقدر آگاهي داري كه مطمئن باشي اين اتفاقي كه برات افتاده ناراحت كننده است. شايد هم به نفع تو بود.
ولي مطمئنم اون چيزي كه ناراحتم ميكنه بهم ياد ميده كه بايد روش جديد تري رو امتحان كنم.