نمایش نسخه قابل چاپ
راستش عزيزم نميدونم، شوهرم هم دچار شكه، يه بار ميگه ميخواي اصلاً بچه دار نشيم، يه بار ديگه ميگه من چند سال ديگه بچه ميخوام، آخه يه جورايي با خودم فكر ميكنم يعني ما تا آخر عمرمون دوتايي تنها باشيم؟! اونوقت زندگي يه جورايي كسل كننده و بي روحه و از طرف ديگه هم بچه داري حوصله ميخواد، وقت ميخواد، كارتو بايد ول كني، بشيني تو خونه، تربيت بچه خيلي مهمه و فراهم كردن رفاهش و اينكه وقتي تو و شوهرت هنوز مشكل مالي داريد و حتي شوهرت هنوز كار ثابتي نداره و هزار تا مشكل ديگه.
با سلام
aftabgardon گرامي
اينكه واقعا دليل اصلي همسرت از اينكه بچه نمي خواهيد چي هست نياز به توضيحات خودشون داره.
اما ما اينجا به طور كلي نكاتي را در اين مورد مي آوريم.
الف)ممكنه نسبت به مسئوليت هاي بسيار زيادي كه در قبال فرزند بر والدين تحميل مي شود خود را ضعيف ببيند.
ب) ممكن است ارزيابي اشتباهي داشته باشد كه وضعيت فعلي بهترين وضعيت زندگي خانوادگي را براي شما فراهم مي كند.
ج) ممكن است پاي مسائل اقتصادي و ضررهاي احتمالي از اين مورد را در نظر بگيرد.
د) شايد فرزند را خاتمه كامجويي و لذت طلبي انحصار طلبانه در خانه قلمداد كند.
هـ) يك دليل خاصي داشته باشد كه از گفتنش احساس خوبي نداشته باشد
و دلايل بي شمار ديگر....
اما تحليل زندگي به صورت صحيح مي تواند پاسخ صحيحي به دلايل بالا يا دلايل خاص داشته باشد.
- انسان در فاصله تولد تا مرگ از مراحل مختلفي گذر مي كند.
- استفاده بهينه و صحيح و بهره برداري كامل در هر مرحله علاوه بر خودشكوفايي و لذت پايدار ،موجب مي شود مبناي قوي مرحله بعد زندگي نيز فراهم شود.
- بر اساس 2 فرض فوق. كودكي كه مرحله كودكي را به جاي بازي، به تحصيل پرداخته هست در مراحل نوجواني شانس دانشگاه و ادامه تحصيل مي يابد، و در بزرگسالي شانس يك شغل و موقعيت مناسب و ازدواج خوب را براي خود فراهم مي كند.در مورد فرزند داشتن هم اين چنين هست.
اوایل بزرگسالی (مرحله صمیمیت در برابر انزوا) توانائی برقرار کردن پیوندهای صمیمانه و دیرپا، انتخاب مسیر شغلی هست
و ميانسالي ( باروری در برابر در خود فرورفتگی) علاقه‌مندی به امور خانواده، جامعه، و نسل‌های آینده هست. در اين مراحل اگر فرد خوب نقش و وظايف خود را ايفاء كند، نتيجه اش احساس رضايت از زندگي بوده و پيشماني سراغش نخواهد آمد.
خلاصه اينكه:
اگر در هر مرحله از زندگي فرد مشغول به همان مرحله شود، به نحوي كه به جاي انجام وظايف و مسئوليت هايش بر اساس لذت طلبي موقت آن مرحله فعاليت كند، مرحله بعد با مشكل روبرو مي شود.
در مرحله اي كه سن بالا مي رود و معمولا افراد ارتباط خود را با نسل بعدي برقرار مي كنند (نه نسل گذشته و نه نسل هم عرض )، در اينجا سندرم آشيانه خالي ، تنهايي و انزوا فشار زيادي را روي خانواده مي گذارد. مخصوصا اگر با اختيار اين روش از زندگي (بدون فرزند بودن)را بدون نظر به عارضه هايش انتخاب كرده باشيم.
پس شما مي توانيد در صحبتهايتان ديد نزديك بين همسرتان را به عاقبت انديشي و دورانديشي به ملايمت و بدون اصرار تغيير دهيد.
همانطور كه يك كودك در هنگام كودكي شايد لزوم حفظ كردن مفاهيم رياضي و علوم را متوجه نشود و بازي كردن را بهتر درك كند،اما در بزرگسالي كاركرد تحصيل را مي فهمد. گاهي در دوره ميانسالي هم سرگرمي به روزمرگي مانع فهم اين مي شود كه از اختيارات خود براي بهسازي آن مراحل و آينده نگري استفاده كنيم.
با تشكر از همراهي شما مدير همدردي:72:
فكر ميكنم همسرم: نسبت به مسئوليت هاي بسيار زيادي كه در قبال فرزند بر والدين تحميل مي شود خودش را ضعيف مي ببيند.
هر چند من اين طور در موردش فكر نميكنم. اون خيلي خوب با كوچولوهايي كه در اطرافمون هستند رفتار ميكنه و براشون وقت و حوصله زيادي ميگذاره، بچه ها هم از بودن با او لذت ميبرند و دوستش دارند. سعي ميكنم با ترسيم آينده تشويقش كنم. تا چه پيش آيد و چه در نظر آيد....
سلام 'aftabgardon'
من رو هم به جرگه خودتون اضافه کنید. الان 34 سالمه و ما هم بچه نداریم و یه جورایی فعلا نمی خواهیم. البته من برای خودم دلیل دارم و فکر می کنم شاید صلاح خود بچه هم اینه ولی در عین حال به شدت نگران سن و سالم هستم.
بنظرم شما ابتدا روی خودت کار کن و جوابهایی منطقی و راضی کننده برای این سوالها پیدا کن تا نهایتا نزد خودت به نتیجه قطعی برسی که دیدگاهت نسبت به داشتن فرزند چیست و اصلا چرا این دیدگاه را داری.نقل قول:
نوشته اصلی توسط aftabgardon
بعد از این مرحله اگر تصمیم به داشتن فرزند گرفتی، با جدیت و در عین حال مهربانی با همسرت بحث کن و چون با دلیل و بررسی به نتیجه قلبی رسیده ای می توانی پاسخها و استدلالهای منطقی در بحث با همسرت بیاوری.
و اگر دیدی حاضر به بحث رو در رو نیست تمام صحبتها و دلایلت را برایش بنویس و از او هم پاسخ منطقی بخواه که با استدلال او شما را قانع کند.
تا زمانی که شما با خودت بلاتکلیف هستی در واقع تصمیم گیری را به عهده همسرت می گذاری. اگر شما مصمم و آماده باشی تاثیر کلامت بسیار بیشتر خواهد بود و پاسخی درخور خواسته ات خواهی گرفت.
آفتابگردون عزیز و دوستان خوبم خیلی خوشحالم که اومدن این تاپیک و حرفاتون رو خوندمو خیلی استفاده کردم... منم میخواستم یه مدتی دیگه یه همچین تاپیکی بزنم و در مورد بهترین زمان واسه بچه دار شدن بپرسم...حالا خوشحال میشم همین جا از نظرات ارزشمندتون استفاده کنم...
اول بگم آفتابگردون عزیزم به نظر من حتما بابت این موضوع پیش مشاور برین،آخه من دلیل مخالفت شوهرتون رو بعد از 9 سال متوجه نمیشم...و با صحبت های فرشته مهربان عزیز هم کاملا موافقم...
منم 4 ساله ازدواج کردم اما خب سن خودمو شوهرم کمه و همون موقع قول دادیم 6-7 سال بعد بچه دار بشم و خدا رو شکر این 4 ساله مشکلی نبوده و کلا نذاشتم تو این مورد کسی تو زندگیم دخالت کنه اما شوهر من خیلی بچه دوسته و کلا دوست داره بچه دار بشه اما الان این حرفا رو میزنه و میگه اگه 1 ساله دیگه باشه خوبه اما من میترسم... و با وجود اینکه هر دو تامون عاشق بچه هستیم اما من میترسم از عهده اش برنیام...
من 24 سالمه و شوهرم 25...
مرسی از راهنمایی هاتون
خوب به نظر مياد بايد يه گروه تشكيل بديم آخه هر روز به تعدادمون اضافه ميشه:43:
اما جدا از همه شوخي ها و خنده ها، اين بحث خيلي مهم و جديه. درسا جان ما هم اول مثل شما فقط ميخواستيم چند سال صبر كنيم كه الان اينجاييم! هميشه اول ازدواج شور و هيجان بچه دار شدن بيشتره اما بعدش مخصوصا اگه يكي از طرفين راضي نباشه كم ميشه.
blue sky
عزيز: فكر كنم كار شما از منم مشكلتره 34 سالگي واسه مادر شدن سن كمي نيست. منظورم اينه كه ميگن تا 35 بايد حتما انجام بشه و گرنه بعدش با خطر همراهه.
شما چي؟ شما چي شد كه اين قدر صبر كردي؟ فكر ميكني تا چقدر ديگه بتوني اين طوري ادامه بدي؟
:72:
aftabgardon عزیز
راستش من 31 سالگی عقد کردم و 32 سالگی ازدواج. در زمان عقد من خیلی از همسرم خواستم که زودتر ازدواج کنیم که برای بچه اقدام کنیم چون مشکل مالی نداشتیم. اما اون زمان همسرم راضی نشد و الان متاسفانه تو زندگی خیلی مشکل داریم و من حتی گاهی از ادامه زندگی ناامید می شم و دلم نمی خواد بچه ام شاهد مشاجرات والدینش و یا احیانا نابسامانی خانواده اش بشه.
خلاصه که همیشه آدم تو شرایطی قرار نداره که بهترین گزینه رو انتخاب کنه و گاهی مجبوره بین بد و بدتر یکی رو انتخاب کنه.
اما در مورد خطرات بارداری در سن بالا؛ مادر من تو همین سن من بود که برای خواهرم باردار شد و شکر خدا نه اون و نه بچه هیچ مشکلی نداشتند و به قول خودش دوره بارداری و زایمانش از بقیه بچه هاش راحت تر بود.
از لحاظ فاصله سنی و درک فرزند؛ هم راستش همیشه روابط مادرم و خواهرم به مراتب بهتر و نزدیکتر از من و مادرم بوده است.
از همسرت بپرس اگه مشکل داشتین و بچه دار نمی شدین چی؟
این نعمتو از خودت صلب نکن عزیزم:72:
وقتي به پزشك در اين مورد مراجعه كني و آزماشهات نشون بده كه سالمي و مشكلي نيست اولين چيزي كه ميگه همينه: اگه واقعا مشكلي به وجود بياد واسه درمانش به زمان احتياج هست كه ديگه وقتش گذشته. و يا مشكلي هست اما در ظاهر ديده نميشه.
همسر من گاهي ميگه چرا همه بايد بچه خودشونو داشته باشند؟ اصلا دولت بايد يه طرحي بذاره كه همه حق بچه دار شدنو نداشته باشند!! چون خيلي ها صلاحيت داشتن بچه رو ندارند و به خاطر لذت خودشون زندگي يه انسانو خراب ميكنن. اصلا چرا يك بچه از پرورشگاه نميگيرند؟
اما به نظر من اين فقط حرفه. پرورشگاه به همين راحتي بچه بهت نميده. بايد ثابت كني كه مشكل جسمي داري و بچه دار نميشي نه اين كه خودت نخواستي. ضمن اينكه آدم وقتي بدونه خودش مشكلي داره راحتتر بچه يه نر ديگه رو قبول ميكنه نه اين كه با اجبار باشه:82:
سلام بچه ها
من دارم مادر میشم. :72:باور نکردنیه.:310: تازه چند روزه که اینو فهمیدم. اولش فقط گریه کردم. سرشارم از اضطراب و دکتر از من خواسته سخت مواظب کوچولوی درونم باشم.:302:
به همسرم گفتم. حالا اون هنوز یه کلمه محبت آمیز به من نگفته. انگار خودش هم باورش نشده. میپرسه واقعیه؟ مطمئنی؟ آره دیگه حتما خیلی خوشحالی.
چی کار کنم که خوشحال بشه؟ چی کار کنم که از این اوضاع جدیدمون خوشش بیاد؟ من خودم هم باورم نمیشه اما من از اومدنش خوشحالم....