آیا حدسم درست است؟

سلام عزیزم
همونطور که شما از شوهرتون احساس تنفر می کنید ایشون هم همین حس رو نسبت به شما داره. متاسفانه فک کنم برای اصلاح این جو به وجود امده خیلی دیر باشه چون هیچ کدوم از شماها تلاشی برای بهبود این وضعیت نکردید و آتیش معرکه را بیشتر و بیشتر کردین و با لجبازیهای بچه گانه تیشه به ریشه زندگی خود زدید. رفتار شوهر شما کاملا از روی تنفراست و هدف طلاق شما بدون پرداخت مهریه داره بنابراین با اذیت کردن شما می خواد به این هدف برسه و شما هم دارین کمکش می کنید
راه حل چیست؟
مرحله اول که از همه مهمتر هست حفظ آرامش خودتون هست. مرحله دوم از محبت خارها گل میشود به شوهرتون محبت کنید.تلاش خودتون رو بکنید .یا علی

ممنون lvlahtab عزیز که برایم وقت می گذاری
من داستان چکامه را خواندم. با تمام احترامی که برای تلاش و نگرش چکامه به زندگی قائلم، باید بگویم اصلا این روش را قبول ندارم. بنظر من هیچ مردی شایسته این نیست که خودت را خرد کنی تا محبتش را بدست بیاوری و این بی مفهوم ترین نگاه به زندگی و بی ارزش ترین نوع زندگی می باشد.
انسانها به جهت نوع افکار و دیدگاه هایشان هست که از هم تمیز داده می شوند و راهنمایی دادن به آنها نیز باید در جهت خصوصیات رفتاری شان باشد.
فرض کنید فردی تصادفی شدید کرده و برای نجات او عمل جراحی توصیه می شود. حالا اگر این فرد دیابت داشته باشد، دیگر خود جراحی برای او خطرناک خواهد بود. در دنیای مشاوره هم چنین قوانینی وجود دارد.
اینها را گفتم که با خصوصیات اخلاقی ام (بد یا خوب) آشنا شوید، تا دوستانی که زحمت همدردی با این خسته شکسته را بخود می دهند، به بیراه نروند.

البته ناگفته نماند که چکامه مطمئن بود که همسرش خیال زن دیگری را در سر ندارد، اما من به همسرم این اعتماد را ندارم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط lvlahtab

شما گفتین همسرتون قصد شکنجه روحی شما رو داره،این یعنی میدونین داره به عمد اینکارا رو میکنه

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط lvlahtab

چون در اینصورت همسرتون باید با شما محتاطانه تر برخورد میکرد،در صورتیکه کاملا کاری میکنه که شما فکر کنین یه چیزایی هست

---

راستش فکر می کنم که از قصد این کارها را انجام می دهد و در عین حال جمله دومتان نیز صحیح بنظر می رسد. حالا در ذهنش چه می گذرد، نمی دانم. فقط می دانم این دفعه آخر که کتک نثارم کرد، در انتها گفت که برویم توافقی طلاق بگیریم. البته در همان مشاجره هم در نوع جدایی توافقی نداشتیم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط lvlahtab

میدونی؟انگار حریمهای بین شما کمی از بین رفته،بعضی حرفها رو در عالم زن و شوهری هم حتی نباید زد.بهمین دلیله که همسرتون به این راحتی عمدا" به شما وانمود میکنن قصد دیگه ای دارن.

---

کاملا حق با شماست و اگر من از او فاصله می گیرم، یک دلیلش هم اینست که کمتر این حریمها از بین برود.
من در این مدت سه سال فرصتهای زیادی به همسرم دادم ولی او بدتر هم می شود. و متاسفانه الان کار بجایی رسیده که فقط در تحقیر کردن یکدیگر سبقت می گیریم.
اینرا هم بگویم که همسرم فوق العاده کینه ای می بشد و اگر از چیزی ناراحت شود تا تلافی نکند، دست بردار نیست.

البته ناگفته نماند که خانواده همسرم هم بی تقصیر نیستند و به این مشاجرات و اختلاف ها دامن می زنند. (خدا از سر تقصیراتشان نگذرد.)

من و همسرم متاسفانه در بسیاری مسائل زندگی مشابه فکر نمی کنیم و گاهی در نقطه مقابل هم قرار داریم. اما در یکسری خصوصیات اخلاقی که نباید مثل هم باشیم، هستیم. فرضا هردوی ما بشدت مغرور و در عین حال تشنه محبت طرف مقابل هستیم. و این کار را برای هردومان سخت کرده است. چون منتظر هستیم که طرف مقابل تسلیم شده و شروع به بذل محبت کند تا من همسرعاشقش شوم.

بنظرم همین غروری که گفتی باعث میشه اصلا فکرشم نتونی بکنی که شما کوتاه بیای و صبر کنی و دنبال راه حل باشی تا مشکلتون حل بشه

خاموش عزیزم
بهتره آدم یه جاهایی غرور خودشو و بیشتر چیزای دیگه رو زیر پا بذاره تا به لذت دست پیدا کنه
الان وجود شما پر از کینه و نفرته نسبت به همسرت و خانواده ش
همینه که نمیتونی قبول کنی
معلومه این مشکلات مدت زیادیه که با شماست.باید نمیذاشتی به این مرحله برسه
اما حالا که رسیده چرا حاضر نیستی تلاشی برای بازیابی زندگیت بکنی خانمی؟
راستشو بخوای میدونم برای آدمی که غرورش براش مهمه سخته
آخه خودم هم کمی گرفتار همین مشکل هستم.اما گاهی بر خلاف میل باطنی م سعی میکنم غرورمو بشکنم،البته جایی که لازمه،و میبینم با همین کار غرورم الان کمتر از قبله.میدونم دوست نداری فکر کنی کم آوردی جلوش.اما حقیقت اینه که برنده واقعی تو خواهی بود
میدونی بعضی خصوصیات اخلاقی بدی که داری میتونی همینجوری کمترشون کنی
پریروز آقای دهنوی(مشاور ازدواج و خانواده)حرف جالبی زد
گفت اگه وانمود به داشتن رفتار یا عقیده ای بکنی،بعد از مدتی واقعا در تو ایجاد میشه
خیلی راه خوبیه،با اینکه مشکله.اما سعی کن عزیزم:72::72::72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط خاموش

حالا همه اینها یک طرف با دست بزنش چکار کنم. حتی تعهد در کلاتنری هم درستش نکرد.
بخدا قسم در کوچه و خیابان و نزد فامیل و ... رفتارهایی می کند که فقط من را تحقیر می نماید.

---

با سلام
اجازه بدهيد نوع ديگري به مشكل شما نگاه كنيم.
اگرچه اكنون بيشترين فشار شما ناشي از احساس شماست كه مشكوك به وجود كسي در زندگي همسرتان شده ايد، اما ريشه مشكل شما در رفتارهاي تكانشي و پرخاشگرانه همسرتان، و عدم مهارت او در كنترلش هست. متاسفانه به نظر مي رسد، شما هم مهارتها و تكنيك هاي مقابله و كنترل چنين رفتاري را در همسرتان نداريد.

معمولا افراد پرخاشگر به عكس آنچه نشان مي دهند، ضعيف تر از ديگران هستند. آنها خيلي زود با حرف و حركات ديگران دستكاري شده و مديريت خود را از دست مي دهند.
به اين مفهوم مي توان گفت مثل گاز يا بنزين خيلي سريع مشتعل مي شوند.
خب اين خصوصيات شخصيتي آنهاست. كه البته بايد مهارتهايي را جهت كاهش تحريك پذيري خويش بياموزند.
اما اين يك طرفه قضيه هست.
طرفه دوم همسر، فرزندان و نزديكان چنين فردي هستند.
در زمانهايي كه او در حال آموزش و به كارگيري تكنيك هاي كنترل خشم هست، بايد حتما از بيرون هم ديگران به كمكش بيايند. تحريكهاي او را به حداقل برسانند. سعي كنند تعامل پذيرا و با آستانه بالايي را داشته باشند. (اين بخشي هست كه به شما مربوط مي شود.)
ضرب و شتم و كتك كاري جزء خطوط قرمز يك خانواده محسوب مي شود. و نبايد تكرار پذيري داشته باشد. نبايد گذاشت يك عادت در زندگي زناشويي شود. اما فقط با قول و قرار و تعهد اين مسئله حل نمي شود. 50 درصد مسئله شما هستيد.
شما بايد طي مدت ازدواج موارد مشتعل كننده همسرتان را متوجه شده باشيد و زمينه تحريك را كاهش بدهيد.
همچنين اگر شما مهارتهاي لازم را كسب كرديد، اما او به هيچ وجه هيچ اقدامي جهت تغيير و كنترل خويشتن نداد، آنوقت رفتار قاطعانه تر اما به موازات آن مودبانه تري نياز هست.
اينكه شما و همسرتان جلسات مشاوره داشته ايد،‌نشان مي دهد كه او هم از انگيزه تغيير برخوردار است.

خلاصه:
به نظرم شما ابتدا بايد مهارتهاي كنترل خشم را به اتفاق همسرتان بياموزيد و تمرين كنيد.
و البته اين نياز به جلسات متعدد با روانشناس باليني داريد. در اين تالار نيز حداكثر بهره برداري شما مطالعه و به كارگيري مطالب و مقالات آموزشي تالار همدردي به ويژه مقالات و پاسخهايي هست كه در مورد پرخاشگري و عصبانيت وجود دارد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مدیر همدردی

به نظرم شما ابتدا بايد مهارتهاي كنترل خشم را به اتفاق همسرتان بياموزيد و تمرين كنيد.
و البته اين نياز به جلسات متعدد با روانشناس باليني داريد. در اين تالار نيز حداكثر بهره برداري شما مطالعه و به كارگيري مطالب و مقالات آموزشي تالار همدردي به ويژه مقالات و پاسخهايي هست كه در مورد پرخاشگري و عصبانيت وجود دارد.

---

ضمن تشکر از جنابعالی
ظاهرا آب پاکی را روی دستم ریختید، چرا که ظاهرا حداکثر کمک این تالار این مقالات است که در عین حال که مفید و غنی هستند ولی در حال حاضر برای ما کاربردی نیستند. چون ظاهرا که همسرم هرچه کتاب می خواند، دقیقا عکس آنرا در مورد من بکار می برد.
و من اینرا نمی فهمم!!!!!
روانشناس هم بخدا هم خسته شدم و هم پولش را ندارم.
در یکی از این مقالات نوشته بود که هنگام خشم، فرضا چیزی را بشکنید. متاسفانه همسرم با اسناد به این مساله فقط خسارت به من می زند و وسایل شخصی من که گاهی گران قیمت هم هستند را می شکند!

متاسفانه خانواده همسر من نقش بسیار عمده ای در این رفتارهای او دارند و برادرهای دیگر همسرم هم به شدت دست بزن دارند.
و گاهی حس می کنم همسرم حتی بدون اینکه عصبانی شود روی من دست بلند می کند. چون بعد آن هرگز پشیمان نمی شود و می گوید که این "زدن" نیست. اگر من بخواهم ترا بزنم که حتما می میری یا ناقص می شوی. باور کنید همین حالا هم بدنم کبود است.

خلاص که من امیدی به این زندگی ندارم. فقط می خواهم بدانم که چرا این کارها را می کند. تا اگر جدا هم شدم، سوالاتم بدون جواب نماند. (البته بگویم، هیچ دلم نمی خواهد یک زن مطلقه باشم.)

سلام بچه ها:72:

آقایون که کم لطفی کردند و هیچ جوابی ندادند! :302: :47:
اما من همچنان منتظرم...

تو این مدت من و شوهرم اصلا همدیگر رو ندیدیم. شب که می یاد خونه من می رم می خوابم و صبح هم قبل اینکه پاشم از خونه رفته. روزهای تعطیل هم که گفتم می ره بیرون. وقتهایی که تو خونه تنهام خیلی احساس آرامش می کنم. چون دیگه برام مهم نیست که داره چی کار می کنه. حتی بدم نمی یاد بره زن بگیره که با یه دلیل عامه پسند ازش جدا شم! :163:
اگه می شد تا آخر عمر همدیگرو نبینیم، راضی بودم. هیچ کاری به کار هم نداشتیم. اما می دونم که نمی شه و وقتی این حالت عادی شد، شاید بخواد با یه روش جدید عذابم بده! :33:
من همیشه تنهایی رو دوست داشتم. :322: :303: :102: :307:
البته با هزاری امید ازدواج کردم اما شوهرم بعد ازدواج یه آدم دیگه ای شد. اگه همون آدمی می موند که اومده بود خواستگاریم، الان خیلی خوشبخت بودیم و شاید داشتیم بچمون رو بزرگ می کردیم! :16:

همش دارم به طلاق فکر می کنم و اون رو سبک سنگین می کنم؛
از لحاظ روحی مطمئن هستم که به مشکل نمی رسم و تنهایی اذیتم نمی کنه.
ولی تحمل حرف مردم برام خیلی سخته، و اینکه بخوام بعنوان یه زن مطلقه تو جامعه فعالیت داشته باشم.
خانوادم با طلاق موافق نیستن، اونها هم بابت حرف مردم، با اونها هم مشکل خواهم داشت ولی بالاخره راضی شون می کنم اما باهام همفکری نمی کنن. یعنی باید تنهایی تصمیم بگیرم.

دوست دارم شما اعضای مهربون همدردی تنهام نذارین و یکم بهم همفکری بدین، شاید شما تو این قضیه چیزی رو ببینین که من ندیم و بهش فکر نکردم.
در هرحال خیلی ممنون می شم که بازم راهنماییم کنین.

من بازم تاکید میکنم
شما هنوز مطمئن نیستید این رفتارهای همستون ساختگی و برای جلب توجه هست یا نه
پس سعی کنید زندگی مشترکتونو نجات بدین
طلاق و تحمل مشکلات بعد از اون به این آسونی هم نیست
با بی توجهی به رفتار و کارهای همسرتون باعث میشین موضوع جدی تر بشه
خانمی
شاید همسرت اشتباه میکنه
اما شما با درایت خودت سعی کن مشکلو حلش کنی
باهاش صحبت کن
بهش محبت کن
به این سادگی زندگی رو که با هزار امید شروعش کرده بودی از دست نده
حداقل اگه نشد،مطمئن باشی هر کاری از دستت بر میومده کردی اما موفق نشدی
سر لج و لجبازی،سر هیچ و پوچ طلاق نگیر
خودتو مجبور به بعضی کارا بکن،گفتی دوست نداری کاری برای بهبود زندگیت بکنی
همین خواستن تو خیلی مهمه و در اولویته
اگه شد چه بهتر،اگه نشد هم چیزی از دست ندادی که

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط lvlahtab

حداقل اگه نشد،مطمئن باشی هر کاری از دستت بر میومده کردی اما موفق نشدی

---

مهتاب جان من الان سه ساله که دارم تلاش می کنم. ما از همون روزهای اول به مشکل رسیدیم و تا الان با زور ادامه اش دادیم. شوهر من هیچگاه از روی محبت من را در آغوش نگرفته و فقط بابت ... بوده است. ما به هم افتخار نمی کنیم. ما هر دو آرزوی اینرا داریم که رفتار و کردار طرف مقابل مطابق میل ما شود.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط lvlahtab

سر لج و لجبازی،سر هیچ و پوچ طلاق نگیر

---

این حرفتو اصلا دوست نداشتم. هیچ و پوچ؟
نه مهتاب جان اینهایی که گفتم هیچ و پوچ نیست. من از شوهرم کتک می خورم و درست بشو هم نیست. شوهرم منو پیش همه، خانواده خودم و خودش و همه تحقیر می کنه. من تقریبا رابطم رو با همه قطع کردم، از ترس تحقیر شدن...
و این هم وضعیت زندگی دونفره مان است! خلوتمون که هیچ کس دیگه ای توش نیست! هرچند که حس کردم این رفتارهاشو برای کس دیگه ای هم تعریف کرده!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط lvlahtab

طلاق و تحمل مشکلات بعد از اون به این آسونی هم نیست

---

و چقدر ما زنها بدبختیم. بخاطر تنگی فکر و اندیشه جامعه ای که مجبوریم در آن زندگی کنیم چرا که در همین جا پا به عرصه حیات گذاشته ایم، باید هر خفت و خواری را تحمل کنیم و دم نزنیم.
اگر به این باور برسیم که انتخابمان اشتباه بوده است. اگر برایمان مسجل شود که ادامه زندگی مشترک جز نابودی فکر و اندیشه یک طرف، هیچ راه حل دیگری ندارد، باز باید به این خفت تن داد.
انسان با افکارش زنده است. این اندیشه های اوست که او را در مسیر زندگی قرار داده است و تا این وادی حاضر کشانده است و برای زنده بودن و حرکت به سمت آینده، امیدوار می کند.
اگر به دلیل تناقض و تفاوت با همسفرت، اندیشه ها و اهدافت را زیرپا بگذاری، تبدیل به عروسکی خواهی شد که دیگری باید حرکتت دهد، برایت تصمیم بگیرد و حیاتت بخشد. همه عروسک ها دیر یا زود عادی می شوند و کنار گذاشته می شوند.
دلم می خواهد بر سر خودمان فریاد بزنم که چرا باورهایمان و رفتارهایمان اینقدر کهنه و عقب مانده اند. چرا نگاههایمان اینقدر بر سر زنان مطلقه سنگین است که حق زندگی را از چندین نفر ساقط می کنیم؟ حالا چرا چندین نفر؟ می گویم: زن، شوهر او، زن دیگری که دیر یا زود انگل این زندگی می شود، زن یا مردی که شاید سالها بعد بعنوان نیمه گمگشته، این زن یا شوهر را بیابند و آنها را تکمیل کنند.
مگر نمی گوییم انسان جایزالخطاست؟ حالا دختری که به اشتباه همسرگزینی کرده است را چرا اجازه جبران اشتباه به او نمی دهیم؟
کاش کمی رشد کنیم. کاش از این طرز زندگی قدیمی و ستنی که داخل کوزه اش نمی گنجد و گندش از هر طرف بیرون زده است، رها شویم. والا دیر یا زود این کوزه خواهد ترکید و اندرونش بدون هیچ کنترلی به هر سو که می گریزد.
...

سلام گلم
شما در شرایطی قرار دارید که بهتره نظرات دیگران رو هم در نظر بگیرید. چرا با قاطعیت رد می کنید که این کارهای همسرتون برای تحریک احساسات شما نبوده؟ به خودتون و همسرتون فرصت بیشتری بدهید. بهتر نیست به جای فکر کردن به طلاق و عواقب بعد از آن کمی هم به وضعیت فعلی تان فکر کنید و برای این موضوع چاره اندیشی کنید؟ فکر نمی کنی در حال پاک کردن صورت مساله باشی؟
برات دعا می کنم و ارزو دارم موفق باشی. یه جایی خوندم: رحمت خداوند ممکن است تاخیر داشته باشد اما حتمی است. :72:

سلام آفتاب گردون
از اینکه می بینم اولین و تنها ارسالت تا این لحظه از بین هزاران موضوع و مشکل مطرح شده در این تالار، به مشکل من بوده، خیلی بخودم می بالم.

ببینید همسر من آدم نادان و غیر اجتماعی نیست که نسبت به رفتارش بی توقع باشم.
آخه با این کاراش فکر کرده کدوم دسته از احساسات من رو تحریک می کنه؟
اونچه اتفاق افتاده فقط اینه که احساس خشم و نفرت و بی پشتیبانی من تحریک شده.
من پیش خانوادم، خانوادش، همسایه و فامیل نیاز به احترام داشتم. من تو خلوتمون نیاز به محبت داشنتم. همه اینها را از من دریغ کرد.

قصه من و شوهرم، قصه سه ساله (60*60*365*3*2/3) دقیقه اختلاف و دلخوری که اگه بخوام بگم، میشه یه کتاب گله و شکوا که هیچ کس حوصله خوندنشو نداره. نگید که به 1/3 دیگش فکر کنم.

مهر و عاطفه و اعتماد بین ما دوتا مرده، دیگه وقتی کنارش می خوابم فقط به این فکر می کنم که الان تو ذهنش کدوم زن نقش بسته و بدون اینکه بخوام ازش متنفر می شم، منزجر می شم.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

حرف از رحمت خدا زدی...
نمی دونم چرا وقتی حزف از اسماء خدا می شه، یه جوری منقلب می شم.
من هر وقت از خدا چیزی می خوام، اون رو به رحمتش، قدرتش و حکمتش قسم می دم.
به رحمتش که اگه گناهکارم و بواسطه گناهم خدا نعمتش رو از من دریغ کرده، ازم بگذره که رحمتش وسیعتر از گناه بنده شه.
به قدرتش که بالاتر از تواناییهای بشره و هیچ احدی تاب مقابله با قدرت اون رو نداره. اگه تمام عالم هم بسیج بشن، باز کافیه که اون بخواد.
و به حکمتش چون علم منِ بنده محدود و ناکافیه و شاید ندونسته طلب چیزی رو از اون دارم که برام عاقبت خیر نداره.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

ولی نمی دونم چرا مدتهاست نتونستم از ته دل دعا کنم...

(چرا نمی شه ادیت کرد؟؟؟؟)