نمایش نسخه قابل چاپ
ساحل افتاده گفت : گر چه بسي زيستم
هيچ نه معلوم شد آه كه من كيستم ؟
موج ز خود رفته اي، تيز خراميد و گفت :
هستم اگر مي روم گر نروم نيستم
موج ز خود رفته رفت
ساحل افتاده ماند .
اين، تن فرسوده را،
پاي به دامن كشيد؛
و آن سر آسوده را،
سوي افق ها كشاند .
ساحل تنها، به درد
در پي او ناله كرد:
موج سبكبال من،
بي خبر از حال من،
پاي تو در بند نيست !
بر سر دوشت، چو من،
كوه دماوند نيست !
هستم اگر مي روم
خوشتر ازين پند نيست !!!
بسته به زنجير را ليك خوش آيند نيست
ای پرنده مهاجر ، ای پر از شهوت رفتن
فاصله قد یه دنیاست ، بین دنیای تو با من
تو رفیق شاپركها ، من تو فكر گلمون
تو پی عطر گل سرخ ، من حریص بوی نونم
دنیای تو بینهایت همه جاش مهمونی نور
دنیای من یه كف دست روی سقف سرد یك گور
من دارم تو آدمكها میمیرم ، تو برام از پریها قصه میگی
من توی حیله وحشت میپوسم ، برام از خنده چرا قصه میگی
كوچه پس كوچه خاكی ، در و دیوار شكسته
آدمهای روستایی ، با پاهای پینه بسته
پیش تو یه عكس تازه است واسه آلبوم قدیمی
یا شنیدن یه قصه است از یه عاشق قدیمی
برای من زندگی اینه ، پر وسوسه پر غم
یا مثل نفس كشیدن ، پر لذت دمادم
ای پرنده مهاجر ، ای همه شوق پریدن
خستگی كوله بار ، روی رخوت تن من
مثل یك پلنگ زخمی پر وحشته نگاهم
میمیرم اما هنوزم دنبال یه جون پناهم
نباید مثل یه سایه ، زیر پاها زنده باشیم
مثل چتر خورشید باید روی برج دنیا باشیم
خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی جانسوز
هر طرف می سوزد این آتش
پرده ها و فرشها را ، تارشان با پود
من به هر سو می دوم گریان
در لهیب آتش پر دود
وز میان خنده هایم تلخ و خروش گریه ام ناشاد
از درون خسته ی سوزان
می کنم فریاد ، ای فریاد ! ی فریاد
خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی بی رحم
همچنان می سوزد این آتش
نقشهایی را که من بستم به خون دل
بر سر و چشم در و دیوار
در شب رسوای بی ساحل
وای بر من ، سوزد و سوزد
غنچه هایی را که پروردم به دشواری
در دهان گود گلدانها
روزهای سخت بیماری
از فراز بامهاشان ، شاد
دشمنانم موذیانه خنده های فتحشان بر لب
بر من آتش به جان ناظر
در پناه این مشبک شب
من به هر سو می دوم گریان
ازین بیداد
می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد
وای بر من ، همچنان می سوزد این آتش
آنچه دارم یادگار و دفتر و دیوان
و آنچه دارد منظر و ایوان
من به دستان پر از تاول
این طرف را می کنم خاموش
وز لهیب آن روم از هوش
زان دگر سو شعله برخیزد ، به گردش دود
تا سحرگاهان ، که می داند
که بود من شود نابود
خفته اند این مهربان همسایگانم
شاد در بستر
صبح از من مانده بر جا
مشت خاکستر
وای ، آیا هیچ سر بر می کنند از خواب
مهربان همسایگانم از پی امداد ؟
سوزدم این آتش بیدادگر بنیاد
می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد
مهدی اخوان ثالث را دوست دارم و این شعر وی را بیش از سایر شعرهایش . درد عجیبی در این شعر نهفته است
حرف‌های ما هنوز ناتمام
تا نگاه می‌كنی: وقت رفتن است
باز همان حكایت همیشگی!
پیش از آنكه باخبر شوی
لحظه عزیمت تو ناگزیر می‌شود
آی....
ای دریغ و و حسرت همیشگی!
ناگهان چقدر زود دیر می‌شود!
(قیصر امین پور)
طرف ما شب نیست
صدا با سکوت آشتی نمی کند
کلمات انتظار می کشند
من با تو تنها نیستم ، هیچکس با هیچکس تنها نیست
شب از ستاره ها تنهاتر است ...
*******
طرف ما شب نیست
چخماق ها کنار فتیله بی طاقت اند
خشم کوچه در مشت توست
در لبان تو ، شعر روشن صیقل می خورد
من تو را دوست دارم ، و شب از ظلمت خود وحشت می کند.
"احمد شاملو"
غروب در نفس گرم جاده خواهم‌رفت
پیاده آمده‌بودم، پیاده خواهم‌رفت
طلسم غربتم امشب شکسته خواهدشد
و سفره‌ای که تهی بود، بسته خواهدشد
و در حوالی شبهای عید، همسایه!
صدای گریه نخواهی شنید، همسایه!
همان غریبه که قلک نداشت، خواهدرفت
و کودکی که عروسک نداشت، خواهدرفت
کیوان عجب حسن انتخابی :104:
این هم از آن دسته شعرهایی است که من دوست دارم و جنس درد خاصی درآن نهفته است که حیف است نصفه و نیمه آن را بخوانیم با اجازه ات این شعر جاودانه ی محمد کاظم کاظمی شاعر افغان را با هم تا انتها بخوانیم و لذت ببریم .
غروب در نفس گرم جاده خواهم رفت
پياده آمده‌بودم، پياده خواهم رفت
طلسم غربتم امشب شكسته خواهدشد
و سفره‌ای كه تهی بود، بسته خواهدشد
و در حوالي شبهای عيد، همسايه!
صداي گريه نخواهی شنيد، همسايه!
همان غريبه كه قلك نداشت، خواهدرفت
و كودكی كه عروسك نداشت، خواهدرفت
منم تمام افق را به رنج گرديده،
منم كه هر كه مرا ديده، در گذر ديده
منم كه ناني اگر داشتم، از آجر بود
و سفره‌ام ،كه نبود، از گرسنگی پر بود
به هرچه آينه، تصويری از شكست من است
به سنگ‌سنگ بناها، نشان دست من است
اگر به لطف و اگر قهر، می‌شناسندم
تمام مردم اين شهر، می‌شناسندم
من ايستادم، اگر پشت آسمان خم شد
نماز خواندم، اگر دهر ابن‌ملجم شد
طلسم غربتم امشب شكسته خواهدشد
و سفره‌ام كه تهی بود، بسته خواهد شد
غروب در نفس گرم جاده خواهم‌رفت
پياده آمده‌بودم، پياده خواهم‌رفت
چگونه بازنگردم، كه سنگرم آنجاست
چگونه؟ آه، مزار برادرم آنجاست
چگونه باز نگردم كه مسجد و محراب
و تيغ، منتظر بوسه بر سرم آنجاست
اقامه بود و اذان بود آنچه اينجا بود
قيام‌بستن و الله اكبرم آنجاست
شكسته‌بالی‌ام اينجا شكست طاقت نيست
كرانه‌ای كه در آن خوب مي‌پرم، آنجاست
مگير خرده كه يك پا و يك عصا دارم
مگير خرده، كه آن پای ديگرم آنجاست
شكسته می‌گذرم امشب از كنار شما
و شرمسارم از الطاف بی‌شمار شما
من از سكوت شب سردتان خبر دارم
شهيد داده‌ام، از دردتان خبر دارم
تو هم به‌سان من از يك ستاره سر ديدی
پدر نديدی و خاكستر پدر ديدی
تويی كه كوچه غربت سپرده‌ای با من
و نعش سوخته بر شانه برده‌ای با من
تو زخم ديدی اگر تازيانه من خوردم
تو سنگ خوردی اگر آب و دانه من خوردم
اگرچه مزرع ما دانه‌های جو هم داشت
و چند بته مستوجب درو هم داشت
اگرچه تلخ شد آرامش هميشه‌تان
اگرچه كودك من سنگ زد به شيشه‌تان
اگرچه متهم جرم مستند بودم
اگرچه لايق سنگينی لحد بودم
دم سفر مپسنديد نااميد مرا
ولو دروغ!، عزيزان! بحل كنيد مرا
تمام آنچه ندارم، نهاده خواهم‌رفت
پياده آمده‌بودم، پياده خواهم‌رفت
به اين امام قسم، چيز ديگری نبرم
به‌جز غبار حرم، چيز ديگری نبرم
خدا زياد كند اجر دين و دنياتان
و مستجاب شود باقی دعاهاتان
هميشه قلك فرزندهايتان پر باد
و نان دشمنتان ـ هر كه هست ـ آجر باد
مرغ سحر ناله سرکن داغ مرا تازه تر کن
زآه شرر بار این قفس را برشکن و زیر و زبر کن
بلبل پر بسته زکنج قفس درآ نغمه آزادی نوع بشر سرا
وز نفسی عرصه این خاک توده را پر شررکن پر شرر کن
ظلم ظالم جور صیاد آشیانم داده بر باد
ای خدا ای فلک ای طبیعت شام تاریک ما را سحر کن
نو بهار است گل به بار است ابر چشمم ژاله بار است
این قفس چون دلم تنگ و تار است
شعله فکن در قفس ای آه آتشین
دست طبیعت گل عمر مرا مچین
جانب عاشق نگه ای تازه گل از این
بیشتر کن بیشتر کن بیشتر کن
مرغ بی دل شرح هجران
مختصر مختصرکن
مختصر کن
عمر حقیقت به سر شد عهد و وفا بی اثر شد
ناله عاشق ناز معشوق هر دو دروغ و بی ثمر شد
راستی و مهر و محبت فسانه شد
قول و شرافت همگی از میانه شد
از پی دزدی وطن و دین بهانه شد
دیده ترکن
جور مالک ظلم ار باب
زارع از غم گشته بی تاب
ساغر اغنیا پر می ناب
جام ما پر زخون جگر شد
ای دل تنگ ناله سرکن وز قوی دستان حذر کن
ساقی گلچهره بده آ ب آتشین پرده دلکش بزن ای یار دلنشین
ناله بر آر از قفس ای بلبل حزین
کز غم تو
سینه من
پر شرر شد
پر شرر شد
جواني شمع ره كردم كه جويم زندگاني را
نجستم زندگاني را و گم كردم جواني را
كنون با بار پيري آرزومندم كه برگردم
به دنبال جواني كوره راه زندگاني را
به ياد يار ديرين كاروان گم كرده را مانم
كه شب در خواب بيند همرهان كارواني را
بهاري بود و ما را هم شبابي و شكر خوابي
چه غفلت داشتم اي گل . شبيخون خزاني را
چه بيداري تلخي بود از خواب خوش مستي
كه در كامم به زهر آلوده شهد شادماني را
سخن با من نميگويي الا اي هم زبان دل
خدارا با كه گويم شكوه ي بي همزباني را؟
نسيم زلف جانان كو؟كه چون بگ خزان ديده
به پاس سرو خود دارم هواي جانفشاني را
به چشم آسماني گردشي داري بلاي جان
خدارا بر مگردان اين بلاي آسماني را
نميري شهريار از شعر شيرين روان گفتن
كه از آب بقا جويند عمر جاوداني را...
زنده ياد "شهريار"
دل زدستم رفت وجان هم بی دل وجان چون کنم
سر عشقت آشکارا گشت پنهان چون کنم
هر کسم گوید که درمانی کن آخر درد را
چون بدردم دائما مشغول درمان چون کنم
چون خروشم بشنود هر بیخبر گوید خموش
می تپد دل در برم می سوزدم جان چون کنم
عالمی در دست من ، من همچو موئی در برش
در میان این وآن درمانده حیران چون کنم