اشعار گلچین : سری سوم

تنها در خلوت اتاق
با هر چیزی می‌شود حرف زد
با میز
با گل‌های شمعدانی
با هرچه که هست
اما من دیوانه‌ام
میان این همه هست با تو حرف میزنم که نیستی

- - - Updated - - -

ﻭﻗﺖ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻥ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺗﻠﺦ ﺯﻧﺪﮔﯿﺴﺖ
ﯾﮏ ﻗﻬﻮﻩ ، ﻣﻦ ، ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ، ﻭ ﺗﻮ
ﺧﻮﺩﺕ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮﺕ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ
ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺕ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ
ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮﺕ ﺳﺨﻦ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ
ﻗﻬﻮﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﯾﺎﺩ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪﺕ ﻣﯿﺨﻮﺭﻡ
ﯾﺎﺩﺕ ﮐﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ
ﺧﻮﺩﺕ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ
ﻗﻬﻮﻩ ﺻﻔﺎﯾﯽ ﺩﮔﺮ ﺩﺍﺷﺖ

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند

عتاب یار پری چهره عاشقانه بکش
که یک کرشمه تلافی صد جفا بکند

ز ملک تا ملکوتش حجاب بردارند
هر آن که خدمت جام جهان نما بکند

طبیب عشق مسیحادم است و مشفق لیک
چو درد در تو نبیند که را دوا بکند

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار
که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

ز بخت خفته ملولم بود که بیداری
به وقت فاتحه صبح یک دعا بکند

بسوخت حافظ و بویی به زلف یار نبرد
مگر دلالت این دولتش صبا بکند

(حافظ:72:)

کفش هایم کو
چه کسی بود صدا زد سهراب؟
آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ.
مادرم در خواب است
و منوچهر و پروانه و شاید همه ی مردم شهر.
شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد
و نسیمی خنک
از حاشیه ی سبز پتو خواب مرا می روبد.
بوی هجرت می آید:
بالش من پر آواز پر چلچله هاست.
صبح خواهد شد
وبه اين كاسه ي آب
آسمان هجرت خواهد كرد.
بايد امشب بروم.
من كه از باز ترين پنجره با مردم اين ناحيه صحبت كردم
حرفي از جنس زمان نشنيدم.
هيچ چشمي،عاشقانه به زمين خيره نبود.
كسي از ديدن يك باغچه مجذوب نشد.
هيچكس زاغچه اي را سر يك مزرعه جدي نگرفت.

چیزهایی هم هست،لحظه هايي پر اوج
(مثلا شاعره اي را ديدم
آنچنان محو تماشاي فضا بود كه در چشمانش
آسمان تخم گذاشت.
وشبي از شبها
مردي از من پرسيد
تا طلوع انگور،چند ساعت راه است؟)
بايد امشب بروم
بايد امشب چمداني را
كه به اندازه ي پيراهن تنهايي من جادارد،بردارم
وبه سمتي بروم
كه درختان حماسي پيداست،
رو به آن وسعت بي واژه كه همواره مرا مي خواند.
يك نفر باز صدا زد :سهراب!
كفشهايم كـو؟


سهراب سپهری:72:

خدايا عاشقان را با غم عشق آشنا کن
ز غم‌هاي دگر غير از غم عشقت رها کن
تو خود گفتي که در قلب شکسته خانه داري
شکسته قلب من جانا به عهد خود وفا کن

خدايا بي پناهم، ز تو جز تو نخواهم
اگر عشقت گناهست ببين غرق گناهم
دو دست دعا فرا برده‌ام بسوي آسمانها
که تا پر کشم به باغ غمت رها در کهکشانها

چو نيلوفر عاشقانه چونان مي‌پيچم به پاي تو
که سر تا پا بشکفد گل ز هر بندم در هواي تو
بدست ياری اگر که نگيری تو دست دلم را دگر که بگيرد ؟!
به آه و زاری اگر نپذيری شکست دلم را دگر که پذيرد ؟!

زنده یاد قیصر امین پور

غم دنیا نخواهد یافت پایان

خوشا در بر رخ شادی‌گشایان



خوشا دل‌های خوش، جان‌های خرسند

خوشا نیروی هستی‌زای لبخند



خوشا لبخند شادی‌آفرینان

كه شادی روید از لبخند اینان



نمی‌دانی- دریغا- چیست شادی

كه می‌گویی: به گیتی نیست شادی



نه شادی از هوا بارد چو باران

كه جامی پر كنی از جویباران



نه شادی را به دكان می‌فروشند

كه سیل مشتری بر آن بجوشند



چه خوش فرمود آن پیر خردمند

وزین خوشتر نباشد در جهان پند



اگر خونین دلی از جور ایام

« لب خندان بیاور چون لب جام»





به پیش اهل دل گنجی‌ست شادی

كه دستاورد بی‌رنجی ست شادی



به آن كس می‌دهد این گنج گوهر

كه پیش آرد دلی لبخندپرور



به آن كس می‌رسد زین گنج بسیار

كه باشد شادمانی را سزاوار



نه از این جفت و از آن طاق یابی

كه شادی را به استحقاق یابی



جهان در بر رخ انسان نبندد

به روی هر كه خندان است خندد



چو گل هرجا كه لبخند آفرینی

به هر سو رو كنی لبخند بینی



چه اشكت همنفس باشد، چه لبخند

ز عمرت لحظه لحظه می‌ربایند



گذشت لحظه را آسان نگیری

چو پایان یافت پایان می‌پذیری



مشو در پیچ و تاب رنج و غم گم

به هر حالت تبسم كن، تبسم!

فریدون مشیری:72:

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست


منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست





شب تار است و ره وادی ایمن در پیش



آتش طور کجا موعد دیدار کجاست




هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد


در خرابات بگویید که هشیار کجاست




آن کس است اهل بشارت که اشارت داند


نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست




هر سر موی مرا با تو هزاران کار است


ما کجاییم و ملامت گر بی‌کار کجاست




بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش


کاین دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست




عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو


دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست




ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی


عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست




حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج


فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست

دل بر گذر قافله لاله و گل داشت
این دشت که پامال سواران خزان است

شعری سروده شده از زبان خدا:

عالم ز برایت آفریدم، گله کردی
از روح خودم در تو دمیدم، گله کردی

گفتم که ملائک همه سرباز تو باشند
صد ناز بکردی و خریدم،گله کردی

جان و دل و فطرتی فراتر ز تصور
از هرچه که نعمت به تو دادم، گله کردی

گفتم که سپاس من بگو تا به تو بخشم
بر بخشش بی منت من هم گله کردی

با این که گنه کاری و فسق تو عیان است
خواهان توأم، تویی که از من گله کردی

هر روز گنه کردی و نادیده گرفتم
با اینکه خطای تو ندیدم، گله کردی

صد بار تو را مونس جانم طلبیدم
از صحبت با مونس جانت، گله کردی

رغبت به سخن گفتن با یار نکردی
با این که نماز تو خریدم، گله کردی

بس نیست دگر بندگی و طاعت شیطان؟؟
بس نیست دگر هرچه که از ما گله کردی؟؟!

از عالم و آدم گله کردی و شکایت
خود باز خریدم گله ات را، گله کردی..

منبع : سایت امداد عکس

:72::72::72:



بهار است در آن کوش که خوشدل باشی،
که بسی گل بدمد باز ،، و تو در گل باشی


من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش،
که تو خود دانی ،،،،اگر زیرک و عاقل باشی


چنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی،
وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی،،،


در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است،
حیف باشد که ز کار همه غافل باشی،،،


نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف،
گر شب و روز در این قصه مشکل باشی،،،


گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست،
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی،،،


حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد،
صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی



حافظ

از خانه بیرون می‌زنم ، اما کجا امشب ؟
شاید تو می‌خواهی مرا در کوچه‌ها امشب

پشت ستون سایه‌ها ، روی درخت شب
می‌جویم اما نیستی در هیچ جا امشب

می‌دانم آری نیستی ، اما نمی‌دانم
بیهوده می‌گردم بدنبالت چرا امشب ؟

هرشب تو را بی‌جستجو می‌یافتم اما
نگذاشت بی‌خوابی بدست آرم تو را امشب

ها ، سایه‌ای دیدم ، شبیهت نیست ، اما حیف
ایکاش می‌دیدم به چشمانم خطا امشب

هرشب صدای پای تو می‌آمد از هرچیز
حتی ز برگی هم نمی‌آید صدا امشب

امشب ز پشت ابرها بیرون نیامد ماه
بشکن قرق را ، ماه من بیرون بیا امشب

گشتم تمام کوچه‌ها را ، یک نفس هم نیست
شاید که بخشیدند دنیا را به ما امشب

طاقت نمی‌آرم ، تو که می‌دانی از دیشب
باید چه رنجی برده باشم ، بی تو ، تا امشب

ای ماجرای شعر و شب‌های جنونم
آخر چگونه سرکنم بی‌ماجرا امشب (محمد علی بهمنی)

این ترانه توسط مهدی یغماعی با نام (شب های جنون)اجرا شده که حتما توصیه میکنم اون رو گوش بدین.