مشاعره ( با اشعار گلچین و محتوایی)

ما با می و مستی سر تقوا داریم
دنیا طلبیم و میل عقبی داریم

کی دینی و دین هر دو با هم جمع شوند
این است که ما نه دین و نه دنیا داریم

مرا به كشتي باده در افكن ساقي
كه گفته اند نكويي كن و در آب انداز
ز كوي ميكده برگشته ام ز راه خطا
مرا دگر ز كرم با ره صواب انداز

زان یار دلنوازم، شکریست با شکایت
گر نکته دانی عشقی بشنو تو این حکایت

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم
یارب مباد کس را مخدودم بی عنایت

تو كه كيميا فروشي نظري به قلب ما كن
كه بضاعتي نداريم و فكنده ايم دامي

یا رب تو آشنا را مهلت ده و سلامت

چندان که بازبیند دیدار آشنا را

نه ملک پادشا را در چشم خوبرویان

وقعیست ای برادر نه زهد پارسا را

ای کاش برفتادی برقع ز روی لیلی

تا مدعی نماندی مجنون مبتلا را

اي غايب از نظر به خدا ميسپارمت
جانم بسوختي و به دل دوست دارمت
تا دامن كفن نكشم زير پاي خاك
باور مكن كه دست ز دامن بدارمت

تو را من چشم در راهم شباهنگام
كه می‌گيرند در شاخ تلاجن سايه‌ها رنگ سياهی
وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم
تو را من چشم در راهم

ما و لیلی همسفر بودیم در وادی عشق
او به مطلب ها رسید و ما هنوز آوراه ایم

مائیم و می و مطرب و این کنج خراب
جان و دل و جام و جامه در رهن شراب
فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب
آزاد زخاک و باد و از آتش وآب

با یاد روی او نفس آتشین خوش است
هر کس که لاف مهر زند اینچنین خوش است
عشقی که رفته رفته جنون آورد چه سود ؟
دیوانه گشتن در نظر اولین خوش است