مشاعره

راز تلخی است در سکوت یاسها
گویا از غم زهرا خفته اند

در نگاه آخر تو ، معنايي غريب نهفته بود
حرفي كه به من نگفتي ، نگاهت گفته بود

دل تنگم و دیدار تو درمان من است
بی رنگ رخت زمانه زندان من است .

تمام شده است عطش درختان در تابستان
می سرایند دگر برگها ترانه پاییز را

اشغال نکن فکرت را با هوای این و آن
پرکن ذهنت را به خالق هر دوجهان

نباش هیچگاه دلواپس من
اوهست بامن همیشه همه جا

اگر شعرا شعر مرا خوانند
با چوب و چماق حمله برند بر جانم

من كه باورم نميشه ، تو نباشي ، عشق نباشه ، گل نباشه
پشت پنجره نباشي ، دلم از دلت جداشه
من كه باورم نميشه تو نموني ، تو نباشي ، من نباشم
مگه ميشه تو نموني ، من نميرم ، زنده باشم ...

من میرم ولی باز تو بدون همیشه
یاد تو از خاطر من فراموش نمیشه
گل من خوب می دونی بی تو تک وتنهام
عزیزم ، اگه تو نباشی می میرم

من آخرين رهگذرم ، تو اين خيابون بلند
دير اومدم كه زود برم ، دل به صداي من نبند