مشاعره ( با اشعار گلچین و محتوایی)

من بی می ناب زیستن نتوانم
بی باده کشیده بار تن نتوانم
من بنده آن دمم که ساقی گوید
یک جام دگر بگیر و من نتوانم

ماراچه غم ار باده نباشد که دمی نیست
از عمر که با ناله ی مستانه نباشیم
نامیم ترا شمع مراد خود و ننگ است
گر زانکه به شیدایی پروانه نباشیم

مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن
که در شریعت ما غیر از این گناهی نیست

ترسم جنون غالب شود ، طغیان کند سودای تو
طوقم به گردن بر نهد ، عشق جنون فرمای تو

گر ز عشق تو سردفتر غرض ماییم
هزار دفتر و پیغام و گفت و گوش چه بود

دارم از لطف ازل ، فردوس طمع
گرچه دربانی میخانه فراوان کردم

این که پیرانه سرم صحبت یوسف بنواخت
اجر صبریست که در کلبه احزان کردم

ما چو خرابیم و خراباتییم
خیز قدح پر کن و پیش آر زود
این قدح از لطف نیاید به چشم
جسم نداند می جان آزمود

در بحر مائی و منی ، افتاده ام بیار
می تا خلاص بخشدم، از مائی و منی

ساقی بدست باش ، که غم در کمین ماست
مطرب نگاه دار ، همین ره که می زنی

یاران ز چه رو رشته الفت بگسستند
عهدی که روا بود دگر باره شکستند

:72:
دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما