مشاعره

نفس مرده تو تن ، پرپره شده ديگه قلب من
تو كه كه فكر رفتني ، حرف موندن و نزن

نرود زدل، محبت دوستان
آنان که چون گلشنی پرگلند

دنيا همون بوده و هست
حقارت از ما و منه
وگرنه پيش كاهنات
زمين مثل يه ارزنه

همه ترک زمین خواهیم کرد
چه گل باشیم چه خاشاک

كاش به شهر خوب تو ، مرا هميشه راه بود
راه به تو رسيدنم ، همين پل نگاه بود

در كتاب قصه ي من ، معني هر دل سپردن
خود شكستن بود و مردن ، در غم خود سوگواري

یک تولد، آغاز آشنایی است
اما مرگ، پایان جدایی است

تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست
رهرو گر صد هنر دارد ، توکل بایدش

شک تولد فاصله هاست بین من و تو
خشم بستن پنجره هاست بین من و تو

و همه می گفتند این کلام حق است
و سکوتی که در این واژه تبلور کرده
مرگ تدریجی انسانهایی است
که به گرداب همین واژه گرفتار شدند