نمایش نسخه قابل چاپ
"مشرق خیال"
...
من روز خویش را
با آفتاب روی تو ،
کز مشرق خیال دمیده است
آغاز می کنم .
من با تو می نویسم و می خوانم
من با تو راه می روم و حرف می زنم
وز شوق ای محال :
- که دستم به دست توست ! -
من ، جای راه رفتن ،
پرواز می کنم !
آن لحظه ها که مات
در انزوای خویش
یا در میان جمع
خاموش می نشینم :
موسیقی نگاه تو را گوش می کنم .
گاهی میان مردم ، در ازدحام شهر
غیر از تو هرچه هست فراموش می کنم ...
"فریدون مشیری"
همه را بیازمودم ز تو خوشترم نیامد
چو فرو شدم به دریا، چو تو گوهرم نیامد
خویش را باور کن
هیچ کس جز تو نخواهد آمد
هیچ کس بر در این خانه نخواهد کوبید
شعله روشن این خانه تو باید باشی
هیچ کس چون تو نخواهد تابید
چشمه جاری این دشت تو باید باشی
هیچ کس جز تو نخواهد جوشید
سرو آزاده این باغ تو باید باشی
هیچ کس چون تو نخواهد رویید
باز کن پنجره، صبح آمده است
در این خانه رخوت بگشای
باز هم منتظری؟
هیچ کس بر در این خانه نخواهد کوبید
و نمی گوید برخیز
که صبح است بهار آمده است
و خدا می داند، که خدا می خواهد تو «خودآ»یی باشی
بر پهنه خاک
باز هم منتظری ؟
هیچ کس بر در این خانه نخواهد کوبید
و نمی گوید برخیز که صبح است، بهار آمده است
تو بهاری آری
خویش را باور کن
سلام:
چند شوریده ،شوریده کنی ناله و فریاد
صبر کن ،صبر!که از صبررسد کار به جایی
دل از من از طرفی بردی و جان از طرفی
عقل و هوش از طرفی و تاب و توان از طرفی
کرده باریک چو یک موی تو مرا
موی زلف ا ز طرفی موی میان از طرفی
عقل و عشقم به دو زنجیر فرو بنشستند
این مرا از طرفی می کشد و ان از طرفی
کی رهم من زخم موی تو و ابروی تو
که کمند از طرفیم است و کمان از طرفی
ان سوی کعبه مرا خواند و این سوی کنشت
شیخ شهر از طرفی پیر مغان از طرفی
درمیان لب و گفتار تو من بس به شکم
که یقین از طرفی هست و گمان از طرفی
ای دل انصاف بده!زین دو کدامین بهتر
ماه من از طرفی ،حور جنان از طرفی
لیک از اینها هله غم نیست چو بینم درفارس
نشر دین از طرفی مهد امان از طرفی
«پروین اعتصامی»
کارون
بلم ، آرام چون قویی سبکبار
به نرمی بر سر ِ کارون همی رفت
به نخلستان ِ ساحل ، قرص ِ خورشید
ز دامان ِ افق بیرون همی رفت
شفق ، بازیکنان در جنبش ِ آب
شکوه ِ دیگر و راز ِ دگر داشت
به دشتی بر شقایق ، باد ِ سر مست
تو پنداری که پاورچین گذر داشت
جوان ، پاروزنان بر سینه ی موج
بلم می راند و جانش در بلم بود
صدا سر داده غمگین ، در ره ِ باد
گرفتار دل ِ و بیمار ِ غم بود
" دو زلفونت بود تار ِ ربابم
چه می خوای ازین حال ِ خرابم
تو که با ما سر ِ یاری نداری
چرا هر نیمه شو آیی بخوابم "
درون ِ قایق از باد ِ شبانگاه
دو زلفی نرم نرمک تاب می خورد
زنی خم گشته از قایق بر امواج
سر انگشتش به چین ِ آب می خورد
صدا ، چون بوی ِ گل در جنبش ِ باد
به آرامی به هر سو پخش می گشت
جوان می خواند و سرشار از غمی گرم
پی دستی نوازش بخش می گشت :
" تو که نوشُم نئی نیشُم چرایی
تو که یارم نئی پیشُم چرایی
تو که مرهم نئی زخم ِ دلم را
نمک پاش ِ دل ِ ریشم چرائی "
خموشی بود و زن در پرتو ِ شام
رخی چون رنگ ِ شب نیلوفری داشت
ز آزار ِ جوان دلشاد و خرسند
سری با او ، دلی با دیگری داشت
ز دیگر سوی ِ کارون زورقی خُرد
سبک ، بر موج لغزان ِ پیش می راند
چراغی ، کور سو می زد به نیزار
صدایی سوزناک از دور می خواند
نسیمی این پیام آورد و بگذشت :
" چه خوش بی مهربونی از دو سربی "
جوان نالید زیر ِ لب به افسوس :
" که یک سر مهربونی درد ِ سر بی
فریدون توللی
زن جوان غزلی با ردیف "آمد" بود
که بر صحیفه ی تقدیر من مسود بود
زنی که مثل غزلهای عاشقانه ی من
به حسن مطلع و حسن طلب زبانزد بود
مرا ز قید زمان و مکان رها می کرد
اگر چه خود به زمان و مکان مقید بود
به جلوه و جذبه در ضیافت غزلم
میان آمده و رفتگان سرآمدبود
زنی که آمدنش مثل " آ "ی آمدنش
رهایی نفس از حبس های ممتد بود
به جمله دل من مسند الیه " آنزن "
...و "است"رابطه و "باشکوه"مسند بود
زن جوان نه همین فرصت جوانی من
که از جوانی من رخصت مجدد بود
میان جامه عریانی از تکلف خود
خلوص منتزع و خلسه ی مجرد بود
دو چشم داشت دو" سبزآبی " بلاتکلیف
که بر دو راهی" دریاچمن "مرددبود
به خنده گفت :ولی هیچ خوب ، مطلق نیست !
زنی که آمدنش خوب و رفتنش بد بود
"حسین منزوی"
با هر بهانه و هوسی عاشقت شده است
فرقی نمی کند چه کسی عاشقت شده است
چیزی ز ماه بودن تو کم نمی شود
گیرم که برکه ای نفسی عاشقت شده اشت
ای سیب سرخ غلت زنان در مسیر رود
یک شهر تا به من برسی عاشقت شده است
پر می کشی و وای به حال پرنده ای
کز پشت میله ی قفسی عاشقت شده است
آیینه ای و آه که هرگز برای تو
فرقی نمی کند چه کسی عاشقت شده است
"فاضل نظری"
خانه ام آتش گرفته ست ، آتشي جانسوز
هر طرف مي سوزد اين آتش
پرده ها و فرشها را ، تارشان با پود
من به هر سو مي دوم گريان
در لهيب آتش پر دود
وز ميان خنده هايم تلخ
و خروش گريه ام ناشاد
از دورن خسته ي سوزان
مي كنم فرياد ، اي فرياد ! اي فرياد
خانه ام آتش گرفته ست ، آتشي بي رحم
همچنان مي سوزد اين آتش
نقشهايي را كه من بستم به خون دل
بر سر و چشم در و ديوار
در شب رسواي بي ساحل
واي بر من ، سوزد و سوزد
غنچه هايي را كه پروردم به دشواري
در دهان گود گلدانها
روزهاي سخت بيماري
از فراز بامهاشان ، شاد
دشمنانم موذيانه خنده هاي فتحشان بر لب
بر من آتش به جان ناظر
در پناه اين مشبك شب
من به هر سو مي دوم
گريان ازين بيداد
مي كنم فرياد ، اي فرياد ! اي فرياد
واي بر من ، همچنان مي سوزد اين آتش
آنچه دارم يادگار و دفتر و ديوان
و آنچه دارد منظر و ايوان
من به دستان پر از تاول
اين طرف را مي كنم خاموش
وز لهيب آن روم از هوش
ز آندگر سو شعله برخيزد ، به گردش دود
تا سحرگاهان ، كه مي داند كه بود من شود نابود
خفته اند اين مهربان همسايگانم شاد در بستر
صبح از من مانده بر جا مشت خاكستر
واي ، آيا هيچ سر بر مي كنند از خواب
مهربان همسايگانم از پي امداد ؟
سوزدم اين آتش بيدادگر بنياد
مي كنم فرياد ، اي فرياد ! اي فرياد!
ای شما!
ای تمام عاشقان هر کجا!
از شما سوال میکنم.
نام یک نفر غریبه را در شمار نامهایتان اضافه می کنید؟
یک نفر که تا کنون رد پای خویش را
لحن مبهم صدای خویش را
شاعر سروده های خویش را نمی شناخت.
گرچه بارها و بارها
نام این هزار نام را از زبان این و آن شنیده بود.
یک نفر که تا همین دو روز پیش منکر نیاز گنگ سنگ بود
گریه ی گیاه را نمی سرود آه را نمی سرود
شعر شانه های بی پناه را
حرمت نگاه بی گناه را
و سکوت یک سلام
در میان راه نمی سرود
نیمه های شب نبض ماه را نمی گرفت
روزهای چهارشنبه ساعت چهار
بارها شماره های اشتباه نمی گرفت .
****
ای شما!
ای تمام نام های هر کجا!
زیر سایبان دستهای خویش
جای کوچکی به این غریبه می دهید؟
این دل نجیب را
این لجوج دیر باور عجیب را
در میان خویش
راه می دهید؟....
همیشه زند در یاد ..شادروان قیصر امین پور:72:
این استعمار
این جامه سیاه معلق را
چگونه پیوندیست
با سرزمین من؟
آن کس که سوگوار کـــرد خاک مـــرا
آیا شکست
در رفت و آمد حمل اینهمه تاراج؟
این سرزمین من چه بی‌دریغ بود
که سایه مطبوع خویش را
بر شانه‌های ذوالاکتاف پهن کـــرد
و باغ‌ها میان عطش سوخت
و از شانه‌ها طناب گذر کـــرد
این سرزمین من چه بی‌دریغ بـــود
ثقل زمین کجاست ؟
من در کجای جهان ایستاده‌ام !!؟
با باری ز فریاد‌های خفته و خونین
ای سرزمین من !
من در کجای جهان ایستاده‌ام؟
خسرو گلسرخی