سلام...
سال ۹۹ شرایطی رو تجربه کردیم که شاید برای خیلی از ماها یک تجربه ی سخت بود. تا قبل از اون مشکلات کوچک و بزرگ زیادی بودن اما خیلی از کوچک های شیرین رو داشتیم که میشد باهاشون راحت تر به مبارزه با مشکلات رفت.
چیزایی که شاید اصلا مهم نبودن، اما وقتی ازمون گرفته شد تازه قدرتش رو فهمدیدم... دست دادن، در آغوش کشیدن، کنار هم راه رفتن، حرف های رو در رو و ... فهمیدیم چقدر اینها برای ما و برای زندگیمون ارزشمند بودن.
بالاخره از این بحران و بحران های دیگرمون ماهی ، روزی و ساعتی عبور میکنیم.
مطمئنا همتون خوندین که زندگی همراه با رنج هست، اما همین رنج محرک اصلی تمایل به رشد و خودشکوفاییه... آدمهایی در مواجه با ناملایمات و بحران ها موفق عمل میکنن که از « مهارت تاب آوری » تو زندگی استفاده کنن.
از طرفی شرایط بحرانی بهمون یادآوری میکنه که روایت های خودمونو در زندگی تغییر بدیم... در واقع نیاز داریم مهارت های تحمل پذیری درد رو در خودمون و دیگران گسترش بدیم، امیدواری رو تمرین کنیم، صبوری ، پذیرش و...
تلاش کنیم همراه بهتری باشیم، آدمهای اطرافمون رو فرصت داریم بیشتر ببینیم... حتما اونها هم ویژگی های مثبتی برای کشف شدن دارن. تلاش کنیم مهربانی روو قدرت واژه ها رو دست کم نگیریم.
هر دردی به اندازه ی خودش بزرگ هست، هر آدمی که میبینین زرهی به تن داره و مشغول مبارزه با مشکلاتش هست، پس اگر بهم میرسیم به جای ناله و ذکر ناراحتی هامون برای هم آرزوهای خوب داشته باشبم، حرف های خوب بزنیم، خوب بنویسیم... زندگی روزی اونو بما در شرایطی که نیاز داریم برخواهد گرداند.
برای اعضای تالار همدردی، اونایی که عضو نیستن و خواننده پنهانن... سالی پر از اتفاقات خوب، سلامتی و دل خوش آرزومندم و از خداوند سربلندی و درخشش همه ی شما رو خواستارم. :heart:
