من از تالار می روم ؛ خداحافظی های اعضایی كه از تالار می روند

سلام
دوستتان دارم... و به تصمیم هایتان احترام می گذارم.
اما اعتراف می كنم كه بودنتان برایمان دلگرم كننده و رفتنتان مثل خیلی های دیگه هم دلگیر كننده و هم ناباورانه
همانطوری كه از عدم وابستگی اتان به تالار خشنودم. به همان اندازه هم از اینكه نمی توانیم از خلاقیت های شما بهره بگیریم ، ناراحتم.
همیشه تالار یك تعادل بین اعضاء وخودش را طلب می كند. تا جایی ما به تالار نیازمندیم و به كمك اعضایش ، و در جایی این روند وارونه می شود، و تالار واعضایش به ما نیاز دارد...
و البته مرز این دو مبهم هست و در هر لحظه ما بین این دو حالت می رویم و بر می گردیم.
اگر من هیچ وقت به كسی اصرار به ماندن نمی كنم. چون خوب می دانم ، ما هر یك ظرفیتی نسبت به این همه درد و رنج همنوعان خود داریم. و یكجا ممكن است تحملمان از دست برود. مخصوصا وقتی تصور می كنیم كاری از دستمون بر نمی آید.
هر درد ومشكلی از یك عضو،‌ نیشتری بر روح ماست. اگرچه او را كمك می كنیم و تسكین می دهیم. اما به مرور شكسته شدن خود را حس می كنیم.
و وقتی تصور كنیم كه قدرمان ناشناخته هست یا حتی به ما اهانتی میشود ، حتی توسط كسانی كه ما برایشان گریه كردیم، نالیدیم ،‌نخوابیدیم ، پاسخ دادیم و كمكشان كردیم.... همه و همه ما را وسوسه به رفتن می كند،‌همه اینها حس درماندگی و عبث بودن به ما می دهد.
هزاران درد و رنج جان هر یك از شما عزیزان را می خراشد. می دانم....
اما با همه اینها گاهی باید خود را تقویت كنیم و قویتر بر گردیم و بمانیم. نه بشكنیم و نه ریشه كن شویم و نه تسلیم شویم.
من فكر می كنم هر یك از ما گاهی نیاز به مرخصی و بازسازی خود دارد. تا چون درختی قوی در برابر بادهای ناموافق بایستیم و ریشه كن نشویم.

http://www.mgtsolution.com/objfiles/...lexibility.jpg

اما در این تالار همه ما مانند رود جاری هستیم. گاهی دیگران به ما كمك می كنند و گاهی ما به دیگران، گاهی ماخسته می شویم ،‌گاهی دیگران. گاهی ما زیاد فعالیت می كنیم و گاهی دیگران. و در یك هدف همه ما مشترك هستیم. استفاده از همه توانایی هایمان جهت كمك به یكدیگر.

http://www.mgtsolution.com/objfiles/...m_work_ing.gif

راز اینكه ما نمی افتیم در این هدف محوری هست. هیچكس اینجا نه برای دلخوشی مدیر،‌نه برای دلخوشی امیتاز یا ... فعالیت نمی كند. اینجا تا وقتی كه دل ندهیم، با روح و روان خود وارد نشویم نمی توانیم دلی را آرام سازیم. راز محبوبیت shad در همین است. او بالاترین رتبه را می گیرد،‌چون بیشترین تعامل را با اعضاء‌ برقرار می كند و در همان هنگام خود گرفتاری دارد،‌وقتش را برای دیگران می گذارد. اگرچه به دیگران بهره می رساند،‌اما بیشترین بهره معنوی را نثار خودش می كند.

ببخشید چه خبره چی شده چرا اینجا ایجور شده

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط taravat

ضمنا جناب ابراهيمي شد 12 صفحه و ما فقط اين رو در مورد شما فهميديم كه:خيلي حساس هستيد همين ؛ ضمنا شما خودتون نميخواهيد اعضا بهتون توجه كنن ~ وقتي تمام جوابتون به بچه ها دو يا سه كلمه است چه انتظاري داريد؟

---

taravatگرامی آقای ابراهیمی از اعضا به قول معروف با مرام تالار هستن و همه اعضا ایشون رو دوست دارن وبهشون توجه دارن که در این 12 صحفه ثابت شده واین حساسیتی که شما گفتین به نظر من ناشی از اینه که ایشون با این کارشون خواستن خودشون رو محک بزنن و بدونن که در محیط تالار مفید بودن یا نه .که هستن. قبلا" یه نوع وابستگی ومحبت خاص در تالار حاکم بوده که با بالا رفتن تعداد اعضا و جو حاکم بر تالار میشه گفت تا حدودی اون هم در بعضی از موارد کم شده که دوستمون آقای ابراهیمی با همون ذهنیت گذشته در این رابطه تصمیم گیری کردن(به عقیده من) بازم اینکه چون جو تالار فرق کرده و دوستمون با همون برداشت قبلی به تالار نگاه کردن حس میکنن که اشتباه از طرف ایشون بوده .پس حساس نیستن .
و اینکه خیلی ها میان ودر رابطه با یه موضوع چندین خط مینویسن که نمیشه برداشت قابل قبولی از اون داشت و نوشته هاشون مفید نیست(منظورم شخص یا اشخاص بخصوصی نیست کلی عرض میکنم) ولی هستن کسانی که چند کلمه مینویسن ویه دریا مفهوم و معنا داره.

و آقای ابراهیمی عزیز

دوست داشتن همیشه گفتن نیست ....
گاهی سکوت هست وگاه نگاه....
غریبه
این درد مشترک من وتوست که گاهی نمیتوانیم در چشمهای یکدیگر نگاه کنیم...

رمانتیک شد!

اگر از این کویر وحشت
به سلامتی برگشتین
به پرانه های عاشق سلام مارا هم برسانید وبگوئیید
"اینجا پرنده ای درحال احتضار, حسرت سوختن میکشد!"
من هم دیگر جز سکوت حرفی برای گفتن ندارم!
اگردر این مدتی بدی/توهینی چیزی دیدید به بزرگواری خودتان ببخشید!

سلام حامد جان ؛
قطعا عدم ضور شما در تالار محسوس خواهد بود . امیدوارم این رفتن برای شما مایه خیر باشد و به آنچه میخواهید برسید .
موفق باشید و به امید دیدار مجدد شما دوست خوب در این تالار .

ممد جان رفتي يا نه؟ تكليف چيه؟
جون هر كي دوست داري بگو نه!
يا علي:72:

نقل قول:

---

اگر من هیچ وقت به كسی اصرار به ماندن نمی كنم. چون خوب می دانم ، ما هر یك ظرفیتی نسبت به این همه درد و رنج همنوعان خود داریم. و یكجا ممكن است تحملمان از دست برود. مخصوصا وقتی تصور می كنیم كاری از دستمون بر نمی آید.
هر درد ومشكلی از یك عضو،‌ نیشتری بر روح ماست. اگرچه او را كمك می كنیم و تسكین می دهیم. اما به مرور شكسته شدن خود را حس می كنیم.

---

آقای مدیر :

راه مقاوت چیه ؟ اگر اینطور که باشه که وای به حال شما مشاورها ...

سلام
جدیدا در تالار خیلی ناآرامی ها زیاد شده،مخصوصا از جانب اعضای قدیمی تالار
درسته وقتی برای یکی از اعضای تالار که همه دوسش داریم اتفاقی میفته خیلی ناراحت میشیم،ولی دیگه این ناراحتی ها داره خیلی از حد طبیعی خودش خارج میشه.
آخه عزیزان من مگه غیر از اینه که ما در دنیای واقعی خودمون هم با این مسائل برخورد میکنیم؟
پس در اون موقعیت چه میکنیم؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط digitalman

نقل قول:

---

اگر من هیچ وقت به كسی اصرار به ماندن نمی كنم. چون خوب می دانم ، ما هر یك ظرفیتی نسبت به این همه درد و رنج همنوعان خود داریم. و یكجا ممكن است تحملمان از دست برود. مخصوصا وقتی تصور می كنیم كاری از دستمون بر نمی آید.
هر درد ومشكلی از یك عضو،‌ نیشتری بر روح ماست. اگرچه او را كمك می كنیم و تسكین می دهیم. اما به مرور شكسته شدن خود را حس می كنیم.

---

آقای مدیر :

راه مقاوت چیه ؟ اگر اینطور که باشه که وای به حال شما مشاورها ...

---

سلام توضیحش مشكله ولی خلاصه:
وقتی سنگ صبور می شویم، وقتی می خواهیم همدل،‌ همدرد، همراز یا یك مشاور باشیم. رابطه مستقیمی با خود فراموش گری دارد. یعنی حداقل باید در رابطه با مراجعت خودت حذف شوی.
این خود حتی شامل احساسات آزارنده ای هست كه در این رابطه برایت پیش می آید.

در واقع در یك رابطه یاری گرانه، مشاور خودش را نبیند. در غیر این صورت به جای پرداختن به مشكلات مراجع ، باید همش مواظب خودمون باشیم . از خودمون دفاع كنیم. غمگین ،‌ آزرده و گاهی با اهانتهای یك مراجع ممكن است حالت خشم یا خدایی نكرده تنفر بگیریم.
اما اگر بدانیم مهم فقط مراجع،‌احساسات و رنجهایش هست. بدون هیچ توقعی راه درست را پیش می رویم.

نكته بعدی اینست كه دید منطقی به فرایند مشاوره داشته باشیم. اگر كسی كه 20 یا 30 سال عادت مخربی داشته،‌احساسات اشتباهی داشته و رنجهای فراوانی داشته است به ما مراجعه كرد،‌توقع نداشته باشیم با چند جمله منطقی همه چیز عوض می شود. باید پذیرایش باشیم. و با محیط امنی كه ایجاد می كنیم حتی آن فرد بتواند فریادی كه سالها نتوانسته است بر سر عزیرانش بزند ،‌حالا به مشاور فریاد بزند.
باید مراجع احساس امنیت كند. و این كار مشكلی هست.

مشاور نباید تصور كند خدا هست، و در رابطه با هر مشكلی به نتیجه دلخواه منتهی می شود. در واقع مشاور نباید فقط به نتیجه بیندیشید. مشاور باید از همه توانایی خود برای بهتری انتخاب مراجع كمك بگیرد.
و در عمل با توجه به سایر متغیرها و انتخابهای مراجع مسیر بهبود انشاء‌الله هموار می شود.

به هر حال ما با انسانها سروكار داریم. نه با جمادات
لذا هر انسانی در نهایت خودش انتخاب می كند كه چه راهی را با چه سرعتی و با چه وسیله ای بپیماید.
ممكن است هم چندین چراغ داشته باشد و بیراهه برود... این یعنی حق انتخاب ،‌ و مسئولیت.
مشاور هرگز مسئول انتخابهای مراجع نیست. فقط روشنایی بخش محیط تصمیم گیری، اوست.

و ....

جناب مدیر عزیز و گرامی
از همین جا بهتون خسته نباشید میگم، ما در همین دنیای مجازی هم شاهد زحمتها و دلسوزی های شما بوده ایم
امیدوارم همیشه سبز و موفق باشید