یک بیت شعر زییا بنویسد

یک عهدبستم باخودم وقتی بیایی پیش من
به احترام رجعتت من نازکمترمیکنم

دلا غافل ز سبحانی چه حاصل

مطیع نفس و شیطانی چه حاصل

بود قدر تو افزون از ملائک

تو قدر خود نمی دانی چه حاصل

برروی باغ شانه ات هروقت اندوهی نشست
درحمل بارغصه ات باشوق شرکت میکنم

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که اشنا سخن اشنا نگه دارد

کاش دردهکده عشق فراوانی بود
توی بازارصداقت کمی ارزانی بود.

فر زند بنده ای است خدا را غمش مخو ر
تو کیستی که به ز خدا بنده پروری

فریاد که از عمر جهان هر نفسی رفت
دیدیم کزین جمع پر ا کنده کسی رفت

شمس اگر واقعه کرب و بلا را میدید
هشت از آن پنج معین به یقین کم می کرد

تا کی تَنَد بر پود ما تار سیاه بندگی
تا کی خِلَد خار ستم بر پای لخت زندگی

هرکس بدمابه خلق گوید
ماصورت اونمی خراشیم
مانیکی اوبه خلق گوییم
تاهردودروغ گفته باشیم

غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل *** شاید که چو وابینی خیر تو در این باشد

دردایره قسمت مانقطه تسلیمیم
لطف انچه تواندیشی حکم انچه توفرمایی

از بسكه شكستم و ببستم توبه .............. فرياد همى كند ز دستم توبه

ديروز به توبه اى شكستم ساغر .............. امروز، به ساغرى شكستم توبه

:72::72::72:

سینه مالامال درد است؛ ای دریغا مرهمی *** دل ز تنهایی به جان آمد، خدا را همدمی چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو؟ *** ساقیا! جامی به من ده تا بیاسایم دمی زیرکی را گفتم: «این احوال بین» خندید و گفت: *** «صعب روزی، بوالعجب کاری، پریشان عالمی» در طریقِ عشقبازی امن و آسایش بلاست *** ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست *** ره‌روی باید، جهانْ سوزی، نه خامی بی‌غمی! آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست *** عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق؟ *** کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی

آستان جانان...

تراهرچه مراداست درجهان داری
چه غم زحال ضعیفان ناتوان داری

به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست
که مونس دم صبحم دعای دولت توست

به نان سازند مردم رام هر سگ را، وليكن تو

اگر خواهى كه گردد رام نفس سگ ، مده نانش !

:72::72::72:

کشتی شکستگانیم ای باد شر طه بر خیز
باشد که با ز بینیم دیدار اشنا را

بر سر انم که گر ز دست بر اید
دست به کاری زنم که غصه سر اید

هر که شد مَحرَمِ دل در حرم یار بماند *** وآن که این کار ندانست در انکار بماند از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر *** یادگاری که در این گنبد دَوّار بماند

عمرت تا به کی به خود پرستی گذرد
یا در پی هستی و نیستی گذرد

روبر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
صد لطف چشم داشتم و یک نظر نکرد

به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست
که مونس دم صبحم دعای دولت توست

با اجازه من یه بیت نه شعر نو می نویسم

در حواشی زمین،
زندگی می خورد آب
و من از تازه ترین سمت نگاه
به خودم می گویم:
که خدا می آید.
ولی افسوس و دریغ
من و احساس به گرداب شدیم
آسمان ، رنگ بدی یافته است
و بدینجا که منم،
زندگی دشنه در جان من است.
_باورم آمده است_ که در اندیشه من
زندگی تشنه این جان من است
و من اینجا هیچم
هیچتر از هیچم!

تــرش بنشیــن و تنـــدی کن کـــه مــا را تلــخ ننمـاید
چه می گویی چنین شیرین که شوری در من افکندی!

_من خودم را دیدم_
که چه تنها ماندم!
که چه تنها رفتم!
و در این بهت نگاه_
شاخه خشک وجود، در تنوری افتاد
من چه خوش می سوزم!؟

من که اینجا هستم
هیچ نوری به دو چشمم نرسد
هیچ دستی به دو دستم نرسید
هیچکس، خاطره ام را به بهار
نکشیدش به کنار
در کویری ماندم
تشنه جرعه آب
ذهن من، ماند و عذاب
مرگ،آمد به شتاب
و در اندام شکیب، رخته ای پیدا شد_
ناشکیبا گشتم!!!؟

گوشه در گوشه این شهر شلوغ
می رود، آتش و آهن در چشم
و نسیم:
می زند با من و ما
حرف تلخ تسلیم
چشمه ها در دل کوه، خفته در خواب ثقل
و من اینجا تنها_
تشنه شبنم صبح
پهن کردم ململ
تا بگیرم شبنم
تاکه امیدم را،
من بگیرم تحویل!
رو به مسجد دادم
رو به تکریم بزرگ
یاد محراب شدم
گریه کردم بسیار
اشک تا دامن محراب گذشت
کودکی در دل محراب نشست
گفت: از وحشت فردای قریب
گفت: از آب و شتاب و دریا
گفت: از پنجره ای باز به روی دلها
_اگر امروز هوا ابر شود_
می چکد نم نم باران شعور
می تراود احساس
و من از خویش، نشستم در خویش
تا که آید فردا،
_صد هزاران سال است_
ولی افسوس و دریغ!؟!؟

سا قیا امدن عید مبارک بادت
وان مواعید که کردی مرواد از یادت

یک بیت از این شعر مولانا رو مدیر همدردی در یکی از تاپیک ها نوشته بود. رفتم کلش رو پیدا کردم. چقدر زیباست:

ساعتی میزان آنی ساعتی موزون این *** بعد از این میزان خود شو تا شوی موزون خویش لنگری از گنج مادون بسته‌ای بر پای جان *** تا فروتر می‌روی هر روز با قارون خویش زین سپس ما را مگو چونی و از چون درگذر *** چون ز چونی دم زند آن کس که شد بی‌چون خویش باده غمگینان خورند و ما ز می خوشدلتریم *** رو به محبوسان غم ده ساقیا افیون خویش خون ما بر غم حرام و خون غم بر ما حلال *** هر غمی کو گرد ما گردید شد در خون خویش باده گلگونه‌ست بر رخسار بیماران غم *** ما خوش از رنگ خودیم و چهره گلگون خویش دی منجم گفت دیدم طالعی داری تو سعد *** گفتمش آری ولیک از ماه روزافزون خویش

در شگفتم که در این مدت ایام فرا ق
بر گرفتی ز حر یفان دل و دل می دادت

ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
ببین که در طلبت حا ل مردمان چون است

هرکسی، حرف دلی می فهمد
باید از خویش بپرسد، چند است؟
سر بازار لطافت، مردیست،
که صفا می آرد

چه لطف بود که نا گاه رشحه قلمت
حقوق خدمت ما عرضه کرد بر کرمت

این اشعار حافظ اینقدر زیبا هستند که بعضی مواقع به هم می ریزم! :)

واقعاً ببینید چقدر زیبا گفته:

آن که رخسار تو را رنگ ِ گل و نسرین داد *** صبر و آرام تواند به من ِ مسکین داد؟ و آن که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت *** هم تواند کرمش داد ِ من ِ غمگین داد؟ گنج ِ زر گر نبود، کنج ِ قناعت باقیست *** آن که آن داد به شاهان، به گدایان این داد خوش عروسیست جهان از ره ِ صورت، لیکن *** هر که پیوست بدو، عمر خودش کاوین داد

کاوین: همان مهریه.
چقدر زیبا با کلمات بازی کرده.
این دنیا رو به یک عروس با ظاهری زیبا تشبیه کرده که هر کس بخواهد به این عروس برسه، باید عمر خودش رو به جای "مهریه" بده.
در اصل شاید بشود گفت، تلاش فقط برای رسیدن به زیبایی های ظاهری این دنیا، یعنی هدر دادن عمر!

درخت دوستی بنشان که کام دل به با ر ارد
نها ل دشمنی بر کن که رنج بی شما ر ارد

سر ارادت ما و استان حضرت دوست
که هر چه بر سر ما می رود ارادت اوست

خری با خری بهر جو ،جنگ شد
لگد زد یکی،دیگری لنگ شد
لگد خورده گفتا،مگر آدمی!!!!
رفیق خودت را چرا می زنی؟؟؟

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

شب تاریک و ره باریک و من مست
سبو از دست من افتاد و نشکست
نگهدارنده اش نیکو نگه داشت
وگرنه ،صد سبو ،نفتاده بشکست

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست *** بیار باده که بنیاد ِ عمر بر بادست غلام ِ همت ِ آنم که زیر چرخ کبود *** ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست رضا به داده بده وز جبین گره بگشای *** که بر من و تو در ِ اختیار نگشادست مجو درستی ِ عهد از جهان ِ سست نهاد *** که این عجوز عروس هزار دامادست نشان ِ عهد و وفا نیست در تبسم گل *** بنال بلبل ِ بی دل، که جای فریادست

به پایان آمد این دفتر *** حکایت همچنان باقیست

========
پاورقی و منابع:
این موضوع با توجه به زیاد شدن تعداد پستشهایش قفل می شود.

ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان عشق را نالان مکن

باغ جان را تازه و سرسبز دار
قصد این مستان و این بستان مکن

چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن
خلق را مسکین و سرگردان مکن

بر درختی کآشیان مرغ توست
شاخ مشکن مرغ را پران مکن

جمع و شمع خویش را برهم مزن
دشمنان را کور کن شادان مکن

گر چه دزدان خصم روز روشنند
آنچ می خواهد دل ایشان مکن

کعبه اقبال این حلقه است و بس
کعبه اومید را ویران مکن

این طناب خیمه را برهم مزن
خیمه توست آخر ای سلطان مکن

نیست در عالم ز هجران تلختر
هرچ خواهی کن ولیکن آن مکن

مولانا