اشعار گلچین :سری دوم

در این زمانه بی های و هوی لال پرست٬
خوشا به حال کلاغهای قیل و قال پرست.
چگونه شرح دهم لحظه لحظه خود را٬
برای این همه ناباور خیال پرست
به شب نشینی خرچنگهای مردابی
چگونه رقص کند ماهی زلال پرست؟
رسیده ها چه غریب و نچیده می افتند٬
به پای هرزه علف های باغ کال پرست.
رسيده ام به كمالی كه جز «اناالحق» نيست٬
كمال دار را برای من كمال پرست
هنوز هم زنده ام و زنده بودن ام خاری است٬
به تنگ چشمی نامردم زوال پرست ...

در شب اکنون چیزی گذر دارد هم چو گذر نا شناسی از میان رگ هایم که در برکه ی خونم گویی ذره ذره ی زندگی ام را می مکد .
نا شناس ... آن قدر غریب هم چو آغوش مام ...
و آن قدر دور هم چو " دوستت دارم " از لبان ...
او مرا می خواهد در شبانی سرشار از ستاره های تلخ و پنهان
او می خواهد تا با من به اوج آسمان این کبود غرفه پر کشد
و مرا از آنجا رها کند تا مثل همیشه مانند خواب هایم سقوط کنم از ارتفاعی حزین
از آسمان به دریاچه ی نا امیدی
و من هر شب گویی در این دریاچه فرو می روم و از ماندن می مانم
من با تمام آرزو هایم از درد و حسرت هایم که حیاتم را هیاتی جدید بخشیدند ، می ایستم و می نگرم درخت سیبی را که باردار است و در انتظار زایش ...
"جمال ریحان"

:72:

مثل نامه ای ولی
توی هیچ پاکتی
جا نمی شوی
**
جعبه جواهری
قفل نیستی ولی
وا نمی شوی
**
مثل میوه خواستم بچینمت
میوه نیستی ستاره ای
از درخت آسمان جدا نمی شوی
**
من تلاش می کنم بگیرمت
طعمه می شوم ولی
تو نهنگ می شوی
مثل کرم کوچکی مرا
تند و تیز می خوری
تور می شوم
ماهی زرنگ حوض می شوی
لیز می خوری
***
آفتاب را نمی شود
توی کیسه ای
جمع کرد و برد
*
ابر را نمی شود
مثل کهنه ای
توی مشت خود فشرد
آفتاب
توی آسمان
آفتاب می شود
ابرهم بدون آسمان فقط
چند قطره آب می شود
***
پس تو ابر باش و آفتاب
قول می دهم که آسمان شوم
یک کمی ستاره روی صورتم بپاش
سعی می کنم شبیه کهکشان شوم
***
شکل نوری و شبیه باد
توی هیچ چیز جا نمی شوی
تو کنار من کنار او ولی
تو تویی و هیچ وقت
ما نمی شوی

"عرفان نظرآهاری"

:72:

دلم گرفته از آدم هايي كه مي گویند دوست دارم اما معني آن را نمي دانند
از آدم هايي كه مي خواهند برای آنها باشي اما خودشان برای تو نيستند
از آنهايي كه زير باران برایت مي ميرند و وقتي آفتاب مي شود همه چيز يادشان ميرود

<TABLE><TR><TD>سحرم هاتف ميخانه به دولتخواهي
</TD><TD></TD><TD>گفت بازآي که ديرينه اين درگاهي

</TD></TR><TR><TD>همچو جم جرعه ما کش که ز سر دو جهان
</TD><TD></TD><TD> پرتو جام جهان بين دهدت آگاهي

</TD></TR><TR><TD>بر در ميکده رندان قلندر باشند
</TD><TD></TD><TD>که ستانند و دهند افسر شاهنشاهي

</TD></TR><TR><TD> خشت زير سر و بر تارک هفت اختر پاي
</TD><TD></TD><TD>دست قدرت نگر و منصب صاحب جاهي

</TD></TR><TR><TD>سر ما و در ميخانه که طرف بامش
</TD><TD></TD><TD> به فلک بر شد و ديوار بدين کوتاهي

</TD></TR><TR><TD> قطع اين مرحله بي همرهي خضر مکن
</TD><TD></TD><TD>ظلمات است بترس از خطر گمراهي

</TD></TR><TR><TD> اگرت سلطنت فقر ببخشند اي دل
</TD><TD></TD><TD> کمترين ملک تو از ماه بود تا ماهي

</TD></TR><TR><TD> تو دم فقر نداني زدن از دست مده
</TD><TD></TD><TD> مسند خواجگي و مجلس تورانشاهي

</TD></TR><TR><TD>حافظ خام طمع شرمي از اين قصه بدار
</TD><TD></TD><TD>عملت چيست که فردوس برين مي خواهي
</TD></TR></TABLE>

<TABLE><TR><TD>

</TD><TD></TD><TD></TD></TR><TR><TD>

</TD><TD></TD><TD></TD></TR></TABLE>

قلبي كه به هر لحظه دو صد عشق پذيرد
بگذار چنين قلبي در اندوه بميرد
بي عشق و محبت نتوان زيست
وليكن يك دل دو محبت نتواند بپذيرد

زیر باران بیا قدم بزنیم حرف نشنیده ای به هم بزنیم

نو بگوییم و نو بیندیشیم عادت کهنه را به هم بزنیم

وز باران کمی بیاموزیم که بباریم و حرف کم بزنیم

کم بباریم اگر٬ولی همه جا عالمی را به چهره نم بزنیم

چتر را تا کنیم و خیس شویم لحظه ای پشت پا به غم بزنیم

سخن از عشق خود به خود زیباست

سـخن عـاشـقانه ای بـه هـم بـزنـیم

قلم زندگی به دست دل است زندگی را بیا رقم بزنیم

مجتبی کاشانی

:72:
دلتنگی های آدمی را باد ترانه‌ای می‌خواند،
رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می‌گیرد و
هر دانه برفی به اشکی نریخته می‌ماند،
سکوت سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده،
اعتراف به عشق‌های نهان و
شگفتگی‌های بر زبان نیاورده،
در این سکوت حقیقتی نهفته است،
حقیقت تو و من.

برای تو و خویش
چشمانی آرزو میکنم که چراغها و نشانه ها را
در ظلماتمان ببیند
گوشی که صداها و شناسه ها را
در بیهوشی مان بشنود،
برای تو و خویش
روحی که این همه را در خود گیرد
و بپذیرد
و زبانی که در صداقت خود
ما را
از خاموشی خویش بیرون بکشد
و بگذارد از آن چیزها که در بندمان کشیده است
سخن بگوئیم و
پرواز اعتماد را با یکدیگر تجربه کنیم
و گر نه می‌شکنیم بالهای دوستیمان را .

اگر می خواهی نگهم داری؛ دوست من
از دستم می‌دهی

اگر می‌خواهی همراهیم کنی؛ دوست من
تا انسان آزادی باشم؛
میان ما همبستگی
از آن گونه می‌روید
که زندگی ما هر دو تن را غرق در شکوفه می‌کند.

من آموخته‌ام که به خود گوش فرا دهم
و صدایی بشنوم که با من می‌گوید
این لحظه مرا چه هدیه خواهد داد،
نیاموختم گوش فرا دهم به
صدایی را که با من در سخن است و بی وقفه می‌پرسد
من بدین لحظه چه هدیه خواهم داد .

شبنم و برگها یخ زده است و آرزوهای من نیز،
ابرهای برف زا در آسمان بر هم می‌پیچد،
باد می‌وزد و طوفان در می‌رسد،
زخمهای من می‌فسرد .
یخ آب می‌شود در روح من در اندیشه‌های من،
بهار حضور توست، بودن توست .
کسی می‌گوید،
آری،
به تولد من، به بودنم ، ضعفم ، ناتوانیم، مرگم
کسی می‌گوید آری به من به تو
و از انتظار طولانی شدن شنیدن پاسخ من،
پاسخ تو خسته نمی‌شود .
با افکندن خود به دره شاید
سر انجام به شناسایی خود توفیق یابیم .

زیر پایم زمین
از سم ضربه اسبان می لرزد،
چهار نعل می گذرند
اسبان وحشی گسیخته افسار،
وحشت زده به پیش می گریزند،
در یالهایشان گره می خورد آرزوهایم
دوشادوششان می گریزد خواستهایم،
هوا سرشار از بوی اسب است و غم و اندکی قبطه،
در افق نقطه های سیاه کوچکی می‌رقصد و
زمینی که بر آن ایستاده‌ام دیگر باره آرام یافته است،
پنداری رویایی بود آن همه،
رویای آزادی با احساس حبس و بند .
در سکوت با یکدیگر پیوند داشتن ،
همدلی صادقانه،
وفاداری ریشه دار،

اعتماد کن .
از تنهایی مگریز،
به تنهایی مگریز،
گهگاهی آن را بجوی و تحمل کن
و به آرامش خاطر مجالی ده .

یکدیگر را می‌آزاریم بی آنکه بخواهیم،
شاید بهتر آن باشد که
دست به دست هم دهیم،
دستی که گشاده است،
می‌برد،
می‌آورد،
رهنمونت می‌شود به
خانه‌ای که نور دلچسبش گرمی بخش است .
این همه پیچ،
این همه گذر،
این همه چراغ،
این همه علامت و همچنان استواری به وفادار ماندن به
راهم، خودم، هدفم، و به تو،
وفایی که مرا و تو را
به سوی هدف راهنمایی می‌کند .

گاه آنکه ما را به حقیقت می‌رساند خود از آن عاری است،
تنها حقیقت است که رهایی می‌بخشد .
از بخت‌ یاری ماست شاید که
آنچه که می‌خواهیم
یا بدست نمی آید یا از دست می‌گریزد .

می‌خواهم آب شوم در گستره افق
آنجا که دریا به آخر می‌رسد و آسمان آغاز می‌شود ،
می‌خواهم با هر آنچه
مرا در بر گرفته یکی شود،
حس می‌کنم و می‌دانم
دست می‌سایم و می‌ترسم ،
باور می‌کنم و امیدوارم که هیچ چیز
با آن به عناد بر نخیزد ،
می‌خواهم آب شوم در گستره افق،
آنجا که دریا به آخر میرسد و آسمان آغاز می‌شود .

چند بار امید بستی و دام بر نهادی
تا دستی یاری دهنده،
کلامی مهر آمیز،
نوازشی،
یا گوشی شنوا
به چنگ آوری؟
چند بار دامت را تهی یافتی ؟
از پای منشین که دیگر بار و دیگر بار باز گستری .

پس از سفرهای بسیار
و عبور از فراز و فرود امواج این دریایِ طوفان خیز،
بر آنم که در کنار تو لنگر افکنم،
بادبان بر چینم ،
پارو وا نهم،
سکان رها کنم،
به خلوت لنگرگاهت در آیم
و در کنارت پهلو گیرم،
آغوشت را باز یابم ،

استواری امن زمین را زیر پای خویش !!
پنجه در افکنده‌ایم با دستهایمان
به جای رها شدن، سنگین بر دوش می‌کشیم
بار دیگران را به جای همراهی کردنشان،

عشق ما نیازمند رهائیست نه تصاحب،
در راه خویش ایثار باید نه انجام وظیفه .

سپیده دمان از پس شبی دراز
در جان خویش آواز خروسی می‌شنوم از دور دست
و با سومین بانگش
در می‌یابم که رسوا شده‌ام .
زخم زننده،
مقاومت ناپذیر،
شگفت انگیز
و پر رازو رمز است،
آفرینش و همه چیزها
که شدن را امکان می‌دهد .


"مارکوت بیگل"
ترجمه "احمد شاملو"

:72::72:

دیشب که سر به پنجره گل گذاشتم
دستیبه گیسوان تغزل گذاشتم
خالی شدم ز خویش و کنار حضور تو
گامی در اسمان تکا مل گذاشتم
اوازهای له شده عاشقانه را
در شور و حال شرقی بلبل گذاشتم
دستم به بی کران اجابت نمی رسید
از حرمتت به سمت خدا پل گذاشتم
مثل تمام مردم عاشق به زخم هام
قدری حریر سبز توسل گذاشتم
دل را گره زدم به غبار فرشته ها
دیشب که سر به پنجره گل گذاشتم

اگر اشاره کنی از ره کرم مولا
شود سعادت من خدمت حرم مولا
به عذر خواهی تقصیر امدم امروز
زبان حال من این شانه های خم مولا
تو انتهای سپیدی من انتهای سیاه
کی اسمان و زمین می رسد به هم مولا
بتاب روشنی ات را به رویم ای خورشید
شبیه عصر زمستان شده دلم مولا
اگر چه خویش طبیبم ولی برای شفا
زخاک صحن و سرای تو می برم مولا
عنایت تو مدد می کند که بگذارم
در استانه پر بر کتت قدم مولا