مشاعره

توبه کردم که بنویسم لب ساقی و کنون
می گزوم لب که چرا گوش به نادان کردم

حالا میم میخواد!!!
بابا تقصیر من نیست به حافظ یه چیزی بگید...
منم که شهر ه ی شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن
وفا کنیم وملامت کشیم وخوش باشیم
که در طزیقت ما کافریست رنجیدن

ناگهان ، خود را ز قاب پنجره
همچو عکسی درفکندم بر زمین
از بلندا رو نهادم در نشیب
وز حرارت ، با عرق گشتم عجین

نیمه شب در دل دهلیز خموش
ضربه پایی افکند طنین
دل من چون دل گلهای بهار
پر شدم از شبنم لرزان یقین

نور چشمام همه تو
قدرت پاهام همه تو
توی اوج نا امیدی
نقطه امید فردام همه تو

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویم غم شبهای جدایی

یارم چو قدح بدست گیرد
بازار بتان شکست گیرد
هر کس که بدید چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد

قبلاً بخاطر این بیت شعر پوزش می طلبم. قصد توهین ندارم فقط بخاطر اینکه جور در بیاد.

یک غزل آمد که حالم را گرفت
حافظ دیوانه فالم را گرفت

تار دل را زدم آنقدر که پودش همه رفت
ای دریغ از سر انگشت، چوآهنگ شده

همسر شوخ و دل آرا ونجیب و پارسا
میوه شیرین بود بر شاخسار زندگی

یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشتر زانکه چو گردی زمیا ن برخیزد
بر سر تربت من می و مترب بنشین
تا ببویت ز لحد رقص کنان برخیزد