یک بیت شعر زییا بنویسد

شبی نپرسی و روزی که دوستدارانم چگونه شب به سحر می‌برند و روز به شام ببردی از دل من مهر، هر کجا صنميست مرا که قبله گرفتم، چه کار با اصنام به کام دل، نفسی با تو التماس منست بسا نفس که فرو رفت و بر نيامد کام

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود وین راز سر به مهر به عالم سمر شود گویند سنگ لعل شود در مقام صبر آری شود ولیک به خون جگر شود

شاید تکراریه ولی قشنگه.

معا شران گره از ز لف یا ر با ز کنید
شبی خوش است بدین قصه اش در ا ز کنید

حضو ر خلوت انس است و دوستان جمعند
و ان یکاد بخو انید و در فرا ز کنید

هم موسم بهار طرب خيز بگــــــــــذرد ،؛، هم فصل ناملايم پاييز بگــــــــــــــذرد

گر نا ملايمـــي به تو کرد از قـضـــــــــا ،؛، خود را مساز رنجه که اين نيز بگــذرد

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر
خرمن سوختگان را همه گو باد ببر

ای نسیم سحر ارا مگه یا ر کجاست
منزل ان مه عاشق کش عیا ر کجاست

شب تار است و ره وادی ایمن در پیش
اتش طو ر کجا موعد دیدار کجاست

سینه از اتش دل در غم جا نانه بسو خت
اتشی بود در این خانه که کاشا نه بسوخت

خلوت گزیده را به تما شا چه حاجت است
چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است

جا نا به حا جتی که تو را هست با خدا
کاخر دمی بپرس که ما را چه حا جت است

به هست و نیست مرنجان ضمیر و خوش می باش
که نیستی است سرنجام هر تکامل که هست

دانی که چرا خدا تو را داده دو دست
من معتقدم که اندر آن سری است
با یک دست به کار خویش پردازی
با دست دگر ز دیگران گیری دست

حافظ! منشین بی مِی و معشوق زمانی *** کایّــام گل و یاســمــن و عید صیام است

صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
ناز کم کن که دراین باغ بسی چون تو شکفت
گل بخندید که از راست نرنجیم ولی
هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت

بر من قلم قضا چو بی من رانند *** پس نیک و بدش ز من چرا میدانند؟ دی بی من و امروز چو دی بی من و تو *** فردا به چه حجتم به داور خوانند؟

جا نا به حاجتی که تو را هست با خدا
کاخردمی بپرس که ما را چه حاجت است

مکن خیره بر زیردستان ستم ... که دستی است بالای دست تو هم

اخر ا لامر گل کو زه گران خواهی شد
حا لیا فکر سبو کن که پر از باده کنی

راهی بزن که اهی بر سا ز ان توان زد
شعری بخوان که با ان ر طل گران توان زد

دو ذره از یه بیت بیشتره :



" مگسی را کشتم
نه به این جرم که حیوان پلیدی است، بد است
و نه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است
طفل معصوم به دور سر من میچرخید،
به خیالش قندم
یا که چون اغذیه ی مشهورش تا به این حد گندم!!!
ای دو صد نور به قبرش بارد؛
مگس خوبی بود...
من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد،
مگسی را کشتم ...!



زنده یاد حسین پناهی

به شکر انکه شکفتی به کام بخت ای گل
نسیم وصل ز مرغ سحر دریغ مدار

میا زا ر موری که دانه کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است

آورد به یک زخمه، جهان را همه در رقص / خود جان و جهان نغمه‌ی آن پرده‌نواز است

مرا به عشق تو اندیشه از ملامت نیست ... و گر کنند ملامت، نه بر من ِ تنهاست

عاشقی را شرط تنها نا له و فریاد نیست
تا کسی از جان شیرین نگذرد فرهاد نیست

غرق خون بود و نمی مرد ز حسرت فرهاد
خواندم افسا نه ی شیرین و به خوابش کردم

یار مفروش به دنیا، که بسی سود نکرد
آن که یوسف به زر ناسره بفروخته بود

امدی جانم به قربانت ولی حالاچرا
بی وفاحالاکه من افتاده ام ازپاچرا
نوش دارویی وبعدازمرگ سهراب امدی
سنگ دل این زودترمی خواستی حالاچرا:72:

پير دردي كش ما گر چه ندارد زر و زور
خوش عطابخش و خطاپوش خدايي دارد

تا ز میخا نه و می نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

باهرکه بگفتم که ترادوست شدم
شددشمن من وه که چه طالع دارم

خستگان را چو طلب باشد و قوت نبو د
گر تو بیدا د کنی شر ط مروت نبود

هواخواه توام جاناومیدانم که میدانی
که هم نادیده میبینی وهم ننوشته می خوانی:72:

دوری از من اما چه نزدیك دلهایمان

تو و من

دوریم اما دستانت در دستان من است

رفتی توخداپشت وپناهت به سلامت
بگذاربسوزددل من مساله ای نیست.

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم
لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی

هر ان که جا نب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حا ل از بلا نگه دارد

کاش اگرگاه کمی لطف به هم می کردیم
مختصربودولی ساده وپنهانی بود.

اي سرو پاي بسته به آزادگي مناز
آزاده من كه دل از دنيا بريده ام