اشعار گلچین :سری دوم

کرم بین و لطف خداوند گار
گنه بنده کرده است واو شر مسار
گرکسی وصف او زمن پرسد
بی دل از بی نشان چگوید باز
عاشقان کشتگان معشو قند
بر نیاید ز کشتگان اواز
ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز
کان سوخته راجان شد و اواز نیا مد
این مدعیان در طلبش بیخبرانند
کان را که خبر شد خبری باز نیا مد
ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم
وزهر چه گفته اند وشنیدیم و خوانده ایم
مجلس تمام گشت و به اخر رسید عمر
ما همچنان در اول وصف تو مانده ایم

هفت کشور نمی کنند امروز
بی مقالات سعدی انجمنی
منم امروز و تو انگشت نمای زن و مرد
من به شیرین سخنی و تو به خوبی مشهور
من ان مرغ سخندانم که در خاکم رود صورت
هنوز اواز می اید به معنی از گلستانم

پا شو ای مست که دنیا همه دیوانه توست
همه افاق پر از نعره مستانه توست
در دکان همه با ده فروشان تخته است
ان که باز است همیشه در میخا نه توست
دست مشا طه طبع تو بنازم که هنوز
زیور زلف عروسان سخن شانه توست

:72:

گفتنی‌‌ها کم نیست...

خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم.

گفتنی‌‌ها کم نیست،
من و تو کم گفتیم،
مثل هذیان دم مرگ از آغاز چنین درهم و برهم گفتیم.

دیدنی‌‌ها کم نیست،
من و تو کم دیدیم،
بی‌سبب از پاییز جای‌ میلاد اقاقی‌ها را پرسیدیم.

چیدنی‌ها کم نیست،
من و تو کم چیدیم،
وقت گل دادن عشق روی دار قالی‌،
بی‌سبب حتی پرتاب گل سرخی‌ را ترسیدیم.

خواندنی‌‌ها کم نیست،
من و تو کم خواندیم،
من و تو ساده‌ترین شکل سرودن را در معبر باد
با دهانی‌ بسته وا ماندیم.

من و تو کم بودیم،
من و تو اما در میدان‌ها اینک اندازه‌ ما می‌خوانیم.

ما به اندازه‌ ما می‌بینیم.
ما به اندازه ما می‌چینیم.
ما به اندازه‌ ما می‌گوییم.
ما به اندازه‌ ما می‌روییم.

من و تو
کم نه که باید شب بی‌‌رحم و گل مریم و بیداری شبنم باشیم.
من و تو
خم نه و درهم نه و کم هم نه که می‌باید با هم باشیم.

من و تو
حق داریم در شب این جنبش نبض آدم باشیم.
من و تو
حق داریم که به اندازه‌ ما هم شده با هم باشیم.

گفتنی‌‌ها کم نیست...


"شهيار قنبري"
:72:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

:72:

به گنجشک گفتند، بنویس:
عقابی پرید.
عقابی فقط دانه از دست خورشید چید.
عقابی دلش آسمان، بالش از باد،
به خاک و زمین تن نداد.

*
و گنجشک هر روز
همین جمله‌ها را نوشت
وهی صفحه، صفحه
وهی سطر، سطر
چه خوش خط و خوانا نوشت

*
وهر روز دفتر مشق او را
معلم ورق زد
وهر روز هم گفت: آفرین
چه شاگرد خوبی، همین

*
ولی بچه گنجشک یک روز
با خودش فکر کرد:
برای من این آفرین‌ها که بس نیست!
سوال من این است
چرا آسمان خالی افتاده آنجا
برای عقابی شدن
چرا هیچ کس نیست؟

*
چقدر از "عقابی پرید"
فقط رونویسی کنیم
چقدر آسمان، خط خطی
بال کاهی
چرا پرکشیدن فقط روی کاغذ
چرا نقطه هر روز با از سر خط
چرا...؟
برای پریدن از این صفحه ها
نیست راهی؟

*
و گنجشک کوچک پرید
به آن دورها
به آنجا که انگشت هر شاخه ای رو به اوست
به آن نورها
وهی دور و هی دور و هی دورتر
و از هر عقابی که گفتند مغرورتر
و گنجشک شد نقطه ای
نه در آخر جمله در دفتر این و آن
که بر صورت آسمان
میان دو ابروی رنگین کمان.

"عرفان نظر آهاری"
:72:

عزم آن دارم که امشب مست مست
پای‌کوبان کوزه دردی به دست

سر به بازار قلندر برنهم
پس به یک ساعت ببازم هرچه هست

تا کی از تزویر باشم رهنمای
تا کی از پندار باشم خودپرست

پرده پندار می‌باید درید
توبه تزویر می‌باید شکست

وقت آن آمد که دستی برزنم
چند خواهم بود آخر پای‌بست

ساقیا در ده شرابی دلگشا
هین که دل برخواست، می در سر نشست

تو بگردان دور تا ما مردوار
دور گردون زیر پای آریم پست

مشتری را خرقه از سر برکشیم
زهره را تا حشر گردانیم مست

پس چو عطار از جهت بیرون شویم
بی‌جهت در رقص آییم از الست

هر متاعی ز معدنی خیزد
شکر از مصر و سعدی از شیراز
از سعدی مشهور سخن شعر روان جوی
کو کعبه فضل است و دلش چشمه زمزم
همانام را سخن دل فریب و شیرین است
ولی چه سود که بیچاره نیست شیرازی

دهان دختر زیبا تهی ز دندان است
که هر شکسته دندان بهای یک نان است
هیچکس فکر نکرد که در آبادی ویران شده دگر نان نیست!
و همه مردم شهر بانگ برداشتن که چرا سیمان نیست!
و کسی فکر نکرد که چرا ایمان نیست
و زمانی شده است که به غیر از انسان هیچ چیز ارزان نیست....!

عشق ، عشق مي آفريند . عشق ، زندگي مي بخشد . زندگي ، رنج به همراه دارد . رنج ، دلشوره مي آفريند . دلشوره ، جرات مي بخشد . جرات ، اعتماد مي آورد . اعتماد ، اميد مي آفريند . اميد ، زندگي مي بخشد . زندگي ، عشق به همراه دارد . عشق ، عشق مي آفريند ...

مارکوس بيکل

زخاک افریدت خداوند پاک
پس ای بنده افتادگی کن چو خاک
حریص و جهان سوز وسرکش مباش
زخاک افریدندت اتش مباش
چو گردن کشید اتش هولناک
به بیچارگی تن بینداخت خاک
چوان سرفرازی نمود این کمی
از ان دیو کردند از این ادمی

بیا ای که عمرت به هفتا د رفت
مگر خفته بودی که بر با د رفت
همه برگ بودن همی ساختی
به تدبیر رفتن نپرداختی
قیامت که بازار مینو نهند
منازل به اعمال نیکو دهند
بضاعت به چندان که اری بری
وگر مفلسی شرمساری بری