مشاعره

در جوانی پاک زیستن شیوه ی پیغمبریست ور نه هر گبری به پیری می شود پرهیزکار

دلا دایم گدای کوی او باش به حکم انکه دولت جاودان به

هزاران سال با فطرت نشستم
بدو پیوستم و از خودگسستم
ولیکن سرنوشتم این سه حرف بود
تراشیدم ، پرستیدم شکستم

ما اجنبی ز قاعده ی کار عالمیم
دیوانه گرد کوچه و بازار عالمیم

مثل شعر مرثیه از شب و گریه پرم

برای تموم شدن لحظه ها رو می شمرم

ما مردمان خانه به دوشیم و خوش نشین نی زان گروه خانه نگه دار عالمیم

ماییم چو می جوشان،در خم خراباتی گرچه سر خم بسته است از کاهگل پنداری

دهه،هنوز هیچکس *ی* نداده؟!پس خودم می گویم:

یا جهت ستیز من،یا جهت گریز من وقت نبات ریز من،وعده و امتجان دهی

*مولوی پارسی*

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کند

کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

دی شیخ ما با چراغ همی گشت گرد شهر کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست