اشعار برگزیده

**دستور زبان عشق**

دست عشق از دامن دل دور باد
می توان آیا به دل دستور داد؟

می توان آیا به دریا حکم کرد
که دلت را یادی از ساحل مباد؟

موج را آیا توان فرمود ایست
باد را فرمود باید ایستاد؟

انکه دستور زبان عشق را
بی گزاره در نهاد ما نهاد

خوب می دانست تیغ تیز را
در کف مستی نمی بایست داد...

زنده یاد:72:* قیصر امین پور*:72:

سلام آرش ،:72:
اشعاری که در این تاپیک ارسال می کنید خیلی زیبا و پر محتوا هستند .:104:
از شما بابت سلیقه ای که به خرج می دهید تشکر می کنم .:228:

این ترانه بوی نان نمیدهد
بوی حرف دیگران نمیدهد

سفره ی دلم دوباره باز شد
سفره ای که بوی نان نمی دهد

نامه ای که ساده و صمیمی است
بوی شعر و داستان نمی دهد
****
....با سلام و آرزوی طول عمر
که زمانه این زمان نمی دهد

کاش این زمانه زیر و رو شود
روی خوش به ما نشان نمیدهد

یک وجب زمین برای باغچه
یک دریچه آسمان نمی دهد

وسعتی به قدر جای ما دو تن
گر زمین دهد زمان نمی دهد

فرصتی برای دوست داشتن
نوبتی به عاشقان نمی دهد

هیچ کس برایت از صمیم دل
دست دوستی تکان نمی دهد

هیچ کس به غیر ناسزا تو را
هدیه ای به رایگان نمی دهد

جز دلت که قطره ای است بی کران
کس ز بی کران نشان نمی دهد

عشق نام بی نشانه است و کس
نام دیگری بدان نمی دهد

جز تو هیچ میزبان مهربان
نان و گل به میهمان نمی دهد

نا امیدم از زمین و از زمان
پاسخم نه این نه آن نمی دهد

پاره های این دل شکسته را
گریه هم دوباره جان نمی دهد

خواستم که با تو درد دل کنم
.....گریه ام ولی امان نمی دهد

زنده یاد **قیصر امین پور**
برای شادی روحشان یک صلوات بفرستید



******این شعر توسط zeinab در موضوع تریبون آزاد ارسال شده بود که به خاطر زیبایی شعر در قسمت اشعار برگزیده بنده کپی کردم .******

سلام Mashoogh Haminjast عزیز
ممنونم که با ایجاد این تاپیک فرصتی رو پیش آوردید که بتوانیم همدیگر را در لذت شعرهایی که می خوانیم شریک کنیم
این هم غزلی از سیمین بهبهانی امید وارم که لذت ببرید:

ای دیار روشنم، شد تیره چون شب روزگارت
کو چراغی جز تنم کاتش زنم در شام تارت
ماه کو، خورشید کو؟ ناهید چنگی نیست پیدا!
چشم روشن کو که فانوسش کنم در رهگذارت
آبرویت را چه پیش آمد که این‌بی‌آبرویان
می گشایند آب در گنجینه‌های افتخارت
شیرزن شیرش حرام کام نامردان کودن
کز بلاشان نیست ایمن گور مردان دیارت
می فروشند آنچه داری: کوه ساکن، رود جاری
می ربایند آهوان خانگی را از کنارت
گنج‌های سر به مهرت رهزنان را شد غنیمت
درج عصمت مانده‌بی‌دردانگان ماهوارت
شب که بر بالین نهم سر، آتش انگیزم ز بستر
با گداز سوز و ساز مادران داغدارت
در غم یاران بندی، آهوی سر در کمندم
بند بگشا- ای خدا- تا شکر بگذارد شکارت
مدعی را گو چه سازی مهر از گل در نمازت
سجده بر مسکوک زر پر سودتر آید به کارت
این زن ای من- بر کمر دستی بزن، بر خیز از جا
جان به کف داری همین بس بهره از دار و ندارت

سلام:72:
دلم تنگه امام رضااااااااااااااااااااااا :54:
واسه كفترای معصوم كه تو آسمون می گردن
واسه آدمای مغموم كه ميان دخيل می بندن
واسه اون هوای تازه كه پر از عطر گلابه
اگه دستم به ضريحت برسه واسم يه خوابه :203:
واسه اون حوض قشنگی كه پر از آب زلاله
واسه سنگ فرشای ايوون كه برام خواب و خياله
دل من تنگه ميدونی :54:
كاشكی قابلم بدونی
واسه اون اوج شكفتن توی عالم زيارت
واسه اون لحظه كه آدم می رسه به بی نهايت
تو صدام كن تو صدام كن زائر كوی تو باشم
يا برای كفترات من سر ظهر دونه بپاشم
ميدونم كه هيچ نيازی به زيارتم نداری
اما من غرق نيازم اما تو بزرگواری :47:
واسه تو حرم نشستن واسه لحظه‌ی رسيدن
دل من تنگ می دونی كاشكی قابلم بدونی
موفق باشید.....:72: :16: :72:
التماس دعا


http://www.javannewspaper.com/1383/830902/005919.jpg

در دل دوست به هر حیله رهی باید کرد...... :D

لبخند خدا

پيش از اينها فکر مي‌کردم خدا
خانه‌اي دارد کنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه‌ها
خشتي از الماس و خشتي از طلا

پايه‌هاي برجش از عاج و بلور
بر سر تختي نشسته با غرور

ماه ، برق کوچکي از تاج او
هر ستاره، پولکي از تاج او

اطلس پيراهن او، آسمان
نقش روي دامن او، کهکشان

رعد و برق شب، طنين خنده‌اش
سيل و توفان ، نعره توفنده‌اش

دکمه پيراهن او، آفتاب
برق تيغ خنجر او، ماهتاب

هيچکس از جاي او آگاه نيست
هيچکس را در حضورش راه نيست

پيش از اينها خاطرم دلگير بود
از خدا در ذهنم اين تصوير بود

آن خدا بي‌رحم بود و خشمگين
خانه‌اش در آسمان، دور از زمين

بود، اما ميان ما نبود
مهربان و ساده و زيبا نبود

در دل او دوستي جايي نداشت
مهرباني هيچ معنايي نداشت

هرچه مي پرسيدم، از خود، از خدا
از زمين، از آسمان، از ابرها

زود مي‌گفتند: اين کار خداست
پرس و جو از کار او کاري خطاست

هرچه مي‌پرسي، جوابش آتش است
آب اگر خوردي، عذابش آتش است

تا ببندي چشم، کورت مي‌کند
تا شدي نزديک، دورت مي‌کند

کج گشودي دست، سنگت مي‌کند
کج نهادي پاي، لنگت مي‌کند

تا خطا کردي، عذابت مي‌کند
در ميان آتش، آبت مي‌کند

باهمين قصه، دلم مشغول بود
خوابهايم خواب ديو و غول بود

خواب مي‌ديدم که غرق آتشم
در دهان شعله‌هاي سرکشم

در دهان اژدهايي خشمگين
بر سرم باران گرز آتشين

محو مي‌شد نعرهايم، بي صدا
در طنين خنده‌ي خشم خدا ...

نيت من، در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا

هرچه مي‌کردم همه از ترس بود
مثل از بر کردن يک درس بود

سخت، مثل حل صدها مسئله
تلخ، مثل خنده‌اي بي‌حوصله

مثل تکليف رياضي سخت بود
مثل صرف فعل ماضي سخت بود

تا که يک شب دست در دست پدر
راه افتادم به قصد يک سفر

درميان راه، در يک روستا
خانه‌اي ديديم‌، خوب و آشنا

زود پرسيدم: پدر، اينجا کجاست ؟
گفت: اينجا خانه‌ي خوب خداست

گفت: اينجا مي‌شود يک لحظه ماند
گوشه‌اي خلوت، نمازي ساده خواند

با وضويي دست و رويي تازه کرد
با دل خود، گفت و گويي تازه کرد

گفتمش، پس آن خداي خشمگين
خانه‌اش اينجاست؟ اينجا، در زمين؟

گفت: آري، خانه‌ي او بي‌رياست
فرش‌هايش از گليم و بورياست

مهربان و ساده و بي‌کينه است
مثل نوري دردل آيينه است

عادت او نيست خشم و دشمني
نام او نور و نشانش روشني

خشم، نامي از نشاني‌هاي اوست
حالتي از مهرباني‌هاي اوست

قهر او از آشتي، شيرين‌تر است
مثل قهر مهربان مادر است

دوستي را دوست، معني مي‌دهد
قهر هم با دوست، معني مي‌دهد

هيچ کس با دشمن خود، قهر نيست
قهر او هم يک نشان از دوستي است...

تازه فهميدم خدايم، اين خداست
اين خداي مهربان و آشناست

دوستي، ازمن به من نزديک‌تر
از رگ گردن به من نزديک‌تر

آن خداي پيش از اين را باد برد
نام او را هم دلم از ياد برد

آن خدا مثل خيال و خواب بود
چون حبابي، نقش روي آب بود

مي‌توانم بعد از اين‌، با اين خدا
دوست باشم، دوست، پاک و بي‌ريا

مي‌توان با اين خدا پرواز کرد
سفره‌ي دل را برايش باز کرد

مي‌توان درباره‌ي گل حرف زد
صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت
با دو قطره‌، صد هزاران راز گفت

مي‌توان با او صميمي حرف زد
مثل ياران قديمي حرف زد

مي‌توان تصنيفي از پرواز خواند
با الفباي سکوت آواز خواند

مي‌توان مثل علف‌ها حرف زد
با زباني بي‌الفبا حرف زد

مي‌توان درباره هر چيز گفت
مي‌توان شعري خيال انگيز گفت...


زنده‌ياد قيصر امين‌پور

"به باغ همسفران"

صدا کن مرا .
صدای تو خوب است .
صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجیبی ست
که در انتهای صمیمیت حزن می روید .

در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم.

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ ست .
وتنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی کرد .

و خاصیت "عشق" این است .
.....
"سهراب سپهری"

آري آري زندگي زيباست

زندگي آتشگهي ديرينه پابرجاست
گربيافروزيش

رقص شعلعه اش درهركران پيداست
ورنه خاموش است و

خاموشي گناه ماست

:72:روزها فکر من این است و همه شب سخـنم
که چرا غافل از احوال دل خویــــــــــــشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بــــــهر چــــــــــــه بود
به کجا می روم آخــــــــر ننمایی وطـــــنم؟

مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بودست مراد وی از این ساخــــــــــتنم

جان که از عالم علوی است یقین مــــــی دانم
رخ خود باز برآنم که همان جا فـــــــــــــگنم

مـــــــــرغ باغ ملکوتم نیم از عالــــــــم خاک
دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنــــــــــم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا در دوست
به هوای سر کویش پر و بالی بـــــــــــــــزنم

کیست در گوش که او میــــــــــــشنود آوازم
یا کدامین که سخن می نهد اندر دهـــــــتنم؟:72:

هرگـزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
هرگز از ياد من آن سرو خرامان نرود
آن چنان مهر توام در دل و جان جاى گرفت
كه اگر سر برود از دل و از جان نرود
از دماغ من سرگشته خيال دهنت
به جفاى فلك و غصه ء دوران نرود
هر چه جز بار غمت بر دل مسكين منست
برود از دل من وز دل من آن نرود
در ازل بست دلم با سر زلفت پيوند
تا ابد سر نكشد وز سر پيمان نرود
گر رود از پى خوبان دل من معذورست
درد دارد چه كند كز پى درمان نرود
هر كه خواهد كه چو حافظ نشود سرگردان
دل به خوبان ندهد وز پى ايشان نرود