میخواهم زندگی مشترکم را ترمیم کنم آیا امیدی هست؟

با سلام.مدتی پیش تاپیکی داشتم با عنوان بیثباتی خلقی و پرخاشگری همسرم که متاسفانه بسته شد.مشکل من همچنان به قوت خودش باقیه.یه توضیح کلی بدم.من 34 و همسرم 37 ساله است هر دو لیسانس و سنتی ازدواج کردیم.در ابتدا بر سر مهریه یه مقدار مشکل پیدا کردیم چون ابتدا همسرم مهریه تعیین شده را قبول کرد اما فرداش گفتن که هر چی فکر میکنم زیاده واسم و این دینه و...چند روز بعد اومدن منزل ما و منو مادرم بودیم.دقیق یادم نیست چی شد که مادرم گفتن خب مردم شمارو دیدن.منم فکرامو کردم و چون به نظرم فرد مناسبی بودن گفتم باشه اگه مشکلت مهریه است که من کمش میکنم در روز عقد .تمام شد اینو گفتم تا بعدا ازش استفاده کنم.الان 6.5 ساله ازدواج کردیم.همسرم خیلی زود عصبانی میشه از رانندگی بگیر تا چیزای دیگه.پرخاشگره و حساسبت های بیمورد داره.موقعی که بحثمون میشه به من بی احترامی میکنه.صرفا فحش نیست ،حرفاش تحقیرکنندست.بارها باهاش صحبت کردم که هر مشکلی هست باید با حرف زدن حل کنیم شما حق توهین نداری.خشمتو درست نشون بده نه با داد و بیداد و فحاشی.قبول داره اما بازم تکرار میکنه.خیلی ناراحتم و دلشکسته و خسته ام.4 روز خوبیم بعد تا یه بحثی پیش میاد روز از نو.سکوت کردم.ترک موقعیت و ...اما به جز دو سه بار جواب نداده.همدیگرو دوست داریم اما متاسفانه زود رابطمون خراب میشه.میگه تو بلد نیستی با من چجوری رفتار کنی.یه چیز دیگه که خیلی اذیتم میکنه اینه که فورا میگه جدا بشیم.نمیتونیم ادامه بدیم من از اول هم پشبمون شدم از ازدواج به خاطر حرف مادرت احساس دین کردم.خب این حرفش خیلی داغونم کرده.که تا به حال چند بار مطرحش کرده.بهش گفتم ما هیچ تعهدی نداشتیم و مشکل خودتو تقصیر ما ننداز میتونستی بگی نمیخام اجباری نبوده.هیچ تلاشی برای ارتباطمون نمیکنه.مشاوره نمیاد.وسواس داره.البته بیشتر وسواس فکری داره.چند روز که خوبه بعد انگار خلقش میاد پایین وقتی ازش میپرسم دلیلش چیه میگه خودمم نمیدونم.من خودمم مشکلانی دارم که میخام در یه تاپیک جدا به اون بپردازم.اما الان مشکل اساسی من باهاش پرخاشگریشه حالمو بد میکنه.عشق میورزه بعد با چند تا حرف همه چیزو خراب میکنه.احساس حقارت فراوان بهم دست میده حرفاش توی ذهنمه.همش میگم چه فایده داره ادامه این زندگی وقتی اون هیچ تلاشی نمیکنه وقتی حرمتی واسم نذاشته ایا اصلا درسته ادامه با این ادم.احساس نا امنی میکنم.34 سالمه اما هنوز نمیدونم میخام چکار کنم.زندگیم روی هواست.واسه بچه دار شدن داره دیر میشه.بلاتکلیفم.نمیخام جدا بشم اما این رابطه ناسالم هم خیلی ازارم میده.آیا واقعا میشه کاری کرد؟وقتی اون نمیاد من چکار میتونم انجام بدم به تنهایی.یکی دوبار که امد مشاور به من گفت حس میکنم رگه های خودشیفتگی داره گفت برام مزایا و معایب جدایی رو بگید از نظر هر کدوم و دفعه دیگه بیاید.اما نیامد .از من زیاد ایراد میگیره.حس میکنم کنترل گره.ایده ال گراست.قبلا راهنمایی هایی که گرفتم به کار بستم تا حدودی خوب بود.اما موقتی هستن.نمیدونم واقعا گیر کردم
اینا موضوعات به صورت کلی هستن بعدا بیشتر بازش میکنم.خواهش میکنم کمکم کنید.ممنونم

سلام دوست عزیز

یه موردی رو که موقع خوندن تاپیک متوجه شدم من رو یاد روزهای اول ازدواجم انداخت من مثل همسر شما شده بودم البته ناسزا نمی گفتم اما همش حرف از پشیمونی و جدایی می زدم و شوهرم واقعا ناراحت می شد و درست گفتید من مثل همسر شما وسواس فکری پیدا کرده بودم. علت هاش رو می گم ببینید شما در مورد شوهرتون شاید اینطور رفتار کرده باشید که ایشون مثل گذشته من دچار افسردگی و وسواس فکری شده. من همسرم بهم بی توجهی می کرد درست از روز بعد از ازدواج . با گوشیش و کامپیوترش مشغول بود (حالا شاید شما با کار و آشپزی مشغول باشی و توجه چندانی به همسرت نکنی) منم زود به زود سر چیزای مسخره عصبانی می شدم. یه مورد دیگه اینکه زیاد تو خونه احساس تنهایی می کردم و فهمیدم دچار افسردگی بعد از ازدواج شدم چون تو خونه پدری مرکز توجه بودم و وقتی می رفتم خونه حداقل دو ساعت فقط با مادرم حرف می زدیم ولی خونه شوهر دیگه خبری نبود حرفهامونم یا فوتبالی بود یا مسائل و مشکلات کاری و از این قبیل (خبری از صحبت در مورد مسائل جذاب زنونه نبود) . حالا شما اینا رو برعکس کن شاید شوهرت احساس تنهایی می کنه این چیزایی که گفتی و من اگه درست برداشت کردم نشونه افسردگی و غمگینی همسرته حالا شما باید ریشه اش رو پیدا کنی با سوال پرسیدن جوابی نمی ده چون منم خودم نمی دونستم چرا اینجوری شدم منم موقع رانندگی یا موقع امتحانات یا هر موقعیت استرس زا هر چقدرم خفیف به شدت عصبانی و مضطرب می شدم. در نهایت خودم تصمیم گرفتم عوض شم با شرایط کنار اومدم مواقع تنهایی یه غذایی درست می کنم تو خونه ورزش می کنم و برای خودم سرگرمی درست کردم با مادرم هر روز چت می کنم و کلا بهتر شدم
شما هم آروم باش سوپرایزش کن مثلا باشگاه ثبت نامش کن یا نه با هم برید پارک یه ورزش دو نفره انجام بدین مثلا والیبالی بند مینتونی یا هر چیز دیگه ای. تو خونه آهنگی می شنوی براش برقص خجالت هم نکش بعد بلندش کن برقصه . فعالیت بدنی دشمن سرسخت استرسه. شوهرتون فکر کنم زیر فشار اقتصادی یا احساسی قرار گرفته و نتونسته با تغییر کنار بیاد. این افسردگی میاره. خیلی بهش گیر نده که چرا دیر میای یا چرا حرف نمی زنی چون من خودم وقتی اینجوری بودم عصبانی می شدم. تا دیدی داره عصبانی می شه ببوسش و بغلش کن باهاش کل کل نکن . من اوایل شوهرم باهام بحث می کرد آخرش به دعوا و گریه من و حرف از طلاق ختم می شد مشاور گفت من غمگینم و شوهرم راحش رو یاد گرفت و دیگه موقع عصبانیت با من بحث نمی کرد و الان خدا رو شکر این موضوع حل شده.

امیدوارم تجربه ام بتونه کمکت کنه . ولی سعی کن یه مشاور خوب پیدا کنی می دونم حرف از جدایی بیاد وسط چقدر نا امید و دلسرد کننده است ولی ارزشش رو داره چون شوهرت رو دوست داری براش تلاش کنی و کمکش کنی به زندگی عادی برگرده و دوباره مثل سابق خوشحال باشه.

اگه اهل حرف زدنه که بر اساس تاپیکتون متوجه شدم در مورد مشکلاتش حرف نمی زنه ولی بهش بگو اگه کمکی از دستت بر میاد بهت بگه که تو بدونی چیکار کنی که کمتر عصبانی و ناراحت شه زمان می بره برای من 3 ماه طول کشید و من به دلیل شوکی که از خانوادش بهم وارد شده بود اینجوری شده بودم. اما صبور باش و 6 ماه به خودت زمان بده تا به شوهرت کمک کنی دوباره خوشحال باشه و نگران آینده و بچه نباش از الان ایشالا بعد از 6 ماه با تلاش خودت همه چیز رو به راه می شه

فقط ورزش برای شوهرت رو فراموش نکن خیلی کارت رو آسون می کنه. اینو خودم تجربه کردم و راه مطمئنی هست. موفق باشی و ایشالا آرامش زودتر به خونت برگرده

سلامmaryam.mim عزیز.خیلی خیلی سپاسگزارم که وقت گذاشتین و جواب دادین.شما درست میگید همسرم افسرده است.اما نمیخاد واسه درمانش حداقل به خاطر خودشم که شده کاری بکنه.ورزش میکنه .اگه ورزش نکنه که خیلی بیشتر استرس داشت.اما ورزش در روحیاتش تاثیر زیادی نداشته.مهربونه اما وقتی یه چیز پیش میاد کنترلی روی حرفاش نداره.و میگه تو شروع کننده هستی و مقصر تویی.وقتی بهش میگم من از فلان حرف یا رفتارت ناراحتم بیشتر مواقع عذر خواهی نمیکنه.بهش میگم اگه قضیه برعکس بود میگه تو میتونی خودتو نگه داری من نمیتونم.آخرین بار هم گفت من نمیخام تو اذیت بشی هر تصمیمی بگیری من قبول میکنم.خیلی خیلی اذیت میشم و داغون میشم که حاضر نیست روش خودشو عوض کنه و میخاد از من بگذره و انگار منتظر اینه که من بگم جدا بشیم.هر دو همو دوست داریم و همسر مرد خوبیه.خصوصیات خوبم زیاد داره.اما در کنار اخلاقای بدش که کمابیش ناراحتم میکنه این خشونت کلامیش بیشتر از همه آزارم میده.دلم واسش پر میکشه اما یاد حرفاش که میفتم خیلی میرنجم و میگم اخه عشق بدون احترام به چه دردی میخوره.کاش کسی میتونست راهنماییم کنه که چجوری از حرفاش نرنجم و این تندی رفتارشو چجوری کم کنم.چطور حساس نباشم و قبل از اینکه بخاد یهو شعله ور بشه ارومش کنم.چون سکوتم و کارهای دیگه که تا به حال انجام دادم مقطعیه.انگار همسرم به بیتفاوتی رسیده.این چرخه قهر و اشتی مدام تکرار میشه و فرسودمون کرده.به من نمیگه دقیقا از چی ناراحته تو ذهنش.انتظاراتشو واضح نمیگه.دوست داشتم یکی مثل وقتی ادم با همسرش واسه زوج درمانی مراجعه میکنه بگه که چکار باید کنیم تا کمتر دچار تعارض بشیم چون همسرم نمیاد بریم مشاوره.میدونم که مشکلاتمون حل شدنیه.اما من چکار میتونم بکنم به تنهایی که همسرم خشن نباشه.وقتی یاد اولا میفتم قلبم به درد میاد که این همون ادم اول اشناییه که الان داره بیحرمتی میکنه.بین عشق به همسر و زندگیم و احترام و شأن خودم موندم.امیدوارم کسی بتونه بهم تکنیک های حل تعارض رو یاد بده.تا منم به همسرم منتقل کنه اگه بشه.بازم ممنونم از توجه و لطفتون

سلام عزیزم من قبلا راهکارهایی برات گفتم اینه که میگی مقطعی هست درسته چون ایشون مدتهاست اینطور شده پس توقع نکن زود درست بشه باید با همچین مردی صبورباشی دختر خوب شما کلا با خودت این فکر رو بکن یا میخام جدا بشم یا بمونم
اگر جدا بشم: دوسش دارم خوبیهاش فلان و فلانه، بعد دیگه 34سالمه دیگه کی ازدواج کنم کی بچه داربشم و..........
اگر تصمیم میگیرم که بمونم باید صبور باشم فقط اگر اون لحظه عصبانیتش صبور باشم و سکوت کنم و کش ندم و جواب ندم چند ساعت زمانبره و بعد گذشت اون زمان اوضاع ارام میشه و همسرم میشه همون شوهر دوست داشتنی
یعنی شمااگر اون لحظات بحرانی بتونی اوضاع رو مدیریت کنی مشکل رفع میشه
اما وقت عشقولانه همه احساساتت رو بگو بگو که دوسش داری از ویزگیهای خوبش بگو بگو که تو اینقدر قدرت داری که بتونی کم کم رو خودت کار کنی و خشمت رو کنترل کنی بگو من هم کمکت میکنم لحظه عصبانیت با سکوتم تا تو اروم بشی من بهت افتخار میکنم که کم کم رو خودت کا ر کنی همونطور که میتونی جلوی ادمی که ازش رودروایسی داری خودت رو کنترل میکنی پس حتما میتونی تو شخصیتت بالاتر از اینه که این حرفها رو بزنی چون من با حرف و توهینها چیزیم نمیشه اما حرفها شان تورو میاره پایین و من تورو بالا میدونم
کلا در حالت عادی خیلی ازش تعریف تمجید کن بهش پروبال بده بخصوص از شخصیتش تعریف کن اگر یه خصلت خوب داره خیلی پررنگش کن تا کم کم صفتش بشه
باید خودت بشی یه مشاور عملی انشاالله با گذشت زمان و صبوری شما حل میشه
در لحظه‌های عصبانیت دایم بخودت بگو ایشون دست خودش نیست یاد خوبیهاش بیوفت اینها باعث میشه خیلی راحتتر خودت رو کنترل کنی و بحران رو بگذرونی

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ستاره زیبا

سلام عزیزم من قبلا راهکارهایی برات گفتم اینه که میگی مقطعی هست درسته چون ایشون مدتهاست اینطور شده پس توقع نکن زود درست بشه باید با همچین مردی صبورباشی دختر خوب شما کلا با خودت این فکر رو بکن یا میخام جدا بشم یا بمونم
اگر جدا بشم: دوسش دارم خوبیهاش فلان و فلانه، بعد دیگه 34سالمه دیگه کی ازدواج کنم کی بچه داربشم و..........
اگر تصمیم میگیرم که بمونم باید صبور باشم فقط اگر اون لحظه عصبانیتش صبور باشم و سکوت کنم و کش ندم و جواب ندم چند ساعت زمانبره و بعد گذشت اون زمان اوضاع ارام میشه و همسرم میشه همون شوهر دوست داشتنی
یعنی شمااگر اون لحظات بحرانی بتونی اوضاع رو مدیریت کنی مشکل رفع میشه
اما وقت عشقولانه همه احساساتت رو بگو بگو که دوسش داری از ویزگیهای خوبش بگو بگو که تو اینقدر قدرت داری که بتونی کم کم رو خودت کار کنی و خشمت رو کنترل کنی بگو من هم کمکت میکنم لحظه عصبانیت با سکوتم تا تو اروم بشی من بهت افتخار میکنم که کم کم رو خودت کا ر کنی همونطور که میتونی جلوی ادمی که ازش رودروایسی داری خودت رو کنترل میکنی پس حتما میتونی تو شخصیتت بالاتر از اینه که این حرفها رو بزنی چون من با حرف و توهینها چیزیم نمیشه اما حرفها شان تورو میاره پایین و من تورو بالا میدونم
کلا در حالت عادی خیلی ازش تعریف تمجید کن بهش پروبال بده بخصوص از شخصیتش تعریف کن اگر یه خصلت خوب داره خیلی پررنگش کن تا کم کم صفتش بشه
باید خودت بشی یه مشاور عملی انشاالله با گذشت زمان و صبوری شما حل میشه
در لحظه‌های عصبانیت دایم بخودت بگو ایشون دست خودش نیست یاد خوبیهاش بیوفت اینها باعث میشه خیلی راحتتر خودت رو کنترل کنی و بحران رو بگذرونی

---

سلام ستاره زیبای عزیزم.ممنون از لطفتون.بله یادم هست راهکارهاتونو
شما درست میفرمایید همش مقطعیه.چند روز خوب بودن و بعد بد شدن اوضاع خسته ام کرده.دقیقا درست میگید.اگه بخام جدا بشم همه ی این چیزا که شما میگید هست.به علاوه اینکه احساس عذاب وجدان هم خواهم کرد ازینکه شاید میتونستم بهتر عمل کنم و نکردم.ازینکه منم نقص هایی داشتم که احتمالا به رفتارهای بد همسرم دامن زده.
الان دارم سعی میکنم کمتر حساس باشم.یا دارم میبینم چیزی میگه که به مذاقم خوش نیست یه جور وانمود میکنم که نشنیدم و فکرم جای دیگه بوده.حرفشو تا جایی که میشه منحرف میکنم.یه شوخیهایی میکنه که من به دل میگیرم.خودش میگه من حتی چیز بدیم بگم باید بدونی قصد بدی ندارم:161:.دارم سعی میکنم حساس نباشم به شوخیای مسخرش.نسبت به خانوادش بی اهمیت هستم.نه خیلی سرد نه گرم.چیزی که من همیشه رعایت کردم از ابتدا تحسین و تشویقش بوده.بهش محبت میکنم ببینم چی میشه.اما این وسواس و تغییر خلق و خو نمیدونم تا کجا ادامه داره.مثلا خودش مهمون دعوت میکنه من کلی زحمت میفتم بعد مثلا قبل اومدن مهمونا میگه حالم خوب نیست.امیدوارم بازم راهکار بهم بدین برای کنترل خشمش که میدونم ریشه بسیاری از مشکلاتمونه.هزار دفعه گفتم برو مشاوره مدیریت خشم یاد بگیر برای خودتم که شده.میگه باشه اما کو عمل!!
بازم ممنون

با سلام.من میخام بدونم که اولا با گذشته ای که مدام آزارم میده چه کنم.وقتی با همسرم ارتباط خوبی دارم مدام پس ذهنم هست که چه فایده اون موقع ها که فلان رفتار زشتو کرد.اونجا که بهت بی احترامی کرد.این تفکر همه یا هیچ اذیتم میکنه اما نمیتونم واسش راهی پیدا کنم.احساس میکنم اگر زندگیم به فرض خوب هم بشه بازم میگم چه فایده ......
مسئله بعد اینکه گاهی پیش میاد که همسرم در جواب یه حرف منطقی من بد و تند جواب میده.بهم بر میخوره.مثلا اینکه دایی من به همسرم پیشنهاد داده بود بعد از عید بریم کیش.بعد همسرم توی گروه فامیلی شروع کرد به حرف زدن راجع به کیش که فلان کارو میکنیم و...درحالیکه هیچ حرفی به من نزده بود.خصوصی بهش گفتم جریان چیه.گفت در حد پیشنهاده گفتم باشه ولی منم دوست دارم در جریان باشم گفت در ضمن هر جا شوهرت میگه بدون سوال فقط جمع میکنی راه میفتی.گفتم یعنی حق اظهار نظر یا مخالفت ندارم؟گفت نه لازم نکرده.از خداتم باشه جای تشکرته.خیلی بهم بر خورد.انگار من لنگ این بودم که ایشون به من لطف کنن و منو ببرن مسافرت بدون اینکه از من نظر بخاد دوست داری فلان جا یا با فلان شخص و..انگار من خیلی بدبختم و هیچ جا نرفتم حالا ایشون میخان بنده نوازی کنن.واقعا گاهی اونجاهارو دوست ندارم.دوست ندارم با بعضی اشخاص برم.شده یهو زنگ میزنه به یکی فلانی برنامت چیه باهاش قرار پیکنیک میذاره.منم بهم بر میخوره.بارها گفتم ممنون میشم قبل از اینجور مسائل با منم مشورت کنی و در جریانم قرار بدی.الان نمیدونم چکار کنم.میدونم فردا با یه حرف تند و تیز و تلخ و بد جوابمو نوشته.اینو ذهن خوانی نمیکنم از روی تجربه میگم.ممنون میشم در این دو مورد راهنماییم کنید.یکی گذشته یکی حالت قلدر بازی و منت گذاشتن و حالت جواب دهی تحقیر آمیزش نمیدونم تونستم حسمو منتقل کنم یا نه

دوست عزیز همسر شما شباهته زیادی با همسره من داره...ببین خانمی این جور مردها به نظر من کنترلی روی حرفایی که میزنن ندارن واقعا فکر نمیکنن به حرفی که میزنن حتی پیشه خودشون نمیگن این حرفه من ایا اون رو ناراحت میکنه نمیکنه و اون چه فکری میکنه ...اصلا...حداقل من درباره همسره خودم دیدم...سعی کن به حرفاش اهمیت ندی زیاد و جدی نگیری..الان یه مثال برات میزنم..شوهره منم تا قاطی میکنه و به اصطلاح میره تو اون فاز میگه ناراحتی برو خونه بابات..روزه جمعه تا ظهر خواب بود هی من میرفتم میگفتم مگه نگفتی ده بیدارت کنم اونم چندبار گفت برو میخام بخوابم..که یه دفعه شروع کرد به فحاشی و گفت من همینم که هستم ناراحتی طلاقت میدم خوش اومدی..(همسرم استرس داره و قرص میخوره هرچند که صدبار گذاشته کنار و دوباره شروع کرده همین قرص خوردنش باعث منگی میشه و خوابه طولانیه بی موقع...)تا حالا صدبار بهم گفته منم برای اولین بار بهش گفتم فکر کردی خیلی تحفه ای من فقط به خاطر بچه ام موندم وگرنه یک لحظه اینجا نبودم..البته که غلو هم کردم..اینو گفتم و اومدم بیرون از اتاق ظهر پاشد رفت بیرون..وقتی شب اومد خونه گفت کلی دلم شکست چه حرفی بود زدی یعنی من هیچ ارزشی برات ندارم منم گفتم دیدی چه قد بده ادم دله کسی رو بشکونه تو اینقد طلاق طلاق میکنی منم جوابتو دادم ..اونم گفت من نمیفهمم چی میگم شوخی میکنه میخام حرصتو دربیارم چون حرصمو دراوردی ولی تو حرفات جدیه....
خلاصه عزیزم این مورد رو گفتم که خیلی رو این حرفاشون فکر نکن و حساسیت فکریت رو بیار پایین تا هم خودت ارامشت بیشتر بشه هم بتونی بهتر روی بهترشدن زندگیت کار کنی

سلام .مرسی عزیزم که جواب دادی.متاسفانه همسر من برعکس همسر شما کاملا حرفاش جدیه.و مطمئنم اگه تا الان من یه موافقت و اشاره کوچیک با جدایی کرده بودم امون نمیداد و از خداش بود.منتظر توافقی شدن قضیه است.
موضوع بعد هم اینکه ایشون کاملا آگاهانه این حرفهارو میزنن و از سر درماندگی و واسه لجبازی و...نیست.مثلا سر قضیه مسافرت کاملا جدی میگه تو خیلی زن نامتعارف و غیر نرمالی هستی.باید از خدات باشه و فقط تشکر کنی که من جایی ببرمت.میگه من توی این زندگی حیف شدم.حیف از من و این زندگی که توی بد و ناشکر صاحبش هستی.زنهای خوب فقط خوشحالی میکنن و تشکر.تو نامتعارفی.من ازینکه مجبورم با تو سر کنم هر روز پشیمونم.
ایا واقعا من به صرف پیشنهاد سفر باید ذوق مرگ بسم و فقط اطاعت کنم و راجع به هیچ چیز نظر ندم.یعنی زن بد نظر میده و مخالفت میکنه؟
اینو تعمیم بدید به کل انتظاراتش.از نظر ایشون زن فقط باید خوشحال باسه.مطیع باشه.بارها گفته من اگه تو رو کتک هم زدم نباید خم به ابرو بیاری .زنهای قدیم جیک نمیزدن اونهمه کتک میخوردن.انگار حالا که نمیزنه داره خیلی لطف میکنه.تو خیلی لوس و ننری.زن باید فقط قر و عشوه باشه.کم حرف بزنه خیلی نظر نده هر چی شوهرش گفت ناراحت نشه.کلا یه دید سنتی داره.با اینکه ادعای تجدد داره.
موضوع من بیشتر نحوه پاسخگوییشه نه اصل موضوعات.نحوه بیانش لحنش.کلمات و عباراتش و حالت بدنش.اما ایشون بدون توجه به حسی که انتقال میده حرف میزنه.با چند تا جمله موج منفی تو بدی لیاقت نداری از سرتم زیاده و...رو منتقل کرده.توی یه موضوع ساده که میتونست بگه عزیزم بعدا راجع بهش بهت میگم.نه اینکه با بیرحمی و نامحترمانه منو یه زن مشکل دار ناشکر و متوقع معرفی کنه که لیاقت این زندگیو ندارم.اونم به صرف اینکه حق خودمو خواستم.
اخه چطور میشه به این حرف ها و برخوردهای تند و تحقیر امیر توجه نکرد و از کنارش گذشت.اونم وقتی کاملا جدی هستن نه واسه لج دراوردن و...
چطور میشه نادیده گرفته بشی و بهت بی احترامی بشه اما بگذری.حق اعتراضم نداشته باشی.یه بار بهش گفتم اگه ادعا میکنی منو دوست داری قاعدتا باید لحن و کلمات مناسبی رو هم به کار ببری در مواجهه با من حتی اگه من مرتکب اشتباهی شدم.جوابش این بود که از خداتم باشه دوستت داشته باشم حالا واسم شرط میذاری!!!
نمیدونم چکار کنم.نه میتونم رها کنم نه اینجوری ادامه بدم.اخه چقدر بالا پایین.چقدر گذستن از تلخیها.فرسوده شدم.تا یه نور امیدی پیدا میشه سریع خاموشش میکنه.میبینم نخیر همون ادم قبلیه.که اگه من یه ذره خطا کنم یا مخالف انتظارش عمل کنم دوباره دیسش رو میشه.همه چیز وقتی خوبه که من اروم و مطیع و سر به راه باشم.نیازهاشو پاسخ بدم محبت کنم.در هر شرایطی خوشحال باشم حتی اگه فحشم داد
حالم خیلی بده ازبن نوسانات ناتموم

همون طور که حدس زده بودم
یه پیام بلند بالا دادن پر از تلخی و تندی
ازینکه تو ناشکری و من حروم شدم
همون چیزایی که توی پیام قبلی گفتم.تو نرمال نیستی نامتعارفی.زنهای خوب خیلی خوشحال میشن.من حیف شدم .حیف این زندگی و من که تو زن بد داری. من باید با تو سر کنم چه اشتباهی کردم.
نوشته نمیبخشمت و باید عذر خواهی کنی و تا شاه عبدالعظیم هم نمیبرمت چه برسه به کیش.
نوشته جایگاه اندکت باز هم پایین اومد برو خودتو درست کن.
اخه چقدر پر رویی و بیشرمی.من باید به خاطر حرفاش شاکی باشم حالا اون افتاده جلو
برای من اینا یعنی تو لیاقت من و این زندگیو نداری.(خب منم سهیمم تو این زندگی از وسایل زندگی تا زحمات و کارایی که میکنم.اینکه یک هفته همسرم خونه نیست وهمه چیز به عهده خودمه.)باید به پام بیفتی حالا که میخام جایی ببرمت.مگه به من گفته بود که من باید تشکر میکردم؟
همیشه اینقدر تند و بد و نامحترمانه و با بی انصافی نظر میده.بدون توجه به حسی که حرفاش ایجاد میکنه.بعدشم میره توی لاک قهر.انتظار داره من به پاش بیفتم.من چیزی نگفته بودم گفتم منم حق دارم نظر بدم .:302:
خیلی سردر گمم.انگیزه ندارم.همش منتظر جرقه است حتی اگه من حرف بیمنطقی هم نزنم داستان درست میکنه و شروع میکنهه جنگ و جدل

عزیزم من قبلا گفتم دو راه داری یا بمونی یا بری دختر خوب کاملا درکت میکنم خیلی زندگی باهاش سخته اما اگه میخای بمونی باید باهاشش راه بیای من اصلا نمیگم همسرت حق داره و .... اما چه کنیم تو این شرایط !!!!!!!!
دختر خوب از لحن پستهات متوجه شدم دختر منطقی و مستقلی هستی که اینطوری کمی با شوهرت به مشکل میخوری معمولا در برابر مردا باید لطیفتر و احساسی تر عمل کرد نه منطقی اونا خودشون خدای منطق میدونن بعد شما میای از منطق حرف میزنی البته بگم اکثر مردا همینطور ند که بعضی پررنگ بعضی کمرنگ
من جای شما بودم میفهمیدم ایشون اینطور قراری با داییم گذاشته میگفتم ووووواااااااییییییییی عززززیزم چقدر خوبی چقدر بفکرمی که میخای من ببری مسافرت من بهت افتخار میکنم بعد اینکه اومد خونه و مستقیم دوباره بهم میگفت دوبار کلی از خودم ذوووق بروز میدادم میگفتم حتما میخاستی من سورپرایز کنی که بهم قبلش نگفتی مگهنه!!!!!!!!
حالا خدا کنه سرکارم بهم مرخصی بده «البته اگه خانهدار نیستی»
مرسی که قبل عید بهم گفتی تا برنامه ام تنظیم کنم و.....
با این کلمات مرد احساس ارور میکند که همسرراتوانسته خوشحال کند
دوم چه زن قدرشناسی دارد
سوم حالا ازین به بعد کارهایی میکنم که بیشتر همسرم را خوشحال کنم
چهارم اصلا حالا که خانوم پایه هست اصلا ازین به بعد باهاش مشورت میکنم که کجاها بریم
و مهمتر اینکه من ادم با ارزشی هستم که همسرم سورپرایزم میکنه نه اینکه لیاقت مشورت کردن ندارم!!!!!با حرفهات خودت تعیین میکنی همسرت چطور باهات حرف بزنه
شما دقیقا داری برعکس عمل میکنی مثل یه مادر میمونی که دایم تربیت به بچه اش میده و غرغر میکنه
اگر بچه اشتباه کرد میگه مگه نگفتم چندبار بگم منم هستم از من بپرس
اصلا لازم نکرده من ببری سفر مگه خودم مردم یا محتاج گردش توام اینها واقعا مخرب رابطه وباعث پرخاشگری مرد هستن
یه مدت شما بیشتر احساسی عمل کن تا اعتمادش رو جلب کنی که قبولش داری وهمونجور باش که میخاد البته درستش هم همینه بعدا کم کم ایشونم مثل دوراننامزدی علاقش برمیگرده و همون میشه که شما میخای
اگرم فحشی بهت داد سرسنگین بشو خودش میاد از دلت درمیاره
وقت خوشی احساسی بگو عشقم وقتی تو فحش میدی من که باحرف چیزیم نمیشه فقط اون حسی که از تو، تو ذهنم یه مرد با شخصیت ساختم که اصلا این حرفها در شانش نیست خراب میشه!!!!!!سعی کن با احساس بگی حتی نوازشش کنی
البته توقع نکن از فردا همون بشه که میخا به مرور مثلا دو سه ماه دست کم نیاز هست
باید صبور باشی
دختر خوب چرا فکر میکنی اگه حرف گوش کن باشی میشی یه زن امل و قدیمی و زن امروزی نخاهی بود ؟؟؟؟؟؟ من قبلاگفتم کلمه چشم معجزه میکنه امتحانش که ضرر نداره مردا از امر وزی و سنتی همگی عاشق زنای مطیع هستن
البته زن مطیع منظور زن تو سری خور نیست منظور اینه که کجا چشم بگه و کجا سکوت کجا مخالفت و با چه لحنی!!!!!!
من خودم شخصا بسیار از کلمه چشم بهره بردم و دقیقا اگه مخالف بودم اما گفتم باشه چنددقیقه بعد همسرم نظر من رو اجرا کرده البته بیشتر اوقات نه همیشه
یکم باسیاست با ش مقاله هنر زن بودن در سایت رو بخون

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ستاره زیبا

عزیزم من قبلا گفتم دو راه داری یا بمونی یا بری دختر خوب کاملا درکت میکنم خیلی زندگی باهاش سخته اما اگه میخای بمونی باید باهاشش راه بیای من اصلا نمیگم همسرت حق داره و .... اما چه کنیم تو این شرایط !!!!!!!!
دختر خوب از لحن پستهات متوجه شدم دختر منطقی و مستقلی هستی که اینطوری کمی با شوهرت به مشکل میخوری معمولا در برابر مردا باید لطیفتر و احساسی تر عمل کرد نه منطقی اونا خودشون خدای منطق میدونن بعد شما میای از منطق حرف میزنی البته بگم اکثر مردا همینطور ند که بعضی پررنگ بعضی کمرنگ
من جای شما بودم میفهمیدم ایشون اینطور قراری با داییم گذاشته میگفتم ووووواااااااییییییییی عززززیزم چقدر خوبی چقدر بفکرمی که میخای من ببری مسافرت من بهت افتخار میکنم بعد اینکه اومد خونه و مستقیم دوباره بهم میگفت دوبار کلی از خودم ذوووق بروز میدادم میگفتم حتما میخاستی من سورپرایز کنی که بهم قبلش نگفتی مگهنه!!!!!!!!
حالا خدا کنه سرکارم بهم مرخصی بده «البته اگه خانهدار نیستی»
مرسی که قبل عید بهم گفتی تا برنامه ام تنظیم کنم و.....
با این کلمات مرد احساس ارور میکند که همسرراتوانسته خوشحال کند
دوم چه زن قدرشناسی دارد
سوم حالا ازین به بعد کارهایی میکنم که بیشتر همسرم را خوشحال کنم
چهارم اصلا حالا که خانوم پایه هست اصلا ازین به بعد باهاش مشورت میکنم که کجاها بریم
و مهمتر اینکه من ادم با ارزشی هستم که همسرم سورپرایزم میکنه نه اینکه لیاقت مشورت کردن ندارم!!!!!با حرفهات خودت تعیین میکنی همسرت چطور باهات حرف بزنه
شما دقیقا داری برعکس عمل میکنی مثل یه مادر میمونی که دایم تربیت به بچه اش میده و غرغر میکنه
اگر بچه اشتباه کرد میگه مگه نگفتم چندبار بگم منم هستم از من بپرس
اصلا لازم نکرده من ببری سفر مگه خودم مردم یا محتاج گردش توام اینها واقعا مخرب رابطه وباعث پرخاشگری مرد هستن
یه مدت شما بیشتر احساسی عمل کن تا اعتمادش رو جلب کنی که قبولش داری وهمونجور باش که میخاد البته درستش هم همینه بعدا کم کم ایشونم مثل دوراننامزدی علاقش برمیگرده و همون میشه که شما میخای
اگرم فحشی بهت داد سرسنگین بشو خودش میاد از دلت درمیاره
وقت خوشی احساسی بگو عشقم وقتی تو فحش میدی من که باحرف چیزیم نمیشه فقط اون حسی که از تو، تو ذهنم یه مرد با شخصیت ساختم که اصلا این حرفها در شانش نیست خراب میشه!!!!!!سعی کن با احساس بگی حتی نوازشش کنی
البته توقع نکن از فردا همون بشه که میخا به مرور مثلا دو سه ماه دست کم نیاز هست
باید صبور باشی
دختر خوب چرا فکر میکنی اگه حرف گوش کن باشی میشی یه زن امل و قدیمی و زن امروزی نخاهی بود ؟؟؟؟؟؟ من قبلاگفتم کلمه چشم معجزه میکنه امتحانش که ضرر نداره مردا از امر وزی و سنتی همگی عاشق زنای مطیع هستن
البته زن مطیع منظور زن تو سری خور نیست منظور اینه که کجا چشم بگه و کجا سکوت کجا مخالفت و با چه لحنی!!!!!!
من خودم شخصا بسیار از کلمه چشم بهره بردم و دقیقا اگه مخالف بودم اما گفتم باشه چنددقیقه بعد همسرم نظر من رو اجرا کرده البته بیشتر اوقات نه همیشه
یکم باسیاست با ش مقاله هنر زن بودن در سایت رو بخون

---

سلام عزیزم مرسی که همیشه به من کمک کردی و تنهام نذاشتین.ببخشید درگیر خونه تکونی و...بودم.
شما درست میگی.شاید لازم نبود که در قضیه مسافرت عکس العمل خاصی نشون بدم و نهایتا باید خوشحال میشدم.من انتظار دارم اونم مثل من فکر کنه و حس کنه.اما خب تقریبا همبشه برعکسه.بعضی کارها و رفتاراش واسم غیرقابل قبوله واسه همین خیلی ناراحت و گاها عصبی میشم.متاسفانه منم تند برخورد میکنم و نتیجش این مبشه که اونم کم نمیاره و حسابی سنگ تموم میذاره.....
اما خیلی دارم روی خودم کار میکنم.همسرم هم داره یه سعیایی میکنه.
اما شوخیاش که گاها با من و نسبت به فامیل و خانوادم میکنه هنوز اذیتم میکنه.وقتی هم بهش میگم من احساس میکنم داری مسخره میکنی و بعضی سوخیات حالت توهین داره میگه من واسه چی باید تو رو تحقیر کنم. اینارو میگم که بخندیم.در صورتی که واسه خودش خنده داره نه من.مثلا یه ترانه رو شروع میکنه به خوندن مثلا میگه ویرون بشه عمت پریشون بشه ... یا مثلا راجع به مامانم شوخی میکنه و...
یا راجع به افراد دیگه و همینطور خودم.خیلی ناراحت میشم ولی کاری نمیتونم بکنم.از درون حرص میخورم.

موضوع خیلی مهمتر اینکه من با گذشته و حرفهایی که تا به حال بهم زده خیلی درگیرم.خیلی زیاد.
من و همسرم همدیگرو خیلی دوست داریم.اما واقعا نمیتونم درک کنم خب اگه کسبو دوست داریم باید اگه اشتباهم کرد تحقیرش نکنیم.اما همسرم با خیلی از بحثا تا آخر خط میرفت.مدام حرفاش میاد توذهنم.امروز توی خونه تکونی یه نامه از نامه های بیجواب خودم که واسش نوشته بودمو پیدا کردم توی وسایلش.مال چند سال پیش بود.خیلی حالمو بد کرد.با خودم گفتم از اون موقع ها داشتم زجر میکشیدم و این بحثا بوده.خیلی حالم بد شد.
یاد این احساس ناامنی میفتم که همیشه تو وجودمه وقتی بارها حرف جدایی زده.انگار لب پرتگاهم.
یکباره همه امیدهام نابود میشه و خالی میشم.حتی وقتی رابطمون بهتر میشه حرفای گذشته که تقریبا تا الانم ادامه دارن ازارم میده.میدونم غصه گذشته رو خوردن کاری از پیش نمیبره اما راه حلی هم واسش ندارم.
اینم بگم که من زن سرکش و حرف گوش نکنی نیستم.به قول شما چشم هم میگم.اما این خشونت و انفجار آتشفشانش عذابم میده.همش توی جاهای مختلف توی اینترنت و تی وی میبینم که میگن چه چیزایی مطهر خشونت خانگیه.خیلی حالم بد میشه که منم مورد خشونت خانگی هستم به نوعی و نمیتونم احساس ارامش و خوشبختی بکنم.
امیدوارم یه راهی بهم نشون بدین که بتونم با این احساسات و افکار عذاب آور کنار بیام.حتی وقتی خودمو سرگرم میکنم بازم تو فکرم غمگینم.
خیلی دارم سعی میکنم صبور باشم و از جنبه زنانه وجودم بیشتر استفاده کنم.فکر کنم یه مقداری به عنوان زن خشنم.
ممنون میشم بازم از راهنماییتون بهره مند بشم.سپاس فراوان

سلام
دوست عزیز من اگر جای شما بودم سعی می کردم این موارد رو با پیام یا تلفنی پیگیری نکنم و اگر هم پیش میومد و چاره ای نبود کمی لحن ملایم تر استفاده میکردم

مسلما شما اگر توی کویر لوت هم بری مسافرت اگر رابطه ات با همسرت خوب باشه حتی اگه همراهانتون هم مطلوب نباشن بازم بهت خوش میگذره فقط و فقط به خاطر رابطه مناسبت با همسرت

و بر عکس اگر بری به زیباترین منطقه دنیا با همسفرانی بسیار دوست داشتنی ولی رابطت با همسرت شکرآب باشه احتمالا بهت خوش نمیگذره و ترجیح می دادی نمی رفتی

پس بذار اونم از همین زاویه موضوع رو بتونه ببینه

بهش بگو توی کویر هم برم اگر محبت و صمیمیتم با تو پابرجا باشه برام مثل بهشت می مونه و به شدت بهم خوش میگذره ولی یه چیزیم بگم خیلی دوست دارم با من هم مشورت بشه قبل فکر به مقصد و زمان سفر

دوست عزیز توی زندگی اون شرایط برخورد جدی و قاطع که توی جامعه آدم انجام میده قابل انجام نیستش
کمی محبت صمیمیت و عطوفت رو چاشنی کارت بکن و حرف منطقی خودتو رک و مستقیم بیان نکن

اون تفکر سنتی مردسالارانه متاسفانه توی جامعه ما اپیدمی هست و باید راه زندگی در کنار این تفکر و در عین حال بیان احساس خودت رو کم کم یاد بگیری

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فکور

سلام
دوست عزیز من اگر جای شما بودم سعی می کردم این موارد رو با پیام یا تلفنی پیگیری نکنم و اگر هم پیش میومد و چاره ای نبود کمی لحن ملایم تر استفاده میکردم

مسلما شما اگر توی کویر لوت هم بری مسافرت اگر رابطه ات با همسرت خوب باشه حتی اگه همراهانتون هم مطلوب نباشن بازم بهت خوش میگذره فقط و فقط به خاطر رابطه مناسبت با همسرت

و بر عکس اگر بری به زیباترین منطقه دنیا با همسفرانی بسیار دوست داشتنی ولی رابطت با همسرت شکرآب باشه احتمالا بهت خوش نمیگذره و ترجیح می دادی نمی رفتی

پس بذار اونم از همین زاویه موضوع رو بتونه ببینه

بهش بگو توی کویر هم برم اگر محبت و صمیمیتم با تو پابرجا باشه برام مثل بهشت می مونه و به شدت بهم خوش میگذره ولی یه چیزیم بگم خیلی دوست دارم با من هم مشورت بشه قبل فکر به مقصد و زمان سفر

دوست عزیز توی زندگی اون شرایط برخورد جدی و قاطع که توی جامعه آدم انجام میده قابل انجام نیستش
کمی محبت صمیمیت و عطوفت رو چاشنی کارت بکن و حرف منطقی خودتو رک و مستقیم بیان نکن

اون تفکر سنتی مردسالارانه متاسفانه توی جامعه ما اپیدمی هست و باید راه زندگی در کنار این تفکر و در عین حال بیان احساس خودت رو کم کم یاد بگیری

---

سلام فکور عزیز.ممنون که وقت گذاشتین.
متاسفانه به خاطر شرایط کاری همسرم مجبورم خیلی از مسایلو با تلفن یا پیام مطرح کنم.و مسلما لحن خیلی توی پیام مشخص نیست.
مشکل من همینجاست که ایشون در سفرها بسیار بدقلق و انعطاف ناپذیر هستند.سر هر چیزی ممکنه عصبی بشه.مثلا سر صبحانه یا غذا اگه چیزی جلو دستش به موقع نباشه یا مثلا نیمرو سفت باشه.در ماشین بخوره به لباسش و خاکی بشه.یا هر چیز کوچیک باعث بهانه گیری و غر زدنش میشه.توی تاپیک قبلیم خیلی این مثالا رو اورده بودم.در واقع مشکل من با خودسه حتی اگه بهترین همسفرا هم باشن باز بهانه و دعوا راه میندازه.میگه بریم سفر اما انعطاف و سهل گیری و عدم بروز مشکلات جلو دیگرانو دعوا کردن با من جوری که بقیه میفهمن و....که لازمه خوش گذشتن تو سفره نداره.و همه ی سفرهایی که رفتیم واسم زهر شده.
مشکل من بدقلقی و تندخویی و بد دهانی و عدم کنترل ایشونه.هر چیز ساده رو ختم به دعوا و توهین میکنه.
ممنون از راهنماییتون دوست عزیز.

سلام دوست عزیزم

خیلی ناراحت شدم از اینکه از نازاحتیهات گفتی می خوام به سهم خودم بهت کمک کنم.

در رابطه با موضوع گذشته منم تجربه اش رو داشتم و دارم ولی دارم موفق جلو می رم کاری هم که کردم این بود . اولا هر فکر ناراحت کننده ای که از گذشته به ذهنت میاد رو یا بنویس یا بگو فعلا صبر کن مثلا فلان سریال رو ببینم بعد بهت فکر می کنم شاید خنده دار باشه اما واسه من جواب داده یا مثلا بگو باشه بذار وقتش شد بهش فکر می کنم یا مثلا بگو باشه 5 مین خاطرات گذشته رو مرور می کنم اما فقط 5 دقیقه بعد می رم سالاد درست می کنم. منظورم اینه که تو برای افکارت برنامه بریز و کنترلش کن نذار افکارت به خصوص گذشته ها کنترلت کنه. این نشونه افسردگی هستش که آدم تو گذشته سیر می کنه. مثلا نامه رو پیدا کردی نخونش بذار سر جاش به جاش بگو یه نامه دیگه می نویسم براش.

یه مورد دیگه اینکه در مورد گذشته زندگی ات رو با کسی مقایسه نکن با گذشته خودت هم مقایسه نکن نگو خونه بابام اینجوری بود الان این وضعمه. نگو قبلا عذاب می کشیدم هنوزم می کشم بگو تجربه پیدا کردم بگو بزرگ شدم بگو از گذشته یاد گرفتم که برای خوشحال کردن بقیه زندگی نکنم از گذشته یاد گرفتم تا با شوهرم چطور برخورد کنم . می دونی این سختیها آدما رو با درک و شعور می کنه. می تونی خیلی ها رو درک کنی و تورو آدم ارزشمند تری می کنه. می تونی بچه هات رو خیلی خوب تر از مادرای دیگه حتی راهنمایی کنی. عذابهای گذشته همیشه هم بد نیست . خود من یاد گرفتم برای خودم زندگی کنم چون من همش رضایت شوهر مادر شوهر پدر شوهر برام مهم بود دیدم با وجود این کسی که متوجه نشه دستتم ات آرنج عسل کنی بذاری دهنشون بازم گاز می گیرن پس چرا از الان لذت نبرم. پس از گذشتت درس بگیر.

یه موضوع دیگه من و همسرم مشکلات این چنینی داشتیم در واقع مشکل تو زندگی همه هست شاید برای بعضی پررنگ برای بعضی کمرنگ من معمولا سعی می کنم تو تاپیک های مشابه زندگی خودم نظر بدم یا کمک می کنه یا حداقلش دلگرمی می ده. ما به مشاور مراجعه کردیم چون شوهرم حرف مشاور رو قبول داره نه حرف من رو قبول داره نه هیچ کس دیگه ای رو قبلش من مقاومت می کردم و ناراحت بودم که چرا باید حرفامو به وسیله شخص سوم بهش بزنم و این من رو عذاب می داد اما بعد به جنبه مثبتش نگاه کردم اینکه باز خوبه حداقل حرف یکی رو می پذیره و هر بار پیش مشاور می رفتیم من محکوم بودم و همسرم قربانی اینبار تصمیم گرفتم به جای شکایت و گریه و پیش کشیدن گذشته رفتار جراتمندانه داشته باشم و از خواسته ها و حق و حقوقم به عنوان یه زن بگم و تونستم مشاور رو قانع کنم که به همسرم بگه من به چی نیاز دارم و توجهی که ازم سلب شده بود رو بهم برگردونه.

مواردی رو که پیش میاد با همسرم و من رو ناراحت می کنه هر روز خلاصه وار یادداشت می کنم که به مشاور بگم و این باعث می شه وقتی می نویسم از دیدگاه مشاور بهش نگاه کنم بگم شاید این حرف رو زده منظوری نداشته شاید اگه بهش بگی از این حرف به این دلیل ناراحت شدم دیگه نزنه و همین کار رو می کنم بهش می گم برداشتم از حرف تو این بود و به نظرم این زیاد جالب نیست که تو اینطوری در مورد من یا خانوادم بگی بعد همسرم عذرخواهی می کنه می گه نه همچین منظوری نداشتم و اینجوری نه من توخودم حرص می خورم و اخلاقم بد می شه نه همسرم رو ول کردم به امان خدا که صحبت درست رو یاد نگیره.

در باره اینکه مسقلی و اینکه رو پای خودت هستی دوستمون خیلی خوب توضیح دادن منم مثل شما هستم و مشاور هم بهم همین رو گفت ما متاسفانه خودکفا هستیم و لوندی بلد نیستیم . مردا زن لوند دوست دارند حالا خوبه شوهرتون خودش با صراحت و صداقت اینو بهت گفته . بگی چشم ولی کار خودت رو بکنی . من تو خونه پدرم همیشه با برادرم دعوام می شد گاهی بی دلیل الان که به خاطر همسرم شروع به شناختن مردها کردم متوجه شدم برادرم بهم می گفت برام آب بیار ناراحت می شدم می گفتم به من چه خودت پاشو برو بخور و این می شد دلخوری اما برای شوهرم می گم چشم شما جوون بخواه. اما اینا به معنی تو سری خور بودن نیستا نمی گم هرچی گفت هیچی نگو به موقع باید ناراحتیت رو نشون بدی سرسنگین شی یا ناراحتیت رو بتونی بیان کنی نه با پرخاش نه با گریه خیلی خوب و ملایم و بدوووووون مقصر جلوه دادن شوهرت .

در مورد عصبانیت شوهرت تنها کاری که می تونی بکنی پیدا کردن مشاور هستش و اینکه همسرت رو راضی کنی بره با مشاور حرف بزنه کنترل خشم چیزی نیست که تو بتونی در موردش کاری کنی عصبی بودن همسرت در موارد حاد با قرص برطرف می شه تو فقط می تونی کنارش باشی و بهش دلگرمی بدی که کنارش و پا به پاش هستی . من خودم نه به شدت همسر شما اما به خاطر عذاب های گذشتم و خانواده شوهرم به شدت عصبی بودم مثلا همکارم با تلفن حرف می زد من تمرکزم رو از دست می دادم و عصبی می شدم با مشاوره حل شد و اینکه شوهرم زیاد بهم امر و نهی می کرد الان می گم باشه یا می گم به این دلیل این کاری که می خوای رو انجام نمی دم . یا بعضی وقتها به شوخی می گم عالی جناب دستور دادنتون تمام شد بیاید کمکم .

خودت می تونی زندگی خودت رو شیرین کنی تا وقتی اون بیرون دنبال علت برای مشکلاتت بگردی اونا حل نمی شن . اول گذشته رو بذار کنار با ورزش و رقص و یادداشت فکرت رو منحرف کن . دوم یه مشاور برای کنترل خشم شوهرت پیدا کن اگه نمیاد کتاب زیاد چاپ شده بخر بخون یا بده شوهرت بخونه و کمکش کن. سوم لوند باش و لوندی رو یاد بگیر خداروشکر اینترنت و کتاب هست می تونی دنبال مطالب بگردی و تمرین کنی به خودت 3 ماه زمان بده که یاد بگیری. چهارم مشکلات روزمره ای که ناراحتت می کنه بنویس و بهش فکر کن خیلی وقتها خیلی از ناراحتی ها به خاطر کم شدن اعتماد به نفس خودمونه که مشکلات باعثش می شن. پنجم کارهایی که دوست داری رو انجام بده کارهایی که شادت میکنه هر چی که هست. ششم کتاب هایی مثل آنچه زنان در مورد مردان باید بدانند و برعکس رو بخر و با شوهرت بخون البته اگه اهل مطالعه هست اگر نیست خودت بخون و با ادبیات مناسب و لحن دوست داشتنی به شوهرت بگو. مثلا بگو تو این کتابه گفته ... وااااای واقعا همینجوریه منم .... .

بازم اگه چیزی به ذهنم رسید می نویسم یه مورد دیگه اینکه رفتار جراتمندانه رو از همین جا پیدا کن بخون خیلی خیلی کمک می کنه به اینکه خودت از زندگیت راضی باشی و مطمئن باش رضایت تو رضایت شوهرت و اخلاق خوبش رو به دنبال داره

ببخشید طولانی شد

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط maryam.mim

سلام دوست عزیزم

خیلی ناراحت شدم از اینکه از نازاحتیهات گفتی می خوام به سهم خودم بهت کمک کنم.

در رابطه با موضوع گذشته منم تجربه اش رو داشتم و دارم ولی دارم موفق جلو می رم کاری هم که کردم این بود . اولا هر فکر ناراحت کننده ای که از گذشته به ذهنت میاد رو یا بنویس یا بگو فعلا صبر کن مثلا فلان سریال رو ببینم بعد بهت فکر می کنم شاید خنده دار باشه اما واسه من جواب داده یا مثلا بگو باشه بذار وقتش شد بهش فکر می کنم یا مثلا بگو باشه 5 مین خاطرات گذشته رو مرور می کنم اما فقط 5 دقیقه بعد می رم سالاد درست می کنم. منظورم اینه که تو برای افکارت برنامه بریز و کنترلش کن نذار افکارت به خصوص گذشته ها کنترلت کنه. این نشونه افسردگی هستش که آدم تو گذشته سیر می کنه. مثلا نامه رو پیدا کردی نخونش بذار سر جاش به جاش بگو یه نامه دیگه می نویسم براش.

یه مورد دیگه اینکه در مورد گذشته زندگی ات رو با کسی مقایسه نکن با گذشته خودت هم مقایسه نکن نگو خونه بابام اینجوری بود الان این وضعمه. نگو قبلا عذاب می کشیدم هنوزم می کشم بگو تجربه پیدا کردم بگو بزرگ شدم بگو از گذشته یاد گرفتم که برای خوشحال کردن بقیه زندگی نکنم از گذشته یاد گرفتم تا با شوهرم چطور برخورد کنم . می دونی این سختیها آدما رو با درک و شعور می کنه. می تونی خیلی ها رو درک کنی و تورو آدم ارزشمند تری می کنه. می تونی بچه هات رو خیلی خوب تر از مادرای دیگه حتی راهنمایی کنی. عذابهای گذشته همیشه هم بد نیست . خود من یاد گرفتم برای خودم زندگی کنم چون من همش رضایت شوهر مادر شوهر پدر شوهر برام مهم بود دیدم با وجود این کسی که متوجه نشه دستتم ات آرنج عسل کنی بذاری دهنشون بازم گاز می گیرن پس چرا از الان لذت نبرم. پس از گذشتت درس بگیر.

یه موضوع دیگه من و همسرم مشکلات این چنینی داشتیم در واقع مشکل تو زندگی همه هست شاید برای بعضی پررنگ برای بعضی کمرنگ من معمولا سعی می کنم تو تاپیک های مشابه زندگی خودم نظر بدم یا کمک می کنه یا حداقلش دلگرمی می ده. ما به مشاور مراجعه کردیم چون شوهرم حرف مشاور رو قبول داره نه حرف من رو قبول داره نه هیچ کس دیگه ای رو قبلش من مقاومت می کردم و ناراحت بودم که چرا باید حرفامو به وسیله شخص سوم بهش بزنم و این من رو عذاب می داد اما بعد به جنبه مثبتش نگاه کردم اینکه باز خوبه حداقل حرف یکی رو می پذیره و هر بار پیش مشاور می رفتیم من محکوم بودم و همسرم قربانی اینبار تصمیم گرفتم به جای شکایت و گریه و پیش کشیدن گذشته رفتار جراتمندانه داشته باشم و از خواسته ها و حق و حقوقم به عنوان یه زن بگم و تونستم مشاور رو قانع کنم که به همسرم بگه من به چی نیاز دارم و توجهی که ازم سلب شده بود رو بهم برگردونه.

مواردی رو که پیش میاد با همسرم و من رو ناراحت می کنه هر روز خلاصه وار یادداشت می کنم که به مشاور بگم و این باعث می شه وقتی می نویسم از دیدگاه مشاور بهش نگاه کنم بگم شاید این حرف رو زده منظوری نداشته شاید اگه بهش بگی از این حرف به این دلیل ناراحت شدم دیگه نزنه و همین کار رو می کنم بهش می گم برداشتم از حرف تو این بود و به نظرم این زیاد جالب نیست که تو اینطوری در مورد من یا خانوادم بگی بعد همسرم عذرخواهی می کنه می گه نه همچین منظوری نداشتم و اینجوری نه من توخودم حرص می خورم و اخلاقم بد می شه نه همسرم رو ول کردم به امان خدا که صحبت درست رو یاد نگیره.

در باره اینکه مسقلی و اینکه رو پای خودت هستی دوستمون خیلی خوب توضیح دادن منم مثل شما هستم و مشاور هم بهم همین رو گفت ما متاسفانه خودکفا هستیم و لوندی بلد نیستیم . مردا زن لوند دوست دارند حالا خوبه شوهرتون خودش با صراحت و صداقت اینو بهت گفته . بگی چشم ولی کار خودت رو بکنی . من تو خونه پدرم همیشه با برادرم دعوام می شد گاهی بی دلیل الان که به خاطر همسرم شروع به شناختن مردها کردم متوجه شدم برادرم بهم می گفت برام آب بیار ناراحت می شدم می گفتم به من چه خودت پاشو برو بخور و این می شد دلخوری اما برای شوهرم می گم چشم شما جوون بخواه. اما اینا به معنی تو سری خور بودن نیستا نمی گم هرچی گفت هیچی نگو به موقع باید ناراحتیت رو نشون بدی سرسنگین شی یا ناراحتیت رو بتونی بیان کنی نه با پرخاش نه با گریه خیلی خوب و ملایم و بدوووووون مقصر جلوه دادن شوهرت .

در مورد عصبانیت شوهرت تنها کاری که می تونی بکنی پیدا کردن مشاور هستش و اینکه همسرت رو راضی کنی بره با مشاور حرف بزنه کنترل خشم چیزی نیست که تو بتونی در موردش کاری کنی عصبی بودن همسرت در موارد حاد با قرص برطرف می شه تو فقط می تونی کنارش باشی و بهش دلگرمی بدی که کنارش و پا به پاش هستی . من خودم نه به شدت همسر شما اما به خاطر عذاب های گذشتم و خانواده شوهرم به شدت عصبی بودم مثلا همکارم با تلفن حرف می زد من تمرکزم رو از دست می دادم و عصبی می شدم با مشاوره حل شد و اینکه شوهرم زیاد بهم امر و نهی می کرد الان می گم باشه یا می گم به این دلیل این کاری که می خوای رو انجام نمی دم . یا بعضی وقتها به شوخی می گم عالی جناب دستور دادنتون تمام شد بیاید کمکم .

خودت می تونی زندگی خودت رو شیرین کنی تا وقتی اون بیرون دنبال علت برای مشکلاتت بگردی اونا حل نمی شن . اول گذشته رو بذار کنار با ورزش و رقص و یادداشت فکرت رو منحرف کن . دوم یه مشاور برای کنترل خشم شوهرت پیدا کن اگه نمیاد کتاب زیاد چاپ شده بخر بخون یا بده شوهرت بخونه و کمکش کن. سوم لوند باش و لوندی رو یاد بگیر خداروشکر اینترنت و کتاب هست می تونی دنبال مطالب بگردی و تمرین کنی به خودت 3 ماه زمان بده که یاد بگیری. چهارم مشکلات روزمره ای که ناراحتت می کنه بنویس و بهش فکر کن خیلی وقتها خیلی از ناراحتی ها به خاطر کم شدن اعتماد به نفس خودمونه که مشکلات باعثش می شن. پنجم کارهایی که دوست داری رو انجام بده کارهایی که شادت میکنه هر چی که هست. ششم کتاب هایی مثل آنچه زنان در مورد مردان باید بدانند و برعکس رو بخر و با شوهرت بخون البته اگه اهل مطالعه هست اگر نیست خودت بخون و با ادبیات مناسب و لحن دوست داشتنی به شوهرت بگو. مثلا بگو تو این کتابه گفته ... وااااای واقعا همینجوریه منم .... .

بازم اگه چیزی به ذهنم رسید می نویسم یه مورد دیگه اینکه رفتار جراتمندانه رو از همین جا پیدا کن بخون خیلی خیلی کمک می کنه به اینکه خودت از زندگیت راضی باشی و مطمئن باش رضایت تو رضایت شوهرت و اخلاق خوبش رو به دنبال داره

ببخشید طولانی شد

---

سلام مریم جانم.امیدوارم حالت خوب باشه و همینطور بیشتر تو زندگیت موفق بشی.خیلی خیلی لطف کردی.حرفهات بسیار آرومم کرد.همسرم متاسفانه مشاوره نمیاد.علی رغم اطلاع و قبول داستن مشکلات شخصی خودش.در مورد افکار گذشته خیلی سعی میکنم اما زیاد موفق نیستم.مثلا همین الان که دترم مینویسم اشکام سرازیرن.مشکلات من و همسرم اکثر وقتا از چیزای کوچیک پیش میاد.ایشون خیلی حساسه و متاسفانه منم همینطور.ابشون خیلی رو خانواده من زوم میکنه.گاها با کنایه راجع به خانواده من صحبت میکنه که اذیت میشم.اما در عوض اصلا اجازه صحبت نمیده به من که بخام حرفی از خانوادش بزنم.میخام یه مثال بزنم شما به من بگید در مسائلی که از چیزهای کوچیک شروع مبشه چطور میتونم پیشگیری کنم که کار بالا نگیره.همسرم خیلی راجع به رفتار خانوادم با من حساسه و منو دایم با خواهرم مقایسه میکنه.اینکه مثلا توی مجردی من فلان وسیله رو نداشتم اما خواهرم داشته.اینارو چندین و چند بار مطرح کرده یا مثلا خانوادت مخصوصا مادرت به خواهرت بیشتر از تو بها میدن اصلا انگار تو رو دوست نداره.همه اختیار زندگیشون با اونه حتی اینکه چرا واسه خواهرت بینیشو عمل کردن و تو رو نه چرا اون رانندگی کرده با ماشین بابات دستش پر شده تو هم برو با ماشین بابات تمرین کن.خیر سرمون خودمو ماشین داریم اخه خجالت اور نیست این حرفا.در صورتیکه منم 13 سال پیش با 500 تومن عمل لیزیک کردم یا خواهرت که تازه کوچیکتره حق تو رو خورده.اولا اینطور نیست.تو خونه ما همه چیز عادلانه بوده حالا هر کس برحسب نیازش.بعدشم دلم میخاد بهش بگم به تو چه به تو ربطی نداره.پدرش از راهنمایی هیچ پولی بهش نداده.کلا خیلی خسیسه تا الان کوچکترین هدیه یا کاری واسه ما نکرده.و حتی واسه عروسی ما هم شاید 400تومن خرج کرد اونم هدیه عروسی.برادرش رفته خارج واسه ادامه تحصیل البته با کمک مادرش.اونیکی خرج دانشگاهشو مادرش داده.بعد تو زندگی ما دخالت میکنه با اینهمه تبعیض تو خانواده خودش.این جور حرفاش و یا کنایه هاش اذیتم میکنه.امروز بعد از یک هفته برگشته خونه از نیامده شروع کرد غر زدن به جای وسایلو. چرا ار کشو بازه چکار داستی تو کشو و..خیلی اروم بهش گفتم لطفا از راه نرسیده شروع نکن به غر و گیر دادن. عصر بعد من یه سری وسیله از دوران دانشجویی خواهرم که معماری خونده پیدا کردم تو خونه مادرم گفتم شاید به درد همسرم بخوره.یهو گفت دانشجوییشم پرخرج تر از تو بوده.تو دلم گفتم اخه اون دانشگاه سراسری بود و من ازاد.اصلا به تو چه.مگه تو خرج کردی.بهش گفتم چرا این حرفارو میزنی بعد با لحن تند به من گفت گفتم که گفتم به تو چه دلم مبخاد هر چی میاد تو ذهنم بگم ازین برخوردش ناراحت شدم و اروم گفتم ادبیات حرف زردنت ناراحت کننده است اگه دلیلی داری منطقی بیار.که گفت باشه درست میگی.بعد گفت تو چرا اینقدر حساسی رو این مسایل.من گفتم خب من اینکه همسرم فکرشو درگیر این مسایل بی اهمیت بکنه ناراحت میشم اخه اینا مال مجردی و گذشته منه چه تاثیری در زندگی امروز ما داره.گفت خیلیم ربط داره و تاثیر داره.بعد دوباره با لحن بد و اشاره دست به شکل دک کردن گفت برو برو برو رد کارت.خیلی بهم برخورد.حرکاتش واقعا زشته.خب من باید چکار کنم بخام اهمیت ندم که نمیشه چون تا حالا 100 بار گفته و خودم حرص میخورم از درون و احساسم و رفتارم عوض میشه.مطرح هم که بکنم اینجوری تندی میکنه.دوستان میگن باید لطافت بیشتری به خرج بدی اخه مثلا در این مورد من چه لطافتی و محبتی به خرج بدم.واقعا کفرمو در میاره.اخه به اونچه که هی چند وقت یبار تیکه میاد.مگه من به خانوادش کار دارم.اخه یه چیزو یه بار مطرح میکنن نه 100 بار.بعدشم قهر کرد.
میخام بدونم چطور در اینجور مسایل رفتار کنم که اصلا قضیه پیش نره.آیا من زیادی حساسم؟
آیا زیادی زودرنجم؟
آیا نباید هیچ دفاعی بکنم از خودم یا خانوادم مبادا دعوا بشه؟
سیاست رفتار با این مردی که منتظره تلنگره چیه واقعا.
چکار کنم که در هر بحثی مخصوصا وقتی حق با منه به دعوا و توهین نکشه.چطور مطرح کنم.چون واقعا شده خیلی با ملایمت و اروم خواستمو و یا ناراحتمیو مطرح کردم اما واکنش خوبی ندیدم.اینجا به بنبست میرسم.احساس میکنم غرورم و شخصیتم له شده .تحقیر شدم و تازه باید با این حس تحقیر بسازم و بسوزم.خودم چجوری کمک کنم به خودم.ایا نباید انتظار داشته باشم که اونون عامل بیرونی یعنی همسرم مشکلو حل کنه؟
و سوال دیگه اینکه وقتی از مساله ای ناراحت میشم و باهاش مطرح میکنم اما اون هیچ عذرخواهی نمیکنه و حتی نشون نمیده متاسفه.من چکار کنم .اون مشکل تو ذهن من حل نشده وحالمو بد کرده و مسلما نمیتونم باهاش عادی برخورد کنم انگار اتفاقی نیفتاده.سرسنگین شدن هم هیچ تاثیری نداره چون اون دست پیشو گرفته قبل از من.
ممنون میشم این دو موردم راهنماییم کنید.میدونم که نوشتن و تایپ کردن خیلی سخته و واقعا لطف مبکنید.
پیشگیری از جار و جنجال
رفع و حل مشکلی که همسرم باعث شده اما خودش اقدامی نمیکنه

سلام
به نظرم شما یک خانم فوق العاده خوب و منطقی هستید و افرین به تلاش و کوشش شما برای حل مشکلات
من متخصص یا مشاور نیستم ولی مشکلات شبیه شما رو داشتم باید بگم خوشحالم که همسرتون با این اوضاع عدم کنترل عصبانیت حداقل دست بزن ندارند و شما از این بابت در امنیت هستید. کارهای همسرتون بیشتر از عدم کنترل خشم تحقیر و توهین هست به نظر میرسه وارد جنگ روانی با شما شدند حالا علتش چی هست معلوم نیست . تا زمانی که علت اصلی این ناراحتی رو پیدا نکنید و همسرتون رو متوجه علت اصلی رفتارش نکنید اوضاع به همین صورت خواهد بود. و راهکارهای کنترل خشم ازجمله سکوت و ترک محل که خیلی در لحظات عصبانیت کاربردی هستند تاثیرش موقت خواهد بود. خودتون هم این موضوع رو تجربه کردید .من هم شش ماه اول زندگیم مثل شما بودم و از رفتارهای شوهرم گیج شده بودم و مدام بدنبال پیدا کردن علت و تقصیر در خودم بودم.
بعد تصمیم گرفتم راهکارهایی رو که نتیجه ندادند رو کنار بزارم و راههای جدیدی رو امتحان کنم
در نهایت هم با کمک مشاور و بیشتر هم با کمک ارامش و اعتماد به نفس و تلاش خودم متوجه شدم علت رفتارهاش ذهنیت منفی هست که خانواده اش در مورد من و خانواده ام از همون اول در همسرم بوجود اوردن البته با طرز فکری که خانواده ایشون دارند با هرکسی ازدواج میکردند همین مسایل و ذهنیت رو بوجود می اوردند. من همسرم رو متوجه این موضوع کردم البته با کمک مشاور و خیلی اوضاع بهتر شده هرچند که همسرم بعد از 5 سال هنوز هم قبول نداره که علت بیشتر رفتارهاش ذهنیت منفی و دشمن گرایی خودش و خانواده اش با من بوده ولی میدونم که ته دلش قبول داره.
اینکه شوهرتون تا از در تو اومده دنبال بهانه هست نشون میده که پیش ذهنیت منفی داره. و تو ذهنش مدام داره با دشمنش که شما و خانواده تون هستید دعوا میکنه و این خیلی خسته اش میکنه
من پیشنهاداتی میدم که عملی کنید ولی خودتون باید راه مناسب رو از بینشون پیدا کنید یعنی با توجه به شرایطی که پیش میاد.
واضح تر بگم کاری که باید بکنید راه ازمون و خطاست
خودتون هم باید ابتکار و خلایت داشته باشید
تا دلیل رفتارها ی همسرتون و راه حلش رو پیدا کنید
1 حرفهایی که تو دلتون میزنید رو رو کنید چرا مستقیم نمیگید؟ نیازی به بازی من خیلی صبورم نیست. شوهرتون بخاطر صبر از شما تشکر نمیکنه چون فکر میکنه شما ازش میترسید و نمیتونید از حق تون دفاع کنید این ضعف شماست . ناراحتی و خواسته هاتون رو جراتمندانه بگید و از شروع دعوا نترسید چون در هر صورت شوهرتون دعوا راه میندازه. ان قدر باید محکم باشید و نترسید تا بالاخره شوهرتون به حرفت هاتون گوش بده راههای مختلفی برای حرف زدن پیدا کنید و از دعوا نترسید و تا زمانی که تصمیم نگرفته به حرفهاتون گوش بده کوتاه نیایید چون این اولین و مهمترین قدم هست . شوهرتون باید به شما گوش بده . چاره دیگری نیست . باز هم میگم تازمانی که جراتمندانه و محکم و بدون ترس از هیچ چیزی نتونید رفتار کنید شوهرتون به شما گوش نخواهد داد.
2 خودتون تنهایی مشاوره برید من 8 ماه هفته ای یک جلسه خودم تنهایی رفتم . باید اعتماد به نفس خودتون رو بیشتر کنید توهین ها و تحقیرهای شوهرتون به شما اسیب زده باید ترمیمش کنید چون تازمانی که ضعیف باشید نمیتونید از پس شوهرتون بربیایید وقتی خودتون قوی شدید میتونید راهکار مناسب رو هم پیداکنید
3 به شوهرتون به چشم یک بیمار که نیاز به درمان داره یا یک بچه که نیاز به تربیت داره نگاه کنیدو خودتون رو بزرگسالی بدونید که میخواهید بهش کمک کنید
این کار شاید بتونه موقتا حالتون رو بهتر کنه. انشا اله بعد از حل مشکلات کم کم شوهرتون رو به عنوان حامی و عشق زندگیتون داشته باشید
من تو این راه موفق شدم چرا شما نباشید
به امید خبرهای خوش
البته بگم این راه طولانی هست
خسته نشی یه موقع

سلام مایکای عزیز خوشحال می شم بتونم قسمتی از تحربیاتم رو بهت بگم که شاید بتونه آرومت کنه و اگه مناسب بود کمکت کنه. می دونی آدما با هم فرق می کنم همون روانشناس هم باید چندین جلسه با بیمارش حرف بزنه که بتونه راهنماییش کنه نمی شه واسه همه یه نسخه پیچید
من با دوست عزیزمون maadar موافقم . همسر من هم به دلیل ذهنیت منفی که خونوادش براش از من و خونوادم ساخته بودم تو دوره نامزدیمون دنبال جنگ روانی بود من مادرم رو خیلی دوست دارم و همه توی فامیل هم می دونستند و تو دوران نامزدی همسرم به من می گفت من وابسته هستم و نمی تونم به حرف مادرم نه بگم در صورتی که برعکس این قضیه صادق بود و من بارها خودم دیدم که از مادرش می ترسید (چون بر خلاف میلش مادرش رو تائید می کرد) و نمی تونست نه بگه. اما بعد از ازدواج واقعا هفته ای یه بار بیشتر نمی رم بهش سر بزنم (یعنی وابسته نیستم و نبودم ) حتی سه ماه اول ازدواجم مادرم رفته بودن سفر روزهایی که اکثرا دیدم دخترهای دیگه مدام دلتنگ می شن و به دیدن خونوادشون می رم من با یه تلفن به مادرم رد کردم اون دوران رو . همسرم خودش فهمید این قضیه و این تصویر ذهنی برطرف شد که بعدها فهمیدم ایجادش از طرف مادرشون بوده. الان شده مثال توی زندگیمون هرچند شوهر من زیاد عصبانی نمی شه اما هر بار مقایسه می کنه یا یه صفتی رو بهم نسبت می ده که درست نیست ازش می پرسم من وابسته بودم مطمئنا می گه نه بعد بهش می گم پس زود قضاوت نکن و این حرفی هم که می زنی در مورد من صادق نیست باید حرفای منم بشنوی بعد بهم خصوصیتی رو نسبت بدی.

الان نمی خوایم تورو به خونواده شوهرت بدبین کنیم اصلا . فقط می خوایم کمکت کنیم با کمترین عذاب زندگی کنی و خوشبختی رو حس کنی. مطمئنا روزهای خوشی هم دارید که شوهرت حالش خوبه یا پرانرژی هستش یکی از این روزارو انتخاب کن و خیلی منطقی با شوهرت صحبت کن (باز هم رفتار جراتمندانه رو که تو همین تالار هست بهت پیشنهاد می کنم بخونی) . بار اول و دوم کسی درست نمی شه باید زمان بذاری. اصلا با هم قرار بذارید 15 هر ماه مثلا یه جلسه داشته بشید بدون دعوا و پرخاش مشکلاتی رو که دارید بنویسید و با هم دنبال راه حل بگردید

حتما لازم نیست پیش مشاور برید که از مشکلات همسرت با خبر شی اگر همسرت جلسه دو نفریتون رو قبول کرد می تونی بشینی می دونم خیلی سخته ولی هر چیزی که از خونوادت گفت رو بشنوی حتی نوت برداری بازم می گم کنترل ناراحتی و عصبانیت خیلی سخته اینا رو منی می گم که تجربه کردم با همه ناراحتی هایی که از همسرم و خونوادش داشتم نشستم دیدم با کمال پررویی چه توقع هایی هم داره یکی دو جلسه اول به جر و بحث و دعوا کشید (اینا رو می گم که مایوس نشی) اما بعد صحبت کردیم دیدم مشکلات ما خیلی کوچیک هست و هر کدوم برای خودش بزرگش کرده.

مثلا همسرت می گه خواهرات اینجوری خونوادت اونجوری شما فقط گوش بده حرفش رو هم قطع نکن بذار بگه تا خسته شه بعد بگو راه حلت برای این مشکل چیه ؟ بگو مثلا خونوادم برام ماشین نخریدن الان راه حلت چیه ؟ (راستش من فکر می کنم شوهر شما فکر می کنه که شما خونوادتون رو بیشتر از اون دوست داری چون هر بار صحبت می کنه دفاع می کنی البته حق با توئه و غیر از این باشه باید شک کرد اما شوهرت مشکل درک کردن داره شاید رابطه خودش با خونوادش انقدر صمیمی نیست که شما با خونوادتون هستین و از روی حسادت حرفهایی می زنه که در جهت تخریب و تحقیر شما و خونوادتونه البته این حدس منه بر اساس برداشت از حرفات)

بهش بگو الان شرایط اینه واسه حلش چیکار کنیم . بگو اصلا به فرض تو درست می گی خونوادم برای من کم گذاشتن و به خواهرم رسیدن الان ما باید چیکار کنیم ؟ خودت راه حل بده چون من الان یه زندگی شاد می خوام.
بگو تو من رو به خاطر شخصیت خودم انتخاب کردی یا خونوادم ؟ اگه گفت خود شما بگو پس لطفا دست از مقایسه بردار بیا خودمون دو تا زندگی کنیم . می دونم سخته آدم باید غرورش رو جلوی یه سری افراد له کنه که قبل از ازدواج به قول معروف تره هم براشون خورد نمی کردی اما الان شوهرته و باید خودتون دوتا همدیگرو یکی بدونید. نباید به خاطر خونواده ها لحظات خوش خودتون رو خراب کنید (نمی گم خانواده مهم نیست اما حساست نشوون دادن فقط نقطه ضعف درست می کنه)
انگار همسرت با شما تو جنگ قدرته و برای تخریبت نقطه ضعف دستش دادی. این دفعه از خونوادت گفت با اینکه می دونم خیلی سخته اما بگو راه حلت چیه چون واقعا خسته شدم از اینکه مقایسه شم.

همیشه هم صبر و مدارا جواب نمی ده بهت گفتم واسه همه افراد نمی شه نسخه یکسان پیچید تا الان صبر کردی جواب نگرفتی . نمی گم دعوا کن اتفاقا پرخاش هم نباید داشته باشی فقط با جرات و با اعتماد به نفس حرف بزن . شده کتاب بخون که اعتماد به نفس و سخنوریت رو تقویت کنی.

من به خاطر رفتارهای خونواده همسرم با من (بی دلیل نبود) مثل همسر شما شده بودم سر هر چیز کوچک به همسرم گیر می دادم و پای خونوادش رو وسط می کشیدم و البته تبعیض بین دو برادر رو یاد آور می شدم . مشاور به من گفت به خاطر آدمهایی که تو زندگیت قد بند انگشت نقش دارن زندگی شوهرت که نیمی از وجودت نقش داره واست رو خراب نکن. یکی باید این حرف رو به شوهرتون بزنه باید به خودش بیاد متاسفانه خودت نمی تونی بگی چون حرف تورو قبول نمی کنه. شوهرت وارد خونواده گرم شما شده و مقایسه می کنه با خونواده خودش یه حسادت خفته تو وجودش بیدار شده و بدون اینکه کسی بهش بدی کرده باشه با خونواده شما دشمن شده. اتفاقا خوب می دونه و می فهمه که خونوادت چقدر به شما رسیدن .

عزیزم تو زیادی حساس نیستی اتفاقا خیلی هم نرمالی هر کس همسرش از خونوادش انتقاد کنه یا نظر منفی بده ناراحت می شه و شوهرت خیلی کار اشتباهی می کنه اما تو زنی و مدیر خونه ای باید مدیریت کنی و بازم توصیه می کنم کتاب بخون که چه جوری این حسادت یا خشم خفته رو خاموش کنی. محبت یه راه حله. من خودم برام سخته شوهرم بهم بگه مادرت اینجوری و لی برم نوازشش کنم اصلا نمی شه و اگه این کار رو کنی به نظرم شاید از چشم شوهرت بیفتی حتی . هر چیزی جایی داره. بازم می گم نه دعوا نه قربون صدقه . جراتمندانه و محکم و منطقی

شاید زود رنج باشی اینم به خاطر توجه خونواده مهربونته معمولا ماها بهمون از گل نازکتر گفته نشده میریم می افتیم دست کسی که مدام انتقاد می کنه ما قبل از ازدواج پیش مشاور رفته بودیم و تیپ شخصیتیمون رو گفت اگه می دونی شوهرت نمی آد برو تیپ های شخصیتی رو پیدا کن تو همین تالار هست تطبیق بده ببین شوهرت شبیه کدومه و رفتار درست باهاش کدومه مثلا من از قضاوت و انتقاد با لحن بد عصبانی می شدم . وقتی از همسرم ناراحت می شم می گم این به نظرم انتقاده با لحن بده و بر اساس تیپ شخصیتیم منو ناراحت می کنه اونم قبلا عذر خواهی نمی کرد اما الان چرا . و لحنش رو عوض می کنه. فکر می کنم شما هم مثل من به انتقاد حساسی و خوب طبیعیه با اون لحن بهت بر بخوره . اگه می تونی ترقیبش کن برای رفتن به مشاوره بگو بریم تیپای شخصیتیمونو بشناسیم و خیلی هیجان انگیزه دقیقا می گه ما چی دوست داریم از چی بدمون میاد می تونیم بیشتر خوش بگذرونیم. با گفتن جنبه های منفی مشاوره ترغیبش کن . نگو تو مشکل داری بیا بریم درمانت کنیم بگو بیا بریم یاد بگیریم زندگی کنیم. تو مدرسه که این چیزا رو یاد نمی دن متاسفانه. بیا بریم من مفهمم چه جوری تورو خوشحال و آروم و خوشبخت کنم. خلاصه لازم نیست قربون صدقه اش بری فقط بگو بهش چقدر اون برات مهمه و نظراتش چقدر روت تاثیر می ذاره. و اینکه چقدر دوست داری ازت تعریف کنه چون خودش و نظرش برات مهمه . می دونم سخته ولی منم با همه سختیها این کارارو انجام دادم. هرچند شاید من خودم با این میزان حساسیتم یک بار رفتار شوهرت باهام می شد می ذاشتم می رفتم . :311: تو خیلی محترم و صبوری واقعا آفرین. اما لازم نیست چیزی رو تحمل کنی و لحظه های خوب زندگیت رو بشینی حرص بخوری.

حالت تدافعی در برابر خونوادت کاملا نرماله ولی در برابر شوهرت اگه بهت گفت برو خونه بابات رانندگی یاد بگیر بازم می دونم خیلی سخته بگو بابام بهم ماشین نداد اصلا بهم اعتماد نداشت تو درست می گی ولی الان تو که شوهرمی تو تکیه گاهمی بیا یادم بده. بذار همه حسرت زندگیم رو بخورن . بیا بریم جمعه ها دوساعت رانندگی کنیم. برید یه جای خلوت چای یا نسکافه و شیرینی ببر بعد از رانندگی بشینید یه جای خوش آب و هوا بخورید و 4 تا عکس بگیرید برگردید. می گه خواهرت رشتش گرون بود بگو هر کسی یه علائقی داره اون دوست داشت معماری بخونه من این درس شایدم تو راست می گی پول براش مهم بود اما برای من پول مهم نیست من دوست دارم شوهرم من رو واسه خودم و شخصیتم بخواد (با اینکه می دونم با این ناراحتیهایی که درست کرده سخته ) ولی بگو که خوشبختانه من مرد رویاهامو پیدا کردم .

این منتظر تلنگر بودن ریشه داره و باید علتش رو پیدا کنی آدما بعضی وقتها پر می شن و به جایی می رسن که منتظر تلنگرن . حالا این پر شدن رو باید ببینی از کجا بوده. به خاطر مشکلات گذشته یا خونوادش یا حسادت یا هر چیز دیگه ... وقتی ریشه یابی کردی باید مرهم بذاری رو اون زخم البته عزیزم خودتم کم عذاب نکشیدی . خودتم دوست داشته باش برقص شوهرت میاد خونه سریع یع آهنگ شاد بذار تا شروع کرد به گیر دادن بگو اینا رو ولش کن بیا با من برقص دلم تنگ شده بود واست. یا تا اومد بگه خونوادت اینجوری بگو اینا رو ولش کن بریم بیرون سیب زمینی بخوریم ؟ یا میای بازی کنیم ؟ 4 تا بازی فکری بخر بذار ذهنش مشغول بردن از تو تو بازی بشه نه تو زندگی شده عمدا بهش بباز . اگه دیدی پررو بازی در میاره ببرش :311:.

انتظار حل مشکل از طرف شوهرت کاملا درست و منطقیه اصلا اساسا حل مشکلات بر عهده مرد خونوادست و این رو بهش بگو . بگو تو مشکلات رو حل کن من تابع هستم. اگه فکر می کنی با سفر حالت خوب می شه بریم سفر هر جا توبخوای اگه فکر می کنی من مشکل دارم بهم بگو چیه تا جایی که بتونم (رو تا جایی که بتونم تاکید کن) مشکلاتم رو کم می کنم. اما خودت با توجه به خصوصیت شوهرت باید موقع عصبانیت از معرکه فرار کنی منظورم اینه که یا بحث رو عوض کنی یا بری بیرون یه چیزی بخری بهش جواب نده . 1 ساعت بعد بگو می تونم باهات حرف بزنم و ناراحتی های خودت رو بگو . مثلا بگو وقتی فلان حرف رو می زنی من این حس بهم دست می ده شوخی یا جدی من ناراحت می شم حتی تدارک برنامه هایی برات دیدم که باعث می شی تو ذوقم بخوره.

تو دختر عاقل و قدرتمندو فهمیده ای هستی مطمئنم موفق می شی. ببخشید طولانی می نویسم . با جزئیات می گم و مثال می زنم که دقیقا بدونی باید چیکار کنی حداقل یکی دوبار امتحان کن شاید خودت حالت بهتر شد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مایکا

سلام فکور عزیز.ممنون که وقت گذاشتین.
متاسفانه به خاطر شرایط کاری همسرم مجبورم خیلی از مسایلو با تلفن یا پیام مطرح کنم.و مسلما لحن خیلی توی پیام مشخص نیست.
مشکل من همینجاست که ایشون در سفرها بسیار بدقلق و انعطاف ناپذیر هستند.سر هر چیزی ممکنه عصبی بشه.مثلا سر صبحانه یا غذا اگه چیزی جلو دستش به موقع نباشه یا مثلا نیمرو سفت باشه.در ماشین بخوره به لباسش و خاکی بشه.یا هر چیز کوچیک باعث بهانه گیری و غر زدنش میشه.توی تاپیک قبلیم خیلی این مثالا رو اورده بودم.در واقع مشکل من با خودسه حتی اگه بهترین همسفرا هم باشن باز بهانه و دعوا راه میندازه.میگه بریم سفر اما انعطاف و سهل گیری و عدم بروز مشکلات جلو دیگرانو دعوا کردن با من جوری که بقیه میفهمن و....که لازمه خوش گذشتن تو سفره نداره.و همه ی سفرهایی که رفتیم واسم زهر شده.
مشکل من بدقلقی و تندخویی و بد دهانی و عدم کنترل ایشونه.هر چیز ساده رو ختم به دعوا و توهین میکنه.
ممنون از راهنماییتون دوست عزیز.

---

دوباره سلام
مایکای عزیز من از نوع صحبت شما اینطور برداشت کردم که شما یا از مقصد مسافرت ناراضی هستی یا از همسفری که همسرت در نظر گرفته

اگر وقتی با همسرت هم صحبت می کنی این مدلی صحبت کنی اون اصلا نمی فهمه منظور شما دقیقا چی هستش
مثلا شما از عصبی شدن همسرت توی سفر ناراضی هستی و فکر می کنی با وجود رفتارهای خاص ایشون خوش نخواهد گذشت به نحوی که ناراحت نشه دقیقا همینو بگو بهش
نه اینکه بگی لطفا از قبل هر برنامه ای با من مشورت کن

بهش می گفتی که احساس می کنم توی مسافرت بهت فشار عصبی میاد و خیلی اذیت میشی دوست ندارم به شما چنین فشاری وارد بشه و ناراحت میشم از طرفی به دلیل فشارهای عصبی که بهت میاد گاها برخورد هات کمی پرخاشگرانه میشه و اینجوری میشه که دو برابر ناراحت میشم و از سفر پشیمون میشم بنابراین فکر می کنم بهتره مقصدی رو انتخاب کنیم که نزدیک تر باشه و راحت بشه رفت و برگشت که هم به شما فشار عصبی نیاد و هم به هردومون بیشتر خوش بگذره

در رابطه با قضاوتش در مورد خانوادت هم به نظرم یک بار البته حضوری نه تلفنی باهاش به طور جدی صحبت کن بگو من هیچ طرفداری از خانوادم نمی کنم و البته هیچ چیزی رو هم ازشون توقع ندارم درباره خوب و بد کارهاشونم قضاوت نمی کنم در نظر داشته باش که اون افراد حتی اگر با تبعیض هم رفتار کرده باشن خانوادم هستن و به همین شکل باید بپذیرمشون و از شما هم توقع دارم با همه خصوصیات مثبت و منفی که دارن بپذیریشون و اصلا دلم نمیخواد صحبت درباره عملکرد اونها بحث بین من و شما باشه اونا اگر خوب هستن یا بد به هرحال من مسئول رفتاهاشون نیستم همونطور که تو مسئول رفتارهای خانوادت نیستی و فقط مسئول رفتارهای خودتی . اینجا چند تا مثال از تبعیضهای موجود در خانواده خودش بزن و بگو مثلا من باید شما رو به خاطر تبعیضی که مثلا به نظر من میاد مادرت بین بچه هاش گذاشته بازخواست کنم من حتی قضاوت هم حق ندارم بکنم به هر حال مادر شما اینجوری صلاح دیده و اگر من حتی این کارو درست هم نمیدونم میتونم در مورد بچه هام انجام ندم ولی حق محکوم کردن ایشون رو ندارم چه بسا خودم هم در آینده وقتی در اون جایگاه قرار بگیرم به دلایلی نامعلوم همون کارو انجام بدم

یادت باشه حتی اگه حق رو کامل به خانوادت میدی حالت تدافعی آشکار نداشته باشی که حساسیت همسرت رو دو چندان میکنه لازم نیست سکوت کنی و توی خودت بریزی ولی اعتراضت رو با یه حالت بی تفاوتی بیان کن نه به حالت تدافعی و پرخاشگرانه

موفق باشی

دارم دیوونه میشم.نمیدونید چه حال بدی دارم.4 روز به عید مونده دوباره حالم بد شده.خیلی داغونم.امروز همسرم معلوم نبود چشه.عصر از خونه مامانم اومد دنبالم که بریم خرید کنم.یه ارایشگاه جلو خونه مامانم هست توی راه بهش گفتم از ارایشگاه پرسیدی که تا وقتی برگردی هستش؟ بعد به زور و با حالتی که انگار خیلی زورش اومده از سوال من گفت اره.در صورتیکه من نگران خودش بودم که به کارش برسه.اخه از ثبح میخاست بره ولی ارایشگاه بسته بود.گفتم حالا که بازه به کارش برسه.از ماشین پیاده شدیم گفت گفته تا 8.5 هستم.گفتم خب پس چرا اینقدر سخت جوابمو دادی.یهو باورتون نمیسه تو خیابون شروع کرد به داد زدن جلو مردم وایه همه چیز باید به تو حساب پس بدم ؟اصلا به تو چه تو چکاره ای .داشتم میمردم جلو مردم.زبونم بند اومده بود.هی گفتم هبچی بیا برگردیم بازم داد زد.گفتم داد نزن اروم صداشو بلندتر کرد که میخام داد بزنم.واااااای باورتون نمیشه همه نگاه میکردن.شانس اوردم شب بود.رفتیم زود خرید کردیم برگشتیم.توی راه گفت تو درک نداری درکت زیر صفره جوابی ندادم.بعد اومدیم خونه شروع کرد شنیدی چی گفتم یا باید بلندتر حالیت کنم.جوتبی ندادم.گفت مثل اینکه ابنقدر سرت داد زدم شنواییتم مشکل پیدا کرده.من هبچکس حساب پس نمیدم.بلند ترم بلدم داد بزنم .اگه نمیفهمی.گفتم مگه من چی گفتم گفتم چرا به زور جوابمو دادی.گفت به تو ربطی نداره چرا اصلا به من نگاه کردی.گفتم همه اینا دلیل نمیشه جلو مردم تو خیابون عربده کشی کنی.گفت وایه ادم نرمال نه واسه تو.خیلی سختته راهتو بکش برو.همونطور که قبلا گفتم.
الان من با این حال بدم چکار کنم.با ابن دل شکسته و تحقیر شده.
با ابنکه خودشو محق میدونه و اصلا به نظرش کارش بد و زشت نبوده.الان چند تا ارام بخش خوردم.
واقعا نمیدونم چرا یهو میزنه به سرش
هر بار هم که علتشو پرسیدم جوابی نداده.از درون مشکل داره و من نمیتونم کاری بکنم خودشم کاری نمیکنه و مشاوره نمیاد..فقط داد میزنه و بد دهنی و بدخلقی.تیر خلاصشم که امروز بود.بازم با دعوا و حالت بد وارد سال جدید میشیم.با تلخی و اضطراب با تحقیر و دل شکسته.
حساسیتم نسبت به خانوادم کمتر شده.با خانواده همسرم مشکل خیلی حادی ندارم.شوهرم از خانوادم خوشش میاد اما منو با خواهرم مقایسه میکنه.فکر میکنه اون از هر لحاظ بهتر از منه.
حق اینجور رفتارای زشتو نداره.حق تحقیر من جلو مردم کوچه خیابون.
تو رو خدا بگید من چکار کنم.
انگار یهو دیوانه میشه و واقعا هیچی خالیش نیست.همسرم خیلی وجهش وایش مهمه اما اینجوری زد به سیم اخر.دارم دیوانه میشم ازین حرکت زشتش جلو مردم.چکار کنم
ایا واقعا نباید جدا بشم؟
ایا اگه من ناراحت بشم از نحوه رفتار همسرم باید اینجوری کنه.شما که میگی بذار دعوا پیش بیاد.تاوانشو با رفتن ابروی خودم پرداختم.
سرم داره منفجر میشه.
میخام بدونم همسر شما هم پرخاشگره ؟
بددهنی میکنه؟ِازین رفتارای غیر نرمال داشته؟
چه برخوردی کردید
.الان من با این ابرو ریزی چکار کنم کسی هست مشکلش مثل من باشه
به بن بست رسیدم
دارم متلاشی میشم.به هیچکس هم نمیتونم درد دل کنم.دلم میخاد به خانوادم بگم که چقدر اذیت میشم.میگه میخای بیشتر هوار بکشم که همه مردم جمع بشن؟
مثلا چند روز خوب و مهربونه بعد اینجوری خلقش عوض میشه.با تهدید به طلاق و تحقیر میخاد کارشو از پیش ببره.
به خدا دارم میبرم
هیچ امیدی ندارم
به کی پناه ببرم.خدا صدامو نمیشنوه.
لطفا بگید چکار کنم.میدونم که به نظرش مقصر من بودم و حق داشته اون جوری هوار حسین کنه.با تهدید و قلدری حرف بزنه.جالبه که اخرشم گفت حیف از من

با سلام

شما جند موضوع رو درنظر بگیرید

* ادامه این وضعیت شما رو از ناراحتی و بی تفاوتی (به گفته خودتان) به طغیان می رسونه.هر چه زودتر و قاطعانه (قاطعیت غیر از خشونت است، میشه با محبت و درعین حال قاطع هم بود) اقدام به حل مشکلات کنید. اگر خودتون تونستید که بهتر. اگر خودتون نتونستید در وهله اول از خانواده وی و درصورت نیاز از خانواده خودتان هم کمک بگیرید.

* شوهر شما اخلاق تندی دارند؟ علت چیه؟ تربیت؟ فشار کار و ...؟ ناراحتی روحی؟
* نوع برخورد ایشان با شما که ظاهرا نگاه از بالا به پایین، آمرانه و حتی ازخود متشکرانه است.
* در شما نیز نوعی احساس وجود دارد، که حتی در مواقع آرام و خوب نمی تونید گذشته رو فراموش کنید. این احساس شما به نوبه خود در روابط تان تاثیرگذار است؟ طبیعتا باید تاثیر بگذارد، حتا اگر خودتان متوجه نباشید.

چند سوال:
شما دو نفر و خانوادهای تان از نظر اعتقادات مذهبی، فرهنگ، تحصیلات، موقعیت شغلی و اجتماعی، وضعیت مالی و اقتصادی و ... چگونه هستید؟
مهریه شما در ابتدا چقدر بود؟ بعد از تجدیدنظر چه مقدار شد؟
وضعیت مالی آقا در چه حد است؟ پرداخت مهریه و کلا حقوق قانونی شما برایش آسان است یا مشکل؟
نوع رابطه آقا با خانواده خودش و شما چگونه است؟
رابطه شما با خانواده خودتان و آقا چگونه است؟
از ابتدا روابط تان مشکل دار بود یا بعدا ایگونه شد؟ اگر بعدا، از چه زمانی، به چه دلیل و چگونه؟
و ...
کلی اطلاعات جامع و دقیق نیاز است تا بشه کمی به عمق و ریشه مشکلات بین شما پی برد.
در این شرایط آمدن بچه احتمالا اوضاع رو بدتر و پیچیده تر کنه. احتمالا. مگر اینکه ایشون خیلی بچه رو دوست داشته باشه اینقدر که اخلاقش تعدیل بشه. این رو مشاور و روان پزشک باید تشخیص بده.

اولا مشکلات شما اینجا و از طریق مشاوره اینترنتی حل نمیشه. مخصوصا که فقط یک طرف قضیه حضور داره. با اینحال نظر شخصی خودم (نه کارشناسی، بنده هم کاربر عادی هستم)

شما دو راه برای حل مشکلات تان رو همزمان پی گیری کنید.
اول درمان و مراقبت
دوم برخورد کردن فعال و مثبت

* در مورد اخلاق بد همسرتان
اگر مشکل تربیتی و امثال آن باشد کار خیلی سخت میشه. تربیت برای افراد عادت میشه و ترک عادت بسیار سخت است.
اگر ناشی از کار و محیط بیرون باشه شاید با آموزش و آگاهی دادن به اینکه چگونه از آوردن مشکلات خارج ار خانه به داخل خانواده جلوگیری کنند مشکل تا حدی برطرف بشه
اگر ریشه مشکل ناراحتی روحی آقا باشه چاره ای جز مداوا بوسیله روان پزشک نیست. بیماری روحی هم یه بیماری مانند بیماری های جسمی که باید تحت درمان قرار بگیره و دارو نیز مصرف بشه. وگرنه باگذشت زمان بدتر و بدتر میشه.
*در مورد نوع نگاه ایشان به شما و نظرات شان
مانند مورد قبل، می تواند دلایل و انگیزه های متفاوتی داشته باشد که هر کدام راه حل جداگانه ای می طلبد. با این تفاوت که اگر مشکل ایشان روحی باشد نیاز به روان شناس دارند.
* خود شما نیز نیاز به درمان دارید. باید احساسات منفی، احساس مظلومیت و ستم دیده گی و افسرگی تان رو ازبین ببرید. حتما به روان پزشک مراجعه کنید. شما هم بخشی از این مشکل هستید. پس خودتون این قسمت رو که دراختیارتون است ترمیم کنید. کمترین فایده آن آسایش روحی خود شما است. کم چیزیه؟

*برخورد فعال ولی مثبت
اگر به هردلیلی همسر شما داوطلبانه حاضر نباشد برای حل مشکل اقدام نماید مثلا به روان شناس و روان پزشک مراجعه نماید. یا زبان و رفتار خود را کنترل کند و یا اصرار به ادامه وضعیت سابق داشته باشد، شما راهی ندارید جز اینکه وی رو مجبور کنید. اینکه چه کاری باید بکنید و چه کاری می توانید بکنید بستگی کامل به جواب همان سوال ها یعنی وضعیت شما دو نفر و خانواده های تان دارد. اصل کلی هزینه دار کردن رفتار فعال شخص (توهین، آزار و ...) یا رفتار غیرفعال (بی توجهی و فرار از درمان، ...) دارد. این کار می تواند شامل تنها گذاشتن وی، به میان آوردن خانواده ها، تحت فشار قرار دادن شخص ازنظر مالی و سایر جوانب (مهریه، قرض و ...) .... تا اقدام به تهدید به طلاق و حتی طلاق باشد.

بازهم تاکید می کنم مشکل شما اینجا حل نمیشه. فقط می توان اظهار نظر و راهنمایی کرد.

موفق باشید :72:

سلام
دوست عزیز آدمها وقتی ناراحت و عصبانی هستن غیر نرمال میشن و همسر شما که دوز عصبانیتش دو بقرابر حالت عادی هست قطعا میزان غیر نرمال شدنش هم همینطوره
اگر می بینی عصبی یا گرفته هست به روی خودت نیار همون موقع سر خودتو یه جوری گرم کن فکر خودتو منحرف کن و بعد که دیدی اروم شده و یه آدم نرمال شده سر صحبتو باز کن
الانم وقتی به حالت عادی برگشت از سر این برخوردش سرسری رد نشو و یه گفتگوی مفصل داشته باش ولی تا وقتی ناآروم و سرسنگینه شما هم عادی و تا حدی سر سنگین برخورد کن و وقتی حالت متعادل پیدا کرد صحبت کن سهم خودت رو از مسائل موجود بپذیر فقط سهم خودت رو و نه بیشتر

رفتار همسر شما اشکال زیاد داره ولی شما هم باید موقع شناس تر باشی

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Ye_Doost

با سلام

شما جند موضوع رو درنظر بگیرید

* ادامه این وضعیت شما رو از ناراحتی و بی تفاوتی (به گفته خودتان) به طغیان می رسونه.هر چه زودتر و قاطعانه (قاطعیت غیر از خشونت است، میشه با محبت و درعین حال قاطع هم بود) اقدام به حل مشکلات کنید. اگر خودتون تونستید که بهتر. اگر خودتون نتونستید در وهله اول از خانواده وی و درصورت نیاز از خانواده خودتان هم کمک بگیرید.

* شوهر شما اخلاق تندی دارند؟ علت چیه؟ تربیت؟ فشار کار و ...؟ ناراحتی روحی؟
* نوع برخورد ایشان با شما که ظاهرا نگاه از بالا به پایین، آمرانه و حتی ازخود متشکرانه است.
* در شما نیز نوعی احساس وجود دارد، که حتی در مواقع آرام و خوب نمی تونید گذشته رو فراموش کنید. این احساس شما به نوبه خود در روابط تان تاثیرگذار است؟ طبیعتا باید تاثیر بگذارد، حتا اگر خودتان متوجه نباشید.

چند سوال:
شما دو نفر و خانوادهای تان از نظر اعتقادات مذهبی، فرهنگ، تحصیلات، موقعیت شغلی و اجتماعی، وضعیت مالی و اقتصادی و ... چگونه هستید؟
مهریه شما در ابتدا چقدر بود؟ بعد از تجدیدنظر چه مقدار شد؟
وضعیت مالی آقا در چه حد است؟ پرداخت مهریه و کلا حقوق قانونی شما برایش آسان است یا مشکل؟
نوع رابطه آقا با خانواده خودش و شما چگونه است؟
رابطه شما با خانواده خودتان و آقا چگونه است؟
از ابتدا روابط تان مشکل دار بود یا بعدا ایگونه شد؟ اگر بعدا، از چه زمانی، به چه دلیل و چگونه؟
و ...
کلی اطلاعات جامع و دقیق نیاز است تا بشه کمی به عمق و ریشه مشکلات بین شما پی برد.
در این شرایط آمدن بچه احتمالا اوضاع رو بدتر و پیچیده تر کنه. احتمالا. مگر اینکه ایشون خیلی بچه رو دوست داشته باشه اینقدر که اخلاقش تعدیل بشه. این رو مشاور و روان پزشک باید تشخیص بده.

اولا مشکلات شما اینجا و از طریق مشاوره اینترنتی حل نمیشه. مخصوصا که فقط یک طرف قضیه حضور داره. با اینحال نظر شخصی خودم (نه کارشناسی، بنده هم کاربر عادی هستم)

شما دو راه برای حل مشکلات تان رو همزمان پی گیری کنید.
اول درمان و مراقبت
دوم برخورد کردن فعال و مثبت

* در مورد اخلاق بد همسرتان
اگر مشکل تربیتی و امثال آن باشد کار خیلی سخت میشه. تربیت برای افراد عادت میشه و ترک عادت بسیار سخت است.
اگر ناشی از کار و محیط بیرون باشه شاید با آموزش و آگاهی دادن به اینکه چگونه از آوردن مشکلات خارج ار خانه به داخل خانواده جلوگیری کنند مشکل تا حدی برطرف بشه
اگر ریشه مشکل ناراحتی روحی آقا باشه چاره ای جز مداوا بوسیله روان پزشک نیست. بیماری روحی هم یه بیماری مانند بیماری های جسمی که باید تحت درمان قرار بگیره و دارو نیز مصرف بشه. وگرنه باگذشت زمان بدتر و بدتر میشه.
*در مورد نوع نگاه ایشان به شما و نظرات شان
مانند مورد قبل، می تواند دلایل و انگیزه های متفاوتی داشته باشد که هر کدام راه حل جداگانه ای می طلبد. با این تفاوت که اگر مشکل ایشان روحی باشد نیاز به روان شناس دارند.
* خود شما نیز نیاز به درمان دارید. باید احساسات منفی، احساس مظلومیت و ستم دیده گی و افسرگی تان رو ازبین ببرید. حتما به روان پزشک مراجعه کنید. شما هم بخشی از این مشکل هستید. پس خودتون این قسمت رو که دراختیارتون است ترمیم کنید. کمترین فایده آن آسایش روحی خود شما است. کم چیزیه؟

*برخورد فعال ولی مثبت
اگر به هردلیلی همسر شما داوطلبانه حاضر نباشد برای حل مشکل اقدام نماید مثلا به روان شناس و روان پزشک مراجعه نماید. یا زبان و رفتار خود را کنترل کند و یا اصرار به ادامه وضعیت سابق داشته باشد، شما راهی ندارید جز اینکه وی رو مجبور کنید. اینکه چه کاری باید بکنید و چه کاری می توانید بکنید بستگی کامل به جواب همان سوال ها یعنی وضعیت شما دو نفر و خانواده های تان دارد. اصل کلی هزینه دار کردن رفتار فعال شخص (توهین، آزار و ...) یا رفتار غیرفعال (بی توجهی و فرار از درمان، ...) دارد. این کار می تواند شامل تنها گذاشتن وی، به میان آوردن خانواده ها، تحت فشار قرار دادن شخص ازنظر مالی و سایر جوانب (مهریه، قرض و ...) .... تا اقدام به تهدید به طلاق و حتی طلاق باشد.

بازهم تاکید می کنم مشکل شما اینجا حل نمیشه. فقط می توان اظهار نظر و راهنمایی کرد.

موفق باشید :72:

---

ممنونم از راهنمایی و نظری که دادین.علت اخلاق تند رو دقیق نمیدونم.اما میدونم
که ایشون به نوعی افسردگی داره و مشکلات دیگه.که من بیخبرم چون به من نمیگه.چند روز حالش خوبه بعد یهو به خم میریزه و وقتی ازش میپرسم که علتش چیه میگه هیچی یا نمیدونم.احتمال زیاد تربیتش خم تاثیر داشته.
خانواده ایشون خیلی نمیتونن واسه من کاری بکنن.در واقع انگار بیتفاوت هستند.یا مشکلات من رو جدی تلقی نمیکنن.به خانواده خودم نمیتونم حرفی بزنم چون میدونم که به شدت اذیت میشن و به هم میریزن مخصوصا که مادرم مشکل اعصاب و افسردگی دارن.در واقع خیلی داغون میشن.و اینکه اثلا نمیدونم چطور بهشون بگم.پدر هم بسیار شکننده است و مسلما دیدشون نسبت به همسرم خیلی بد میشه.
خانواده های ما خیلی فاصله زیادی ندارن هر چند خانواده من اجتماعی تر با فرهنگتر و نرمالترن.
مهریه ابتدا 500تا بود که بعد تبدیل به714 تا نیم سکه شد.وضعیت اقتثادی تقیبا شبیه هم هیت با این تفاوت که نوع زندگی ما بهتر امروزی تر است.پدر ایشون درامدش بیستر از پدر منه اما خسبسه و سبک زندگیشون از ما پایینتره.
وضعیت مالی همسرم خوبه کارمند اداره دولتی هستند.و از لحاظ پرداخت مهریه مشکلی ندارن.
با خانواده خودش به رالطه محترمانه و عادی داره و خیلی گرم نیستن.چون پدرشون کلا ادم خیلی گرمی نیست و چند سالی هم هست سرطان دارن.مادرش اخلاقش تنده و زود عصبی میشه به خاطر مشکلاتش.
با خانواده من ارتباط خوبی داره علی رغم بهانه ها و بعضی مشکلات اما رابطش قابل قبوله و محترمانست.
تز ابتدا مشکلاتی داشتیم که بعدا بیشتر سد.واقعا یادم نبست از چه چیزهایی شروع میشدن اما میدونم کخمسایل کوچیک بودن.بعد حدود به سال برخورد ایسون با تندی و فحش و بی احترامی همراه شد.
متاسفانه پیش روانپزشک یا روانشناس مراجعه نمیکنه و دارو هم اصلا نمیخوره
اگر من موضوع جدایی رو پیش بکشم که مطمئنم سریعا قبول میکنن.انگار از خداشه.
من سهم خودم از مشکلاتو میپذیرم اما اون خیلی وقتا نه.واسه رفع عیوب روحیش کاری نمیکنه.
این موضوع اخیر و داد و فریادش جلو دیگران واقعا ازار دهنده و نابخشودنیه مخثوثا که از نظر خودش کارش درست و لازم بوده.حداقلش زبونی اینجوری میگه.
نمیدونم چطور میتونم تنهاش بذارم.به طلاق تهدیدش کنم که میگه باسه.به تانوادم بگم که هم وجههش خراب میسه هم اونا اذیت میسن در نهایت هم کاری شاید نتونن انجام بدم.ربتن تودم به مشاوره چیه حل میکنه و قتی اون کنترل خشمشو نداره.ایشون افسردگی و احتمالا مشکلات دیگه دارن ولی اقدامی نمیکنه.
واقعا نمیدونم چکار کنم نه راه پیش نه راه پس دارم

ایا واقعا نباید جدا بشم؟
ایا اگه من ناراحت بشم از نحوه رفتار همسرم باید اینجوری کنه.شما که میگی بذار دعوا پیش بیاد.تاوانشو با رفتن ابروی خودم پرداختم.
سرم داره منفجر میشه.
میخام بدونم همسر شما هم پرخاشگره ؟
بددهنی میکنه؟ِازین رفتارای غیر نرمال داشته؟
چه برخوردی کردید
.الان من با این ابرو ریزی چکار کنم کسی هست مشکلش مثل من باشه
به بن بست رسیدم

مسلما همسرشما نباید این رفتار رو داشته باشند.
ابروی شما نرفته چرا این طور فکر میکنید . اگر رفتار همسرتون درست نیست مقصر شما نیستید و تاوان اشتباهات ایشون مال خودشونه نه شما
همسرتون به شدت عصبانی شدند چون شما یک انتقاد خیلی کوچک ازشون کردید و یک ناراحتی جزیی خودتون رو مطرح کردید. البته در این مورد میخواستم بدونم که لحنتون با ارامش بوده یا عصبانی بودید ؟
خوب حالا که همسرتون بایک مسیله کوچک زده به سیم اخر ای کاش به جاش یکی از ناراحتی های بزرگتون رو مطرح کرده بودید تا حداقل به قول خودتون به این سیم اخرزدن می ارزید.
همسرتون در مقابل هر اعتراض شما واکنش شدید نشون خواهد داد چون یاد گرفته شما بعدش کوتاه میایید و از حقتون میگزرید پس بهتره از مشکلات بزرگ شروع به انتقاد کنید البته بدون ترس از هر چیزی حتی طلاق
در جواب سوالتون باید بگم همسر من فحش و کتک کاری در حد خیلی شدید داشتند
و اصلا حاضر نبود هیچ نظری از من بشنوه و کاملا خودخواه عمل میکرد
بهیچ وجه نمیشد انتقاد کرد و از در که می امد تو اخم هاش تو هم بود و دنبال بهانه برای تحقیر خودم و خانواده ام و تهدید های شدید برای طلاق خصوصا که مهریه من برای ایشون مبلغ زیادی نیست و راحت میتونند پرداخت کنندو اینکه من قبلا یک بار طلاق گرفتم و گویا فکر میکردند که از ترس ابروم از طلاق مجدد میترسم ولی من تو همون یک سال اول بهش فهموندم که از این خبرها نیست و هر وقت گفت طلاق لباس پوشیدم و سند ازدواجم رو برداشتم گفتم بفرما هر جا لازمه با هم بریم کسی رو که من رو نخواهد من اصلا نمیخوام
البته باید بگم کسی که فحش میده این عادتش رو ترک نمیکنه باید سلاح عصبانیت رو ازش بگیرید باید بدونه که با عصبانیت و فحش نمیتونه شما رو ساکت کنه و شما ازش نمیترسید
در ضمن بهتره خانواده تون رو در جریان بزارید
چون شوهرتون باید بدونند که شما حامی دارید
من هم چون پدرم بیمار بودن اوایل بهشون نمیگفتم . حتی شوهرم موقع دعوا تهدید میکرد که الان زنگ میزنم به پدرت بیاد تکلیف تو رو مشخص کنه بعد که دید خانواده ام حامی من هستند دیگه این سلاح تهدید رو هم از دست داد
حرف اخر اینکه به طلاق فکر نکنید چون راههای زیادی هست که میتونید امتحان کنید
ولی از طلاق نترسید
اگر طلاق بعنوان اخرین راه باشه واقعا هم ترس نداره
این رو بعنوان کسی میگم که تجربه طلاق داره
بهترین تصمیم زندگیم طلاقم بوده و هست
وضعیت شما خیلی بهتر از اوضاع اوایل زندگی من هست . شش ماه اول ازدواج سه تا تاییدیه پزشکی قانونی دارم. و هر چند روز یک بار داد و بیداد و ابروریزی جلوی در و همسایه حالا فکرش رو بکن که توی خانه سازمانی اداره زندگی میکنیم یعنی همه همسایه ها همکار هم هستند
ولی خدارو شکر الان چند سال هست که با ارامش زندگی میکنم
و شوهرم رو دوست دارم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط maadar

ایا واقعا نباید جدا بشم؟
ایا اگه من ناراحت بشم از نحوه رفتار همسرم باید اینجوری کنه.شما که میگی بذار دعوا پیش بیاد.تاوانشو با رفتن ابروی خودم پرداختم.
سرم داره منفجر میشه.
میخام بدونم همسر شما هم پرخاشگره ؟
بددهنی میکنه؟ِازین رفتارای غیر نرمال داشته؟
چه برخوردی کردید
.الان من با این ابرو ریزی چکار کنم کسی هست مشکلش مثل من باشه
به بن بست رسیدم

مسلما همسرشما نباید این رفتار رو داشته باشند.
ابروی شما نرفته چرا این طور فکر میکنید . اگر رفتار همسرتون درست نیست مقصر شما نیستید و تاوان اشتباهات ایشون مال خودشونه نه شما
همسرتون به شدت عصبانی شدند چون شما یک انتقاد خیلی کوچک ازشون کردید و یک ناراحتی جزیی خودتون رو مطرح کردید. البته در این مورد میخواستم بدونم که لحنتون با ارامش بوده یا عصبانی بودید ؟
خوب حالا که همسرتون بایک مسیله کوچک زده به سیم اخر ای کاش به جاش یکی از ناراحتی های بزرگتون رو مطرح کرده بودید تا حداقل به قول خودتون به این سیم اخرزدن می ارزید.
همسرتون در مقابل هر اعتراض شما واکنش شدید نشون خواهد داد چون یاد گرفته شما بعدش کوتاه میایید و از حقتون میگزرید پس بهتره از مشکلات بزرگ شروع به انتقاد کنید البته بدون ترس از هر چیزی حتی طلاق
در جواب سوالتون باید بگم همسر من فحش و کتک کاری در حد خیلی شدید داشتند
و اصلا حاضر نبود هیچ نظری از من بشنوه و کاملا خودخواه عمل میکرد
بهیچ وجه نمیشد انتقاد کرد و از در که می امد تو اخم هاش تو هم بود و دنبال بهانه برای تحقیر خودم و خانواده ام و تهدید های شدید برای طلاق خصوصا که مهریه من برای ایشون مبلغ زیادی نیست و راحت میتونند پرداخت کنندو اینکه من قبلا یک بار طلاق گرفتم و گویا فکر میکردند که از ترس ابروم از طلاق مجدد میترسم ولی من تو همون یک سال اول بهش فهموندم که از این خبرها نیست و هر وقت گفت طلاق لباس پوشیدم و سند ازدواجم رو برداشتم گفتم بفرما هر جا لازمه با هم بریم کسی رو که من رو نخواهد من اصلا نمیخوام
البته باید بگم کسی که فحش میده این عادتش رو ترک نمیکنه باید سلاح عصبانیت رو ازش بگیرید باید بدونه که با عصبانیت و فحش نمیتونه شما رو ساکت کنه و شما ازش نمیترسید
در ضمن بهتره خانواده تون رو در جریان بزارید
چون شوهرتون باید بدونند که شما حامی دارید
من هم چون پدرم بیمار بودن اوایل بهشون نمیگفتم . حتی شوهرم موقع دعوا تهدید میکرد که الان زنگ میزنم به پدرت بیاد تکلیف تو رو مشخص کنه بعد که دید خانواده ام حامی من هستند دیگه این سلاح تهدید رو هم از دست داد
حرف اخر اینکه به طلاق فکر نکنید چون راههای زیادی هست که میتونید امتحان کنید
ولی از طلاق نترسید
اگر طلاق بعنوان اخرین راه باشه واقعا هم ترس نداره
این رو بعنوان کسی میگم که تجربه طلاق داره
بهترین تصمیم زندگیم طلاقم بوده و هست
وضعیت شما خیلی بهتر از اوضاع اوایل زندگی من هست . شش ماه اول ازدواج سه تا تاییدیه پزشکی قانونی دارم. و هر چند روز یک بار داد و بیداد و ابروریزی جلوی در و همسایه حالا فکرش رو بکن که توی خانه سازمانی اداره زندگی میکنیم یعنی همه همسایه ها همکار هم هستند
ولی خدارو شکر الان چند سال هست که با ارامش زندگی میکنم
و شوهرم رو دوست دارم

---

سلام دوست عزیزم.ممنون که جواب دادید.
من موضوع رو حیلی اروم و باحالت دلخوری بیان کردم.نه با خشم و بازخواست.البته اون اینجوری برداشت کرد که من دارم ازش حساب میکشم.واقعا هر چی فکر میکنم نمیتونم بفهمم چرا عکس العملش اینقدر تند و شدیده که حتی واسه خودشم مهم نبود و تو خیتبون شروع به فریاد و دعوا کرد.رفتارهاش وافعاتکانه ای هستن.سکوت کردنم در خیلی موارد جواب نمیده همونجور. ه دبشب سکوت کردم و شروع کرد به اینکه حتما شنواییت در اثر دادهای من مشکل پیدا کرده.میخای بلند تر داد بزنم ازین به بعد؟داشت حالم ازش به هم میخورد.
نکته دیگه اینکه پدر من زود تحت تاثیر قرار میگیره و از اونجایی که منو خیلی دوست داره احتمالا. رفتارش با همسرم تغییر میکنه و سرد و با کم محلی مبسه.همسرم هم ادم لجباز و نکش و حساسبه و فکر میکنم از اون ور منو تحت فشار قرار بده و بخاد بدتر کنه و دایم غر بزنه.
طلاق برای من خیلی سخته اما برای اون ظاهرا راحته.
یکبار که گفت برو
شروع کردم به پوشبدن لباس و گفت اگه بری دیگه برنگرد.شوهرم مرد توبیه اما نمیدونم چرا یهو وحشی و روانی مبشه.عکس دلعملش در برابر چیزای کوچیک واقعا شدیده.عصبانیتش درجه بندی نداره.
میدونم اگه میامد مشاوره بهتر و ارومتر میشد
اما خیلی سرسختی و لجاجت میکنه.من همیشه سعی کردم بذارم یه مقدار اروم بشه بلکه خودش متوجه ربتار زشتش بسه یا اینکه تودم سعی کرد با قاطعیت باهاش حرف بزنم.اما یا بازم توسو محق میدونه و یا اگه قبول کنه تکرار و تکرار.
خسته سدم ازین همه بالا پایین.
منم عصبانی میشم ناراحت میشم.میدونم الان که بیدار بشه با اخم تمام و کم محلی برخورد میکنه انگار من داد و هوار راه انداختم و وحشی بازی دراوردم.حتما انتظار عذر خواهی هم داره.
دوباره همه چیز خراب شد

من دلم نمیخاد جدا بشم واقعا مطمئنم اگه راضی میشد بربم مشاوره یه مقدار متلادل تر میشد رفتارهای تهاجمیش.اما متاسفانه نمیاد .
میخاستم بدونم اگه ف
قرار باشه به تانوادم بگم چطور لگم کل زندگیم یا جزئی در چه حد؟نمیخام پلهارو بشکنم

مایکای عزیز خیلی ناراحت شدم از اتفاقی که برات افتاد . منم نظرم اینه که با خونواده خودش مطرح کنی اول . هرچند بی تفاوت ولی آمادشون می کنی برای تصمیمات بعدی خودت. من درست و غلطش رو نمی دونم ولی اگه جای تو بودم و 4 روز قبل از عید این اتفاق برام می افتاد یه نامه براش می نوشتم که برای اینکه آرامش داشته باشه و چون به نظرش من انقدر بدم تعطیلات رو می رم شهرستان پیش یه فامیل اگه دارم. یا اگه ازنظر مالی مشکلی نداری یه تور سفر 3 4 روزه می نوشتم و با مادر و خواهزم می رفتم که فقط روز تحویل سال غصه نخورم . به خونوادمم می گفتم همسرم باید بره سرکار واسه همین خودش گفته تو برو سفر بهت خوش بگذره. بازم می گم درست و غلطش رو نمی دونم اما با توجه به شخصیت خودم اگر تو موقعیت تو بودم این کار رو می کردم.

در مورد ماجرایی که تعریف کردی مطمئنا همسرت مقصره که به خاطر موضوع به این کوچیکی این دعوای بزرگ رو راه انداخته اما من یه حس امری تو صحبتای تو هم دیدم؟ از آرایشگاه پرسیدی ؟ نریم بیایم بسته باشه ؟ چرا اینجوری جواب می دی ؟ چرا به زور جواب می دی ؟ من خودم آدمی هستم که به لحن امری خیلی حساسم مثلا شوهرم بگه قاشق رو بیار من بهم بر می خوره البته پرخاش نمی کنم ولی تا خود آگاه اینجوریم چون تو خونه بابام کسی بهم با لحن امری حرف نزده و خودمم با این لحن صحبت نمی کنم معمولا. در مورد اون ماجرا می خوام بگم بهتر بود بگی عزیزم به کارات می رسی ؟ نگران بودم نتونی بری آرایشگاه به خاطر خرید کردنمون. اگه فکر می کنی نمی رسی نریم خرید . همون چیزی که منظورت هست و علاقه و نگرانیت رو بیان کن نه یه جمله خشک و دستوری . شوهرت متاسفانه خیلی حساسه و واکنشش خیلی شدیده می دونم سخته که بخوای تک تک جملاتت رو کنترل کنی اما باید یاد بگیری به قول فکور جان موقعیت شناس باشی. هر وقت دیدی گرفتتش باهاش حرف نزن و کار خودت رو بکن . یا اگه با هم دارید کاری رو انجام می دید مثلا همون خرید پیشنهاد بده تنهایی این کار روبکنی . (معمولا مردها برای خرید عصبی می شن). یه کتاب در مورد نحوه رفتار با مردها بخون خیلی از موارد دعواتون برطرف می شه حداقل خودت می دونی که همه تلاشت رو کردی.

من نمی گم برای عید قهر کن ولی فکر کنم یه مدت دوری باعث میشه دلش برات تنگ شه و خودتم بهت بیشتر خوش می گذره حداقل نگران این نیستی که الان عصبانی می شه آبروم میره. در مورد اون ماجرا هم بهش فکر نکن که عصبی شی اون آدمایی که تو خودت رو ناراحت می کنی تو خیابون دیدنت سه روز دیگه اصلا یادشون نمیاد اینجا زن و مردی دعواشون شده اما تو تا چند ماه می خوای خود خوری کنی که آبروم رفت . نمی خوام بگم کار شوهرت بد نبوده یا توجیه کنم فقط می خوام تو آروم شی . تمرکزت رو بذار روی ریشه مشکلات .

دوست عزیز رفتار شوهرت بازتاب رفتار شماست
به نظرم اصلا به جدایی و طلاق فکر نکن
فقط با رفتار خودت سعی کن اختلافات و بحث و مشاجره رو کم کنی

اول اینکه گذشته رو کنکاش نکن اصلا اصلا به گذشته ها و اتفاقات گذشته فکر نکن

دوم موقع عصبانیت باهاش بحث نکن ... سکوت مطلق اگه بیشتر عصبانیش میکنه سکوت نکن و با آرامش در حد یک جمله کوتاه جوابش رو بده
همیشه یادت باشه با تحقیر و توهین هاش سعی میکنه حرصتو دربیاره پس با عصبانی شدن شما اون به هدفش میرسه . و این کار لذت بخش رو تو دعواهای بعدی مدام تکرار میکنه
اما وقتی ببینه شما عصبانی نشدی و آرامش داری بیخیال این موضوع میشه

سوم بعد از دعوا وقتی همه چی اومه راجع به اخلاق بدش صحبت نکن کاملا بیخیال انگار نه انگار اتفاقی افتاده
اگه خواستی بهش اخلاق بدش رو گوشزد کنی فقط یه وقتایی که میبینی برای خودت اون مسئله پیش اومده یادآوری کن که شیوه حل مسئله تو با اون خیلی فرق میکنه خیلی کوتاه

در نهایت باید بگم یه خورده بیخیال باش نسبت به رفتارش مطمئن باش خود به خود بهتر میشه
برای مسافرت کیش به نظرم اعتراض نمیکردی فقط با خوشحالی میپرسیدی "برنامه کیش چیه ؟ چه خوب میخواییم بریم کیش "
برای ارایشگاه هم اصلا بهش یادآوری نمیکردی حتما خودش حواسش به برنامه ریزی زمانیش هست
شوهر منم اگه سر به سرش بذارم مث شوهر شماست ولی من بیخیال شدم
حتا اگه چیزی بپرسم جواب بده ولی متوجه نشم دیگه ازش نمیپرسم بیخیالش میشم


میدونی معنی سیاست زنونه چیه ؟ من همیشه بهم میگفتن با سیاست زنونه حرفت رو بزن ولی من نمیدونستم یعنی چی
بعد از 5 سال زندگی مشترک تازه فهمیدم سیاست زنونه یعنی اینکه من مسئله و درخواست خودم رو به شیوه ای که شوهرم دوست داره ببینه یا بشنوه بیان کنم

حالا شما هم اونطوری که شوهرت دوست داره رفتار کن ولی ته تهش به دل خودتم باش یعنی حفظ ظاهر کن
همسرت تو حرفاشم گفته که از شما ناراضیه ، پس مطمئن باش رفتارت رو تغییر بدی نتیجه خوبی میگیری

اون اینجوری برداشت کرد که من دارم ازش حساب میکشم
لحن صحبتت رو تغییر بده تا این طوری فکر نکنه
هرچند که باز هم حق نداشت عصبانی بشه میتونست اعتراض به لحن صحبت شما و دلخوری اش را با یک جمله کوتاه و قاطع و در کمال ارامش مطرح میکرد
اینگه شوهرتون چنین برداشتی کرده غیر عادی نیست ادمهای مختلف با حساسیتهای مختلف برداشتهای متفاوتی از یک موضوع میتونند داشته باشند و حق دارند دلخوری هاشون رو مطرح کنند. چیزی که اینجا مشکل بوجود اورده نحوه بیان ناراحتی هست. عصبانیت و عدم کنترل اون هست که مشکل ایجاد میکن
گفت اگه بری دیگه برنگرد.
ترجمه این جمله از زبان یک مرد عصبانی یعنی
خواهش میکنم من رو ترک نکن
در شناخت روحیات و احساسات همسرتون مشکل دارید
چون اون طور که من فهمیدم شما این جمله رو طور دیگری ترجمه کردید
دبشب سکوت کردم و شروع کرد به اینکه حتما شنواییت در اثر دادهای من مشکل پیدا کرده.میخای بلند تر داد بزنم ازین به بعد؟داشت حالم ازش به هم میخورد.
در این مورد باز هم مشکل شناخت همسرتون رو دارید
چرا حالتون به هم خورد ؟ باید خوشال باشید
وقتی داره تهدید میکنه که میخوای بیشتر داد بزنم یعنی از سکوت شما ترسیده . شوهرتون ترسیده که مبادا سلاح داد کشیدنش بی تاثیر بشه
اون وقت شما اومدید میگید سکوت بی تاثیر بوده
چه انتظاری داشتید؟ میخواستید با چند دقیقه سکوت زندگیتون گلستان بشه؟ این راه پرزحمت و پرهزینه است

سلام

اگه می خوای بمونی و زندگی کنی باید قبول کنی که اخلاق همسرت همینه. به سختی می شه کمی تغییرش داد.
وسواس فکری خیلی بده. اگه بتونی در بلندمدت کاری کنی که به سمت درمان بره، عالیه.

به هر حال الان تنها کاری که می تونی بکنی اینه که سر به سرش نذاری و توی حرف باهاش موافقت کنی و نذاری نگران یا مضطرب بشه
باید مطمئن بشه تو همپا و همراهشی
اذیتش هم نمی کنی.
وقتی مطمئن باشه، کمتر اذیتت می کنه و حتی همونطور که خودت گفتی خیلی هم خوب و مهربون می شه.

فقط وقتی حالش بده یا این فکرهای مزاحم می آد سراغش مراعاتش را بکن.

من موردی چند تا از مثالهایی که گفتی را برات می نویسم

1- می گه خواهرت دانشگاهش هم خرجش از تو بیشتر بوده ... چه اصراری داری ثابت کنی نبوده؟ به قول خودت حالا دوران مجردی شما و فضای زندگی خودتون و ... ثابت کنی که چی بشه؟
شما هم خیلی آروم بگو هووووووم معماری رشته ی پر خرجیه.

2- می گه چرا با ماشین بابات تمرین نکردی، بگو هووم. کاش وقتی خونه بابام بودم گواهینامه می گرفتم اونجا تمرین می کردم
می گه الان برو اونجا تمرین کن، بگو باشه. هر وقت اونجا بودیم و می شد باید (یعنی منم خیلی باهات موافقم) به بابام بگم یه کم باهام بیاد تمرین.

3- می گی وقت آرایشگاه بگیر، یواش جواب می ده. بدون که بهش برخورده ( مشکل داره، زود رنجه، وسواسیه ... بیماره! پس نگو چرا بهش برخورده) ... دیگه ادامه نده.

یه ویژگی ای که شوهرت احتمالا داره ( آدمهای این مدلی دارن) وقتی تاییدشون می کنی و سر به سرشون نمی ذاری، خودشون پشیمون می شن و می آن سمتت.
خودش می دونه حرفهاش غلطه، ولی اگه تاییدش نکنی ناراحت می شه و اذیت می کنه.

تایید و همراهی شما بهترین کمک برای آرامش زندگیتون هست ( تا زمانی که برای درمان تخصصی اقدام نمی کنه)

صحبت هاتون بسيار عجيبه. ميگيد ميخواين اين زندگي رو با چنگ و دندون نگه دارين بعد ميگين شوهرتون بيماره. بعد هم تنها راه حلتون اينه كه شوهر شما در اثر يه معجزه اي كن فيكون بشه! كلا فقط دارين از آرزوها و روياهاتون حرف ميزنين!!
دوستان هم كه راهنمايي ميكنن فقط ميتونن بابت تغيير رفتار شما كه ميتونه تاثيرات احتمالي روي همسرتون داشته باشه، شما رو راهنمايي كنن. انتظار ندارين كه نقشه گنج "چوب جادو" رو بدن بهتون تا يه اجي مجي واسه اين زندگي بخونين؟!

اگه براي همه راه حل ها يه آيه ياس دارين و حسش نيست كه تو رفتار خودتون يه ذره جابه جايي ايجاد كنين، جواب سوال اصلي تاپيكتون هم ميشه "نه". فكر نميكنين شايد خود شما هم دچار افسردگي شده باشين؟

سلام
هیچ وضعیتی که به خودی خود تغییر پیدا نمی کنه. شما یکی از این راه ها رو باید انتخاب کنید
* یا باید به نوبه خود باهاشون درگیر بشید
* یا اینقدر تحمل کنید تا خودتون به همان شدت افسرده و پرخاشگر بشید یا شکست خورده و تسلیم
* یا شرایط رو تغییر بدید.

اگر می خواهید شرایط رو تغییر بدید نباید منتظر ایشون بمونید.
اول از خودتون شروع کنید. اگر افسرگی دارید به روان پزشک مراجعه کنید. اگر نیاز به روان شناس دارید همینطور. اگر ...
دوم همسرتون رو راضی کنید به متخصصین موردنیاز مراجعه کنند. اگر نمی کنند می تونید از همون روش های برخورد فعال و مثبت استفاده کنید. مثلا اگر دعوای سختی بین تون شده یا میگند به خانه پدرتان بروید، شما هم خیلی آرام و بدون عصبانیت وسایل تان رو جمع کنید و بروید. از همونجا هم پیام بدید تا زمانی که همراه با شما به دکتر مراجعه و تحت درمان قرار نگیرند، این شما هستید که به خانه بازنخواهید گشت.
برای افراد مختلف راه های متفاوتی نتیجه میده. شما باید ببینید برای شما چه راه حلی بهتره.

به هرحال
حتما از خانواده کمک بگیرید
حتما ایشان رو مجبور به درمان کنید. افسرگی مانند سایر بیماری ها چنانچه درمان نشود باگذشت زمان شدیدتر و شدیدتر میشه.

به طلاق هم فکر نکنید. اگر قصد طلاق دارند خودشون پیشقدم شوند و هزینه های آن را هم بپردازند، مهریه و ... .

موفق باشید :72:

سلام
فکر می کنم پیشنهاد در جریان گذاشتن خانواده الان زیاد پیشنهاد منطقی نباشه
چون ممکنه خانواده عکس العمل منطقی نشون ندن و به طور احساسی و هیجانی رفتار کنن و علاوه بر اینکه چیزی درست نشه تازه کینه جدیدی در دل همسر ایشون شکل بگیره مگر اینکه مثلا یه پدر فوق العاده منطقی و قاطع داشته باشن که با زبون خوش و برخورد مناسب یه سری موارد رو در لفافه برای همسر ایشون بیان کنه

ایشون قصد جدایی نداره پس فعلا نباید به سیم آخر بزنه و همه چیز رو زیر پا بذاره
شاید بد نباشه با یه مشاور به صورت حضوری صحبت کنید حتی اگر همسرتون همراهی نمی کنه به صورت تکی برید مشاور و حداقل طرز برخورد با آدم این مدلی رو ببینید چی هست

برخوردهای شما مناسب یک مرد ایده آل و منطقی هست که هیجاناتش رو میتونه کنترل کنه
همسر شما فعلا قادر به کنترل هیجاناتش در زمان عصبانیت نیست و ظاهرا تمایلی به تغییر هم نداره پس شما چاره ای ندارید جز اینکه طرز برخورد با ایشون رو یاد بگیرید و حرفهاتون رو رک و مستقیم بیان نکنید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط maryam.mim

مایکای عزیز خیلی ناراحت شدم از اتفاقی که برات افتاد . منم نظرم اینه که با خونواده خودش مطرح کنی اول . هرچند بی تفاوت ولی آمادشون می کنی برای تصمیمات بعدی خودت. من درست و غلطش رو نمی دونم ولی اگه جای تو بودم و 4 روز قبل از عید این اتفاق برام می افتاد یه نامه براش می نوشتم که برای اینکه آرامش داشته باشه و چون به نظرش من انقدر بدم تعطیلات رو می رم شهرستان پیش یه فامیل اگه دارم. یا اگه ازنظر مالی مشکلی نداری یه تور سفر 3 4 روزه می نوشتم و با مادر و خواهزم می رفتم که فقط روز تحویل سال غصه نخورم . به خونوادمم می گفتم همسرم باید بره سرکار واسه همین خودش گفته تو برو سفر بهت خوش بگذره. بازم می گم درست و غلطش رو نمی دونم اما با توجه به شخصیت خودم اگر تو موقعیت تو بودم این کار رو می کردم.

در مورد ماجرایی که تعریف کردی مطمئنا همسرت مقصره که به خاطر موضوع به این کوچیکی این دعوای بزرگ رو راه انداخته اما من یه حس امری تو صحبتای تو هم دیدم؟ از آرایشگاه پرسیدی ؟ نریم بیایم بسته باشه ؟ چرا اینجوری جواب می دی ؟ چرا به زور جواب می دی ؟ من خودم آدمی هستم که به لحن امری خیلی حساسم مثلا شوهرم بگه قاشق رو بیار من بهم بر می خوره البته پرخاش نمی کنم ولی تا خود آگاه اینجوریم چون تو خونه بابام کسی بهم با لحن امری حرف نزده و خودمم با این لحن صحبت نمی کنم معمولا. در مورد اون ماجرا می خوام بگم بهتر بود بگی عزیزم به کارات می رسی ؟ نگران بودم نتونی بری آرایشگاه به خاطر خرید کردنمون. اگه فکر می کنی نمی رسی نریم خرید . همون چیزی که منظورت هست و علاقه و نگرانیت رو بیان کن نه یه جمله خشک و دستوری . شوهرت متاسفانه خیلی حساسه و واکنشش خیلی شدیده می دونم سخته که بخوای تک تک جملاتت رو کنترل کنی اما باید یاد بگیری به قول فکور جان موقعیت شناس باشی. هر وقت دیدی گرفتتش باهاش حرف نزن و کار خودت رو بکن . یا اگه با هم دارید کاری رو انجام می دید مثلا همون خرید پیشنهاد بده تنهایی این کار روبکنی . (معمولا مردها برای خرید عصبی می شن). یه کتاب در مورد نحوه رفتار با مردها بخون خیلی از موارد دعواتون برطرف می شه حداقل خودت می دونی که همه تلاشت رو کردی.

من نمی گم برای عید قهر کن ولی فکر کنم یه مدت دوری باعث میشه دلش برات تنگ شه و خودتم بهت بیشتر خوش می گذره حداقل نگران این نیستی که الان عصبانی می شه آبروم میره. در مورد اون ماجرا هم بهش فکر نکن که عصبی شی اون آدمایی که تو خودت رو ناراحت می کنی تو خیابون دیدنت سه روز دیگه اصلا یادشون نمیاد اینجا زن و مردی دعواشون شده اما تو تا چند ماه می خوای خود خوری کنی که آبروم رفت . نمی خوام بگم کار شوهرت بد نبوده یا توجیه کنم فقط می خوام تو آروم شی . تمرکزت رو بذار روی ریشه مشکلات .

---

ممنون عزیزم از لطفت.
باید بگم همسر من به واسطه افکار منفی زیادی که داره بسیار حساسه.ضمن اینکه وسواس هم داره.
و همیشه بهش گفتم که عصبانیتت درجه بندی نداره.یعنی در برابر همه مسائل چه کوچیک و چه بزرگ یه جور و به یک شدت واکنش نشون میدی.اون اشتباه حرف منو حساب پس کشیدن تلقی کرده.و جالبه حرف شما رو زد که تو میخای بابت هر چیزی منو بازخواست کنی.دارم سعی میکنم بذارم به حال خودش
در مورد سفر باید بگم کار همسرم جوریه که روز دوم عید میره و شهرمون نیست.اگه میخاست دلتنگی کاری رو درست کنه این چند سال کرده بود.
مرسی که ارومم کردی بابت حرف مردم.
واقعا سخته واسه هر چیزی که در حد انفجار میرسی خودتو کنترل کنی.هی سبک سنگین کنی هر چی میخای بگی مبادا بهش بربخوره
ولی خیلی دارم سعی میکنم بیتفاوت باشم و به رفتارای بدش واکنش نشون ندم.بازم مرسی عزیزم
خیلی لطف میکنید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط terme00

دوست عزیز رفتار شوهرت بازتاب رفتار شماست
به نظرم اصلا به جدایی و طلاق فکر نکن
فقط با رفتار خودت سعی کن اختلافات و بحث و مشاجره رو کم کنی

اول اینکه گذشته رو کنکاش نکن اصلا اصلا به گذشته ها و اتفاقات گذشته فکر نکن

دوم موقع عصبانیت باهاش بحث نکن ... سکوت مطلق اگه بیشتر عصبانیش میکنه سکوت نکن و با آرامش در حد یک جمله کوتاه جوابش رو بده
همیشه یادت باشه با تحقیر و توهین هاش سعی میکنه حرصتو دربیاره پس با عصبانی شدن شما اون به هدفش میرسه . و این کار لذت بخش رو تو دعواهای بعدی مدام تکرار میکنه
اما وقتی ببینه شما عصبانی نشدی و آرامش داری بیخیال این موضوع میشه

سوم بعد از دعوا وقتی همه چی اومه راجع به اخلاق بدش صحبت نکن کاملا بیخیال انگار نه انگار اتفاقی افتاده
اگه خواستی بهش اخلاق بدش رو گوشزد کنی فقط یه وقتایی که میبینی برای خودت اون مسئله پیش اومده یادآوری کن که شیوه حل مسئله تو با اون خیلی فرق میکنه خیلی کوتاه

در نهایت باید بگم یه خورده بیخیال باش نسبت به رفتارش مطمئن باش خود به خود بهتر میشه
برای مسافرت کیش به نظرم اعتراض نمیکردی فقط با خوشحالی میپرسیدی "برنامه کیش چیه ؟ چه خوب میخواییم بریم کیش "
برای ارایشگاه هم اصلا بهش یادآوری نمیکردی حتما خودش حواسش به برنامه ریزی زمانیش هست
شوهر منم اگه سر به سرش بذارم مث شوهر شماست ولی من بیخیال شدم
حتا اگه چیزی بپرسم جواب بده ولی متوجه نشم دیگه ازش نمیپرسم بیخیالش میشم


میدونی معنی سیاست زنونه چیه ؟ من همیشه بهم میگفتن با سیاست زنونه حرفت رو بزن ولی من نمیدونستم یعنی چی
بعد از 5 سال زندگی مشترک تازه فهمیدم سیاست زنونه یعنی اینکه من مسئله و درخواست خودم رو به شیوه ای که شوهرم دوست داره ببینه یا بشنوه بیان کنم

حالا شما هم اونطوری که شوهرت دوست داره رفتار کن ولی ته تهش به دل خودتم باش یعنی حفظ ظاهر کن
همسرت تو حرفاشم گفته که از شما ناراضیه ، پس مطمئن باش رفتارت رو تغییر بدی نتیجه خوبی میگیری

---

مرسی دوست عزیزم.
اونشب بعد از اون حرف که میخای بیشتر داد بزنم و راهتو بکش برو.اصلا حرفی نزدم.به قول کاربرmadar اما سعی کردم از سلاح سکوت استفاده کنم.رهاش کردم به حال خودش.رفتم توی اتاق و بعدشم خوابیدم.صبحم عادی برخورد کردم.یه سلام صبح بخیر معمولی.بعد سر صبحانه خودش شروع کرد به بحث که راجع به دیشب حرف بزنیم.گفت وقتی من ناراحتم ازم هیچ سوالی نکن.منم گفتم من فقط نگران تو بودم و لحن خاصی نداشتم.گفت تو اصلا چرا به من نگاه کردی.منم بهش گفتم کانش و رفتارت واقعا با موقعیت هماهنگی نداره و خیلی تنده.و من بسیار جلو مردم خجالت کشیم خوب بود باز شب بود.عذر خواهی کرد چند بار .بعد هم گفتم اینکه میگی برو اگه واقعا حرفت اینه باشه مساله ای نیست بعد گفت عصبانی بودم یه چیز گفتم.یه مقدار حرف زدیم و تموم شد.من عادی بودم چند بار اومد ناز و نوازشم کرد که اخم نکن اگه ناراحتی ولی تو ظاهرت نشون نده.من اخم نکردم ولی دلخور بودم.گفتم رفتارت غیر قابل قبوله .میتونستی توی خلوت ناراحتیتو ابراز کنی .از اون روز دنبال جلب محبت منه.ولی واقعا کفرمو در میاره بعضی وقتا
امروز دوباره میگه اون پسرخالت که خیلی وضعش خوبه یا گنج پیدا کرده یا قاچاقچبه.نمیدونم یه خورده خودمو نگه داشتم بعد گفتم داری تهمت میزنی تو که خبر نداری.گفت شک نکن.ظاهرا من باید باهاش همراهی کنم اره قاچاقچیه که عصبانی نشه.دوباره عصبانی شد که چرا دفاع میکنی.
الان میدونم که بیشتر سکوت کنم و بعدش عادی رفتار کنم و در عوض ازش فاصله بگیرم بیشتر از خر شیطون میاد پایین.چون حتی وقتی خیلی اروم یا منطقی هم حرف بزنم به واسطه افکار منفیش. ممکنه ناراحت بشه.مبخاد به شیوه خودش جواب بدم.
انصافا اگه من این حرفو زده بودم که....
بعدم که طبق معمول یه سری داد و حرفای نامربوط.
خیلی باید خودمو کنترل کنم
که حرفی نزنم حتی اگه دروغ محضم بود.
ممنونم ازت

ممنونم از شیدا .shayeste. Ye- dust و فکور عزیز و بقیه دوستان.
من خودم پیگیر درمان هستم .و مسلما منم افسردگی دارم.
من نمیخام جدا بشم فقط در صورتی که تغییری تو زندگیم ایجاد نشه اینکارو میکنم.
اگر گاهی سوال میپرسم که جدا بشم واقعا اون مواقع گیجم و به شدت تحت تاثیر احساسات منفی.
دوستانی که میگن با خانواده ها مطرح کن.به مادر شوهرم گفتم که لطفا دوستانه با همسرم به عنوان مادر صحبت کنه.ایشون گفت من تو زندگی شما دخالت نمیکنم و اگرم بگم شوهرت میگه چرا زنم اومده گفته.به خانواده خودمم نمیتونم بگم.چون هم خانوادم شوهرمو خیلی دوست دارن و احترام زیادی واسش قایلن هم همسرم برای خانوادم هر چند گاها ممکنه یه چیزایی بگه من ناراحت کنه.
پدر متاسفانه ادم دهن بینیه و از اونجا که رو من خیلی حساسه مطمئنم با همسرم بسیار بد میشه و تغییر رفتار میده.
نمیخام وجهه و تصوراتشون خراب بشه.ضمن اینکه به قول فکور عزیز ممکنه جواب عکس بده و رفتار شوهرم با من بدتر بشه و حرمتها هم از بین بره چون همسرم لجبازه و حرف شنوی نداره از کسی و بی پرواست.تا جاییکه بشه میخام خودم حلش کنم مگر اینکه واقعا نتونم و عاجز باشم از تنها حل کردن مسایل.پس فعلا
سعی میکنم با سکوت و قاطعیت بیشتر
با کم توجهی به رفتارهاش و کمتر گیر دادن پیش برم.
باید کمتر خودمو درگیر حرفاش و افکارش کنم تا کمتر آسیب ببینم.
سپاس از همه
بازم منتظر نطراتتون و بیان ایراد های رفتاری خودم هستم.

سلام مایکای عزیز
ای کاش با مادر شوهرت صحبت نمیکردی
البته ایشون برخوردش عاقلانه بوده که گفته دخالت نمی کنم
همسر شما رفتار درست رو تقریبا میدونه فقط نمیتونه انجامش بده
با گفتن این و اون هم از حالات عصبیش کم نمیشه

خیلی دقت کن وقتایی که توی خودش هست یا احیانا عصبانیه سکوت کنی
یه پیامی یه بار برام اومده بود که نوشته بود آدم عصبانی آی کیوش به 40 درصد حالت عادیش میرسه و در واقع یه آدم با هوش در زمان عصبانیت مثل یک کودن رفتار می کنه و تصمیم می گیره نذار وقتی که به این صورت دراومده باهات درگیر بشه
اگر برخورد نامناسبی هم داشت بذار در زمان آرامش باهاش صحبت کن
برخلاف بعضی افراد که معتقدن وقتی آرامش برقرار شد دیگه با حرف زمان عصبانیت خرابش نکن من بهت میگم منتظر یه زمان مناسب باش که در مورد برخوردش با لحن مناسب و زبون خوش بهش اعتراض کنی
شاید چند درجه ای در زمان عصبانیتش روش اثر بذاره

درصد زیادی از مردها عصبی هستن و فکر نکن شما تنها کسی هستی که همسرت اینجوری هستش

همینکه بعدش نشسته با خودش فکر کرده و اومده از دلت در آورده خیلی نکته مثبتی هست که متاسفانه خیلی از مردهای عصبی ندارن و تا آخر حق به جانب می مونن

هر وقت راجع به فامیلتون حرف زد بگو راستش من به این موارد فکر نمی کنم
به هیچ عنوان از هیچ کس دفاع نکن و به هیچ وجه همراه همسرت هم نشو خیلی خنثی و بی تفاوت باش

بگو من نظر خاصی راجع به این مورد ندارم ولی حتی اگه این مواردی که شما میگی صحیح هم باشه ما الان داریم اوقات خوش زندگیمون رو با غیبت میگذرونیم (دقت کن بحث تهمت رو نکن وقتی میگی تهمت یعنی داری از فامیلتون دفاع می کنی) بگو دوست ندارم فکرمو درگیر این چیزها بکنم و دوست ندارم شما هم خودتو با فکر کردن به این چیزا ناراحت کنی که خدای نکرده فردا پس فردا هزار تا مریضی برای خودت جور کنی
به نظرم اگر مادرشوهرت رو دیدی بهش بگو راجع به اون موضوع با هم صحبت کردیم و حل شد
نذار به دید یه زوج مشکل دار ببینه شما رو

موفق باشی

با سلام خدمت همه ی دوستان.سال نو مبارک.امیدوارم سالی سرشار از سلامتی و ارامش و امید باشه واسه همه.
چند روزی اوضاع اروم بود بین منو همسرم.عموی من از چند روز به عید مونده میخاستن 6 عید به بعد از تهران بیان شهر ما.همسرم هم روز دوم عید رفت محل کارش و فردا برمیگرده.عموی من بعد از این 6.5 سال هنوز نیومده خونه ما مهمونی.حالا با پسر و عروسش میخان بیان.به همسرم گفتم اگه موافقی شب بعد بگم بیان تا اگر خواستیم بریم سفر دیگه نگران عمو نباشیم.چون رودرواسی دارم باهاشون.گفت یا امام حسین.من نمیخام مهمون داشته باشم تو عید.میخام برم مسافرت.حوصله ندارم.گفت چند نفرن گفتم 5 با خودمون و مامانمینا 11.گفت یا ابوالفضل 11 نفرررررررر.نمیخاد به خواهرت بگی .ما کی رفتیم خونشون.حالا اخرین بار ما خونه اونا بودیم ها.خواهرم چند روز قبل عید اومد دم خونه ما.شوهرم اون ته اتاق نشسته بود اصلا از جاش بلند نشد فقط با دست مثلا سلام علیک کرد.برگشتم سمت شوهرم با چشم بهش فهموندم که چرا پا نشدی.گذشت.خودش بهش پیام داده بود که ببخشید پا نشدم.اونم ظاهرا.فقط یه کلمه گفته ممنون.بعد حالا میگه من کوچیک شدم بهش پیام دادم.اون از دماغ فیل افتاده و نمیخام باهاشون رفت و امد کنم و....کلا من داشتم راجع له مهمونی سوال میکردم بحثو کشوند به اینجا.تازه چند روز قبل اینارو گفته بود.من گفتم من نمیدونم.چه عرض کنم.
موضوع اومدن خواهرمو به مامانم گفتم
وقتی پیاماشو واسم فرستاد شاخ دراوردم.اول نوشته بود ممنون.ولی بعد گفته بود دستم بند بوده گفته جواب بدم نگی دیده و جواب نداده.مرسی سال نو مبارک.حتی بعد شوهرم گفته بود افربن میدونستم اینقدرا هم دختر بدی نیستی.
چرا به من کامل نمیگه:97:دنبال بهانست:97:
و استرس خودم وایه مهمونی کمه باید کلی سر و کله بزنم واسه 4 تا مهمون که آقا اجازه بدن.تا حالا چند بار پیش اومده خواستم مهمونی بگیذم اینجوری خون به دل من میکنه.اونوقت شب عید دایی منو دعوت کرده.با کلی کار سر سال تحویل.نمیدونم چه برخوردی باید بکنم.
هم واسه مخالفت و اذیتش واسه مهمونی که خودش دلش نخاد .انگار مهمون مال منه.به جای همکاری و همدلی.منم حق دارم مهمونی بدم اونم وقتی واقعا خودم تحت فشارم و رودربایستی دارم.
و هم واسه این رابطه شکراب با خواهرم.بارها بهش گفتم من مسئول رفتار کسی نیستم
کما اینکه من اگه بخام راجع به رفتارای زشت خانوادش بگم به من اجازه نمیده یا طرفداری میکنه و یا میگه خودت بگو بهشون.به ندرت هم حق رو به من داده.
ممنون میشم راهنماییم کنید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فکور

سلام مایکای عزیز
ای کاش با مادر شوهرت صحبت نمیکردی
البته ایشون برخوردش عاقلانه بوده که گفته دخالت نمی کنم
همسر شما رفتار درست رو تقریبا میدونه فقط نمیتونه انجامش بده
با گفتن این و اون هم از حالات عصبیش کم نمیشه

خیلی دقت کن وقتایی که توی خودش هست یا احیانا عصبانیه سکوت کنی
یه پیامی یه بار برام اومده بود که نوشته بود آدم عصبانی آی کیوش به 40 درصد حالت عادیش میرسه و در واقع یه آدم با هوش در زمان عصبانیت مثل یک کودن رفتار می کنه و تصمیم می گیره نذار وقتی که به این صورت دراومده باهات درگیر بشه
اگر برخورد نامناسبی هم داشت بذار در زمان آرامش باهاش صحبت کن
برخلاف بعضی افراد که معتقدن وقتی آرامش برقرار شد دیگه با حرف زمان عصبانیت خرابش نکن من بهت میگم منتظر یه زمان مناسب باش که در مورد برخوردش با لحن مناسب و زبون خوش بهش اعتراض کنی
شاید چند درجه ای در زمان عصبانیتش روش اثر بذاره

درصد زیادی از مردها عصبی هستن و فکر نکن شما تنها کسی هستی که همسرت اینجوری هستش

همینکه بعدش نشسته با خودش فکر کرده و اومده از دلت در آورده خیلی نکته مثبتی هست که متاسفانه خیلی از مردهای عصبی ندارن و تا آخر حق به جانب می مونن

هر وقت راجع به فامیلتون حرف زد بگو راستش من به این موارد فکر نمی کنم
به هیچ عنوان از هیچ کس دفاع نکن و به هیچ وجه همراه همسرت هم نشو خیلی خنثی و بی تفاوت باش

بگو من نظر خاصی راجع به این مورد ندارم ولی حتی اگه این مواردی که شما میگی صحیح هم باشه ما الان داریم اوقات خوش زندگیمون رو با غیبت میگذرونیم (دقت کن بحث تهمت رو نکن وقتی میگی تهمت یعنی داری از فامیلتون دفاع می کنی) بگو دوست ندارم فکرمو درگیر این چیزها بکنم و دوست ندارم شما هم خودتو با فکر کردن به این چیزا ناراحت کنی که خدای نکرده فردا پس فردا هزار تا مریضی برای خودت جور کنی
به نظرم اگر مادرشوهرت رو دیدی بهش بگو راجع به اون موضوع با هم صحبت کردیم و حل شد
نذار به دید یه زوج مشکل دار ببینه شما رو

موفق باشی

---

سلام.مرسی از راهنماییتون دوست عزیز.به مادر شوهرم گفتم حرفی نزنه.
همسرم همیشهدهم اینجوری نیست که بیاد عذرخواهی کنه.بعضی وقتا به اصطلاح دست پیشو میگیره.
امروز چند سری مهمون پشت سر هم داشتم و همه اقوام همسرم بودن.بعد اومدم واسه مادرشوهرم میوه تعارف کنم همسرم میخاست بشقاب بذاره.داشت بشقابو میذاشت لبه میز گفتم بذار اینور که خالیه.بعد جلوی خالش گفت مایکا جان خودم بلدم بشقابو کجا بذارم.یهو داغ شدم.بعد ازینکه مهمونا رفتن گفت چرا اخم کردی بلند شدن رفتن.درصورتی که خودشون قصد داشتن خیلی زود بلند بشن.منم اخم نکردم ولی از درون ناراحت شدم و خجالت کشیدم.بهش گفتم ازین ناراحت شدم جلو دیگران اومجوری میگی.بعد گفت خوب کردم گفتم تا تو باشی که دیگه نگی چکار کنم.خودت حالیت نیست باید اینجوری بهت بگم گفتم مگه چی گفتم.بعد انگار داست میومد سمتم حالت تهاجمی.به مقدار دستمو فشار داد.گفت میزنمت ها.منم هلش دادم سمت عقب بعد به من میگه بیمار روانی مشکل دار.وقتی از خونه پرتت کردم بیرون جلو فامیلات.روزگارتو سیاه میکنم و....
گاهی خیلی عصبیم میکنه نمیخام با کلام جوابشو بدم اما انگار انرژیم جمع میشه تو بدنم دوست دارم بزنمش.وقتی پرو بازی میکنه.بعدم منو فرستاد سمت اتاق برو نمیخام ببینمت.
چند شب پیشم مهمونی بودیم خونه خالش.من فردا ظهرش مهمون داشتم.استرس مهمونی داستم.ساعت 1.5 شب هنوز نشسته بود.بهش گفتم بریم فردا مهمون داریم.بعد تا از در رفتیم بیرون گفت میگم بمیر میمیری حرفم نمیزنی.چرا به من گفتی بلند بشیم.و بازم تهدید که رسوایی میچینم جلو همه اگه به من چیزی بگی میشورم میذارمت کنار.اصلا نمیخامت و...
خداییش من حق ندارم کوچکترین حرفی بزنم که ایشون فکر میکنه امر و نهی بوده و من فقط باید هرچی اون گفت بگم چشم و.......
اونوقت خودش از صبح که بیدار میشه مدام به من دستور میده اینو بردار لباستو بذار تو کمد.اونو بشور.این کثیفه و.....
اونوقت من گفتم بشقابو بذار اینور جلو فامیلش اونجوری باید بگه و بعدشم بگه بیمار و روانی و....
میخام بدونم چطور باید از یک مرد درخواست کرد که به خودش اجازه نده جلو غریبه ها چیزی بگه.تازه حرف اروم بود فقط مادرش شنید اما اون بلند حرف زد.
گاهی خیلی عصبیم میکنه و کنترلمو از دست میدم
صد پله برمیگردم عقب.
تا اوضاع میخاد یه کم اروم بشه یه جنجال به پا میشه

با سلام
امیدوارم همه خوب باشید
من خیلی ناراحت و بی انگیزه ام.نمیدونم با این زندگی چکار کنم.خیلی وحشتناک احساس ترس میکنم.
امروز واسه همسرم یه پست فرستادم تو تلگرام که همسران چجوری درخواستهاشون رو بگن که حالت انتقاد نداشته باشه.
بعد برگشته جواب داده:
من که خیلی نگرانم
فکر میکنم به جایی نمیرسم با این زندگی
فکر نکنم هیچوقت توی این مدت احساس خوشبخت بودن کرده باشم
هیچ ایرادی به شما وارد نمیکنم
اصلا شما فرشته بهترین و ...
من همیشه نگران بوده ام
همیشه هستم
سردرگم و بلا تکلیف تاریک.دقیقا جملاتشو واستون فرستادم.زندگیم سر هیچ و پوچ داره از هم میپاشه.نه مشاوره میاد نه هیچ کاری.اصلا نمیدونم از زندگی چی میخاد.من چکار باید بکنم.چه جوابی باید بدم.یعنی هیچوقت تو این زندگی احساس شادی نکرده خیلی بی انصافیه.خیلی سردگمم که چکار کنم.چی باید بهش بگم.میدونم که اگه مشاوره بریم شاید حداقل تکلیفمون معلوم بشه.
تو رو خدا راهنماییم کنید.

شما چی جواب دادید؟

دلیل نگرانیش چیه؟

تو همین تلگرام بپرسید تا شروع کنه به حرف زدن و دلایل ناراحتی هاش رو بگه . فعلا با وجود عصبانیت همسرت نوشتن شاید بهتر از صحبت مستقیم باشه اجازه بدید حرف بزنه

نترسید و بلاتکلیف نباشید . ادمها موقع ناراحتی و عصبانیت خیلی حرفها میگن که به هیچ کدوم عمل نمیکنند

بهتره تمرکزتون رو بزارید رو اینکه همسرتون به شما اعتماد کنه و شروع کنه به صحبت در مورد دلخوری هاش

سلام دوست عزیزم
من براش نوشتم که به چه چیزی میخاسته برسه که تو زندگی با من نرسیده.انتظارات و خواسته های برآورده نشدش چیه؟اگه من مشکلی دارم حاضرم ریز به ریز خواسته هاشو بگه و من مشتاقانه قبول دارم.اما وقتی میگی اصلا یک روز هم احساس خوشبختی نکردم احتمالا باید در خودت جستجو کنی مشکلو چون همیشه هم بد نبوده و روزهای خوبی هم داشتیم. شما ببین از زندگی چی میخای حتی ببین اگه من هم نباشم راضی هستی یا نه.گفتم من در مقام قضاوت شما نبستم اما مثال میزنم شما مثل شخصی که میدونه خدا نکرده بیماری سختی داره هستی ولی حاضر نیست حتی بره دکتر حتی 1 قرص بخوره.منتظره شرایط و اطرافیان خوب باشن تا اونم خوب بشه.حتی نمیخای به خودت کمک کنی.لطفا هر چی در قلب و ذهنت میگذره به صراحت بگو بهم.برای بهبود زندگی مشترک دو نفر باید تلاش کنن حتی اگه 1 درصد امید بهبود باشه.منتظر جوابم.
اما نمیدونم واقعا چی از زندگی میخاد.وقتی میره محل کارش میشینه فکر کردن و تحلیل.بعد به این نتایج میرسه.شاید چون از ابتدا پشیمون شده این حس درش مونده که داره باری به هر جهت میگذرونه و حیف شده و عمرشو تلف کرده.همسرم بسیار ایده ال گراست.واقعا نمیدونم چی میخاد.نه هیچ اقدامی واسه بهبود خودش میکنه نه واسه رابطه و نه هیچ حرف قطعی و اقدام عملی.این اولین بار نبست که میگه ناراضیم.شاید به خاطر افسردگی این احساسات رو داره.واقعا موندم چه کنم.ممنون میشم کمکم کنید