نمایش نسخه قابل چاپ
ای افتاب اینه دار جما ل تو
مشک سیاه مجمره گردان خا ل تو[hr]صحن سرای دیده بشستم ولی چه سود
کاین گوشه نیست در خو ر خیل خیا ل تو[hr]نظیر دوست ندیدم اگر چه از مه و مهر
نهادم اینه ها در مقا بل رخ دوست[hr] باید خریدارم شوی تا من خریدارت شوم
وزجان و دل یارم شوی تا عاشق زارت شوم
من نیستم چون دیگران بازیچه بازیگران
اول به دام آرم ترا و آنگه گرفتارت شوم
[/size]پشت این پنجره ها تاریک است
ادمک بسیار است
وای از پنجره ها
پشت ان عشق بسان خاک است
پشت ان پیکر مدهوش جوان بسیار است
درد من اینطرف است
درد من روی همین فرش به من می نگرد
درد من با دل من خانه نشین قفس است
و در این تنهایی
خاطرات من و دل بسیار است
چشم من می نگرد
دل من می شکند
دل بسان شرری است
چشم دنبال کسی است
پای در دام هوای جان است
"هاله" اینجا تنهاست
"هاله" از اتش او شعله ور و سوزان است
سینه از اتش دل در غم جا نانه بسوخت
اتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت[hr]دیدی که یا ر جز سر جو ر و ستم نداشت
بشکست عهد و ز غم ما هیچ غم نداشت
یا رب مگیرش ا ر چه دل چون کبو ترم
افکند و کشت و عزت صید حرم نداشت
[align=justify]دادم ز بیداد زمان، آید به در از عمق جان
یا رب چه دردی می کشد، اسطوره ی صبر زمان
دنیای ما آکنده کن از مهر و لطف ایزدی
بعد از ظهور منجی ات، صبر و ظفر کن یارمان
شعر از خودم!![/align]
چون چشم تو دل مى برد از گوشه نشينان
دنبال تو بودن گنه از جانب ما نيست
چه ارتباط ساده ای بین من وتقدیرهست
تقدیرویران میکندمن هم مرمت میکنم
تا به غایب ره میخانه نمی دانستم
ورنه مستوری ما تا به چه غایت باشد
درحیرتم ازاین مردم پست
ازاین طایفه زنده کش مرده پرست
تاهست به ذلت بکشندش به جفا
تامردبه عزت ببرندش سردست
حاشا که شود سینه ی عاشق غمناک
یا از جز عشق دامنش گردد چاک
مولوي
سحرم ها تف میخا نه به دو لتخو اهی
گفت باز ای که دیر ینه این در گاهی
یاد باد انکه سر کوی توام منزل بود
دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود
پيش از اينت بيش از اين غمخواري عشاق بود
مهرورزي تو با ما شهره آفاق بود
تکیه بر خاک کردم خاک بر پشتم نشست :72: دوستی با هر که کردم عاقبت قلبم شکست
آنقدررنجی که دنیا بر دل ما میکند :72: بر دل هر کس کند او ترک دنیا می کند
گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
بسوختیم در این ارزوی خام و نشد
ای آنکه زنده از نفس توست جان من
آن دم که با توام، همه عالم از آن من
در رفتن جان از بدن، گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود
گر تیغ بارد در کوی ان ماه
گردن نهادیم ا لحکم لله
نقل قول:
نوشته اصلی توسط navay ashna
بيا اي شيخ و از خمخانه ما شرابي خوركه در كوثر نباشد
بشوي اوراق اگر همدرس مائي كه علم عشق در « دفتر» نباشد
چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را
که کس مرغان وحشی را از این خوشتر نمی گیرد ........
ای دل گر از ان چاه ز نخدان به در ایی
هر جا که روی زود پشیمان به در ایی
آبرو خواهي، مقيم آستان خويش باش
اشك را از ديده پا بيرون نهادن خواري است
سوختن با تو به پروانه شدن می ارزد
عشق این بار به دیوانه شدن می ارزد
گر چه خاکسترم و هم سفر باد ولی
جستجوی تو به بی خانه شدن می ارزد
چه خوش بی مهربانی هر دو سر بی
که یک سر مهربانی دردسر بی
اگر مجنون دل شوریده ای داشت
دل لیلی از ان شوریده تر بی
مي كنم هر شب دعايي كز دلم بيرون رود مهرت
وليكن زير لب آهسته مي گويم خدايا بي اثر گردد
عمری به جز بیهوده گفتن سر نکردیم
تقویمها گفتند و ما باور نکردیم
دل در تب لبیک تاول زد ولی ما
لبیک گفتن را لبی هم تر نکردیم
در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی
دل که ایینه شاهیست غباری دارد
از خدا می طلبم صحبت روشن رایی
من اگر دل بتو دادم تو ز من دل بردی
گرگناهست محبت تو گناهکارتری
جانا من و تو نمونه ی پرگاریم
سر گر چه دو کرده ایم یک تن داریم
بر نقطه روانیم کنون چون پرگار
در اخر کار سر بهم باز اریم
به چشم کرده ام ابروی ماه سیمایی
خیا ل سبز خطی نقش بسته ام جایی
امید هست که منشو ر عشقبا زی من
از ان کمانچه ابرو رسد به طغرایی
تو مگر بر لب ابی به هوس بنشینی
ورنه هر فتنه که بینی همه از خود بینی
به خدایی که تویی بنده بگزیده او
که بر این چاکر دیرینه کسی نگزینی
به دنبال چه میگردم شب و روز
چه میجوید نگاه خستهٔ من
چرا افسرده است این قلب پر سوز
ز جمع اشنایان میگریزم
به کنجی میخزم آرام و خاموش
نگاهم غوطه ور در تیرگیهاست
به بیمار دل خود میدهم گوش
گریزانم از این مردم که تا شعرم شنیدند
به رویم چون گلی خوشبو شکفتند
ولی آن دم که در خلوت نشستند
مرا دیوانه ای بد نام گفتند
دل من ای دل دیوانهٔ من
که میسوزی از این بیگانگی ها
مکن دیگر ز دست غیر فریاد
خدا را بس کن این دیوانگی ها
فروغ فرخزاد
سحر گه رهروی در سر زمینی
همی گفت این معما با قرینی
که ای صوفی شراب انگه شود صاف
که در شیشه بر ارد اربعینی
من از روييدن خار سر ديوار دانستم / كه ناكس ، کَس نمي گردد به اين بالا نشيني ها
وفا كنیم و ملامت كشیم و خوش باشیم
كه در طریقت ما كافریست رنجیدن
ز دلبرم که رسا ند نو از ش قلمی
کجاست پیک صبا گر همی کند کرمی
اف[align=center]سوس که سرمایه زکف بیرون شد.:72:وردست اجل بسی جگرها خون شد.:72:
کس نامداز آن جهان کهپرسم ازاوی:72: کاحوال مسافران دنیا چون شد:72[/align]:
افسوس که سرمایه زکف بیرون شد:72:وردست اجل بسی جگرها خون شد:72:
کس نامداز آن جهان که پرسم ازاوی:72: کاحوال مسافران دنیا چون شد:72:
سینه مالا ما ل درد است ای در یغا مر همی
دل ز تنهایی به جان امد خدا را همدمی
آسمان گو همه ابر
ابر گو همه باران باران
چه توانند کنند با حریقی که برافروخته از سینه ی من
چشم اسایش که دارد از سپهر تیز رو
ساقیا جامی به من ده تا بیا سایم دمی