+درد دل پسر ها

سلام
مشکلات ازدواج پسر ها رو در ذیل اسم برده ام حداقل بیشتر جوانان با این موضوع ها سر وکار دارن
1 پایان تحصیلات متوسطه یا پیش دانشگاهی
2/ به فکر کنکور بودن واگه متوسطش رو بگیزیم 2سال پشت کنکور:303:
3/با هزار سلام صلوات قبول میشی کارشناسی هم بگیریی 4 سال اونجا:203:
4/ خدمت باید بری اونم 2 سال :302:
5/مشکلات یه پسر تازه شروع میشه باید بگردی دنبال یه شغل دزست حسابی که به مدرک تحصیلیت بخوره که اونم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟:s hy:
6/ گیریم خیلی خیلی خوب بگیریم اونم 1 الی 2 سال طول میکشه
7/ کارم پیدا کردیم خدا را شکر حالا باید کار کنیم تا قرض و قوله ها رو تا یک سال صاف کنیم :54:
خودتان بگید با این حقوق ها و تورم چند سال باید کار کنیم که پولی برای عروسی مون جمع کنیم تا زه مشکل پول که ازش صرف نظر کنیم بگیم بابای مهربان دست تو جیب مبارکشون میکنن :228:
8/ میرسیم به مرحله انتخاب دختر : حالا با بالا رفتن سنمان هم انتخاب خیلی سخت شده و توقعات ..............:305::305::305:
شما بگید با این مشکلات ایا پسر میتونه زود تر از 30 سال ازدواج کنه بعد میگن سن ازدواج بالاست و چنین و چنان......
اینم در دل پسر هاست بعضی هامون کمتر بعضی بیشتر

بدون شوخی دارم این سخن را می گویم . . .
مگر شما می پندارید اصلاً حق زندگی دارید در این زمانه که دنبال زن گرفتن هم هستید!!!!!جان من!عارف خان!!تازه اگر حواست نباشد باید همان مقدار پول اندکت و بیشتر حقوقت را اگر زرنگ نباشی و چشمهایت را باز نکنی به عنوان مهریه پیشکش کنی و البته با طیب خاطر . . . .
از من به تو نصیحت:اگر مجردی زود کاسه کوزه ات را بردار و فرار کن از این دوزخی که همه در آن با هم همدیگر را می سوزانیم . . . برو و پشت سرت را هم نگاه نکن.

سلام گرد افرید
ممنون
اره مجردم اما کجا فرار کنم به کجا برم از دست این زندگی

چرا باید فرار کنید هر جا هم که برید بالاخره باید برای داشتن یه زندگی خوب و سالم تلاش کنید مگه بدون تلاش و سختی هم می شه به چیزی رسید.
فقط ما باید کمی توقعات خودمون و دیگران رو کاهش بدیم .
به خدا این طوریا هم که می گید نیست خیلیها با کمترین داشته هاشون زندگیشون رو شروع کردند و حالا هم بهترین زندگی ها رو دارند.
البته ناگفته نمونه دخترخانمهای الان هم باید از توقعاتشون کم کنند و از چشم و هم چشمی دست بردارند به خدا زندگی خوب به داشتن خونه و ماشین و جواهرات آنچنانی و جشن عروسی های پر خرج نیست .

منم با ناديا موافقم شما هر جا كه بريد براي يك زندگي معمولي هم بالاخره بايد حداقل ها رو داشته باشي در ثاني اگه يك كم برنامه ريزي داشته باشي همه اين مراحل سرجاي خودش انجام مي شه و نيازي به ناراحتي نداره و وقتي همه انجام شد شما مي شيد 28 -29 ساله كه تازه سن ازدواجتونه

نادیا جان؛می دانم که با وجود تخریب ینده زیاد از من خوشتان نمی آید اما خودتان داوری کنید که آیا سخن سرکار شعاری و کلیشه ای نیست:

*فقط ما باید کمی توقعات خودمون و دیگران رو کاهش بدیم .
به خدا این طوریا هم که می گید نیست خیلیها با کمترین داشته هاشون زندگیشون رو شروع کردند و حالا هم بهترین زندگی ها رو دارند.*

چرا باید انتظارات و آرزوهای به حق مادی و راحت طلبانه و اندکی آزمندانه اقتصادی خود را کم کنیم؟آیا پاک کردن صورت مسأله کار درستی است؟؟؟؟؟؟این کار باعث فشارهای بیشتر و البته پنهانی و شدیدتری بر روان انسانها می شود.
اگر جسارت مرا بپذیرید و بیشتر دقت نمایید من در سخنم از کار نکردن و تنبلی چیزی نگفتم،من گفتم که اینجا دوزخ است و اکنون می گویم که انسانی که لیسانس یا بالاتر را دارد،نمی تواند اگر پدرش پول ندارد،زندگی کند و نه مردگی که همه دارند می کنند و در جاهای دیگر اگر می خواهد موقعیت های بهتری فراهم است که البته آن نیز مشکلات ویژه خود را دارد که جای طرحش نست،اما صددرصد بهتر است.
می دانیم که محمد پیامبر خدا هم از مکه که در آنجا در سختی بود،به مدینه هجرت کرد و . . . .
جناب هنرمند،شما کجا زندگی می کنید؟آیا با حقوق 400،500 هزار تومان در آنجا می توان در ماه گوشت خورد یا ماشین خرید یا اجاره جایی در شأن یک خانواده قرد تحصیل کرده را داد؟فکر نمی کنم . . . .

سلام به همه دوستان
ببخشید که همینطوری اومدم وسط بحث قشنگتون.
اما فکر می کنم عارف خان اشتباها این تاپیک رو در مشاوره خانواده باز کرده . پس من با اجازه ی همگی اون رو منتقل می کنم به" انجمن سایر سوالات مربوط به ازدواج " .
لطفا از اون طریق پیگیری بفرمایید .
مرسی.

گردآفرید عزیز چرا فکر می کنید که من از شما خوشم نمی آید تخریبی که ازش صحبت می کیند فکر نمی کنید زائده ذهن خودتون باشه که بر می گرده به همون بدبینی شما
اینجا همۀ ما عضو یک خانواده هستیم اگر هم انتقادی از هم داریم باید در کمال احترام و ادب و با خویشتنداری عنوان کنیم .نه با حمله به شخصیت اعضاء و گفتن حرفهای نادرست.
البته باز با همۀ این اوصاف شما بزرگ این تالار هستید و همیشه احترام و جایگاه خود را دارید.
و برای بار دوم عرض می کنم که شما برای من با ارزش هستید و من هم احترام خاصی برای شما قائلم .
اما ای کاش بزرگترها در بعضی مواقع به حرف کوچکترها هم توجهی داشته باشند.
اما در مورد مسئلۀ توقعات
این حرف شما درسته که وقتی می توانیم یک زندگی مرفه داشته باشیم پس چرا به دنبال چنین چیزی نباشیم
ولی منظور من مادیات در حد نیاز بود نه اون زندگی لوکس و تجملی که شاید نبودش باعث فشارهای روانی بعضی افراد بشه که البته این هم بر می گرده به میزان توقعی که از خودمون و زندگی داریم .
شما خودتون دیده اید که خیلی از آقا پسرها تا وقتی حرف ازدواج به میون می آید فورا بر می گردند و می گویند من تا ماشین و خونه و حقوق آنچنانی نداشته باشم ازدواج نمی کنم
این نشون دهندۀ توقع نامعقولی و زیادی هست که از خودش دارد.
در ضمن من این مطلب رو هم عرض کردم یک طرف دیگه قضیه که دختر خانمها هستند هم باید از سطح توقعات خودشون بکاهند که همۀ اینها در اصل بر می گرده به تربیت خانواده ..
اگر خانواده خوشبختی و سعادت را در مادیات خلاصه نکنه هیچ گاه فرزند این خانواده هم به دنبال خوشبختی در مادیات نخواهد بود.
در ضمن من به حرف خودم ایمان دارم چون من و همسرم با کمترین داشته هامون و بدون کمک پدرامون زندگی رو تشکیل دادیم و هر دوی ما سطح توقعات مادیمون را کاهش دادیم با اینکه مثل خیلی از جوانهای دیگه دوست داشتیم حداقل امکاناتی را برای رفاه بیشتر داشته باشیم ولی به این موضوع امیدوار بودیم که اگر تلاش کنیم مطمئنن بهترین زندگی رو در آینده خواهیم داشت و لذت چنین زندگی که با دسترنج و زحمت خود ما بدست می آید از لذت هر زندگی دیگری که شروعش با همۀ امکانات بوده بیشتر خواهد بود.
حالا هم بعد از 8 سال زندگی به حدی رسیدیم که از نظر مالی هیچ مشکلی نداریم و شاید هم خیلی بیشتر از نیازمون هم غنی شده باشیم.
ولی هنوز هم به این معتقد هستم که امکانات مالی و رفاهی هیچ وقت باعث آرامش خاطر و کم شدن فشار عصبی نخواهد شد .چون تمام این نعمت ها هم مثل خیلی ازنعمت های دیگر برامون عادی خواهد شد .
در مورد سطح تحصیلات هم باز خودتون خوب می دونید افرادی که مقداری تحصیلات دانشگاهی داشته باشند متأسفانه
دچار چنان غروری خواهند شد که برای کار کردن به دنبال کارهای سبک و پشت میز نشین هستند.
غافل از اینکه افراد موفق همیشه از صفر شروع کردند تا به موفقیت های بزرگ رسیدند و اگر خوب به اطرافمون نگاه کنیم نمونه های فراوانی را خواهیم دید.
تازه این 400.500 هزار تومانی که شما گفتید فکر نمی کنم مبلغ اندکی باشه من خیلی ها رو می شناسم که با نصف این حقوق ولی با برنامه ریزی صحیح تونسته اند زندگی خود را اداره کنند.
تازه همیشه هم قرار نیست از ابتدای زندگیمون توی بالاشهر زندگی کنیم همه چیز یواش یواش.

به قول شاعر"عارف سخن از زبان ما میگویی":302:

دوست خوبم نادیا خانوم با تمام وجودم خوشحالم که زندگی خوبی دارید:227::54: و کاملآ قبول دارم که شما 8 سال پیش تونستید با همسرتون زندگی رو با کمترین امکانات شروع کنید و الان همه چیز دارید ولی یه اشکال که شما و خیلی از کسایی که 5-6 سال پیش و قبل از اون زندگیشونو شروع کردن تو مقایسه کردنتون دارید اینه که یه سری تفاوت های اقتصادی امروز جامعه رو با اون زمان با کم توجهی نادیده میگیرین .

زیاد نمیخواد دور برین سال 84اگه اشتباه نکنم حقوق پایه یه مهندس تازه کار180،000 تومن بود مرکز تهران خونه نوساز متری 500-600 هزار تومن الان پایه حقوق 300 شده اون خونه ها متری 2،300 (به همین نسبت هم اجاره خونه ها زیاد شده )دیگه بگذریم از بقیه داستان ...

اینکه آدم باید تلاش کنه درست ،اینکه امیدمون به خدا باشه درست ، اینکه از تمام راههای درست برای رسیدن به حداقل نیازهامون استفاده کنیم درست، ولی نادیده گرفتن یه سری واقعیت ها باعث میشه به قول گردآفرید عزیز صحبتهاتون رنگ و بوی شعار بگیره تا واقعیت .

آزاردهنده ترین قسمت صحبتهاتون هم اینه که فکر میکنید ما دنبال تجملات و خونه و ماشین خریدن و .... اونم بدون زحمت کشیدنیم

در حالیکه تمام تلاش ما برای رسیدن به حداقل های شروع یه زندگیه( اجاره یه خونه 40 متری یه جای معمولی یا پایین+وسایل لازم زندگی+ یه مراسم مختصر)... اگه لازمه قیمت بدم ...
اینکه مثبت اندیشی میکنین و روحیه میدین خوبه ولی یه سری واقعیتها رو هم خواهش میکنم در نظر داشته باشید:305:

با امید و آرزوی روزایی پر از عشق و شادی برای همه جوونای ایرانی:203::72:

نادیا خانوم؛ یه مثبت منفی اشتباه شد اون شکلک :54: بعد از :227: افتاد(قرار بود :203: باشه) پوزش... :72:

سلام به همه ی دوستان مخصوصا اقا عارف که این تاپیک رو ایجاد کردن

بله، متاسفانه این سختی ها برای آقا پسرها و جود داره و نمی شه هیچ کدوم رو انکار کرد ، چون واقعیتی که الان در جامعمون باهاش رو به رو هستیم ،اینه!

من کاملا بهتون حق می دم که گله کنید یا همون درد دل ، راه حلی هم به ذ هنم نمی رسه ، فقط اومدم که یه همدردی کرده باشم!

به امید روزی که شروع یه زندگی اینقدر سخت نباشه!....در واقع ،نمی دونم به امید کِی!

اما به یه چیزی واقعا اعتقاد دارم و اون اینه که بعد از ازدواج و شروع زندگی ، برکت وارد زندگی میشه . یعنی خدا آدم رو لَنگ نمی ذاره. خیلی سختی ها وجود داره ، اما وقتی به معنای واقعی توکل به خدا داشته باشی از جاهایی کمکت می کنه که اصلا انتظارش رو نداشتی.

پس زیاد هم نترسید... از شما حرکت از خدا برکت؛ اگه هرروز بشینید و این لسیت مشکلات سد راه ازدواجتون رو بخونید که بچه هاتون به جای بابا ، باید بهتون بگن بابا بزرگ!:D

اما در کل باید بگم که وجود این قبیل مشکلات مالی رو واقعا می پذیرم و بهتون حق می دم ! نمی دونم واقعا چی کار باید کرد! خدا به همه جوونها کمک کنه:203:

نادیا خانم ارجمند و ساعی؛بیایید به اشتباهات و اشکالاتی که ناخودآگاه در سخن شما هست و با تمام احترامی که برای آن قایلم،نگاهی بیفکنیم:
**1-شما خودتون دیده اید که خیلی از آقا پسرها تا وقتی حرف ازدواج به میون می آید فورا بر می گردند و می گویند من تا ماشین و خونه و حقوق آنچنانی نداشته باشم ازدواج نمی کنم.**
1>>>حواستان باشد،آنها می گویند تا حقوق بخور نمیری که بتوانیم حداقلها را داشته باشیم نه حقوق آنچنانی و خونه و ماشین و تازه چرا می گویید من آن جوانها را دیده ام؟!!من که تا به حال چنین جوانهایی با این اوصاف سرکار را ندیده ام.

**2-در ضمن من به حرف خودم ایمان دارم چون من و همسرم با کمترین داشته هامون و بدون کمک پدرامون زندگی رو تشکیل دادیم و هر دوی ما سطح توقعات مادیمون را کاهش دادیم با اینکه مثل خیلی از جوانهای دیگه دوست داشتیم حداقل امکاناتی را برای رفاه بیشتر داشته باشیم ولی به این موضوع امیدوار بودیم که اگر تلاش کنیم مطمئنن بهترین زندگی رو در آینده خواهیم داشت و لذت چنین زندگی که با دسترنج و زحمت خود ما بدست می آید از لذت هر زندگی دیگری که شروعش با همۀ امکانات بوده بیشتر خواهد بود.
2>>>این سخن شما با عرض پوزش ناشی از احساس محرومیت شما از چیزهایی است که باید می داشتید و نداشتید.می بخشید من نمی گویم که شما چنین هستید و توهینی نکردم،تنها می گویم این حرف شما علتش آن است،همین.به زبان دیگر شما دارید می گویید اگر پسر یا دختری در اول ازدواج والدینشان به آنها خانه،ماشین یا پول بدهند،این زندگی و آنچه را که مالک آنها هستند،هیچ لذتی برایشان دربر نداشته و از آن چیزها تازه خجالت هم می کشند و احساس بدی از داشتن بی زحمت آنها دارند.**
شما اگر شرایطی داشته اید که این ابزارها را نداشتید،اصلاً مایه خجالت یا کمبودی اساسی نیست،چنانکه از آن سوی نیز،زوجهای جوانی که پدر و مادرهایشان این چیزها را در اختیار فرزندانشان گذاشته اند،اصلاً نباید در درون خود از نظر اعتماد به نفس مشکلی داشته باشند یا خود را تنبل و نازپرورده بینگارند.درست مانند:متعصبان جاهلی که می گویند،بله آقا:آن مردم غرب که همواره در عیش و نوش هستند و حجاب ما را هم ندارند،در آتش جهنم اند و روزی(که معلوم نیست کی می آید!!!) به عذاب خدا گرفتار می آیند.

3-**در مورد سطح تحصیلات هم باز خودتون خوب می دونید افرادی که مقداری تحصیلات دانشگاهی داشته باشند متأسفانه
دچار چنان غروری خواهند شد که برای کار کردن به دنبال کارهای سبک و پشت میز نشین هستند.
غافل از اینکه افراد موفق همیشه از صفر شروع کردند تا به موفقیت های بزرگ رسیدند و اگر خوب به اطرافمون نگاه کنیم نمونه های فراوانی را خواهیم دید.**
3>>>می بخشید،اما باید دانست که این صفر تحصیل کرده ها با صفر افراد عامی بیسواد بسیار تفاوت دارد.به سخن دیگر اگر در دانشگاه برای رشته های کارشناسی چهار سال دانشجو را تربیت می کنند،برای اهداف و جایگاه های ویژه ایست.
این سخن شما درست به این معناست که در یک کارخانه تولید قطعات ماشین،یک مهندس مکانیک جامدات را در جای یک کارگر خط تولید بگماریم یا یک مهندس معمار یا عمران را بجای یک کارگر ساختمانی با حتی معمار تجربی ساختمان!!!!
ببینید دوست گرامی؛یا شما در این مملکت زندگی نمی کنید یا می خواهید شعار دهید و همین جور الکی حرفی زده باشید!!جان من،عزیز من،برای یک فرد درس خوانده باید موقعیتی کاری در حد صفرِ در شأن او(نه کمتر و نه بیشتر) باشد تا او بتواند پا بگیرد.
هر چند که به مبارکی و میمنت در شمال تهران نگهبانهای برجهای مسکونی همگی دارای مدارک لیسانس و فوق لیسانس هستند و پزشکانی که هفت سال درس خوانده اند،مسافرکشی می کنند و سوپر دارند و البته پس از سالها من بسیاری از آنها را می شناسم که خانه که هیچ،ماشین شخصی هم ندارند و این موارد تصدیق می فرمایید که ناشی از *غرور* آنها نیست.
هموند ارجمند،اندکی واقع بین باشید . . . .

**4-تازه این 400.500 هزار تومانی که شما گفتید فکر نمی کنم مبلغ اندکی باشه من خیلی ها رو می شناسم که با نصف این حقوق ولی با برنامه ریزی صحیح تونسته اند زندگی خود را اداره کنند.**
4>>>شما در کجای کره زمین زندگی می کنید؟در سوئد،نروژ یا کانادا یا درست تر بگویم شاید در روستاها و شهرهای کوچک که تازه در موارد اخیر هم باید شنیده باشید که خط فقر شدید و نه معمولی 380 هزار تومان است.شما براستی چه می گویید؟؟؟؟!!!!!!آیا خوردن گوشت کیلویی 10000 تومان و برنج کیلویی 3000 تومان با این شندرغاز حقوق کارشناسان استخدام بخش دولتی و غیردولتی امکان پذیر است؟؟؟؟اگر به مبارکی آن زوجهای جوان بچه دار شدند،می توانند حتی پول پوشک نوزادشان را بدهند؟؟؟؟شوخی نمی کنم،بروید بهای پوشک را از داروخانه ها بپرسید و دفعات قضای حاجت یک نوزاد را تخمین بزنید و نسبتش را با حقوق عادی یک فرد بسنجید؛آیا حق ندارند سالی یکبار غذایی بیرون شهر بخورند یا سه چهار سالی یکبار مسافرتی فقیرانه بروند؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
اینها را نه به عنوان خُرده گیری من از سرکار،که به مثابه دردلی واقع بینانه و نه دیدگاهی بدبینانه بگذارید؛چرا که اگر نوشتارم در پست هفمِ گفتارِ:*نگاه به شهر از بالا* بخوانید،در آنجا گفتم که:

*درباره بدبینی هم بگویم طرز تفکر طیبعی و نظر ما به جهان خارج،پیروِ آنچه در بیرون می گذرد بوده و داده های محیط پیرامون لاجرم نتیجه ای مانند همان داده ها را خواهند داد و بس؛البته خود را گول زدن مقوله ای کاملاً جداست.*

آرش عزیز سلام
خیلی ممنون از لطفت
در مورد صحبتهای شما باید بگم عزیز من هرگز دوست ندارم با حرفهایم باعث آزار و رنجش کسی بشوم اگه حرفی هم زده ام از روی تجربه اندکم هست و اگه باعث رنجش شما شده ام عذرخواهی می کنم .
اما شما می دونید که هر زمانی سختی ها و مشکلات خاص خودش رو داره
اگه الان کسی با پایه حقوق 300 هزار تومان از پس خرج و مخارج زندگی و کرایه خونه بر نمی یاد
خب در زمان ما هم همینطور بود باور کنید 8 سال پیش در آمد همسر من 40 هزار تومان بود و که این 40 هزار تومان رو باید طوری برنامه ریزی می کردیم که از پس کرایه 20 هزار تومانی و قسط وام و خورد و خوراک و مهمان داری و مابقی مخارج بر می آمدیم.
شما چرا فکر می کنید من نمی تونم درک کنم که جوانهای امروزی برای شروع زندگی با چه مشکلاتی رو به رو هستند مگه من از پشت کوه اومدم.
اما من حرفم این هست که با همۀ این مشکلات و با تلاش بیشتر و کم کردن توقعاتمون می تونیم یک زندگی خوب و ساده رو شروع کنیم.

شما که در اوایل زندگی با آن مشکلات دست و پنجه نرم کرده اید،صددرصد همه اینها را در یافته اید و هزار درصد که تجربه فراوانی هم دارید و از طرفی اصلاً کسی جسارتی به شما نکرده است،اما سخنان شما اگر خودتان داوریی منصفانه کنید،آیا مقرون به صحت است؟
در ضمن من یکی به مدیریت مالی خانمها باوری راسخ دارم و نیز کلاً درایت،مهربانی و راهبری آنها را در زندگی زناشویی و خوش به حال همسرتان با این زن مدیرِ مدّبرِ عاشقِ باهوشیِ شکیبایی که دارد و شما هسید و به حق هم هستید.
(آیا نصیب من عَزَب هم چنین همسری خواهد شد؟آیا اصلاً لیاقت چنین بانویی را دارم؟)

گرد آفرید عزیز
من کوجکتر از اونی هستم که دارای این همه خصوصیات خوبی که گفتید باشم
ولی باور کن خیلی ها با همین روش تونسته اند زندگی خوب و قشنگی برای خودشون بسازند
یعنی با قناعت ،کم توقعی و تلاش مضاعف

گردافريد عزيز سلام
درسته كه مي گيد با اين حقوق نمي شه يك زندگي رو به صورت معمولي چرخاند و حتي گوشت هم نمي شه خورد ولي مگه ادم مي تونه چي كار كنه در اين مورد كم كردن خواسته ها پاك كردن صورت مسئله نيست پاك كردن صورت مسئله يعني از بين بردن خودمون و نبودن خودمون ، كم كردن خواسته فقط راحت تر كردن مسئله و پيچ و خمهاي مسئله است من هم با شما موافقم و مي دانم كه شايد نيم بيشتر مردم در ايران به سختي زندگي مي كنند و خيلي راحت نمي توانند به خواسته هاي خودشون برسند ولي خب چي كار مي شه كرد ؟ شما راه ديگه ايي داريد ؟ فكر مي كنيد اگه بريم خارج از ايران مسائل درست مي شه ؟ ايا اونجا شغل مناسب پيدا مي شه ؟ فكر نمي كني اگر بريم اونجا بايد با همين شرايط و شايد حتي بدتر و با يك شغل پست تر زندگي كنيم و از طرفي هم مهر ايراني بودن و پست بودن را در اونور با خودمون حمل كنيم ؟ همه ما مي دونيم كه درامدها كمه و كفاف يك زندگي رو نمي ده و نمي شه باهاش خواسته هاي زن و بچه رو فراهم كنيم ولي چاره چيه ؟ ازدواج نكنيم ؟ تا كي مجرد بمونيم ؟ تا كي مي تونيم بي هدف با اين دوست بشيم با اون رابطه داشته باشيم ؟ پس خواسته تشكيل زندگي و زن و فرزند كه دير يا زود براي ادم به وجود مي ياد و چي كار كنيم ؟ شما مي گيد همه رو سركوب كنيم ؟ مگه شما نبوديد كه مي گفتيد وقتي ادم تشنشه بهش نمي شه گفت كه مومن باشه و تشنگي رو بزار كنار ؟ پس وقتي ادم مي خواد ازدواج كنه و شرايط مكفي براي ازدواج نداره چي كار بايد بكنه ؟
چرا بايد بگم با كم كردن خواسته ها ما نه تنها صورت مسئله رو پاك نكرديم بلكه راه حل صحيح اون و پيدا كرديم و فقط مسئله رو اندكي راحتتر كرديم و ميان بر زديم . وگرنه با اين وضع مد و اشيا رنگاوارنگ كه هر روز يك مدلش مي ياد توي بازار بايد اونقدر پولدار باشي كه خدا مي دونه . لازم نيست حتما انواع لوازم برقي رو بخري بزاري توي اشپزخونت لازم نيست ماشين مدل بالا سوار بشي لازم نيست اول زندگيت بري بالا شهر خونه بخري يا اجاره كني كه بخواي توي مضيقه باشي . لازم نيست هر لحظه هر مدي كه وارد مي شه بري و سرتاپا خودتو عوض كني . ممكنه توي مجردي اينكارو مي كردي ولي حالا كه متاهلي ديگه نمي توني . در ضمن اين هم بگم اگر توي مجردي اينكارو نمي كردي و پولاتو جمع مي كردي الان مي تونستي چيزهاي بيشتري داشته باشي . لازم نيست هي بري مدل گوشيت و عوض كني هزار تا چيز ديگه كه لازم نيست و مي شه حذفش كرد . من نمي گم كه راحته . سخته و با جوانهاي اين دور و زمونه به سختي مي شه ولي اگه يك نفر هدفش زندگي باشه مي تونه

سلام بچه ها
ممنون از لطفتون
راستش منن اینها رو گفتم که بدونید پسر ها چقدر برای تشکیل خانواده مشکل دارن (البته دختر ها هم همینطور) اما پسر ها بیشتر- واقعا با این حقوق ها زندگی کردن بسیار سخته راستش من پدر مادرم دو هفته ایست خارج از کشور رفتن و من خرج خونه رو به گردن گرفتم واقعا سخته اونم خیلی سخت فقط کافی یه روز شما هم امتحان کنید
من اینها رو گفتم که بگم که تو زندگی هم دختر هم پسر شرایط رو درک کنن چه خانم کار کنه و چه اقا و توقع بیجا از همدیگه نداشته باشن و میشه با کمترین امکانات هم زندگی رو شروع کرد اما باید طرف مقابل هم میتونه با این کساله کنار بیاد فردا روزی نظرش عوض نمیشه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
راستی از honarmand عزیزو نادیا همراه و گرد آفرید همدرد وzeinab خانم واقا Arash27 ممنون که واقعا موضوع رو درک کردید

هنرمند جان،بنده به سخنان دردلانه شما احترام می گذلرم،اما بیشتر آن را نمی توانم بپذیرم.شما دارید سخن از چشم پوشی از چیزهای تفننی و فانتزی و مرفه می کنید و من دارم سخن از برآوردن پایین ترین ضروریات زندگی می کنم.سخن شما هم راستا با سخن بنده نیس،پس اندکی عنایت فرمایید.
بله،در خارجه بودن سختی دارد،اما اگر با خرد پیش برویم،بسیار هم خوب است.جهت استحضار شما و دیگران من باور دارم که چیزی به عنوان مهر و محبیت ایرانی اصلاً وجود خارجی ندارد و اگر هم انسان دوستیی هست،همه مردمان کشورهای جهان همینگونه اند و بلکه بهتر.
لب سخن من آن است که گفتم و افزون بر آن اینکه اگر قصد زندگی نسبتاً درخور و در شأن خود را دارید،باید کلاه در کلاه کنید و دلالی و با کار معمولی نمی شود حتی زندگی کرد.

سلام
جناب گرد افرید
صبحت های شما متین
صبحتی که من می کنم شاید شما باور نکنید شاید بحث همان برکتی باشه که دوست عزیزمون گفتند
پدر من الان با مدرک دیپلم و بازنشسته حقوق 300هزار تومان داره با همین حقوق بهترین ها را پوشیدیم بهترین ها را خوردیم یه خونه 3 طبقه از خودمون داریم که البته دو طبقه اش تکمیله دست مستجر هم نمی دهیم با همین حقوق دانشگاه رفتیم با همین حقوق وام خرید یک زمین را دادیم که الان اون تو مایه های 60 /70 میلیون است
شاید به این بوده که هیچ وقت خانواده ام رو پایه تجملات و خرج های اضافه نبودند
شاید همین بحث قانع بودن این جا مطرحه بحث گرانی که شما عرض می کنید برای ما هم بوده

چه جوری؟؟؟؟نمی شود با 300 هزار تومان نمی شود.کسی که در اوایل زندگی خانه،ماشین و زمینی را که شمال دارید،ندارد با سیصد هزار تومان نمی شود این چیزها را بدست آورد.
حساب دودوتا چهارتاست،یعنی مثلاً:زمین=10 میلیون بهای اولیه اش.100 هزار تومان هم هر قسط وام آ«.10000000/100000=100؛یعنی:100 ماه یا نه سال و 4 ماه طول می کشد تا افساط ان تمام شود.با 200 یا 300 هزارتومان نمی شود،زندگی کرد.
پدرتان یا از جوانی ارثی چیزی داشته است یا سالها پیش چیزهایی خریده یا کار دومی هم دارد.
باید این مطلب را بگویم که:البته من اصلاً مهاجرت را به خارجه توصیه نکرده و می توان با درایت و کوشش در همینجا زندگی ای آبرومند ساخت.

چرا مي شود من هم در همچين خانواده ايي با سه فرزند بزرگ شدم و الان مغازه خيلي خوب و مسكن سه طبقه در جاي مناسب داريم و به خاطر همين مي گم كه مي شه

گردافرید زمین بهای اولیه نداشت از این زمین های سازمانی بود البته تو یه شهر کم جمعیت و دور افتاده پدرم کار دوم بعد از بازنشستگی اش داره من نمی گم یکباره همه را بدست اوردند اون خونه را موقعی که ما کوچک بودیم ساختند تو اوایل ازدواجشون وقتی تعریف می کنند از صفر شروع کردند نه ارثی بهشون رسیده نه خدای نکرده کارحرامی انجام دادند فقط اوایل پدر و مادرهشون هواشون را داشتند یعنی حدود 15 سال خونه ی پدر بزرگم بودیم که البته خرج و برج با خود پدر و مادرم بودند الان خانها ی جوان حاضرند نزدیک مادرشوهر و خواهر شوهر باشند .مسلما نه
راستی ما هنوز ماشین نداریم
اول زندگی ادم هیچ چیز نداشته باشه مهم نیست چیز را خدا می رسونه به قول معروف روزی را خدا می ده که البته اگه سطح توقعات پایین باشه و چشم و روهم چشمی خانمها یه کم کم بشه

ها این شد.
1-تا پانزده سال خانه والدینشان بودند.(اجاره خانه نمی دادند.)
2-نسبت بهای زمین با حقوق اندک بوده است در آن گذشته ها و همانند حالا نمی باشد.
3-زمین حتی اطراف شهری نیمه بزرگ هم نیست.یعنی در ابتدا قیمت چندانی نداشته است.
4-پدر شریف و ارجمند سرکار،افزون بر حقوق معلمی،شغل دومی هم دارد.
ببینید،اگر ما به طور عادی زمان آغاز به کار یک جوان را 25 تا 30 سالگی در نظر بگیریم،او باید تا حداکثر 45 یا 50 سالگی،صاحب ضروریات شده باشد که البته با این اوضاع حالا نمی شود.
*اما هستی خانم گُل،حواستان باشد که نکته اصلی آن است که قیمتها و نسبت آن با درآمد در زمان جوانی و میانسالی پدر گرامی شما،زمین تا آسمان با زمان حال که من و شما داریم زندگی را آغاز می کنیم،فرق دارد.*

سلام
بابا شما پسر ها خیلی زندگی رو سخت میگیرید همه جوره میشه زندگی را اغاز کرد فقط لازم هست که کمی واقع بینانه به زندگی نگاه کنیم

د نه دیگه!!اگر کوته بینانه و نه واقع بینانه به زندگی بنگریم،قحط شوهر می شود،به جان خودمون . . .

سلام خدمت همه دوستان
جناب آقای گرد آفرید من با این حرفتون موافقم
((د نه دیگه!!اگر کوته بینانه و نه واقع بینانه به زندگی بنگریم،قحط شوهر می شود،به جان خودمون . . . ))
اما با نظرتون اصلا موافق نیستم :160:
کوته بینانه فکر کردن یعنی اینکه قبول نداشته باشیم زندگی همه جا و همه وقت سختی داشته و داره . اگه پدرومادر ما بدون دادن کرایه خونه سنگین سال ها در کنار دیگر اقوام زندگی میکردند در عوض هر روز باید نظرهای مختلف وبعضا غیر منصفانه هم را تحمل می کردند. :302:
اگر در دیگر کشورها مشکل اقتصادی وجود نداشته باشد ( که دارد!!) در عوض بیش از نیمی از کودکان تک سرپرست هستند.:47:
پس مشکلات همه جا و همه وقت بوده و هست البته همیشه برای هر مشکلی راه حلی وجود دارد که یا دست ما هست ویا نیست در مورد مشکلات اقتصادی هم اگر ما نمی تونیم تمام مساله را حل کنیم لااقل میتونیم با عوض کردن بعضی از طرز تفکر های غلطمون اون را راحت تر کنیم یکیش هم همین که بیشتر پسرها برخلاف بیشتر دخترها مسایل اقتصادی را مهمترین رکن زندگی مشترک میدانند اما دختر ها( بدون دادن شعار) اسیر محبت هستند و اگر از این نظر تامین باشندشیرینی زندگی را با تحمل همه مشکلاتش به همسر خود اهدا میکنند بنابر این قحطی شوهر بیشتر از قحطی نگرش صحیح به زندگی هست نه از قحطی پسر!!!!!!!!!!

جناب گردافرید شما دیگه دارین خیلی سخت می گیرن ها
پس جونهای الان که زندگی را از صفر شروع کردند چی ؟؟
بابا یکی بیاد ما را از دست این گردافرید نجات بده داره مانع ازدواج جوونها میشه ؟؟؟؟؟
اخه قربونه اون شکلت اگه دو نفر دیگه مثل شما بیاد تو گوش این جوونهای مادر مرده بخونه که فاتحه ی این ها خونده است . دیگه میگن چرا سن ازدواج بالاست .چرا جوونها به فساد کشیده میشن
اگه ازدواج کردن مشکل است چرا برای خودتون نبوده و ازدواج کردین ؟؟!!!!!
این را هم یاد اوری کنم حقوق پدر من همان مقداره و الان خرج 5 نفر را هم میده مگه من تو احد بوق درس خوندم همین پارسال درسم تموم شده و خرج دانشگاهم را میداده

سلام به دوستای عزیز
من تمام صحبت های شما را با دقت خوندم به این نتیجه رسیدم که به هیچ عنوان نمی شه بدون هیچ چی و از صفر یک زندگی رو شروع کرد و این زندگی با شکست مواجه می شه من نمونه این زندگی رو خیلی دیدم بیاید یکمی منطقی باشیم دو تا جوون اول زندگی بدون هیچ داشته ای چطوری می تونند توی این خرج گرون با هم زندگی کنن حداقل باید یک مسکن داشته باشن که با این اوضاع کشور ما خرید مسکن برای دو تا جوون میسر نیست اجاره ها هم که سرسام آوره خیلی کم پیش می یاد که یک عروس همراه با خانواده شوهرش زندگی کنه
با حقوق ماهی 200 - 300 تومان می خواین پول اجاره، آب ، گاز ، برق ، تلفن ، خورد و خوراک ، کرایه ها ، اجناس ضروری منزل و .... رو بدین مطمئن باشید که اول زندگی گلی هم وام گرفته اید که باید یک هزینه ای هم برای اون کنار بگذارید پدر ها و مادرامون وقتی که ازدواج کردن به نظر شما اینقدر گرونی سرسام آور بود زمین و خونه اینجوری بود توی خونه فقط پدر خانواده کار می کرد با کلی سر عائله که از پس مخارج همشون بر می اومد ولی الان همه افراد که کار کنن بازهم هشتشون گروی نه شونه یکی از دوستای من با عشق و علاقه با کسی که خیلی دوستش می داشت ازدواج کرد ماهی 300 تومان حقوق می گرت با هزار قرض و قوله بساط عروسی رو درست کردند رفتند یک اتاق اجاره کردند هر ماه 150 هزار تومان کرایه می دادند هنوز چند ماه نگذشته که شرکتشون ورشکسته کرد و بیکار شد صاحبخونه هم که دیگه خودتون بهتر می دونین چیکار می کنن وقتی یک برج پولشون عقب بیفته الانم کارشون به جدایی کشیده در صورتی که هنوز 6 ماه نشده ازدواج کردن به خاطر همینه که سن ازدواج بالا رفته خیلی از خانومها دوست دارن توی رفاه کامل باشن و سختی نبینن مطمئن باشید یک جوون توی این دوره زمونه با تموم امکانات رفاهی کمتر پیدا می شه
به نظر شما جوانهای امروزی که دیگه وقت ازدواجشون باید چیکار کنن ؟؟؟؟؟؟؟
توی این خرج گرونی بدون مسکن ....... کم بودن حقوق .... تواقعات بالا ...... باید چیکار کنن ؟؟؟؟؟؟

نرگش جان!با این درآمدها اداره یک زندگی دو نفره،تنها در حدّ زنده ماندن میسّر است.خودتان نیز این را می دانید؛هرچند که در برابر من موضع می گیرید و خوب هم می دانید.
وانگهی،من سخن از وجود مشکلات در زندگی مشترک را نکرده ام که شما از تک سرپرستی کودکان آنوری سخن به میان می کشید!!!(هرچند که کودکان تک سرپرست اینوری هم بسیار زیادند.)
بجای اینکه تندی احساساتی شوید و در مقام پاسخ برآیید،اندکی شکیبایی داشته و واقعیات را ببینید.دعوا که نداریم،جان من.هرچند که من به تعامل شما احترام می گذارم.

منم کاملا موافقم که الان با این درآمدها نمی شه کاری کرد.3سال و نیمه که دارم کار می کنم و 1 سالش رو به خاطر شرایط کاریم توی شهری دیگه جدا از خانواده ام زندگی کردمو بیشتر خرجم رو خودم می دادم.توی اون مدت واقعا فهمیدم چقدر زندگی سخته.بعضی از نیازها و خواسته های مادی انسان زیاده خواهی نیست بلکه برای وجود نشاط توی زندگی لازمه.اگه از اون خواسته های نه چندان بزرگ بگذری دچار یه زندگی کسالت آور و ربات مانند می شی و اگه بی خیال پول جمع کردن بشی و یه روز چشمات رو باز می کنی و میبینی که هیچ پولی پس انداز نکردی والبته خرج خیلی مهمی هم نداشتی.منظور من از خواسته های مادی اصلا تجمل گرایی نیستش.
وقتی هم که شروع می کنی به پول جمع کردن میبینی که با این پولا که نمی شه کاری کرد....
ولی یه نکته ای وجود داره و اون هم اینه که دیگه الان زمونه فرق کرده و قرار نیست که بار مالی فقط به دوش پسرها باشه.الان دیگه اکثر دخترهام کار می کنن و دختری که کار می کنه اگه به همسرش علاقه داشته باشه می تونه زندگی رو طوری بگذرونه که زیاد احساس کمبودی نداشته باشن
البته باز هم وقتی فکر می کنم می بینم که باز هم ازدواج زیر 30 سال خیلی سخته.
خرجهای روزمره رو می شه یه کاری کردولی خونه چی؟؟
من یه دخترم ولی کاملا می فهمم که پول در آوردن چقدر سخته
آدم لیسانس رو میگیره کار مناسب رو هم پیدا می کنه ولی بعد می بینه که بابا با این پولا که ادم به جایی نمی رسه.بعد فکر می کنی که بری فوق بخونی شاید اوضاع بهتر شه.فوق هم می خونی و کارت کمی بهتر می شه ولی...باز هم نشد انگار باید به فکر دکترا بود!
متاسفانه توی کشور ما هم که قدرت دست کارفرماست.
ولی با همه این حرفا فکر می کنم که ادم وقتی کسی رو دوست داره با این مسائل یه جوری کنار میاد ولی اگه قرار باشه منطقی و از روی چرتکه با کسی ازدواج کنیم اون موقع دیگه ادم طرز فکرش عوض می شه.یعنی من که اینطوریم.
به نظر من اگه کسی براش امکانش باشه بهتره که از اینحا بره(متاسفانه)

سلام
من به شما حق مي دهم ولي خوب مشكلات ما بيشتر برمي گرده به قوانين ناقص ما . بيشتر كشورها براي زنهاي مجرد تسهيلات ويژه اي دارند و درصورت از دست دادن همسر قانون براي آنها ارثيه مناسبي در نظر گرفته و در صورت طلاق هم زن حداقل نيمي از داراييها و حق حضانت فرزند را مي گيرد ولي متاسفانه اينجا اينطور نيست . در نتيجه پدرمادرها با سختگيريهاي بي جا و مهريه هاي بالا مي خواهند آينده دخترشان را تامين كنند و وقتي قانون به دادشان نمي رسد مردم خودشان قانونهاي داخلي مي گذارند !
به هر حال يك حداقلهايي براي شروع زندگي لازم است ولي نبايد سخت گرفت . من خودم سنت شكني كردم و حداقل مهريه و حداقل مراسم را نسبت به همه فاميل و دوستان داشتم كه البته براي همه آنها عجيب بود و من مي خواستم علاقه خودمو نشان دهم شايد هم از نظر بقيه اين يك ريسك باشد ولي اگر قرار باشد كه همه بر اساس سنت عمل مي كرند الان ما بايد به شيوه همان چند هزارسال پيش زندگي مي كرديم .

[size=medium]عارف اينقدر نااميدي ونفوس بد براي چي گردآفريد كم بود شمام اضافه شدي به نظر من ميشه توعشق هم آدم سر خودش كلاه بذاره ببخشيد ها ياشماعاشق نشديد يا عاشق واقعي رو پيدانكرديدعجله نكنيد همه چيز درس ميشه البته اگه شمام مثل گردآفريد نگيد همه ي اين چيزا شعاره[/size]:73::104::73:

سلام لعیا خانم
نه من نا امید نیستم فقط واقعیت های اجتماع رو می بینم
خدا وکیلی اگه پسری بیاد خواستگاری شما و هیچ چیزی نداشته باشه شما بله میگید؟
من فقط مشکلات جوانان رو نام بردم که واقعا هست همین
اتفاقا من به زندگی خیلی امید دارم

نه خب معلومه كه مي گيم نه اما.............
اگه ببينيم كه واقعا مرده و مي تونه يك زندگي رو بسازه و به قول معروف زور تو بازوهاش هست شايد يك فكر بكنيم
البته اين رو هم بگم الان اينقدر جوون خوب و سالم كم شده كه بيشتر معيارها روي اين مسئله مي چرخه و پول و دارايي كمتر مورد توجه قرار مي گيره . و بايد بگم كه خانواده ها هم بايد كمك كنند وگرنه هيچ جووني به اين راحتي نمي تونه صاحب يك زندگي بشه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط honarmand

البته اين رو هم بگم الان اينقدر جوون خوب و سالم كم شده كه بيشتر معيارها روي اين مسئله مي چرخه و پول و دارايي كمتر مورد توجه قرار مي گيره .

---

اتفاقا الان همون قدر که ما پسر ها در انتخاب دختر خوب مشکل داریم متاسفانه دختر ها هم به همون اندازه در انتخاب پسر خوب مشکل دارن
من با عرض معذرت با این سخن شما مخالفم درست تو همین زمونه به چیزی که اهمیت میدن اول پول و ثروت طرفین هست بعد تریپ طرف و در اخر اخلاق طرفین

سلام بچه ها راه حل مشکل این جاست که دختر خانم ها توقع شونو بیارن پایین. من که اطرافمو یعنی بیشتر دخترا رو میبینم میگن باید یه خونه دربالا شهر بخری یا ماشین آخرین مدل یا مهریه های خیلی سنگین مثلا تاریخ تولد دختر خانم و از این جور چیزا. به خدا خونه در بالا شهر یا ماشین آخرین مدل یا این چشم و هم چشمی ها یا مهریه های سنگین واسه آدم زندگی نمیشه. یکمی هم باید به فکر در آمد همسر شون باشن. خیلی ها هم هستن به یه زندگی ساده ولی گرم و صمیمی قانع هستن. به نظر من فقط باید توقع ها بیاد پایین و یکمی هم تلاش بیشتر باشه. همه کارا جور میشه. جالب هم این جاست که در ایران چشم و هم چشمی خیلی زیاده که باعث میشه خیلی زندگی ها خراب بشه.بعدشم اینکه اگه اینارو گفتم هیچ منظوری نسبت به کسی نداشتم.

این حرف آقا عارف رو قبول دارم که اول پول و ثروت بعد تریپ بعد کلی چیزای دیگه و در آخر اخلاق.اگه این چیزا بخواد ملاک و معیار باشه معلوم کسی ازدواج نمیکنه.تو فامیلای ما هم هستن الان دختره 28 سالشه منتظره یه خواستگار خوشگل پولدار و ... هستش که پیدا هم نمیشه.همش شده پول فیافه تریپ کلاس گذاشتن جلو اینو اون. ولی کی به ایمان و اخلاق و این جور چیزها اهمیت میده.به نظر شما کسی اهمیت میده؟ اگرم اهمیت بدن خیلی کم هستن از بین 100 تا شاید 2 نفر باشن که ایمان و اخلاق و خانواده طرف واسش مهم باشه و به مادیات زیاد توجه نکنه.

هر کسی خودش ایمان و اخلاق داشته باشه و اهل مادیات نباشه و توی همه کاراش به خدا توکل کنه ، توی طرف مقابلشم دنبال همین چیزا می گرده .
درسته خرجا رفته بالا و گرونی هست ، ولی همه چه مجرد چه متأهل با این وضع داریم زندگی می کنیم . نمی شه به خاطر اینکه رفاه نسبی نداریم قید زندگی رو بزنیم . بالاخره همین که زنده ایم و می تونیم تلاش کنیم و حداقل نیازهامونو برآورده کنیم جای شکر داره .
شما دارین از جمع کردن پول برای زندگی کردن حرف می زنین در حالی که مهمترین سرمایه که عمرتونه داره بدون زندگی کردن واقعی از دستتون می ره .
یه شبه نمی شه میلیاردر شد ، باید از کم شروع کنیم تا به زیاد برسیم .
مهم اینه که شروع کنیم و همه چیز رو پول ندونیم . خیلی از آدمایی که در فقر زندگی می کنند خوشبختیشون به مراتب از ثروتمندا خیلی بیشتره .
به نظر من مردی که در آمد متوسط داره می تونه زندگیشو اداره کنه به شرطی که شجاعت برخورد با مشکلاتو داشته باشه . و زنی که قناعت پیشه باشه می تونه با این مرد بسازه و با پس انداز کردن ، ثروت شوهرشو جمع کنه تا بعدا ازش استفاده کنن .
تجربه شخصی خودم روی همین اصول می گرده و شوهرم با حقوق 300 تومن و هیچ پس اندازی برای خواستگاری پا پیش گذاشت . منم هیچ درخواست مالی ای ازش نکردم . چون دیدم جرأتشو داره و می خواد برای ازدواج اقدام کنه بهش اعتماد کردم .
برای زندگیم نه از پدرم که حقوق بازنشستگیش 200 تومنه جهاز آنچنانی می خوام نه از شوهرم خونه و ماشین و ...

سرکار خانم جستجوگر،همه مانند شما نیستند و البته حق هم با همان همه است.انسانی که در این روزگار زندگی می کند،نیاز به وسایل و ابزارهایی برای زندگی دارد.این انسان در یک جامعه شهری و از طبقه متوسط و پایین جامعه است.به هر حال باید تلوزیون،ماشین لباسشویی و ماشین داشت،گاهی رفت در بیرون و غذایی خورد و در سال مسافرتی رفت.
اگر انسان،در روستا باشد یا عاشق طرف مقابل،موضوع فرق خواهد کرد.یک آدم نرمال نیازهایی دارد که در این شرایط یک جوان بدون پول باباجان،امکان ندارد بتواند آنها را فراهم نماید.
با ازدواج اوضاع بدتر هم خواهد شد و احساسات در این میان جایگاهی ندارد و بدن نیاز به گوشت و برنج و تن نیاز به لباس مرتب و شایسته دارد،لذا با قناعت تا حدی می شود اینها را کنترل کرد؛اما سخن ما این است که:
آغاز یک زندگی مشترک با این درآمدها اگر ناممکن نباشد،بسیار سخت است.
ممکن است در اوایل دو طرف بنا بر احساسات این واقعیات را نبینند،اما . . . اما پس از مدتی واقعیها چون پتک بر سرشان فرود می آیند.اگر دو طرف برای درآمد بیشتر کار نمایند یا یک طرف چندین کار داشته باشد،که دقیقاً این زندگی،زندگی نیست و زندگی کردن برای پول در آوردن است.
اما در تجرد دستکم انسان خودش را که می تواند بگرداند،مگر نه؟پس زندگی خوب همین است.

شما می خواهید زمان را اندازه بگیرید ؟ ! ؟، این اندازه ناپذیر بی حد و بی قیاس را ؟
شما خواهان آنید که امورات تان ، و حتی سلوک روح تان را ، با ساعت ها و فصول هماهنگ کنید ؟
می خواهید از زمان شطی بسازید ، آنگاه در ساحل آن بشینید و گذر عمر را تماشا کنید ؟ !