کودک و خدا

کودک منتظر بود که به دنیا بیاید.

‫کودک از خدا پرسید:« پس کی من را به دنیا می فرستید؟»

‫خدا گفت:« صبر داشته باش...»

‫کودک بی صبرانه منتظر بود موجودی را که خدا می گفت مادر اوست ببیند.

‫پس، از خدا پرسید:« مادر چه موجودی است؟»

‫خدا گفت:« مادر مهربان ترین مهربانان است»

‫کودک گفت:« مهربان یعنی چه؟»

‫خدا پاسخ داد:« مهربان یعنی کسی که از شیره ی جانش به تو می خوراند»

‫کودک پرسید:« خدایا... من باید او را دوست داشته باشم؟»

‫خدا گفت:« برتر از دوست داشتن... تو باید بعد از من او را بپرستی»

‫کودک گفت:« خدایا... پس خواهش می کنم مرا زودتر به دنیا بفرست»

‫سپس با خودش فکر کرد:« یعنی مادر چه موجودی می تواند باشد که خدا این قدر احترام قایل است و می گوید بعد از خدا باید او را بپرستم؟»

‫کودک حسابی کلافه شده بود. حرف های خدا او را برای دیدن مادر کنجکاو کرده بود... زمان زیادی گذشت، اما خدا کودک را به دنیا نفرستاد.

‫کودک عصبانی شد و گفت:« خدایا... پس کی می خواهید من را به دنیا بفرستید؟»

‫خدا پاسخ داد:« گفتم که... صبر داشته باش. تو دیرتر به دنیا می روی»

‫کودک نگاهی به کودکان دیگر انداخت که پشت سر هم به طرف دنیا می رفتند.

‫کودک عصبانی تر پرسید:« چرا من باید دیرتر به دنیا بروم؟»

‫خدا گفت:« چون ورود تو به دنیا با ورود دیگر کودکان فرق دارد»

‫کودک پرسید:« ورود من چه فرقی دارد؟»

‫خدا گفت:« صبر داشته باش... خودت می فهمی»

‫کودک بغض کرد. خدا از بغض کودک ناراحت شد و گفت:« تو را دیرتر از بقیه می فرستم تا معنی صبر را بفهمی»

‫بغض کودک ترکید و شروع به گریه کرد.با گریه به خدا گفت:« اما من تا همین الآن هم خیلی صبر کردم.»

‫خدا پاسخ داد:« بیش تر باید صبر کنی... چون ورود تو به دنیا با صبر امکان پذیر است... تو باید صبور باشی کودکم.»

‫کودک معنی این حرف خدا را نفهمید. اما باز هم صبر کرد. مدتی گذشت و در این مدت کودکان زیادی به دنیا رفتند دیگر حسابی کلافه شده بود که خدا به او گفت:« اینک نوبت تو است... می توانی به دنیا بروی... برو و صبور باش»

‫کودک باز هم منظور خدا را نفهمید... مشتاقانه به سوی دنیا دوید...

‫خوشحال بود که بالاخره می تواند موجود مادر را ببیند...

‫اما خدا او را با صبر آشنا کرده بود، چون با به دنیا آمدن او ، مادرش از دنیا می رفت.

«مجموع داستا نهای کوتاه و زیبا»