داشته هایمان را کوچک ندانیم
برای آنان که می خواهندبدون رنج زندگی کنند
کسی که صاحب آرزوهای طولانی است ، همواره لذت را در چیزی می داند که ندارد و به همین جهت ، از آنچه دارد بهره مند نمی شود ، چنین افرادی همواره از آنچه دارند ، نالان و ناراضی اند وچیزهایی را آرزو می کنند که ندارند .
مهم نیست که چه دارند ، مهم آن است که همواره آنچه را ندارند ، مایه خوشبختی می دانند و وقتی به آنچه زمانی آرزویش را داشتند ، دست یافتند ، باز هم احساس بهرمندی و خوش بختی نمی کنند و به آنچه در دور دست ها وجود دارد می اندیشند .
برای احساس بهرمندی ، داشتن فلان نعمت کافی نیست ، باید انسان از وجود نعمت ، با خبر شود و از داشتن آن ، احساس بهره مندی کند ، تا لذت آنرا بچشد ، چه بسا نعمت هایی که وجود دارند ، ولی کسی از وجود آنها خبر ندارد و یا از داشتن آنها لذت نمی برد .
ناخشنودی بسیاری از کسانی که از زندگی خود راضی نیستند ، نه به دلیل نداری و محرومیت ، بلکه به دلیل ناچیز شمردن و اهمیت ندادن به چیزهایی است که دارند .
اگر روحیه فرد اینگونه باشد که آنچه دارد را ناچیز می شمارد و لذت خود را در آن چیزی می داند که ندارند ، در این صورت ، راهی برای تحقق رضایت از زندگی ، تامین خواسته ها و افزایش سطح زندگی نیست ؛ زیرا او به هر سطحی از زندگی که برسد ، باز همین الگوی فکری را دارد " که آنچه دارم ناچیز است و خوش بختی در چیزهای بالاتری است که ندارد ".
.......
راه درمان
ریشه ی این نابهنجاری را باید در " ضعف شناخت " جستجو کرد . آرزوهای طولانی و زیاد ، پدیده ای بر خلاف واقعیت های زندگی است و آنچه خلاف واقعیت ها باشد ، محال و دست نیافتنی است و این ، ناشی از جهل و ضعف شناخت است . این ، یک اصل است که محال را آرزو کردن ، نشانه نادانی و جهالت است .
امام علی (ع ) در این باره می فرمایند :
" رغبت تو به آنچه محال است ، جهالت است . "
بنابراین اصلاح باورها وشناخت واقعیت ها راه حل این ناهنجاری است . باید آرزوها را با واقعیت های زندگی ، هماهنگ ساخت . واقعیت زندگی ، این است که دنیا برای هرکس، چند روزی بیش نیست و انسان ، عمری محدود دارد . کسی به این واقعیت ، باور پیدا کند ، آرزوهایش کوتاه و واقع بینانه خواهد بود .
اما علی ( ع ) :
" کسی که یقین داشته باشد ، از دوستان جدا می شود و ساکن خاک می گردد و با حساب ، رو به رو می شود و از آنچه بر جای گذاشته ، بی نیاز می گردد و به آنچه از پیش فرستاده ، محتاج می شود ، سزاوار است آرزوی خود را کوتاه و عمل خود را طولانی کند "
بر گرفته از کتاب " رضایت از زندگی " تالیف " عباس پسندیده "
به نظر من همیشه در پی آنچه نداریم بودن باعث غفلت از داشته ها و لذت نبردن از آنها می شود و این موجب یک رنج و غم همیشگی است .
این وضعیت ذهن و روح را درگیر رویای آنچه فکر می کنیم نداریم می کند و در سینمای ذهنی به رسیدن به آن مشغول شده و در خارج از ذهن و این رؤیاهایش درمانده ، بی حس و ناراضی خواهیم بود ، به عبارتی خود این وضعیت نوعی نا امیدی و دلمردگی و بی تحرکی را موجب می شود .
