روزنه ای رو به تخیل

روزنه ای رو به تخیل


* عوامل گوناگونی وجود دارند که در تمام مراحل زندگی از بدو تولد تا بزرگسالی می‌توانند به اشکال مختلف خلاقیت فرد را با مانع روبه‌رو کنند


عوامل گوناگونی وجود دارند که در تمام مراحل زندگی از بدو تولد تا بزرگسالی می‌توانند به اشکال مختلف خلاقیت فرد را با مانع روبه‌رو کنند. برخی از این موانع منشأخانوادگی دارند، یعنی در جریان تعامل کودک با والدین و محیط خانه پدید می‌آیند. ما در این مطلب سعی داریم به عوامل خطرسازی که مانع خلاقیت کودکان در خانواده می‌شود، بپردازیم. با آشنایی این موانع می‌توان بستری فراهم آورد که خلاقیت فرزندان عزیزمان شکوفاتر شود. عواملی که مانع خلاقیت کودکان در خانواده می‌شود به شرح زیر است.


▪ تبعیض‌: تبعیض جنسیتی یا تبعیض میان فرزندان ازجمله عوامل آسیب‌زای قوه خلاقیت است. بسیاری از والدین آگاهانه یا ناآگاهانه با اعمال تبعیض میان فرزندان موجب اختلاف بین آنان و دلسردی از زندگی می‌شوند. تبعیض در برخورد با خطاها و اشتباهات فرزندان موجب سلب اعتماد به نفس در آنان می‌شود. تاکید بسیار بر جنسیت کودک و تمایز قائل شدن زیاد میان دختر و پسر، یکی از موانع مهم رشد خلاقیت کودکان در برخی خانواده‌هاست.


▪ وعده پاداش: محققان با تحقیقات وسیعی که انجام داده‌اند دریافته‌اند بچه‌هایی که در ازای پاداش اقدام به انجام کار می‌کنند به قدری به خاطر انتظار پاداش، حواس‌پرت می‌شوند که لذت آنها از فعالیت با مانع مواجه می‌شود. همچنین از میزان انگیزش آنها کاسته شد و این کودکان وقت کمتری برای کار اختصاص می‌دهند؛ بعلاوه کیفیت کارایی این کودکان در مقایسه با آنها که منتظر دریافت پاداش نبودند، پایین‌تر بود.
ارزیابی پی‌درپی رفتارهای کودک و زیر ذره‌بین قرار دادن و انتقاد از کارهای او در خانواده آزادی، امنیت خاطر و اعتماد به نفس کودک را مختل و ترس از اشتباه را تقویت می‌کند.


▪ بیهوده شمردن تخیلات کودک: تخیل کودک، اساس خلاقیت اوست و چنانچه تخیلات و رویاهای کودک با بی توجهی، تمسخر و بیهوده انگاشتن از جانب والدین روبه‌رو شود، در واقع سرچشمه خلاقیت او خشکانده شده است. محکوم کردن خیالپردازی کودک و وادار کردن او به واقع‌بینی در خانواده، نگرش و شیوه‌ای کاملا اشتباه است و برای بذر حساس خلاقیت کودک، آفتی مهلک محسوب می‌شود. البته لازم است تا به او آموزش دهیم که خلاقیت مکان و زمان خاص خود را دارد و برای مواقعی باید به واقعیت فکر کرد.


▪ تحمیل علاقه‌ : بعضی والدین به خاطر آن که آرزو دارند فرزندانشان در زندگی موفق شوند، آنها را در زمینه‌هایی هدایت می‌کنند که چندان مورد علاقه کودکان نیست. نتیجه این می‌شود که کودکان ممکن است تمام اقدامات استاندارد شده را بخوبی انجام دهند. ممکن است بهترین رتبه را کسب کنند، برنده جوایزی بشوند و در بهترین مدرسه پذیرفته شوند؛ اما به یقین در آن زمینه مبتکر، نوآور و خوشبخت نخواهند شد و نمی‌توانند محصولی خلاقانه به وجود آورند، چون آنچه به دست می‌آورند از علاقه آنها سرچشمه نگرفته و از درون برای آنها لذت ایجاد نمی‌کند.


▪ نشناختن علایق درونی کودک: بسیاری از کودکان بخصوص در سنین پایین، از علایق و کشش‌های خود نسبت به موضوعات و پدیده‌های پیرامون اطلاع روشنی ندارند یا این که نمی‌توانند آن را به زبان بیاورند. این موضوع از موارد بسیار حساس به شمار می‌رود که باید از همان دوران کودکی مورد توجه والدین قرار گیرد. خانواده‌هایی که نسبت به این مساله بی‌تفاوتند و سعی نمی‌کنند انگیزه‌ها و موضوعات مورد علاقه کودک خود را شناسایی و کشف کنند، ناخواسته فرصت‌های زیادی را برای رشد خلاقیت کودک از وی سلب می‌کنند.


▪ قوانین خشک و دست و پاگیر در منزل: بسیاری از والدین برای کودکان خود قوانین و مقررات خشک و محدودکننده‌ای نظیر مقدار ساعت‌های درس خواندن در روز، راس ساعت معین خوابیدن، استفاده از لوازم خاص و... قرار می‌دهند. پدید آوردن چنین شرایطی در منزل و اصرار و پافشاری بر رعایت آنها از جانب کودکان سبب می‌شود کودک بتدریج به قالبی و تکراری رفتار کردن عادت کند. باید توجه داشت که افکار و رفتارهای کلیشه‌ای و تکراری نقطه متضاد خلاقیت است.
تحمیل نقش کاذب بزرگسالی به کودکان، روند رشد اجتماعی آنان را مختل می‌کند و باعث می شود بسیاری از استعدادهای خلاق دوران کودکی از میان برود.


▪ انتقاد مکرر از رفتارهای کودک:ارزیابی پی‌درپی رفتارهای کودک و زیر ذره‌بین قرار دادن و انتقاد از کارهای او در خانواده آزادی، امنیت خاطر و اعتماد به نفس کودک را مختل و ترس از اشتباه را تقویت می‌کند. این ترس چنانچه در کودک حالت مرضی پیدا کند، جرات ابراز هر گونه اندیشه جدید یا انجام کارهایی را که در عین خلاق بودن، احتمال وجود اشتباه نیز در آنها وجود دارد، در کودک از میان می‌برد و به این ترتیب خلاقیت کودک که لازمه‌اش داشتن آزادی و امنیت‌خاطر در محیط خانواده و خطرپذیری و عدم ترس از اشتباه است، با مانع روبه‌رو می‌شود.


▪ تحمیل نقش بزرگسال به کودک‌ : بسیاری از والدین علاقه‌مندند کودک آنها بسرعت رشد کند و کودکی خود را پشت‌سر بگذارد. آنها گاهی برای تسریع این مساله می‌کوشند نقش‌هایی بزرگ‌تر از محدوده سنی کودک را به او تحمیل کنند. تحمیل نقش کاذب بزرگسالی به کودکان، روند رشد اجتماعی آنان را مختل می‌کند و سبب پدید آمدن رفتار‌های نابهنجار و تصنعی در آنها می‌شود و همین مساله باعث شده بسیاری از استعدادهای خلاق دوران کودکی از میان برود.
و در آخر تاکید می کنیم که وجود جوی شاد و پر نشاط ، و بدون استرس در منزل به آزادی فکر و خلاقیت کودکان کمک می کند و بارش ذهنی آنها را دو چندان می کند.



اندیشه نو
تنظیم برای تبیان: کهتری
تبیان