حلاج زنده ترین انسان روزگار ماست . در باب رابطه ی انسان و مذهب ؟

خانه ي رايمند - انسان موجودی است بر سر دو راهی .

او می تواندزندگی ای را برگزیند

که از همه سو بسته است

میلیونها نفر این راه را برگزیده اند

زیرا این راه امن و دنج است

اینان نمی دانند که با انتخاب این راه

چیزی بسیار ارزشمند را از دست می دهند

آنها از شرکت در ماجرای شگفت انگیز هستی

باز می مانند

آنها از موهبت و کشف و خلق حقیقت

محروم می شوند

آنها از ذات الوهی خویش جدا می افتند

و طعم عشق را نمی چشند

آنها روشنایی را از کف می دهند

و در ظلمه پر ملال وجود خویش زندانی می شوند

جام وجود آنها در همه ی ایام زهر دارد

و آغوش رنج

در همه ی احوال به رویشان گشوده است

در واقع آنها همه چیز را از دست می دهند و تنها

چیزی که گیرشان می آید مرگی راحت است .

زندگی آنها به حیات ساکت گورستان شبیه است .

بدیهی است در گورستان

خطری مرده ها را تهدید نمی کند

مرده را دوبار نمی توان کشت

گورستان امن ترین جای دنیاست

اما گرچه گورستان امن است

اما از زندگی تهی ست .

تحقق ذات الهی انسان هنگامی ممکن می شود

که آدمی راه دوم زندگی را برگزیند .

راه اول بسته است .

این راه ، انتخاب میلیونها نفری ست که

تابوت خویش را در کوچه و خیابان می گردانند .

آنها به ظاهر زنده اند .

زندگی آنها زندگی گیاهی ست

آنها روح ندارند زندگی هنگامی آغاز می شود که

انسان راه پر مخاطره را برمی گزیند

(( حلاج زنده ترین انسان روزگار ماست . ))


دینداری اگر از خنده تهی باشد

دلمردگی ست

هنگامی کامل است

که خنده ی تمام عیار را در دل خود داشته باشد

خنده ای پر شور و از ته دل

خنده ای که در تک تک سلول های وجود تو

به رقص درآید و در تمام هستی ات موج بردارد .

آنگاه خنده ی تو از تو هم فراتر می رود

و تو در برابرش کوچک و کوچکتر می شوی

خنده ای که همچون رایحه ، تو را در بر می گیرد

و تو در آن ناپدید می شوی

این معجزه ای ست که در خنده اتفاق می افتد

نفس تو ناپدید می شود

نیایش تو باید به خنده های پر شور تو مدد برساند

نیایش تو با خنده قدسی تر می شود

این خداوند است که می خنداند

نفسانیت از خنده ی حقیقی گریزان است

گاهی برای یک لحظه

نفخه ای از عالم بالا بر تو می وزد .

در این لحظه ی مغتنم درنگ نکن

و پنجره را باز کن .

بگذار نفس از اتاق دلت بیرون برود

و تو را برای همیشه آسوده بگذارد .

تو وقتی هستی

که نفس نباشد ، وقتی نفس باشد

تو نیز نیستی

در ره منزل لیلی خطرها کمین کرده است .

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی .



(( برگرفته از متن عشق پرنده ای آزاد و رها کاری از اشو به ترجمه ی مسیحا برزگر ))

عشق زمينی و آسمانی ست
عشق مرز بين ماده و آگاهی است
مرز بين لاهوت و ناسوت
عشق ريشه در زمين دارد
از اين رو با درد و رنج همراه است
و وجد و سرور می‌آفريند
چون شاخسار در آسمان دارد

..... و خداوند چنان يك راز است....
دستهايش باز است....
ليكن اين بنده خرد....
......... دايما در ناز است!!!