چگونه با فرزند نوجوان مان ارتباط عاطفی برقرار کنیم

بسیاری از والدینی که فرزندشان در سنین نوجوانی به سر می برند از ناتوانی در برقراری رابطه ای صمیمانه با آنان رنج می برند. فرزندانی که تا دیروز کودک بودند و برای بسیاری از فعالیت ها نیازمند حمایت و کمک پدر و مادرشان بودند، امروز ترجیح می دهند بیشتر وقت شان را با دوستان و همسالان بگذرانند و می خواهند به جای کمک گرفتن از والدین یا استفاده از تجارب آنان همه چیز را خود تجربه کنند. شکاف بین نسل ها با وجود وسایل الکترونیکی و تکنولوژی پیشرفته که معمولاً نوجوانان بسیار بیشتر از والدین در آن مهارت دارند تشدید می شود تا جایی که شاید تصور شود نوجوانان در دنیای دیگری زندگی می کنند؛ دنیایی که نفوذ در آن برای والدین چندان راحت نیست.
اما هیچ کدام از این موارد بدین معنی نیست که والدین نمی توانند رابطه صمیمانه و محکمی با فرزندانشان داشته باشند. در واقع نوجوانان در این سنین بیشتر از هر زمان دیگری به پدر و مادرشان احتیاج دارند حتی اگر رفتار آنان خلاف این موضوع را نشان دهد. اگر بتوانید در این دوره با فرزندانتان رابطه خوبی برقرار کنید، می توانید مطمئن باشید که در سنین جوانی و پس از آن رابطه عاطفی بسیار مستحکم و قابل اطمینانی با آنان خواهید داشت که با اتفاقات کوچک و بزرگ و در شرایط مختلف خدشه دار نخواهد شد. بنابراین نزدیک ترشدن به فرزند نوجوان تان باید یکی از مهم ترین اولویت های زندگی شما باشد.
اولین گام برای برقراری ارتباط دوستانه این است که زمانی را به با هم بودن اختصاص دهید. این نکته شاید ساده به نظر برسد اما اگر دقت کنید متوجه خواهید شد که نوجوانان انتخاب های زیادی برای گذراندن وقت بدون شما دارند. می توانند به دوستان شان تلفن بزنند یا با هم بیرون بروند یا این که با تلفن همراه و رایانه خود سرگرم شوند. یک راه برای گذراندن وقت با نوجوانان این است که با توجه به علاقه شان از آنان در امور منزل کمک بگیرید. به عنوان مثال اگر فرزندتان به آشپزی علاقه دارد می توانید در آشپزخانه با هم آشپزی کنید. در این صورت هر دو با هم برای یک هدف مشترک کار می کنید و در نتیجه گفت وگوهای حین کار لحن دوستانه تری خواهد داشت و هر دو بیشتر احساس همدلی خواهیدکرد.

یکی دیگر از زمان های مناسب برای بازکردن سر صحبت با نوجوانان هنگام رانندگی است.
معمولاً نوجوانان هنگامی که ارتباط چشمی برقرار نباشد راحت تر و بهتر در مورد مسائل خود صحبت می کنند که این شرایط در خودرو به وجود می آید.
هنگامی که فرزندان به سن نوجوانی می رسند دارای شخصیت مستقل و با علایق خاص و گوناگون می شوند. بنابراین دیدی که آنان و والدینشان در دوران کودکی نسبت به یکدیگر داشتند دیگر چندان مناسب نخواهد بود.

درواقع والدین و فرزندان باید این فرصت را داشته باشند تا یکدیگر را دوباره کشف کنند.
سعی کنید درباره علایق، سرگرمی ها و افکارتان با فرزندتان گفت وگو کنید. به عنوان مثال اگر به کارهای هنری علاقه دارید نحوه کار خود را به فرزندتان نشان دهید و گاهی اوقات نظر او را هم در این زمینه بپرسید. اگر فرزندتان نیز به این فعالیت علاقه مند شود ساعت های بسیار خوشی را در کنار یکدیگر و در حال پرداختن به این فعالیت خواهید بود و حتی اگر فرزندتان علاقه ای به سرگرمی های شما نداشته باشد متوجه خواهد شد که پدر یا مادرش فردی است با علایق گوناگون و افکار متفاوت در زمینه های مختلف. بنابراین دیگر به شما به چشم فردی که تنها هدفش سردرآوردن از کارهای اوست نگاه نخواهد کرد.

از طرف دیگر شما نیز باید به علایق مختلف فرزندتان آگاه باشید و به آن علاقه نشان دهید. حتی اگر چندان هم از سرگرمی های او خوشتان نمی آید. سعی کنید با شوق و علاقه فراوان به صحبت های او در این زمینه گوش دهید و تلاش کنید تا دنیا را از دریچه نگاه او ببینید.
شاید باور این موضوع سخت باشد اما نوجوانان با وجود تلاش زیاد برای مستقل شدن از والدین همچنان دوست دارند که از طرف آنها مورد توجه و تشویق قرار بگیرند. بنابراین به آنان فرصت بدهید تا توانایی های منحصر به فردشان را به شما نشان دهند و شما نیز آنان را به خاطر این قابلیت ها تحسین کنید. در این صورت نیاز فرزند نوجوانتان به مورد توجه و تحسین قرار گرفتن در محیط خانه مرتفع خواهد شد. گفت وگو با نوجوانان بسیار متفاوت تر از گفت وگو با کودکان یا سایر افراد بزرگسال است. زیرا ممکن است به راحتی گفت وگو به پرخاشگری و دعوا کشیده شود. به طور کلی نوجوانان جواب دادن به سؤالات پی در پی را نمی پسندند و حتی گاهی آن را به صورت دخالت در امور خصوصی شان تعبیر می کنند. بنابراین در شیوه مطرح کردن سؤالات باید دقت نظر ویژه ای داشته باشید. فرض کنید در مهمانی با فردی غریبه آشنا شده اید و می خواهید از او سؤالاتی درباره نحوه کار و زندگی اش بپرسید. سؤالات شما از فرزندتان نیز باید به همین صورت مطرح شوند. یعنی به صورت سؤالات بسیار کلی درباره موضوعاتی که به او مربوط می شوند. گاهی اوقات نوجوانان با وجود اینکه می خواهند با شما صحبت کنند، تمایل ندارند تا برای گفت وگو پیشقدم شوند. در چنین مواقعی معمولاً نشانه هایی در فرزندتان وجود دارد که نشانگر آن است که دوست دارد شما گفت وگو را آغاز کنید. به عنوان مثال یک آه یا یک نگاه متفاوت می تواند از اینگونه نشانه ها باشد. البته بهتر است گفت وگو را با سؤال شروع نکنید.
همانطور که قبلاً ذکر شد نوجوانان گاهی اوقات تمایل به گفت وگو در زمانی که ارتباط چشمی وجود داشته باشد ندارند و گفت وگوی غیرمستقیم را ترجیح می دهند. بنابراین گاهی اوقات بهترین راه برای ارتباط برقرار کردن با نوجوانان نامه نوشتن است. اگر افکار و دغدغه ها و نگرانی های خود را در نامه مطرح کنید می توانید بدون روبه رو شدن با مشکل پرخاشگری یا قطع ناگهانی گفت وگو از طرح فرزندتان همه آنچه را که می خواهید به او منتقل کنید. از طرف دیگر او نیز فرصت خواهد داشت تا درباره نکات مطرح شده در نامه فکر کند و در نامه ای دیگر جوابی عقلانی و نه فقط بر پایه احساسات به آن بدهد.
زمانی که فرزند نوجوانتان دچار مشکلی شده است اگر شروع به سخنرانی و نصیحت کردن کنید گفت وگو بسیار زودتر از آنچه تصورش را می کنید پایان خواهد یافت در چنین مواقعی باید توجه داشته باشید که فرزند شما مشکلی نیست که باید آن را حل کنید بلکه فردی است که باید ابتدا او را به خوبی درک کنید.
مهم ترین دلیلی که نوجوانان تمایلی به دادن اطلاعات به والدین درباره خودشان و کارهایی که انجام می دهند ندارند این است که تصور می کنند والدین آنها با شنیدن این موضوعات به صورت غیرمنطقی عصبانی یا نگران می شوند. بنابراین اگر فرزندتان با شما درباره کاری که چندان مورد میل شما نبوده اما او انجام داده است صحبت کرد، بهتر است قبل از عصبانی شدن یا نصیحت کردن با خونسردی و آرامش به صحبت های او گوش دهید و سپس بدون موضع گیری با او درباره خود عمل، نه اینکه چرا او این کار را انجام داده است گفت وگو کنید. گاهی اوقات ممکن است تعریف و درک فرزندتان از این عمل با تعریف شما از آن متفاوت باشد. گاهی ممکن است فرزندتان مانند شما از همه جوانب و عواقب این عمل آگاه نباشد. بنابراین اگر او را فوراً مورد بازخواست قرار ندهید و بیشتر به گفت وگو و تبادل نظر بپردازید نتیجه بهتری خواهید گرفت.
جالب است بدانید که تحقیقات نشان داده اند نوجوانان واقعاً تمایل دارند که زمان بیشتری را با والدین شان بگذرانند اما از طرف دیگر چندان علاقه ای به گفت وگو با آنان نشان نمی دهند. دلیل این موضوع شاید آن باشد که نوجوانان در مرز کودکی و جوانی قرار دارند و طبیعی است که کمی رفتار دوگانه داشته باشند. بنابراین اگر احساس می کنید که در موقعیت خاصی فرزندتان علاقه ای به صحبت کردن با شما ندارد رفتار او را به دل نگیرید زیرا مقتضی سن اوست و هرگز با اینگونه رفتارها از برقراری یک ارتباط صمیمانه با او ناامید و دلسرد نشوید

-----------------------------
aftab.ir