ایا منتظر بمونم؟

سلام دوستای جدید من
خوشحالم که جایی برای بیان مشکلم پیدا کردم
من 25 سالمه و دانشجوی کارشناسی ارشد هستم. در دوران کارشناسی با پسری دوست بودم که عاشقانه دوسش داشتم ولی بعد از 2.5 سال از هم جدا شدیم. ضربه ای سخت بود اما باهاش کنار اومدم. درس خوندم و تو یکی از دانشگاههای خوب تهران برای ارشد قبول شدم و الان ترم2 هستم.
1.5 سال از شکست قبلیم میگذره. وقتی به تهران اومدم یکی از همکلاسی های سابقم در دوران کارشناسی، به من پیشنهاد داد. اون از دوستی قبلیم خبر داره و گفت که در تمام اون سال ها منو دوست داشته ولی ناامید شده بوده و وقتی فهمیده که من تهرانم و رابطم به هم خورده خواسته که یه شانس به خودش بده. پسر خیلی خوب و خوش نامیه از نظر اخلاقی و خیلی هم منو دوست داره.6ماهه که با همیم.من همون روزای اول قبل از اینکه بهش جواب مثبت بدم تمام حرفامو بهش زدم. گفتم که حاضر نیستم بیشتر از یک سال باهم دوست باشیم و باید بعدش نامزد بشیم.بهش گفتم که با خانوادش صحبت کنه و بگه تصمیمون چیه.
همه چیز به خوبی پیش میرفت تا عید امسال که با مامانش در مورد ازدواج صحبت کرد و مامانش آب پاکی ربخت رو دستش و گفت ازدواج براش زوده.
ما هردو تصمیم داریم برای ادامه تحصیل از ایران بریم. با این تفاوت که اون یک سال زودتر از من درسش تموم میشه و بخاطر سربازی مجبوره زود بره.
حالا من میگم که ما تا اخر تابستون عقد کنیم و اون بره و من یک سال بعد برم پیشش که مامانش مخالفه و میگه کار درستی نیست.
خودش میگه که بهتره بره و بعد از تموم شدن درس من، برگرده و عقد کنیم و من باهاش برم
به نظر شما کدوم درستتره؟ایا شما راه سومی هم پیشنهاد دارید؟
در ضمن این اقا 4ماه از من کوچیکتره و استقلال مالی نداره ولی خانوادش میتونن ساپورتش کنن
چند نکته دیگه:
1)من امادگی ازدواج ندارم ولی به علت اینکه دوستیمون طولانی نشه به نامزدی اصرار میکنم
2)این اقا به هیچ عنوان حاضر نیست بمونه تا بعد از سربازی باهم برای ادامه تحصیل خارج بشیم
3)بعد از یک هفته بحث و بررسی به این نتیجه رسید که جداشدن بهتره تا من اسیبی نبینم مگر اینکه حاضر بشم 2سال دیگه صبر کنم
4)رییس خانوادشون مامانشه و باباش هیچ نقشی نداره
5)خودش از ازدواج میترسه و بعد 6ماه اینو میگه
6)به شدت اصرار داره تصمیمی بگیره که من اسیبی نبینم!!!
7)من عاشقش نیستم و فقط دوسش دارم اما بهش وابسته شدم
اگر توضیحات کافی نیست بگید تا توضیح بدم

سلام دوست عزيز و خوش آمدي

راستش شما اينقدر فهميده هستيد كه اگر همه موارد را باهم سبك و سنگين كنيد و بصورت كاملا عقلاني تصميم بگيريد خيلي راحت اينكار را مي تونيد انجام بديد ... درمورد تفاهم اخلاقي با ايشون چيزي نگفتيد و اينكه هنوز احساسات را كاملا دخيل كرديد توي اين رابطه يا نه ... فقط گفتيد كه به ايشون وابسته ايد و دوستش داريد يعني اگر لازم باشه اين رابطه را قطع كنيد مي تونيد يا اگر شخص مناسبتري را جايگزين ايشون مي تونيد بكنيد
مي گيد صبر كنيد ولي از آينده كسي اطلاعي نداره اگر به فرض در همين سالها شخص برازنده تري را باهاش برخورد كرديد كه از همه نظر با ايشون مطابقت يا برتري داشت مي خواهيد چكار كنيد
اينكه ايشون استقلال مالي نداره از ازدواج مي ترسه و سربازي هم نرفته و هنوز به اونجايي نرسيده كه آمادگي ازدواج پيدا كنه نكات منفي ايشان هست يعني هنوز روي پاي خودش نايستاده و تكليفش را براي آينده ترسيم نكرده ... مادرشون كه گفتند ازدواج براشون زوده چطور مي خواد قانع بشه كه شما ا زدواج كنيد يعني عقد كنيد و صبر كنيد در اين مورد شما با خانواده خودتون صحبتي كرديد آيا خانواده پسرحاضر هست كه قدم جلو بگذاره يا اينكه منتظر هستند كه زمان شما را منصرف كنه ...

سلام بر دوست عزیز و گرامی...

شما نوشته اید..>>>در دوران کارشناسی با پسری دوست بودم که عاشقانه دوسش داشتم ولی بعد از 2.5 سال از هم جدا شدیم. ضربه ای سخت بود اما باهاش کنار اومدم"
پاسخ>>>خوب همان طور که خودتان اشاره کردید یک تجربه ناموفق و بدی داشتید و احتمالا از این رابطه درس های زیادی گرفته اید و اکنون دیدتان به زندگی و رابطه با جنس مخالف بازتر است...این خود یک نکته مثبت تلقی می شود..

شما نوشته اید>>>پسر خیلی خوب و خوش نامیه از نظر اخلاقی و خیلی هم منو دوست داره.6ماهه
پاسخ>>>::آیا فکر می کنید 6 ماه برای شناخت کسی کافیست؟؟در صورتی که این گونه رابطه ها خود موانعی دارند که باعث عدم شناخت می شوند..

شما نوشته اید>>>که حاضر نیستم بیشتر از یک سال باهم دوست باشیم و باید بعدش نامزد بشیم.بهش گفتم که با خانوادش صحبت کنه و بگه تصمیمون چیه.
پاسخ>>>:: بسیار کار عاقلانه ای کردید و در همان اوان دوستی نظر خود را مطرح کرده و شرایط را بازگو کرده اید و این هم نشات گرفته از تجربه قبلی شماست...

شما نوشته اید>>>با مامانش در مورد ازدواج صحبت کرد و مامانش آب پاکی ربخت رو دستش و گفت ازدواج براش زوده.
پاسخ>>>::ببینید دوست گرامی مخالفت خانواده در اوایل امری طبیعی است زیرا مادر و پدر مسئول زندگی فرزند خویش هستند و نگران آینده او ..پس تمام مخالفت ها به چند دلیل صورت می گیرد:::1>>پدر و مادر می خواهند توان فرزند خود را برای بیان نظر و اعتقاد خود و میزان پایبندی او را بسنجند و ببینند آیا او در مقابل این مشکل جزئی(مخالفت) دوام می آورد.. اگر تلاش نکند و دوام نیاورد فردا چطور زندگی مشترک را اداره می کند...2>>: عدم تایید دختر از خانواده پسر بخصوص از طرف مادر.....

شما نوشته اید>>>::حالا من میگم که ما تا اخر تابستون عقد کنیم و اون بره و من یک سال بعد برم پیشش که مامانش مخالفه و میگه کار درستی نیست
پاسخ>>>:اصلا کار درستی نیست به هیچ عنوان چنین توصیه ای به شما نمی کنم.. اگر عقدی بین زوجی صورت گیرد ولی آنان کاملا از هم دور باشند...قطعا نوعی سردی و بی انگیزه گی در هر دو طرف ایجاد خواهد شد...

شما نوشته اید>>>خودش میگه که بهتره بره و بعد از تموم شدن درس من، برگرده و عقد کنیم و من باهاش برم
پاسخ>>>»: بله این راه کمی منطقی تر از راه های قبلیست ...البته اگر شما بتوانید صبر کنید....اما یک نکته را هم فراموش نکنید اگر او بعد از برگشتن شما را فراموش کرد ...چطور؟؟

نتیجه>>>>چون او سربازی هم نرفته و سربازی دورانی هست که عقاید و باورهایی افراد رنگ تازه ای به خود می گیرد و اینکه او از نظر اقتصادی نیز به خانواده وابسته است و چون تا حال هیچ گونه مسولیتی بر عهده نگرفته(از جمله کار>>که قدرت توان و مسولیت افراد را برعهده می گیرد).....پس بهتر است فعلا رابطه رسمی نشود ....
شما هم بهتر است صبر کنید اما صبری که بدون امید باشد....و به او هم بگویید اگر بعد از اتمام سربازی و بر عهده گرفتن شغلی به خواستگاریتان بی یاد و اگر شما تا آن موقع ازدواج نکردید خوب مبارک است انشاالله و گرنه........
این نظر شخصی بنده است....موفق باشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط l_j

همه چیز به خوبی پیش میرفت تا عید امسال که با مامانش در مورد ازدواج صحبت کرد و مامانش آب پاکی ربخت رو دستش و گفت ازدواج براش زوده.
ما هردو تصمیم داریم برای ادامه تحصیل از ایران بریم. با این تفاوت که اون یک سال زودتر از من درسش تموم میشه و بخاطر سربازی مجبوره زود بره.
حالا من میگم که ما تا اخر تابستون عقد کنیم و اون بره و من یک سال بعد برم پیشش که مامانش مخالفه و میگه کار درستی نیست.
خودش میگه که بهتره بره و بعد از تموم شدن درس من، برگرده و عقد کنیم و من باهاش برم
به نظر شما کدوم درستتره؟ایا شما راه سومی هم پیشنهاد دارید؟
در ضمن این اقا 4ماه از من کوچیکتره و استقلال مالی نداره ولی خانوادش میتونن ساپورتش کنن
چند نکته دیگه:
1)من امادگی ازدواج ندارم ولی به علت اینکه دوستیمون طولانی نشه به نامزدی اصرار میکنم
2)این اقا به هیچ عنوان حاضر نیست بمونه تا بعد از سربازی باهم برای ادامه تحصیل خارج بشیم
3)بعد از یک هفته بحث و بررسی به این نتیجه رسید که جداشدن بهتره تا من اسیبی نبینم مگر اینکه حاضر بشم 2سال دیگه صبر کنم
4)رییس خانوادشون مامانشه و باباش هیچ نقشی نداره
5)خودش از ازدواج میترسه و بعد 6ماه اینو میگه
7)من عاشقش نیستم و فقط دوسش دارم اما بهش وابسته شدم

---

اگر واقعا خواستار ازدواج با شما باشه میمونه تا بعد از اتمام سربازی و درس شما با هم به خارج بروید بنظر می رسه ایشون فقط قصد دوستی داشتن و در حال حاضر موقعیت تحصیل در خارج رو به ازدواج با شما ترجیح می ده و حاضر به دادن هیچ گونه تعهد قانونی نیست و تا زمانی که ایشون به استقلال مالی و شاید فکری نرسه احتمالا وضعیت به همین منوال هست انتظار با این شرایط عاقلانه نیست .

مرسی از دوستان عزیزم
بالاخره تصمیم گرفتم ازش جدا شم. با وجود نکات مثبت اخلاقی، فهمیدم این آقا هنوز قدرت مدیریت خودش رو نداره و من هم دلیلی نمیبینم که منتظرش بمونم. چه بسا که به گفته یکی از دوستان ممکنه بعدا باز به ازدواج نرسیم که در اون صورت ضربه سختتری میخورم.
دیگه بهش فکر نمیکنم و از شما هم ممنونم